ความคิดเห็นที่ 1 ตั้งกระทู้ถามเสร็จแล้ว ก็ต้องมาตอบเองด้วย  เดี๋ยวจะกลายเป็นขี้โกงไปซะ ไม่ได้เป็นการแลกเปลี่ยนจริงๆ ของผมตอนนี้เขียนเรื่องยาวคือ "กุญแจข้ามภพ" อยู่เรื่องเดียวเองครับ  แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว  คือแก่นของเรื่องรวมๆ เนี่ยมันมีอยู่ในใจแล้ว ซึ่งกว่าจะลงมือเขียนครั้งแรกเนี่ย ไอ้แก่นที่ว่านี่ก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา (จนคนที่บ้านเคยถามว่านี่เวอร์ชั่นที่เท่าไหร่แล้ว ยังเรื่องเดิมอยู่รึเปล่า เพราะเปลี่ยนอยู่เรื่อย แต่ไม่ได้เริ่มเขียนซะที  ตอนที่เริ่มเขียนมาลงถนนเนี่ย เฮใหญ่เลย) ทีนี้ก่อนลงมือเขียน ผมก็ตกลงปลงใจกับแกนหลักของเรื่องได้แล้ว และก็มองทิศทางคร่าวๆ ซึ่งจะใช้เป็นกรอบในการเดินเรื่อง แต่รายละเอียดในเรื่องยังมีไม่มากเท่าไหร่  ผมจะคิดล่วงหน้าไปทีละสี่ห้าบท คือวางโครงเอาไว้ ว่าแต่ละบทต้องการอะไร และจะไปให้ถึงตรงนั้นได้ยังไง  แล้วตัวรายละเอียดผมค่อยมาคิดอีกที บทต่อบท แต่ละบทก็ต้องนอนคิดแล้วคิดอีกข้ามคืน ซักสามสี่คืนเป็นอย่างน้อย จนพอจะมองออกว่าอะไรจะดำเนินไปยังไง  พอใจแล้วถึงเริ่มลงมือเขียนออกมา   แรกๆ ผมใช้เวลาเขียนในแต่ละบทนาน เพราะละเลียดอยู่นั่น  แต่หลังๆ ปรากฏว่าผมใช้เวลาคิดนานกว่าเวลาเขียนจริง  แม้กระนั้นตอนเขียนจริง ตอนบทสนทนาและบทบรรยายมันออกมาเรียงร้อยกันจริงๆ ก็ยังมีเรื่องต้องคิดอยู่ตลอด ไม่งั้นมันจะไม่เนียน ไม่สมจริง หรือไม่ได้ดั่งใจ นี่ละครับ นักเขียนมือใหม่อย่างผม  ว่าแต่เพื่อนๆ ล่ะครับ  มาเล่าสู่กันฟังมั่งดิ  ว่าเขียนงานยังไงกันบ้าง  ยิ่งเพื่อนๆ ที่เขียนได้ทีละหลายเรื่องพร้อมๆ กันน่ะ  ผมนับถือจริงๆ นะ ขอบอก... แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 46 01:06:32 จากคุณ : คุณพีทหัดเขียน (PeterPuck) - [ 2 ก.ย. 46 01:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อะ... มีปลาดาวด้วย ถามมาเราก็ตอบให้เป็นคนแรก  แต่จะตรงกับคนอื่นรึเปล่า? อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ นี่ถ้าไม่รักกันจริงไม่บอกหรอก ของผมนี่ตอนนี้ก็อย่างที่รู้ๆ กันอยู่จะมี 2 เรื่อง เรื่องแรก ร้อยราตรี ก็กะไว้ให้ยาวหน่อย 2 ภาคจบ อันนี้ผมคิดและก็สร้างปมไว้ล่วงหน้าจนจบเลยครับ   บางอย่างก็ผูกไว้ตอนเปิดเรื่อง แล้วค่อยไปคลี่คลายเอาตอนอวสาน  บางส่วนก็ทยอยคลี่คลายเอาตอนภาคแรก ส่วนเนื่อเรื่องที่พระเอกกับนางเอกต้องเจออะไรบ้างนั้น  ผมทำเป็นแผนผังไว้ล่วงหน้าว่าจากวันนี้ถึงอีกวันจะเจออะไรบ้าง ภายในหนึ่งร้อยวัน  เมืองอะไร  มีใครเป็นตัวคีย์บ้าง มีเหตุการณ์อะไรสำคัญบ้างในแต่ละช่วง และมีสิ่งอะไรที่จะเป็นตัวชี้นำและเชื่อมโยงไปสู่อีกเนื้อเรื่องหนึ่งได้  อุปนิสัย ความสัมพันธ์และพฤติกรรมของตัวละครแต่ละตัวที่จะต้องมีพัฒนาการเปลี่ยนไปในแต่ละช่วงเวลา  ว่าจะให้เริ่มเปลี่ยนช่วงเนื่อเรื่องใด  ก็ประมาณนี้แหละ ส่วนอีกเรื่อง  พี่ผมเป็นซูเปอร์สตาร์  อันนี้ แฮะๆ ไม่ได้คิดวางล่วงหน้าไว้เลยครับ  คิดอะไรได้ก็แต่งไปอย่างนั้น เดี๋ยวนั้นเลย  ปล่อยให้ตัวละครมันพาไปเอง  ไม่ได้ไปบังคับมันเหมือนร้อยราตรี ของผมก็มีแค่นี้แหละครับ แล้วก็แทงอีก 1 กระทู้ อุ อุ   จากคุณ : ณัฐกร - [ 2 ก.ย. 46 01:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ++เราไม่ไ่ด้เขียนเรื่องยาว  แต่แอบมาศึกษา  งานของเรานะไม่เคยวางพล็อตเรื่องหรอกนะ  ว่าแต่อยู่หน้าจอคอมเมื่อไหร่  มันจะไหลออกมาเอง...หุหุ  เป็นมานานแระ  ไม่มีพล็อตเรื่องกะเค้า  ที่เขียนมาเราไหลตลอดแระค่า  อยากเขียนไรก็เขียน   จริงๆๆนะ  มันอยู่ในหมองหมดแระค่ะ+++ จากคุณ : พยาบาลเกเร - [ 2 ก.ย. 46 01:57:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เหมียวอ้วนเขียนเรื่องรักวุ่นๆฯเป็น เรื่องแรก ไม่มีการวางพล็อตอะไรทั้งนั้น อารมณ์บิ้วขึ้นมาวันไหนก็ค่อยเขียน ช่วงแรกๆอารมร์ดี บิ้วบ่อย สมองแล่น ก็เขียนๆๆๆได้วันละตอนสองตอน แล้วก็มาตายตอน Climax เพราะคิดไม่ออก กลายเป็นว่าต้องมานั่งศึกษาตัวละครและเรื่องราวที่เขียนมาทั้งหมดใหม่อีกรอบเพื่อสร้างพล็อต งานหนักนะ จากคุณ : แมวเหมียวอ้วนกลมสีชมพู - [ 2 ก.ย. 46 02:41:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ได้เป็นนักเขียน เพียงแต่เคยเขียนอยู่เรื่องนึง แต่กำลังเหงาปากค่ะ ถือว่าเสนอหน้ามาพูดคุยละกันนะคะ ถามว่า คิดเรื่องล่วงหน้าไว้ไกลแค่ไหน ตอบว่า คิดตอนต้นกับตอนจบได้ก่อนเพื่อน ถามว่า วางพล็อตล่วงหน้าหรือเปล่า ตอบว่า แน่นอนค่ะ เพื่อให้ทุกอย่างในบทสนทนามีวัตถุประสงค์ และเนื้อเรื่องดำเนินไปสู่บทสรุปไม่ออกนอกรูปนอกรอยเปะปะ       ถามว่า รายละเอียดคิดไว้ก่อนมั้ย ตอบว่า ไม่ได้คิดค่ะ เขียนไปคิดไป และคิดว่าส่วนนี้คือส่วนที่ยากที่สุด หลายครั้งที่ต้องปรับเปลี่ยนภายหลัง ทำให้ต้องแต่งจนจบก่อน จึงค่อยวางเรื่อง เพราะจะไปเปลี่ยนกันกลางอากาศก็ใช่ที่ :)     อย่างว่าล่ะค่ะ คนหัดเขียน เดี๋ยวกลับมาฟังระดับมืออาชีพตอบดีกว่า คุณผักเข้าใจเปิดหัวข้อสนทนานะคะ เป็นเรื่องที่อยากรู้อยู่เหมือนกัน จากคุณ : Laylah - [ 2 ก.ย. 46 03:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 555555555 เข้ามาหัวเราะครับ ที่คุณพีทอุตส่าห์ยกเว้นไว้ผมคนหนึ่ง หุหุ หะหะ อ่านแล้วยังขำตัวเองไม่หายเลยครับ ......... ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่นิยมสร้างพล๊อตอะไรมากมายหรอกครับ เขียนไปเรื่อยโดยไร้หลักการ ทั้งที่หลักการที่เขามีไว้ให้นั้นก็คงได้ผ่านการพิสูจน์แล้วว่านักเขียนทุกคนควรทำให้ได้ บังเอิ๊ญ บังเอิญผมไม่ใช่นักเขียนครับ และก็ไม่คิดว่าชาตินี้จะเป็นนักเขียนอย่างเขาได้ เป็นแค่คนอยากจะเขียนเท่านั้นเอง คุณพีทจะเห็นได้ว่างานของผมแต่ละงานจะไม่ค่อยเข้าท่าเข้าทางแต่ไปเข้าต้นไม้ต้นไร่ อุโมงค์หุบถ้ำ ไม่ก็โน่นเลยไปเข้าถ้ำงูซะเลยก็ยังมี ฉะนั้นผมจึงขอสรุปเป็นการส่วนตัวของผมว่า คนเขียนแต่ละคนคงจะมีวิธีการเขียนที่แตกต่างออกไป อยู่ที่ว่าใครจะค้นพบหลักการที่เหมาะสมและถนัดสำหรับตัวเองมังครับ ....... หวังว่าความเห็นของผมคงมีประโยชน์นะคับ(ตรงไหนหว่า?) เฮ้อ... จากคุณ : ปิ๊วววววววว - [ 2 ก.ย. 46 10:08:03 A:202.57.168.29 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอตอบด้วยคน  (แบบว่าก็มือใหม่เหมือนกันอะนะ) ปกติ sushii ชอบเขียนเรื่องยาวเป็นทุนเดิมอยู่แย้ว  เวลาเขียนจะคิดพล็อตคร่าวๆ (ไว้ดูเป็น guideline) ตั้งแต่ต้นจนจบ (แบบว่าแต่ละตอนจะเป็นยังไง   ตัวเอกจะทำอะไร  หรือมีเหตุการณ์สำคัญอะไรเกิดขึ้นบ้าง) เพื่อจะได้รันเหตุการณ์ทีเกิดขึ้นก่อนหลังได้  ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะหลงประเด็น   เขียนเพลินจนไม่จบเรื่อง  หรือเหตุการณ์นั้นซักกะที ส่วนรายละเอียด  sushii ค่อยไปคิดเวลาเขียน  ปล่อยให้มันลื่นไหลไปเรื่อยๆ   เผื่อมีประเด็นหรือมุขอะไรอยากใส่หรือเพิ่งคิดออก  จะได้เขียน แทรกเพิ่มเติมลงไปได้เลย  (แต่ต้องจบตามพล็อตที่เราวางไว้ด้วยนะ)    แต่บางทีเขียนเพลินจนหลุดพล็อตก็มี  ตั้งพยายามคลำหาทางกลับมา   ไม่ง้านตอนต่อไปมันจะไม่ต่อกัน  แล้วพล๊อตที่วางไว้จะรวนหมด  ^^ จากคุณ : sushii - [ 2 ก.ย. 46 10:42:25 A:210.1.16.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมิตรสหายและญาติโยมทั้งหลายมากครับ ที่มาแลกเปลี่ยนความเห็นและประสบการณ์กัน ดูเหมือนตอนนี้เท่าที่เราคุยกันมามีอยู่สองแบบ คือคิดโครงเรื่องว่าจะเริ่มจะจบยังไง จะเดินไปทางไหน  มีเหตุการณ์สำคัญๆ อะไรบ้าง  แล้วเวลาเขียนก็ค่อยๆ สร้างรายละเอียดใส่เข้าไปตามโครงที่วางไว้ มีคุณณัฐกร คุณเลลา กับคุณ sushii ที่ใช้วิธีนี้  กับอีกแบบที่ใช้อารมณ์ตอนเขียนเป็นตัวนำพาแกนเรื่องไป มีคุณพยาบาลเกเร คุณเหมียวอ้วน และคุณปิ๊ว  แต่คุณณัฐกรก็ใช้แบบนี้ด้วยเหมือนกัน คุยสาระแล้วคุยเล่นมั่งดีกว่า คุณณัฐกรนี่ตามป่วน เอ๊ย ตามแทงประทู้ผมเรื่อยเลยนะ ดีใจว่ะ เอ๊ยครับ  นี่ถ้ากระทู้ไหนไม่มีคุณณัฐกรมาแทง แปลว่ามาตรฐานผมตก  ที่มีปลาดาวก็เพราะอิจฉาที่คุณมีส้อมน่ะแหละ เหอๆๆ  คุณณัฐกรวางโครงละเอียดและเป็นระบบดีนะครับ  ของผมยังแบบโปร่งๆ อยู่เลย  ต้องไปนั่งวางผังบ้างแล้ว เดี๋ยวจบไม่ลง  ขอบคุณมากนะครับที่มาแบ่งปันเทคนิค เชื่อแล้วว่ารักกันจริงถึงยอมเผยเคล็ดลับ ว่าแต่เพื่อนๆ ชาวถนนนี่นอนดึกกันมิใช่เล่นนาคร้าบ  ขนาดผมแปะตีหนึ่งแล้ว  ยังมีเพื่อนตามมาตอบถึงตีสามแน่ะ ถ้ามันมีอยู่ในหมองหมดแล้วอย่างคุณพยาบาลเกเรก็ดีน่ะสิ  ของผมน่ะ มันไม่ค่อยไหลเลย ฮือๆ  เค้นแล้วเค้นอีกนะเนี่ย ขอบอก กำลังกลัวๆ จะเจอแบบคุณเหมียวอ้วนอยู่เหมือนกัน  ไม่ใช่เขียนๆ ไปจนจะจบแล้วจบไม่ลง ของคุณเหมียวอ้วนถึงงานหนักแต่ก็รอดตัวไปได้ใช่ม้า  ของผมเนี่ยจะเป็นไงน้อ...  กลุ้ม คุณเลลานี่เหงาปากอยากคุยหรืออยากกินกันน้อ...  ไม่เคยมีใครเรียกผมว่า "คุณผัก" มาก่อนเลยนะเนี่ย คุณเป็นคนแรกเลยขอบอก  คุณเลลาแต่งแสงดาวจบก่อนแล้วถึงค่อยเอามาลงเหรอครับ  ของผมเขียนไปลงไป กำลังห่วงๆ เรื่องกลางอากาศเนี่ยเหมือนกัน  เวลาเขียนบทนึงก็เลยต้องคิดล่วงหน้าไปห้าบท  แต่ใจร้อนน่ะครับ พอเขียนเสร็จแล้วเลยอยากลงเลย  ถ้าไปไม่ไหวเกิดต้องเปลี่ยน ยังไม่รู้เลยจะทำไงเนี่ย  (เล็งแสงดาวของคุณไว้นานแล้ว แต่ผมเพิ่งเข้ามาตอนใกล้จบ เลยต้องกลับไปย้อนต้นก่อนนะครับ) ที่ยกเว้นคุณปิ๊วไว้คนน่ะ เพราะตอนต้นเรื่องประกาศเจตนารมย์ไว้แล้วไงครับ  เลยกลัวคุณปิ๊วกระโดดเตะก้านคอผม ฐานที่ถามเซ้าซี้ แต่คุณปิ๊วมาร่วมคุยกันก็ดีใจมากๆ เลยครับ  จริงๆ ผมก็เชื่อเหมือนคนปิ๊วแหละครับ ตรงที่ว่า  "คนเขียนแต่ละคนคงจะมีวิธีการเขียนที่แตกต่างออกไป อยู่ที่ว่าใครจะค้นพบหลักการที่เหมาะสมและถนัดสำหรับตัวเอง"  ก็เลยอดสงสัยไม่ได้ไง ว่าวิธีการของเพื่อนๆ เป็นไงกันบ้าง  ส่วนเวลาคุณปิ๊วเขียนพาพวกเราไปเข้าต้นไม้ต้นไร่ อุโมงค์หุบถ้ำ (รวมถึงประตูลับ และรากไม้ ฯลฯ)  พวกเราก็ยินดีตามคุณปิ๊วไปสุดหล้าฟ้าเขียวครับ  ขอแค่พากลับออกมาให้ได้ก็พอ หุๆ  (ป.ล.เขียนต่อให้จบนะ อย่าปล่อยให้ค้างอยู่ตรงรากไม้ล่ะ เหอๆๆ) คุณ sushii มือใหม่เพื่อนกัน  ฟังดูแล้วท่าทางเขียนได้ไหลลื่นน่าอิจฉาดีนะครับ  ของผมกว่าจะคิดออกแต่ละบทเลือดตาแทบกระเด็น  ว่าแต่เขียนๆ อยู่นี่หลุดพล็อตบ้างรึยังครับ เท่าที่ผมตามมานี่ ยังแน่นเปรี๊ยะอยู่เลยนะ  แล้วเขียนไว้จนจบก่อนค่อยเอามาลงหรือว่าเขียนไปลงไปครับเนี่ย เขียนไปคุยไปแล้วก็ปลื้มครับ  เพราะผมตามเกาะขอบเพื่อนๆ ที่มาตอบส่วนใหญ่ แล้วก็เล็งไว้อยู่เป็นบางท่าน  เอาเป็นว่าเราก็เป็นมือใหม่ด้วยกัน ผลัดกันเขียนผลัดกันอ่าน แบ่งปันเรียนรู้ให้กำลังใจกันไปนะครับ จากคุณ : คุณพีทหัดเขียน (PeterPuck) - [ 2 ก.ย. 46 11:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 (รีบมาตอบเร็วไปหรือป่าวเนี่ย) หลุดพล็อตไปหลายรอบแล้วค่า  แต่อาศัยมั่วๆเอาให้คนอ่านจับไม่ได้  (หรือเปล่าก็ไม่รู้)  เวลาแต่งส่วนมากจะเขียนเสร็จตอนหนึ่งแล้วก็แปะ  (เป็นวัยรุ่งจายร้อนเหมือนกัน)  อิอิอิ  กลัวไม่รีบลงเดี๋ยวอ่านหลายรอบพาลจะลบทิ้งแต่งใหม่ จากคุณ : sushii - [ 2 ก.ย. 46 11:57:50 A:210.1.16.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาคุยในฐานะคนหัดเขียนเรื่องยาวด้วยคนค่ะ ปกติแล้วตัวเองนี่ชอบเขียนเรียงความหรือบันทึกสั้นๆมากกว่านะคะ รู้สึกว่าจะเขียนได้เป็นธรรมชาติกว่า (ก็แน่ล่ะ เล่นลากไส้ตัวเองออกมาแฉนี่ :P) แต่พอมาอ่านมากๆเข้าก็ชักเกิดอยากจะเขียนเรื่องยาวกับเขาบ้าง เลยสลัดตัวขี้เกียจกระเด็นออกไปทางสองทาง แล้วลงมือเขียน 1.คิดเรื่องล่วงหน้าไว้ไกลแค่ไหน เพราะเป็นเรื่องที่รู้อยู่แล้วว่าจะเล่าถึงอะไร เลยมีตอนต้นกับตอนสุดท้ายไว้ในใจเหมือนคุณเลลาค่ะ 2.วางพลอตไว้ล่วงหน้าหรือเปล่า อย่างที่ตั้งชื่อเรื่องไว้เลยว่าเป็นเรื่องเล่า เพราะรู้ตัวว่าพลอตของเราไม่มีอะไร เล่าไปเรื่อยๆแบบ ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูก ซึ่งตรงนี้ก็กลัวเหมือนกันว่ามันจะทำให้น่าเบื่อ แต่ก็อย่างว่าล่ะค่ะ มือใหม่จริงๆ 3.รายละเอียดคิดไว้ก่อนไหม คำตอบคือไม่ค่ะ เพราะคิดไว้ก่อนทีไร มันกลายเป็นอีกอย่างเสียทุกที โดยเฉพาะบทสนทนานะ  บางทีเราคิดไว้ว่าเป็นแบบนี้ แต่พอเขียนถึงจริงๆเราจะรู้สึกเลยว่า ไม่ใช่หรอก ในสถานการณ์แบบนี้ ตัวละครของเราควรจะตัดสินใจแบบนี้มากกว่า ถึงจะสมเป็นตัวเค้า แล้วมันเลยไปอีกทาง ซึ่งถ้าไม่นอกพลอตนัก และรับได้ ก็จะปล่อยให้มันเป็นไป จะได้ออกมาธรรมชาติที่สุด วิธีวางกรอบของตัวเองก็คือ กำหนดคาแรคเตอร์ไว้ก่อนว่าตัวละครแต่ละคนจะมีลักษณะยังไง คิด ตัดสินใจอย่างไร มีบทบาทต่อเรื่องอย่างไร ไปก่อนแล้วค่ะ ลืมตัวว่าเลยเวลา 55 จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 2 ก.ย. 46 13:14:44 A:203.113.61.198 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาตอบด้วยคนนะค่ะ เพิ่งเอาเรื่องมาให้คนอื่นอ่านครั้งแรกที่นี่เลย  แต่ถ้าถามว่าวางพล็อตเรื่องก่อนไหม  ตอบว่าวางค่ะ  ใครทำอะไรเป็นใคร มาจากไหน  เจอกันได้ไง  มีจุดเด่นตรงไหนบ้าง เราวางตัวละครก่อนค่ะ  แล้วค่อยคิดเนื้อเรื่องที่หลัง เหอ เหอ เนื้อเรื่องเราก็วางคร่าว ๆ ไว้  ค่อยมาลงรายระเอียดตอนเขียนนะค่ะ  แล้วก็อ่านทวนซ้ำ  แก้แล้วแก้อีกเหมือนกัน  บางทีแก้ไปไกลเลยแต่กลับมาเลือกเอาอีกรอบแรกที่เราเขียนมาใช้แทน เหอ เหอ   ส่วนที่หลาย ๆ คนว่ามา  เราว่ามันแล้วแต่สไตร์ของแต่ละคนเนอะ  แล้วก็อยู่ที่ลีลาของคนเขียนแต่ละคนด้วย   จากคุณ : สิจาคี - [ 2 ก.ย. 46 13:47:08 A:203.113.35.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 จะว่าไงดีหนอ...ทำอะไรยิ่งไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านอีกต่างหาก... เริ่มต้นจากมีประเด็น มีเรื่องที่จะเล่า ไม่ถึงขนาดวางเป็นพล็อตนะคะ หาวัตถุดิบที่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวนั้น  ยัดใส่ขมองไปเรื่อย ๆ แล้วก็หมัก ๆ ดอง ๆ  เก็บไว้ข้างในขมองอิ่ม แล้วพอกระจ่างได้ที่ เสาะแสวงหาคาแร็คเตอร์ตัวละครได้ลงตัวแล้ว ขมองอิ่มก็จะทำกันคลุกเคล้าเป็นเครื่องผสม ปล่อยให้พวกเขา (ตัวละคร) โลดลิ่วกันไปจนจบ แหะ แหะ ฟังเหมือนเครื่องจักรเครื่องกลไงก็ม่ายรู้นิ แต่บ่อย ๆ เครื่องก็โปเกม่ายค่อยจะยอมวิ่งเอาเสียเลย เครื่องรุ่นโบราณก็ยังงี้แหละ อิอิ จากคุณ : จันทร์จ๋าง่วงนอนจัง (Tethys) - [ 2 ก.ย. 46 16:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบด้วย  ปกติเขียนแต่เรื่องสั้น  นี่เป็นครั้งที่สองที่มาเขียนนิยายยาว ๆ ปกติคิดพล็อตไม่นาน  มันจะเริ่มจากแก่นของเรื่อง  ตามด้วยปม และก็ตัวนิยาย  จากนั้นก็ให้ตัวละครบรรเลงไปตามนิสัย แบบว่าชอบคิดแทนตัวละครว่าถ้าเขาเจอสถานการณ์แบบนี้   เขาจะทำอย่างไรกัน   แต่เป็นโรคจิตอยู่อย่างหนึ่ง  จะเขียนจากตอนที่ชอบก่อน   และส่วนมากจะไม่เขียนเรียงกันด้วย  อย่างเรื่องที่กำลังลงเนี่ยเขียนตอนจบ ก่อนที่จะเขียนตอนแรกสะอีก  แบบว่ามันยาวไงกว่าจะเขียนถึงตอนนั้น ก็หมดอารมณ์เสียก่อน  เลยเอามาเขียนก่อน  เราเรียกตอนแบบนี้ว่าจานหลัก หลังจากนั้นมาเขียนตอนเชื่อมเรียกน้ำจิ้ม  เรื่องของเราเลย เหมือนรถไฟฉึกฉักเดินไม่เรียบอ่ะ แต่ก็พยายามจะทำให้มันกลมกลืนกันที่สุด   และส่วนมากจะคิดพล็อตสะสมไว้  พอจะเขียนก็ไปรื้อของเก่ามาปรับปรุง บางพล็อตนะเอามาดูอีกทีเชยระเบิดไปแล้ว  ไม่กล้าเอามาเขียน กลัวชาวบ้านนึกว่าหลงยุคมาจากไหนล่ะ จากคุณ : ตอกะจอ - [ 2 ก.ย. 46 16:13:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่ได้เขียนเรื่องเลย มาออกความเห็นได้ไหมเนี่ย? ส่วนตัวเชื่อว่าสำหรับนักเขียนมือใหม่ ถ้าจะเขียนเรื่องยาว ให้จบ และอ่านดีด้วย ควรจะต้องมีพล็อตคร่าวๆ ค่ะ ตัวหลักเป็นใคร จะจบแบบใด รายละเอียด บทสนทนาคงจะมาตอนที่เขียนจริงๆ หรือเขียนๆ ไป อาจมีตัวละครโผล่สำคัญโผล่มาอีกได้ นิยายน่าจะมี theme เรื่องน่ะ เรื่องเล่า ยังเล่าไปได้เรื่อยๆ ไม่มีอะไรให้ยึดเลย เกรงว่าจะไถลหลุดไป เกินกว่าจะกู้ชีพ แล้วเรื่องก็พาลไม่จบ เพราะเขียนไป สร้างปมไว้เยอะแยะมากมาย หรือเขียนไป ไม่มีน้ำหนักพอ จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ย. 46 16:35:08 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณพีทไปไหนไกลไม่ได้ แอบแวะกลับมาเมียงมองซะเรื่อย ตอนนี้ยังขี้เกียจคุยมีสาระ  ขอคุยเล่นไปพลางๆ ก่อนนะครับ คุณ Sushii ใจร้อนเหมือนกันเลยนะ  แต่ว่าหลุดไปตอนไหนบ้างง่ะครับ จับไม่เห็นได้เลย  ทีหลังน่าจะมีแบบเบื้องหลังการถ่ายทำนะ  อย่างเช่น มีเชิงอรรถว่าตรงนี้หลุดค่ะ อะไรเงี้ย  ฮ่าๆๆ ของคุณเจ้าหญิงน้อยนี่ ในฐานะคนอ่านผมขอโวยวายว่า เรื่องยาวยังยาวไม่พอ  (แป่ว)  พอเราติดและอิน ตั้งหน้าตั้งตารอ ก็ประกาศว่าจะจบซะแล้ว  ใจร้ายมั่กๆๆๆ ที่สุด  ที่ว่าเล่าจาก ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูก นี่ ผมไม่รู้คนอื่นจะว่าไงมั่งนะ  แต่ส่วนตัวผมไม่ติดใจหรอก หมายถึงว่าจะเล่าไปเรื่อยๆ ก็ได้ เพราะคุณเจ้าหญิงน้อยเล่าอย่างมีศิลป์ละเมียดละไมเหลือเกิน  ถ้าจะเล่าก็จะฟัง อาไรทำนองนั้นแหละ  ว่าแต่นี่โดดเวรมาเล่นเน็ตปะครับเนี่ย  เหอๆๆ ผมเพิ่งเคยอ่านงานของคุณสิจาคีแค่เรื่องเดียว (ป๋มเด็กใหม่ก๊าบ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยก๊าบ)  จริงๆ แล้วต้องบอกว่าตอนเดียวด้วย  ว่าแต่เขียนไปลงไปเหมือนคุณ Sushii กับผมรึเปล่าครับ  ถ้าแก้หลายๆ รอบแล้วจำยากมั้ยเนี่ย ว่าอันไหนเป็นอันที่จะเอาจริงแล้วน่ะครับ อ่านที่คุณจันทร์เจ้าขาเล่าให้ฟังแล้วนึกถึงโรงหมักเบียร์เลยครับ  ท่าทางต้องอบรมบ่มนิสัยกันน่าดู ว่าจะกลั่นออกมาได้  ใช้วิธีวางบุคลิกตัวละครก่อน คล้ายคุณเจ้าหญิงน้อยกับคุณสิจาคีเลยนะครับ  ว่าแต่ นี่เพิ่งสี่โมงเย็นเอง  มัยง่วงเร็วจ๊าง... แนวของคุณตอกะจอนี่น่าสนใจจังเลย  ไม่ได้เขียนเรียงจากต้นจนจบ  อืม... น่าคิด  (พยายามนึกภาพตาม)  แหะๆ ท่าทางยากจัง  แสดงว่าต้องมีภาพของ "จานหลัก" ไว้ค่อนข้างเด่นชัดเลยนะครับเนี่ย  แล้วตอนเขียนน้ำจิ้มก็เขียนตามแนวจานหลักงั้นปะครับ  แสดงว่าเรื่องกาลพิภพนี่เขียนจนจบแล้วสินะ  สารภาพว่าเล็งไว้นานแล้ว แต่ผมเข้ามาเห็นตอนมันผ่านมาหลายยยย ตอนมาก ก็เลยต้องเล็งไว้ก่อน แล้วไปตามไล่ย้อนต้นทีหลังอะครับ (วันนี้คุณพีทเป็นอะไรเนี่ย พูดม้ากมาก) จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 2 ก.ย. 46 16:39:41 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่ะ ขอตอบมั่ง  คือว่าเรื่อง   TaRoT  Card : เจ้าแห่งไพ่ทำนาย   ที่เขียนอยู่  ไมได้คิดล่วงหน้าเพราะ จริง ๆ แล้วตอนแรกตั้งใจจะลงเรื่องอื่น แต่บังเอิญมากที่เอาหัวไปโขกกำแพงห้องแล้วคู่มือไพ่ยิปซี (ก็ไพ่ทาโรต์ นั่นล่ะ)  หล่นตุ๊บ !!!  มาใส่หัว มันก็เลยคิดไอเดียพิเรนทร์ ขึ้นมาเขียนเรื่องนี้อ่ะ (จริง ๆ แล้วเหตุผลในการเขียนเรื่องนี้มันยาวกว่านี้เอาไว้ตอบในกระทู้ตัวเองล่ะกัน แหะ ๆ)  จริง ๆ แล้วตัวเราเองก็ไม่คิดว่าจะให้มันเป็นนิยายหรอก  กะว่าวางโครงเรื่องแล้วจะเขียนแค่ไม่กี่ตอน  เอาสนุก ๆ เท่านั้นเอง  ส่วนเรื่องอื่น ที่ยังไม่ได้เอามาลงในถนนฯ ก็กำลังรอจังหวะก่อน (รอให้ลงเรื่อง  TaRoT  Card  ให้จบก่อน)  แค่นี้ก็เหนื่อย...แย้ววววว จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 2 ก.ย. 46 17:47:24 A:203.148.240.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ้อ  ลืมไป ส่วนตัว เนี่ยนะ  เรื่องที่จะเขียนเราจะมีตอนต้นกับตอนจบไว้แล้ว (มาหาส่วนกลางเอาทีหลัง)  เมื่อกี้ลืมพิมพ์  เอิ๊กก...กก จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 2 ก.ย. 46 17:49:04 A:203.148.240.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 แหม...มีแต่คนมาตอบยาวววววว....ๆ งั้นของอองเอาสั้นๆล่ะกัน....อิอิ ของอองก้อวางโครงเรื่องไว้ก่อนแล้ว ค่อยแต่ง แหะๆๆ...แต่นิสัยไม่ดีอย่างคือ ขี้เบื่ออ่ะนะ แต่งแล้วก็ยากให้จบเร็วๆๆ                           แต่จะเขียนทีละหลายเรื่องอย่างเจ๊โอก็ไม่หวาย  .... ยังแยกประสาทไม่ได้ อิอิ... ช่วยไรได้มั้ยเนี่ย... จากคุณ : อาคุงคูออง - [ 2 ก.ย. 46 19:16:14 A:203.144.236.86 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 เลิกงานแล้วเจ้า ไม่ได้หนีงานมาค่ะ ก็มาอ่านๆตอนพักเที่ยงอ่ะนะ แหะแหะ แต่เลยเวลาไปตอนไหนไม่รู้เลย จะบอกอีกนิดเดียวค่ะ ถ้าสนใจเกี่ยวกับเรื่องการเขียนนิยายนะคะ มีคอลัมภ์ในนิตยสารขวัญเรื่อนแนะนำเป็นตอนๆไว้ ทั้งเรื่องของคาแรคเตอร์ พลอต ไดอะลอค แต่เริ่มมาหลายฉบับแล้วค่ะ ตัวเองก็พยายามตามอ่านเหมือนกัน เพราะอยากจะเขียนออกมาให้ได้ดีที่สุด ทั้งจากการฝึกและหาความรู้ ไม่มีพรสวรรค์ก็อาศัยพรแสวงอย่างนี้ล่ะค่ะ :) จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 2 ก.ย. 46 19:31:19 A:203.113.61.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืม...  คิดว่าวิธีการเขียนเรื่องมันก็ต้องแล้วแต่เรื่องที่เขียนด้วยนะคะ ปกติแบบทั่วไปที่ตัวเองใช้(ไม่ว่าเรื่องสั้นหรือยาว)ก็มักวางพล็อตคร่าวๆ  ค่อยๆ คิดรายละเอียด หาข้อมูล   แล้วตอนเขียนจริงก็ต้องปล่อยให้ลื่นไหลบ้าง แต่ถ้าเป็นเรื่องประเภทสืบสวนสอบสวน หรือมีปมของเรื่องที่ซับซ้อน   คิดว่าน่าจะวางโครงเรื่องหลัก และรองให้เรียบร้อยก่อนจะดีกว่า ไม่งั้นจะหลุดง่าย แต่แก้ไขยากค่ะ ตอนที่เขียนเรื่องสั้นบางเรื่อง  ถ้าเป็นเรื่องเล่าจากประสบการณ์ หรือเรื่องเบาๆ ไม่ซับซ้อนวกวนบางทีก็เขียนเลยได้ค่ะ  ไม่ต้องคิดไว้ก่อน สำหรับเรื่องวินธัยที่เคยเอามาลงนี่ก็ทำแบบปกติ   ตอนวางโครงเรื่อง บางตอนเราคิดรายละเอียดหรือบทสนทนา หรือบทกลอนที่ชอบได้ก็จดไว้   พอเขียนจริงอาจใช้ได้เลย หรือปรับแต่งเล็กน้อยค่ะ ๑^_____^๑ จากคุณ : ศรีจิตรา - [ 2 ก.ย. 46 19:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ~ เห็นเจ้าของกระทู้ให้ชื่อฝรั่ง เลยขอเรียกนามสกุลตามฝรั่งนิยมเช่นกันไงคะ ถ้าออกเสียงผิดก็ขอโทษนะคะ ~ เห็นด้วยที่ว่าต่างคนต่างสไตล์ วิธีใครวิธีมัน ถ้าทุกคนคิดและทำเหมือนกันหมดคงน่าขนลุก ^^ อย่างที่บอกค่ะ คิดเอาไว้ว่ากระทู้นี้น่าสนใจ แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ   จากคุณ : Laylah - [ 2 ก.ย. 46 23:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาขอแบ่งความรู้ด้วยคนค่ะ... เพราะก็เพิ่งเข้ามาในถนนได้ไม่นาน และก็ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาเนื่องจากเรียน..หนัก แต่ทุกครั้งที่เข้ามาก็จะพยายามอ่าน อ่าน อ่าน ให้ได้มากที่สุด เพื่อเอาไว้ประดับความรู้อันน้อยนิดที่มีอยู่ อยากเขียนให้ได้เหมือนสมาชิกคนอื่นๆบ้าง แต่ส่วนใหญ่ที่เขียนไว้แถวนี้ ก็คิดสดเลยค่ะ ดังนั้นจะไม่มีชื่อ..รวยระรินกลิ่นชา...ไปปรากฎ ตามนิยาย หรืออะไรที่ใช้ความสามารถมากๆ เลย ^____^ ฝากเนื้อ ฝากตัวด้วยคนค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 2 ก.ย. 46 23:39:40 A:202.28.251.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ของเรา เราเขียนให้จบก่อนค่ะ...ถึงจะมาลง แต่ยังไม่ใช่ฉบับสุดท้ายแน่นอน ก็เลยยังไม่ยาวมาก ราวๆ สามสิบหน้าเท่านั้น (เรื่องที่ยาวที่สุดนะคะ) ที่เอามาลงก็เพื่อมารอเก็บความคิดเห็น เอาไว้แก้ไข แล้วขยายความในแง่ที่เห็นว่าผู้อ่านยังสงสัย เห็นคุณๆ แถวนี้เป็นเอดิเตอร์รายแรกค่ะ ถ้าโดน ก็ผ่าน ถ้าไม่โดน ก็มีคนบอกเองแล่ะคะ่ว่าตรรกะของเรื่องดีหรือยัง น่าเชื่อถือมั้ย โดยเฉพาะไคลแมกซ์ว่าโดนใจคนอื่นเหมือนโดนใจเรามั้ย คือ มาอ่านคคห.เพื่อนๆ ว่ารับสิ่งที่เราสื่อได้มั้ย ไม่ดีก็เขียนต่อไป วนๆ อยู่แค่นี้อ่ะค่ะ :D จากคุณ : นารูมิ - [ 2 ก.ย. 46 23:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เวลาเราเขียนอะไรสักอย่างนึง    เราจะคิดถึงสิ่งที่เราอยากเขียนอ่ะ เป็นจุดเล็กๆที่มีหลายจุด  แต่เอามาเรียงเป็นเหตุการณ์ต่อๆกัน ก่อนเขียนเนี่ย   เราจะคิดก่อนเลยนะว่า   เราจะอยากเขียนมันมากน้อย แค่ไหน   เพราะถ้าเรามีความอยากเขียนแค่ตอนต้นกับตอนจบ เราจะเหมือนว่าสักๆแต่เขียนเพื่อให้ถึงตอนนั้น (ตอนที่เราอยากเขียน) มันก็ไม่ค่อยดีเหมือนกัน     ส่วนเรื่องการวางพล็อตเนี่ย   เราคิดว่าทุกๆคนก็น่าจะมีการวางกัน ล่วงหน้านะ   แต่คงไม่ได้ลึกทุกฉากหรอก    อย่างเราเนี่ย   ขั้นแรก เวลาคิดจะเขียนอะไรสักอย่าง  จะอยากเขียนก่อน   มีเรื่องราวที่น่าสนใจ แล้วก็เขียนเลย    แต่จะมีขั้นตอนการดำเนินเรื่อง   ส่วนรายละเอียด มันไหลมาจากหัว    จรดปากกาปุ๊บ  ก็ออกมาปั๊บ    อาจจะคิดรายละเอียด บ้างตอนนั่งรถเมล์ไปเรียนที่มหาวิทยาลัย  แต่จะให้มาคิดจริงจังนี่ไม่มีนะ บางทีก็เป็นประเภทว่า   คิดอย่างนี้  แต่พอเขียน  มันจะมีอีกเรื่องที่อยาก เขียนเพิ่ม   ก็จะไหลไปตามอารมณ์   พูดง่ายๆว่า    เราไม่เคยกลัวว่า มันจะยืดเยื้อนะ   เพราะถ้าใจเรายังคิดว่ามันสนุก  คนอ่านก็ต้องสนุก คงไม่น่าเบื่อหรอก    เพราะถ้าเรื่องยิ่งยาว   บางทีเคยเป็นไหม  ยิ่งเขียน ก็ยิ่งกร่อย  ถ้าเป็นอย่างนั้นเราก็จะหยุดเขียนทันทีเหมือนกัน  ไม่เสียดาย เวลาที่เขียนหรอก   อย่างเคยเขียนเรื่องนึง   เขียนไป30กว่าตอนแล้ว แต่เหมือนจำใจเขียนๆไป   เราก็หยุดเลย  คิดว่าไม่ไหวแล้ว  ขนาดคนเขียน ยังเบื่อเอง  คนอ่านจะไม่เบื่อได้ยังไง แต่อีกจุดที่เราคิดว่าสำคัญมากสำหรับการเขียนนิยายนะ เราคิดว่าเรื่องที่เขียนควรมีน้ำหนัก    มีความเป็นreal   ไม่ใช่ว่าเอาแต่ ความคิดๆเดียวเป็นหลัก    เราชอบเขียนนิยายยาวๆเพราะว่าวางอารมณ์ ได้มีจังหวะ    และชอบมากที่จะให้ตัวละครหลายๆตัวมองเหตุการณ์เดียว แต่คิดเหตุผลกับเรื่องนั้นๆคนละมุมมอง  และหาทางแก้ไขตามสถานการณ์ เราว่ามันมันส์มากเลยอ่ะ     เป็นตรรกะดี   บางทีวิธีการแก้ไขที่เราเลือก ถ้าเป็นตัวเราจริงๆ   เราอาจจะไม่ใช้วิธีนั้นก็ได้   แต่บางครั้งเราก็เลือกให้ ตัวละครใช้แก้ปัญหา     ตามแต่สถานการณ์และมุมมองขณะนั้น   ซึ่งแน่ นอนว่า    มันจะต้องอิงพื้นฐานของตัวละครแต่ละตัว   นี่แหละที่เราว่ามันยาก เราจะหลุดไม่ได้เด็ดขาด     อึม  เขียนมาตั้งยาว   ลืมบอกไปว่าเรานี่ไม่ค่อยชอบเขียนเรื่องสั้นนะ เราว่ามันเขียนยาก   เรื่องสั้นที่ดีๆเนี่ย  เขียนยากมากเลย   ส่วนใหญ่เรา จะเขียนแต่เรื่องยาวๆอ่ะ   ประเภท40กว่าตอนจบขึ้นไปค่ะ จากคุณ : far that - [ 2 ก.ย. 46 23:53:29 A:202.44.14.194 X:10.21.2.178 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ก่อนจะเขียนเรื่องยาวต้องวางพล็อตเรื่องก่อนค่ะ ตอนนี้เขียนเรื่องเกี่ยวกับนักสืบอยู่ ถามว่าจำเป็นมั้ย ก็น่าจะจำเป็นเพราะขนาดเรื่องอื่นที่เคยเขียนวางพล็อตเรื่องไว้แล้วยังหลงทางหาตอนจบไม่ได้ แต่พอวางพล็ตคร่าวๆมันก็ลื่นไหลได้เอง บางทีก็อาศัยเพื่อนๆพี่ในนี้แหละช่วยท้วงติงมาบ้าง จากคุณ : wishmaker - [ 2 ก.ย. 46 23:59:23 A:203.155.233.249 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 อืม...คืองี้นะคะ โดยส่วนตัวต้องตั้งเป้าหมาย  หรือเรียกว่า พล็อตของเรื่อง  หรือไอเดียร์ไว้ก่อนใช่ไหมคะ   แล้วก็ว่าโครงของเรื่องที่จะดำเนิน  วางเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น ประมาณนี้นะคะ  แต่ว่าปกติที่เขียนจะคิดแต่พล็อตไว้  แล้วเขียนไปเรื่อย ๆ ค่ะ อิอิ  ตามที่ใจอยากเขียน  อยากบอก  คิดไปเรื่อย ๆ  ต้องคิดไว้ในสมองก่อนเยอะ ๆ ถึงจะเขียนได้ค่ะ  คิดได้แล้วต้องรีบเขียน  ไม่งั้นลืม  หรือ อารมณ์ไม่ต่อเนื่อง  จริง ๆ ไม่ถูกต้องหรอก   อยากเขียนไรก็เขียน  จริง ๆ ไม่ค่อยดีหรอก  แล้วฏ็อาศัย  อ่านทวนบ่อย ๆ ค่ะ  ตรงไหนมากไป ตัดทิ้ง  น้อยไปเติมนะคะ  พยายามดูไม่ให้น่าเบื่อ  แฮ่ ๆๆๆ ต้องพี่โน่ค่ะ  วางพล็ดตดีค่ะ  จะวางกรอบไว้หมดเลย  พี่โน่เป็นคนที่แนะนำการเขียนให้ค่ะ  เรื่องแรก เรื่อง  "ขอทำเพื่อเธอ"  ที่เอามาลง  พี่โน่มาแนะนำการเขียนให้รวม ๆ แล้ว  ประมาณ 3-4 หน้าเอ4 ได้ค่ะ อิอิ  เลยเป็นพี่น้องกันจนบัดนี้ล่ะค่ะ  ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 3 ก.ย. 46 00:15:35 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอตอบสั้นๆ จากการเขียนเรื่องยาวขนาด50ตอนขึ้นไปเกือบทุกเรื่องนะคะ ก่อนอื่น ตั้งชื่อเรื่อง  ตั้งชื่อตัวละคร กำหนดโครงเรื่องหลักให้เข้ากับชื่อ  ดูทิศทางของเรื่องว่าเป็นแนวไหน  ชีวิต  หรรษา  โศกนาฎกรรม  แฟนตาซี   กำหนดความเกี่ยวพันของตัวละคร อุปนิสัยใจคอ กำหนดเนื้อเรื่องแต่ละตอนกำกับ(จะได้ไม่หลงทาง ไม่เฉไฉไปไหน) ดำเนินเรื่องตามที่ได้วางเอาไว้ ยากสุดคือตอนเริ่มเปิดเรื่องค่ะ จากคุณ : คุณหนูนา - [ 3 ก.ย. 46 11:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ว้าว... อุ่นดีจริงๆ เพื่อนๆ ชาวถนนมาเล่าสู่กันฟังเยอะเลย  ดีใจครับ  ผมเองคนนึงล่ะได้ประโยชน์มหาศาล ได้เรียนรู้เยอะแยะเลย  เชื่อว่าเพื่อนๆ หลายคนก็คงได้ประโยชน์จากประสบการณ์และสไตล์ของเพื่อนบนถนนคนอื่นด้วยเหมือนกัน ผมเคยได้ยินเรื่องแรงบันดาลใจในการเขียนมาหลายเรื่องเหมือนกันนะครับ  แต่ขอสารภาพทีเถอะ ไม่เคยได้ยินเรื่อง "หัวโขกกำแพง" เลยนะคุณเชอร์เบ็ต  เรียกว่ากว่าจะได้เรื่องนี้มานี่ เลือดซิบๆ เลยเป่า ฮ่าๆๆ (แกล้งทำเป็นเห็นใจ)  เดี๋ยวเบื้องหลังแบบยาวๆ จะไปตามอ่านในกระทู้ทาโรต์นะคร้าบ อาคุงคูอองก้อขี้เบื่อเหรอครับ  แต่ชุลมุนนี่อย่าเพิ่งรีบจบนักน้า  ยังไม่ค่อยสะใจกับฤทธิ์ของบรรดาเจ้าหญิงเลย  เอาซักแปดสิบตอนแล้วค่อยจบ  (ไหนบอกเขียนทีละหลายเรื่องไม่ไหวไงครับ มีทั้งเรื่องยาว เรื่องสั้น เรื่องเล่า เขย่าหัวใจคนอ่านกันไปทั่วแล้วนะ อิๆ) ขวัญเรือนไม่ได้ซื้ออะครับ  (จริงๆ ไม่ได้ซื้อนิตยสารมาเป็นหลายปีแล้ว)  ห้องสมุดมหาลัยเค้าจะมีมั้ยเนี่ย...  อึ่ม...  (ถ้าคุณเจ้าหญิงน้อยไม่มีพรสวรรค์อย่างที่ว่าจริงๆ ผมต้องถามซะหน่อยแล้ว ว่าไป "แสวง" หาความละเมียดละไมมาจากไหน จะได้ไปหามั่ง หุๆ) ยังไม่มีโอกาสได้อ่านวินธัยของคุณศรีจิตราเลยครับ (เอ... สงสัยเข้ามามิทันนาเนี่ย)  ต้องขึ้นบัญชีตามเก็บซะแล้ว  เรื่องพล็อตซับซ้อนเนี่ย ผมละกลัวใจตัวเองจริงจริ๊ง  บางทีเรานึกว่าวางโครงเรื่องหลักไว้เรียบร้อย  พอโครงเรื่องรองออกมามันดันไปแย้งกัน เลยแป่ว... เฮ้อ คุณเลลาเรียกผักก็ได้ครับ มิต้องขอโพยดอก  เพียงแต่มันแปลกดี ฮ่าๆๆ  เห็นบอกเหงาปาก เลยนึกว่าหิวง่ะ  ฮี่ๆ คุณรวยระรินกลิ่นชาเพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน งั้นก็เด็กใหม่เหมือนผมดิครับเนี่ย  แต่ผมเห็นชื่อคุณอยู่บ๊อยบ่อยนะ ขอบอก  จริงๆ ถ้าคิดสดได้นี่ผมว่าไม่ใช่ย่อยเลยนะ  หลายๆ ทีผมนั่งจ้องจอ อยากต๊อบอยากตอบ อยากเคี้ยนอยากเขียน  พอจ้องเกินสิบห้านาทีก็ขอบายแล้ว  เดี๋ยวนี้สมองไม่ค่อยทำงาน  โฮๆๆ ชุดไอติมของคุณนารูมิเนี่ย โดนกันไปเต็มๆ เลยครับ  นั่งกุมกระบอกตากันเป็นทิวเต็มถนนเลย ไม่เชื่อมาแอบดูดิ  (ช่วงนี้ผ้าเช็ดหน้าขายดี อิๆ)   เรื่องของคุณนารูมิ ถึงจะไม่ยาวมาก (เคยอ่านเรื่องเดียว) แต่ก็มีเนื้อหาข้างในแน่นปึ้กครับ และที่เด่นมากๆ สำหรับผมคือเรื่องแง่มุม  บางทีเรื่องที่เรานึกว่าเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดา แต่คุณนารูมิหยิบ "แง่มุม" ขึ้นมาคลี่ตรงหน้าให้ได้รู้สึก และรู้ซึ้งไปด้วย  อย่างนี้ต้องเรียกว่าโดนๆๆๆๆ ครับ อยากบอกว่าผมคิดและรู้สึกคล้ายคุณ far that ในเรื่องของความสมจริงและการวางน้ำหนัก  แต่ผมต้องใช้เวลาคิดเรื่องนี้มากๆๆๆๆ เลย (สงสัยปกติเป็นคนไม่ค่อยมีน้ำหนัก)  เดี๋ยวนี้คิดตอนขึ้นรถเมล์ รถไฟฟ้า เรือ  คิดหมด  คิดจนหัวผุก็ยังไม่ค่อยออกเลย  ฮือๆ  อย่างผมนี่เขียนเรื่องสั้นไม่ได้แน่เลยครับ  ส่วนตัวรู้สึกว่า ยากมาก ขีดเส้นใต้สามเส้น กว่าผมจะคลี่คลายเรื่องได้ เรื่องสั้นผมอาจจะยาวสักร้อยหน้านะเนี่ย หุๆๆ คุณ wishmaker กำลังเขียนแนวนักสืบเหรอครับ  หยั่งงี้ก็ซับซ้อนซ่อนเงื่อนละสิ  ต้องคิดเฉลยไว้ก่อนล่วงหน้าใช่มั้ยครับ  ผมว่าเรื่องแนวเนี้ย เขียนยาก  เหมือนต้องคิดย้อนกลับหน้ากลับหลัง  ผมคงเขียนไม่ได้แน่เลย คุณริเศรษฐ์เขียนอย่างที่ใจอยากเขียน อาจจะไม่ใช่ว่าไม่ดีหรือไม่ถูกต้องหรอกนะครับ  บางทีผมว่าอาจจะขึ้นอยู่กับจุดมุ่งหมายของเรื่องนั้น หรือสไตล์ที่เราต้องการด้วยหรือเปล่า  แต่ผมเป็นเหมือนกันเลยคือพอคิดๆๆๆ ไว้แล้วต้องพยายามรีบเขียน เดี๋ยวอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง  เวลาอารมณ์ไม่ขึ้นนี่ ไม่กล้าเขียนเลย กลัวไม่ได้ดั่งใจ  ว่าแต่พี่โน่นี่ผมเพิ่งเคยได้อ่านตอน "เรื่องเล่าฯ" เท่านั้นเอง  ต้องไปศึกษาซะหน่อยแล้ว... รู้สึกอุ่นครับ  ดีใจที่มีเพื่อนให้ความสนใจมาแลกเปลี่ยนกัน และก็ไม่หวงวิชาด้วย  ทำให้รู้สึกว่า "ถนนนักเขียน" นี่มันไม่ใช่แค่ตลาดของ "งานเขียน" เท่านั้น แต่เป็นชุมชนที่ "คนเขียน" มาแบ่งปันให้แก่กันและกันจริงๆ  เฮ้อ  คุณพีทอย่าซึ้งมาก ยังเช้าอยู่  ไปหาชากินซะ จะได้สร่างขี้ตา  เหอๆๆๆ จากคุณ : คุณพีทเมาในรัก (PeterPuck) - [ 3 ก.ย. 46 11:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ความละเมียดละไมเหรอคะ หุหุ อันนี้ไม่เกี่ยวกับความสามารถทางการเขียนนี่นา หรือเกี่ยว เอิ๊กก แต่เราว่าไม่เกี่ยวนะ :P จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 3 ก.ย. 46 12:11:38 A:203.113.61.197 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 นี่ตัวเอง มาตอบกระทู้ผมแล้วกระทู้ตัวเองไม่ยอมไปตอบนะ จากคุณ : คุณพีทไม่ละเมียดละไม (PeterPuck) - [ 3 ก.ย. 46 17:22:01 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แอบแวะมาเขียนแซวเล็กน้อย... เห็นคุณพีทเขียนว่าไม่ค่อยจะมีน้ำหนัก  อ่านไปนึกขำไป  ถ้าคุณพีทอยากมีนำหนักสงกะสัยต้องคิดไปยกดรัมเบลไป เผื่อจะได้หนักสมใจ...เอื้อกกกก.... ส่วนข้อเสนอของคุณพีทให้ทำเชิงอรรถบอกตอนหลุดพล็อต  ขอบายดีกว่า  เดี๋ยวจาไปซ้ำกะอาคุงออน (เรื่องหวานๆฯ  ตอนยำจี๊ด จ๊าดดดด)  อิอิอิ จากคุณ : sushii - [ 3 ก.ย. 46 17:51:58 A:210.1.16.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 แอบมาจดเลคเชอร์อ่ะค่ะ... หุ..หุ... ของหมูพี.... ก็มือใหม่หัดเขียนอ่ะค่ะ... เขียนอย่างที่อยากเขียน... ส่วนมากก็มีโครเรื่องในใจค่ะ... แต่พอเลยๆไป...บางทีก็ลืม...แหะ...แหะ... @^_________^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 3 ก.ย. 46 18:08:17 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ลองเขียนเป็น มายแมปปิ้งจะดีหรือปล่าว เพราะเราก็ใช้วิธีนี้อยู่ คือการใช้แผนภาพความคิดคร่าวๆๆ ก็คือใช้หลักดังนี้ นะ 5W1H นั่นก็คือลองเขียนแผนภาพดูจะได้ว่า What คืออะไร หมายถึงว่า ต้องการเขียนถึงอะไร  อะไรเป็นตัวดำเนินเรื่อง อะไรเป็นแกนของเรื่องทั้งหมด สื่อ ถึงสิ่งที่เป็นอะไรดูสิ Who ก็คือใคร ก็กล่าวถึงตัวละคร เขียนอุปนิสัยไว้ กำหนดชื่อตัวละคร ไว้อย่างน้อยบุคคลละ 2-3 ชื่อเพื่อกันความเปลี่ยนแปลง อย่างดีก็ต้องสาดรูปประกอบด้วยว่าตัวละครของเรามีลักษณะอย่างไร When เมื่อไหร่ ในเวลาแต่ละฉาก เพราะสิ่งนี้ขาดไม่ได้ เราจะต้องกำหนดเวลาให้แน่นอนว่าควรจะเป็นตอนไหนและเวลาดำเนินเรื่องไปเราต้องดูเวลาด้วยว่านานแค่ไนแล้วเพื่อความสมบูรณ์ของเรื่อง Where หมายถึงฉาก องค์ประกอบแต่ละสถานที่ เราต้องหาข้อมูลสำหรับสิ่งนี้ให้มากที่สุด ยิ่งแต่งจากจินตนาการยิ่งแล้วใหญ่ สมมติว่าเป็นในบ้าน เราควรที่จะบอกได้ว่าสิ่งนี้อยู่ที่ไหน เดี๋ยวต่อนะ ไวรัสกินแหล่ว จากคุณ : ปากกาสองสี - [ 3 ก.ย. 46 21:06:17 A:203.113.51.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 กระทู้ไหนล่ะเจ้าคะ ก็ว่าตอบหมดแล้วนะ แวะมาคุยบ้านคนอื่นหนุกกว่า อิอิ ซึ่งหมายถึฃ ป่วนบ้านคนอื่นหนุกกว่านั่นเอง เอิ๊กก จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 3 ก.ย. 46 21:13:44 A:203.113.61.196 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 แหะๆ จะเป็นประเภท คิดได้ต้องรีบเขียนค่ะ  แล้วต้องเขียนแบบม้วนเดียวจบ หรือไม่ก็ต้องต่อเนื่องไปเรื่อยๆ เพราะเวลาเขียนทีไร ทิ้งไว้จะลืมทุกที  แล้วพอกลับมาดูอีกที ความคิดมันจะเตลิดไปเรื่อยๆ จนเรื่องออกทะเลไกลไป ไกลไป  จนในที่สุด ก็ไม่จบเอาดื้อๆ  55555 เพราะฉะนั้น เวลาคิดเรื่องได้จะคิดตั้งแต่ เริ่มจากอะไร  จะมีจุเชื่อมยังไ  จะจบแบบไหน แล้วก็ลุยเขียนสดไปเลย  แต่ช่วงเขียนจะยังไม่โพสค่ะ  เพราะเคยโพสแล้วไม่จบ  เลยต้องเขียนให้จบก่อนแล้วค่อยทยอยโพส แล้วส่วนตัว จะเขียนเรื่องยาวจากโครงเรื่องจริง  ซะส่วนมากเลยผ่านมาได้นี่แหละคะ แหะๆ ความคิดเห็นส่วนตัว ตามประสามือใหม่ เช่นกัน  อิอิ ยกเว้นไว้เรื่องหนึ่งที่เขียนไปคิดไปเรื่อยๆ คือ " เรื่องเล่าริมถนนของคนชอบเขียน " แล้วก็ประเภท เรื่องต่อ เรื่องแซว ทั้งหลาย ที่มีการแจมกัน อันนี้จะใช้ความสดของเรื่องเลยค่ะ  คิดเดี๋ยวนั้นแซวเดี๋ยวนั้น  มันส์ดี อิอิ ว่างๆ ก็เชิญไปต่อเรื่องกันได้นะคะ จากคุณ : *แชมพู* - [ 3 ก.ย. 46 21:41:32 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ถึงคุณ พีท... สงสัยที่เห็นชื่อบ่อยๆ ก็เพราะเข้ามาทักทาย ตามประสาเด็กใหม่ไงคะ แบบว่าฝากเนื้อฝากตัว....เผื่อคิดจะเขียนอะไรมาลงในถนน คนผ่านไปมาเห็นชื่อเราจะได้แวะเข้ามาในกระทู้ไง (เป็นความคิดที่มีการวางแผนไว้ล่วงหน้า..^___^..) ว่าแต่คุณพีทเอง ก็มาบ่อยนะคะ มากับความสามารถอีกต่างหาก แอบอิจฉาซะแล้ว......ชอบการวิจารณ์ของคุณที่ไปป่วนคนอื่นเค้าค่ะ..... ช่วงเดือนนี้จะให้คุณพีท ล้ำหน้าไปก่อนนะ เพราะเรียนหนักมากกกกกก...แล้วจะตามมาเอาวิชาบ้าง... ทุกวันนี้อยากผูกคอตาย..ใต้ต้นหญ้าวันละ 100 ครั้ง ^___^ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 4 ก.ย. 46 01:09:10 A:202.28.251.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 จด ๆ จ้อง ๆ กระทู้นี้มาหลายวันแระค่ะ  แบบว่าไม่เคยเขียนเรื่องยาว เลยไม่กล้าเข้ามา..     แต่อดใจไม่ได้ค่ะ..  ก็เคยแพลน ๆ  ว่าจะเขียนนะคะ แต่คงไม่สำเร็จ เลยไม่ได้ลงมือสักทีค่ะ แหะ ๆ เข้ามาก็แบบว่าอ่านเหนื่อยเลย  ยาวมาก  ขอเก็บไปก่อนละกันนะคะ     แต่ในความคิดของตัวเอง ถ้าหากได้ลงมือเขียนเรื่องยาวแล้วล่ะก็   คงต้องวางโครงเรื่องไว้คร่าว ๆ ล่ะค่ะ  ไม่งั้นคงลงทะเลไปหมดเหมือนที่เจ้าแชมพูว่าล่ะค่ะ *** *** *** เดี๋ยวไปอ่านออฟไลน์แล้วมาคุยด้วยใหม่นะคะ   จากคุณ : syringe - [ 4 ก.ย. 46 01:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ปกติเขียนแต่เรื่องสั้นค่ะ  แบบไม่กี่ตอนจบ  ถ้าเป็นพวกนิยายคงต้องมีการวางแผนดีดีนะคะ  ว่าอยากจะเขียนซักเรื่องเหมือนกันค่ะ  ได้แต่คิด ๆ ไว้อยู่  ^ _ ^ จากคุณ : ริเศรษฐ์ - [ 4 ก.ย. 46 07:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 39 โดยส่วนตัว ปกติก็จะวางธีม กำหนดปม วางบุคลิกตัวละคร และวางโครงไว้ตั้งแต่ต้นจนจบค่ะ แล้วก็เขียนตัวเนื้อเรื่องเป็นฉากๆกำกับไว้คร่าวๆ จากนั้นก็ลงมือเขียน ส่วนรายละเอียดอะไรก็ดัดแปลงเอาในระหว่างเรื่อง แล้วแต่ว่าสิ่งที่เขียนไปแล้วจะเหมาะกับตัวละครไหม ให้ความรู้สึกเนียนแล้วหรือยัง ก็ประมาณนี้อะค่ะ :) จากคุณ : วัสส์ - [ 4 ก.ย. 46 23:35:47 A:203.155.226.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 เหอๆๆ  แรกๆ ก็ดูมีสาระดีนะครับ พอมาหลังๆ เริ่มแซวกันเละเทะ  (ใครเริ่มเนี่ย  หวังว่าไม่ใช่ผมนะ ฮ่าๆๆ) ตกลงคุณ Sushii ไม่ทำเชิงอรรถเพราะกลัวซ้ำคุงคูออง  งั้นผมเสนอใหม่ให้ทำเป็นสารคดีเบื้องหลังการถ่ายทำเลยครับ  เอ้อ... แล้วก็ขอบคุณคำแนะนำเรื่องดัมเบลครับ  ยังไม่ได้ออกไปซื้อเลย ช่วงนี้เลยยกแต่กระเป๋าตังค์  แต่ทำมั้ย... มันโหวงๆ ชอบก๊ล  ช่วยที หมูพีก็มือใหม่หัดเขียนเหรอครับ  เขียนๆ ไปก็ลืมเหมือนผมเลย  บางทีนึกว่าเขียนไปแล้วแต่ยังไม่ได้เขียน  ถ้าคนอ่านจับไม่ได้ก็ตัวใครตัวท่านละกันนะ  เอิ๊ก เรื่องของคุณปากกาสองสีสนุกมากเลยครับ สำนวนประทับจิตจริงๆ  นอกจากใช้ mind mapping แล้ว ต้องพกพจนานุกรมศัพท์เฉพาะทางประกอบการเขียนด้วยปะเนี่ย  (สำหรับเพื่อนที่ตามไม่ทัน โปรดไปอ่านเรื่องของคุณปากกาสองสีดู แล้วคุณจะก้าก...) คุณเจ้าหญิงน้อยกระทู้เยอะก็เงี้ย  บริหารไม่ทั่วถึง เหอะๆๆ  กระทู้ล่างๆ ลงไปอีกนิด  เดี๋ยวผมไปแอบดูว่ามาตอบหรือยัง  (เห็นด้วยว่ามาป่วน เอ๊ยมาตอบบ้านคนอื่นหนุกกว่านะ ฮ่าๆ) คุณแชมพูน่ารักมากเลยครับ ที่เขียนจนจบก่อนแล้วถึงมาแปะ  ผมไม่อาจจะห้ามใจฝ่ะ  เสร็จปุ๊บ พอทวนรอบสุดท้ายจบ ต้องรีบวางแผง ไม่งั้นจะโหยหา  สำหรับ "เรื่องเล่า" นี่ โหด มัน ฮา สะใจจริงๆ ครับ  ขอบคุณมากที่ชวนไปร่วมแจม  แต่ผมต้องศึกษาบุคลิกเพื่อนๆ บนถนนให้มากกว่านี้อีกหน่อย  เดี๋ยวกลายเป็นตัวปลอม ฮ่าๆๆ คุณรวยระรินกลิ่นชาแผนสูงนะครับ  ผมน่าจะใช้แผนนี้บ้างนะเนี่ย สายไปซะแล้ว ฮือๆๆ  ตอนนี้ใครๆ เลยรู้ไต๋ผมหมดเลย  ขอบคุณที่ชมครับ แต่ที่ว่า "ชอบการวิจารณ์ของคุณที่ไปป่วนคนอื่นเค้าค่ะ....."  อันนี้ก็ชมใช่มั้ยครับ  ครือ...ไม่แน่ใจอ้ะ  แต่ถือว่าชมละกันนะ หุๆๆ  ผมไม่ค่อยป่วนกระทู้คนอื่นหรอกครับ ผมออกจะเรียบร้อยน่ารัก  ที่ป่วนก็กระทู้คนกันเองไม่กี่คนเท่านั้นแหละ เอาแบบรู้ว่าป่วนแล้วเค้าไม่โกรธน่ะ    เรียนหายหนักแล้วกลับมาแซงหน้าผมตามสัญญานะคร้าบ.... คุณ syringe อดทนอ่านเข้านะครับ  มันยาวมากจริงๆ  แต่ส่วนที่ผมเขียนน่ะข้ามๆ ไปก็ได้ หลังๆ ไม่ค่อยมีสาระแล้ว  เอิ๊ก    ผมว่าถ้าไม่วางโครงเรื่องนี่ไม่ใช่แค่ลงทะเลอย่างเดียวนะครับ  อาจไปไกลถึงร้านบุ๊คคอฟฟี่ได้  (มีที่ไหนไกลกว่านี้อีกเป่า) คุณริเศรษฐ์ก้ออย่าคิดนานนะครับ  เอาอีกๆๆ เอายาวววยาววววนะ ชอบ ขอบคุณคุณวัสส์ที่เข้ามาแบ่งปันครับ  อยากทำได้อย่างนี้มั่งจัง คือวางโครงเรื่องจนจบ แล้วเขียนเนื้อเรื่องกำกับไว้เป็นฉากๆ คร่าวๆ  ของผมนี่ เขียนไปมันก็เปลี่ยนไปเรื่อยเลย  ไม่รู้จะไปลงตรงไหน  (เฮ้ย คุณพีทอย่าพูดดัง เดี๋ยวคนอ่านรู้หมด) ป.ล.ใต้ดาว เพื่อให้เด่นชัด  ใจผมเนี่ยคิดว่า เวลาเพื่อนมาตอบกระทู้เนี่ย ไม่ต้องคุยกับผมคนเดียวก็ได้นะครับ  คุยกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ ที่ตอบไปแล้วก็ได้นะ  อบอุ่นดี  ไม่ต้องเกรงใจครับ ^o^ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 5 ก.ย. 46 12:52:12 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อะเดลมาช้าไปรึเปล่าเนี่ย อะเดลจะไม่ค่อยมีมีพล็อตคราวๆ หมายถึงว่าอะเดลจะมีเรื่องราวหนึ่งอยู่ในหัว มีเรื่องราวตรงนี้ขึ้น แล้วจะมีตัวละครตามมา มีเหตุการณ์นี้ แล้วตัวละครก็จะแสดงท่าที ลักษณะ บุคคลิกออกมา อะเดลจะไม่ค่อยไปกำหนดว่าตัวละครคนนี้ต้องเป็นอย่างนี้ต้องแต่แรกค่ะ แบบว่าเหตุการณ์พาไปค่ะ เรื่องราว แล้วเวลาเขียนอะเดลก็จะไม่เขียนแบบต่อเนื่องนะคะ อะเดลจะเขียนเป็นฉากๆ วันนี้อะเดลอยากจะเขียนฉากฆ่ากันอะเดลก็จะหยิบกระดาษมาเขียนค่ะ  นึกฉากกุ๊กกิ๊กได้ก็เขียน แล้ววันดีคืนดี ก็เอามารวมเป็นเล่ม มาลำดับ จะเห็นว่านิยายที่อะเดลเขียนค่อนข้างจะมั่วๆ ค่ะ อิอิ จากคุณ : อะเดล (adel_ew) - [ 5 ก.ย. 46 20:23:55 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขออภัยที่เข้ามาช้าครับ และก็ขออภัยที่ไม่ได้ร่วมแสดงความคิดเห็น   เพียงแต่อยากจะเข้ามาบอกว่า  กระผมขอโหวตกระทู้นี้ 1 คะแนนนะครับ แฮ่ะ ๆ จากคุณ : {``-_-}{-``-}{-_-``} - [ 5 ก.ย. 46 23:08:18 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ผมก็โหวตด้วยนะ คุณพีท และแล้วกระทุ้นี้ก็ได้ที่สิงสถิตย์ใหม่  คือกระทู้แนะนำด้านบนของถนน   เด่นซะ......... อย่างงี้ต้องทิ่มให้มันตกลงมา ฉึกๆๆ ล้อเล่นๆ อย่างคิดมากจิ   อย่างนี้ต้องฉลองกันหน่อย     เอ๊ก... เอาล่ะ ชักมึนๆ อึก... และแล้วข้าพเจ้าก็ขอจบการป่วนด้วนประการฉะนี้ ปล.ไอ้ที่ป่วนเป็นบางคนน่ะ มีผมคนเดียวใช่ป่ะ  ฮืม ๆ ๆ (โลโก้ใหม่) จากคุณ : ใบชา กล้าอ่อน (ณัฐกร) - [ 6 ก.ย. 46 00:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ว้าว ไม่น่าเชื่อเลย ได้ขึ้นหน้าหนึ่งด้วย ตื่นเต้นดีใจเป็นที่สุด ว่าแต่โหวตอะไรกันเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย (คุณพีทไปอยู่ไหนม้า...)  ก้อ ขอขอบคุณคุณนายสามหน้า (เรียกถูกปะเนี่ย) และคุณณัฐกรเพื่อนเก่า (อายุความเป็นเพื่อนประมาณหนึ่งเดือน) นะครับที่โหวตให้  แล้วก็บอกด้วยอีกต่างหากว่าได้ขึ้นหัวถนน  ถ้าไม่บอกผมก็คงไม่รู้เรื่องรู้ราวกะเค้าหรอก แต่ก็ต้องยกคุณงามความดีทั้งหมดให้แก่เพื่อนบนถนน ที่มาช่วยกันแลกเปลี่ยน ช่วยกันเขียน ช่วยกันอ่านนะครับ  ทำให้กระทู้นี้มีคุณค่า เพราะมีประสบการณ์และความรู้สึกของเพื่อนๆ อัดกันแน่นเปรี๊ยะ  (จนคุณพีทต้องมาป่วนๆๆๆ กระทู้ตัวเอง เพื่อให้มันหลวมๆ ลงบ้าง ฮ่าๆ) คุณอะเดลนี่ ขนาดไม่ได้วางโครงเรื่องหรือตัวละครไว้ก่อนนะครับ ยังสร้างสรรค์งานออกมาได้รื่นรมย์ปานนี้  มั่วรึเปล่าไม่รู้ กำลังตามอ่านอยู่ รู้แต่ว่าแฟนๆ ติดหนึบ  นี่ผมก็รอซื้อรัตนมณีด้วยคนนึงนะเนี่ย คุณนายสามหน้า (โปรดแบ่งวรรคให้ถูกต้อง อาจกลายเป็น "คุณนาย" ได้)  มาช้ามิเป็นไรครับ  แต่ไม่มาร่วมแสดงความคิดเห็นเนี่ย เป็น  ว่างๆ วันไหนแวะมาอีกก็มาแสดงซะนะ ตัวเอง  เพื่อนๆ จะได้ได้ฟังด้วยนะครับ คุณณัฐกรคร้าบ.... ชวนชนเรื่อยเลย  คุณรวยระรินกลิ่นชามาทักเมื่อวันก่อน (กระทู้ไหนก็ม่ายรุ มันเยอะจัดจนลืม) ว่าอีกหน่อยคุณกับผมต้องบวมแน่เลย  เอางั้นเลยปะคร้าบ...   ป.ล. ใคร... ใคร้... ใครจะไปกล้าป่วนคุณ  เดี๋ยวโดนแทง ไม่ก็ส่งฮามาซุอาออกมาอาละวาด  ไม่มีใครกล้าหรอกครับ  คุณต้องเข้าใจอารายผิดแน่ๆ เลย ป.ล.สอง  ผมว่าไอ้ใบนั่นน่ะ ไม่ใช่ใบชาหรอกนะ  มันใบบัวบกแหละตัวเอง   เหอๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 ก.ย. 46 15:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 45 โดนกัลยาณมิตรทักท้วงมา ว่าตอบกระทู้ไม่ครบ  พอเลื่อนขึ้นไปดูก็เห็นจริง  ต้องขออภัยคุณสก๊อตตี้และคุณหนูนาไว้ ณ ที่นี้นะคร้าบ  พอดีผมกำลังตอบช่วงที่คุณสก๊อตตี้และคุณหนูนามาโพสต์พอดี๊  โพสต์ของคุณทั้งสองเลยไม่มีอยู่ในหน้าที่ผมกำลังตอบ  แต่ผมตอบนานนนนน มาก  มันก็เลยขึ้นมาหลังจากโพสต์ของคุณสก๊อตตี้และคุณหนูนา  ผมก็เลยมิเห็น  ขออภัยจริงๆ นะคร้าบบบ คุณสก๊อตตี้ถึงจะไม่ได้เขียนเรื่อง  แต่ก็เป็นนักอ่านตัวยงประจำถนน ถึงเจ้าตัวอาจจะไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นนักวิจารณ์  แต่ดูเหมือนเพื่อนๆ จะยกให้เป็นเจ้าแม่บรรทัดเดียวตั้งศาลประจำตัวเรียบร้อยไปแล้ว  แถมแว่วว่าได้เห็นเรื่องยาวที่มิจบมาหลายต่อหลายเรื่อง  อย่างนี้ก็ต้องขอฟังหน่อยละคร้าบ  ว่ามุมของ "นักอ่าน" จะมองเข้ามายังไงมั่งน้า... ขอบคุณคุณหนูนามากครับ ที่มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์ เล่าสู่กันฟัง  ชื่อเรื่องกับชื่อตัวละครมาก่อนเลยนะครับ  (ทำไมผมนึกชื่อเรื่องไม่ค่อยออกละเนี่ย เฮ้อ...)  แต่ที่พิเศษคือ คุณหนูนากำหนดความเกี่ยวพันของตัวละครด้วย  อืมๆๆ  อันนี้เรายังไม่ค่อยได้พูดถึงกันมากในกระทู้นี้เลยนะ   เห็นด้วยกับคุณหนูนามากๆ เลยครับ ว่าเปิดเรื่องยากจัง ฮือๆๆ  ของผมบางทีเปิดไม่ออกง่ะ  แงๆๆ  พอเปิดได้แล้วก็โล่งไปเปลาะนะ  แต่ตอนจะปิดนี่ สงสัยผมต้องปิดไม่เข้าอีกแน่เลย  ฮือๆๆ อยากให้กระทู้นี้ยังไม่ปิดนาครับ  เพื่อนๆ ที่ยังอยากแสดงความคิดเห็น หรือร่วมแลกเปลี่ยนในประเด็นที่เพื่อนคนไหนเอ่ยขึ้นมา ก็ขอเชิญนะคร้าบ  คนที่คุยแล้วก็มาคุยอีกได้นะ  คุณพีทชอบ  แล้วจะมาป่วน... เหอๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 6 ก.ย. 46 23:00:36 ]

ความคิดเห็นที่ 46 แง๊วเข้ามาตอนที่เค้าจะปิดกระทู้ซะแล้วนะนี่ เข้ามาเยื่ยมๆ มองๆ หลายครั้งครับ....วันนี้ได้โอกาสเหมาะขอมีส่วนร่วมด้วยคนละกัน....ในฐานะคนเขียนคนหนึ่งในถนนแห่งมิตรภาพสายนี้ งานของ SONG982 มีทั้งเรื่องสั้นเรื่องยาว นับไปนับมาก็ แปะเรื่องเล่าในถนนนี้ไป หลายสิบกระทู้ กลวิธีการคิดและการสร้างเรื่องสั้นกับเรื่องยาวของ ผม ไม่ค่อยต่างกันอะนะครับ  แต่กระทู้นี้เป็นกระทู้สำหรับกลวิธีของการสร้างงานขนาดยาว ก็พูดแต่เรื่องยาวๆ ก็แล้วกันนิ แต่ละเรื่องของผมที่เขียนแล้วหรือกำลังจะเขียน เกิดขึ้นเพราะมีบางอย่างอยากจะบอกกับคนอ่าน หากเป็นประเด็นเล็กๆ ก็จะออกมาเป็นเรื่องสั้น แต่ถ้าคิดแล้วว่าในสิ่งที่อยากบอกนั้นมันมีรายละเอียดของเหตุผลประกอบมากๆ ก็จะเริ่มวางแนวเรื่องเป็นเรื่องยาว เริ่มด้วยการมองหากลุ่มสังคมของนักแสดง ว่าคนกลุ่มไหนที่เราจะสามารถนำพวกเขามาเป็นสื่อของสารเราได้  แล้วก็สร้างแนวบุคลิกหลักของแต่ละตัวเอาไว้ กำหนดคร่าวๆ ด้วยว่าเมื่อถึงช่วงไหนของเรื่องบุคลิกของตัวละครควรจะมีพัฒนาการไปทางใด ซึ่งจะช่วยให้ตัวละครไม่แบนจนเกินไป การวางโครงเรื่อง การนำให้ตัวละครมาพบกันในเรื่อง ขึ้นอยู่กับว่าตัวละครแต่ละตัวมีบุคลิกอย่างไร โดยมีแนวเรื่องหลักๆ อยู่ก่อนแล้วประมาณสามถึงสี่หน้ากระดาษ แล้วก็จะมาแยกบทอีกครั้งว่าในแต่ละบท จะให้เกิดอะไรขึ้นบ้าง หรือจะตัดฉากสลับเหตุการณ์อย่างไร (คือบางครั้งหากเราหาทางไปให้กับตัวละครตัวนี้ยังไม่ได้ เราจะสามารถเลี่ยงไปเล่นกับตัวอื่นๆ ก่อนได้...หุหุหุหุ) เอ...เหมือนว่ายังไม่ได้ตอบคำถาม....งานของผมเองไม่ได้คิดเนื้อเรื่อง(รายละเอียด) ไว้ล่วงหน้าจนจบนะครับ...แต่จะวางเหตุการณ์ไว้จนจบสมบูรณ์  ที่ไม่ได้คิดเนื้อเรื่องไว้ล่วงหน้าก็อย่างที่บอกว่าบางที่ หากเราหมดหนทางจะพูดถึงเรื่องนี้ก็เลี่ยงไปพูดเรื่องอื่นๆ ได้  และหลายครั้งบางรายละเอียดในเรื่องจำเป็นต้องมีการค้นคว้าถามไถ่ผู้รู้ กว่าจะได้มาสักประโยค แต่ละตอนของผมจะยาวประมาณ 11 หน้าจอ +/- 1 หน้า ส่วนที่ใช้เวลามากที่สุดคือตรง 20% สุดท้ายของตอน เพราะจะต้องขมวดเอกภาพในตอนให้ได้พร้อมๆ กับหาทางจูงใจให้ผู้อ่านอยากจะอ่านงานตอนต่อๆ ไป เหมือนกับการคิดไปถึงตอนหน้าว่าจะให้เกิดอะไรขึ้นบ้างแล้วเราก็เอามาแย้มๆ ไว้ในตอนนี้เล็กน้อย อ้อ...งานเรื่องยาวของผมจะมีชิ้นส่วนแยก กันออกหลายส่วนคือ โครงเรื่อง  บุคลิกของตัวละครแต่ละตัว ฉากที่บรรยายไว้  เหล่านี้จะมีแยกไว้เป็นส่วนๆ เพื่อจะได้ไม่หลงบรรยายผิดในการนำมากล่าวซ้ำ ทั้งยังช่วยให้มั่นคงในบุคลิกลักษณะทั้งภายในและภายนอกของตัวละครได้ครับ ถ้าซ้ำกับทั้งหมดที่เป็นความคิดเห็นต้นๆ ก็ขออภัยอะนะครับ.....พักนี้โดนศาสตร์ของงานเขียนอีกประเภทหนึ่งเล่นงานจนอ่วม.....ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่คงได้แลกเปลี่ยนเล่าสู่กันฟังเช่นนี้อีกนะครับ จากคุณ : SONG982 - [ 7 ก.ย. 46 01:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 47 คุณ SONG982 มาดึกเหมือนกันเลยนะคะ แอบมาเก็บความรู้เพิ่มเติมค่ะ.... เผื่อจะได้เขียนอะไรดีดีออกมาเหมือนกับเค้าบ้าง ช่วงนี้เลยได้แต่นั่ง ตาร้อนไปพรางๆก่อน.. (เพราะอิจฉาคนอื่น+นอนน้อย+ตาลาย ฯลฯ) ปล. รู้แล้วว่าเห็น logo ใหม่ของคุณ ณัฐกร เป็นใบบัวบกเหมือนใคร.....แต่มองอีกที  ดอกจิก ก็เข้าทางนะคะ ^_____^ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 7 ก.ย. 46 02:15:05 A:202.28.251.142 X: ]

ความคิดเห็นที่ 48 แวะมาทักทายคุณพีท และมาเล่าเกี่ยวกับงานของเราด้วยฮับ สำหรับเรา จะเริ่มที่แนวคิดหลักของเรื่องก่อน คิดว่าจะนำเสนอประเด็นอะไร แล้วค่อยกำหนดตัวละครหลักว่ามีใครบ้าง บุคลิกและแบคกราวนด์เป็นอย่างไร กำหนดความสัมพันธ์ของตัวละคร ซึ่งแบ่งออกเป็นกลุ่ม ๆ ที่เหลือเวลาดำเนินเรื่องจะปล่อยให้ตัวละครเดินกันไปเองตามแนวที่วางไว้คร่าว ๆ เรายึดหลักกฎแห่งกรรมฮับ ใครทำอะไรไว้ต้องได้รับผลแบบนั้น ดังนั้น บุคลิกและภูมิหลังรวมทั้งการกระทำของตัวละครจะมีผลต่อความเป็นไปของเรื่อง บางครั้งก็หยิบยกเรื่องใกล้ตัว สถานการณ์การปัจจุบัน ณ เวลาที่เขียนมาแทรกไปด้วย สิ่งที่พบว่าตัวเองทำอยู่บ่อย ๆ คือการซ่อนข้อมูลของตัวละครเอาไว้แล้วเฉลยทีละเปลาะ ทิ้งปมปัญหาไว้บ้างพอให้คนงง เอ้ย ให้คิดตาม แล้วไปตามล้างตามเช็ดเอาตอนต่อ ๆ ไป แหะแหะ สิ่งสำคัญประการหนึ่งในการเขียนเรื่องเล่าไม่ว่าจะสั้นหรือยาวสำหรับเราคือข้อมูลที่จะใช้ การเป็นนักวารสารศาสตร์มีข้อดีคือยึดข้อเท็จจริงแต่ก็มีข้อเสียเหมือนกันที่เราเป็นคนจินตนาการต่ำ ดังนั้นเรามักจะเขียนเรื่องที่ใกล้ตัวเป็นหลัก ถ้ามีข้อมูลที่ไม่แน่ใจก็จะเคลียร์จากผู้รู้หรือเอกสาร เรื่องที่ไกลตัวมาก ๆ ยังไม่เคยเขียนเพราะเป็นคนที่ยึดติดกับสิ่งที่รู้ ถ้าไม่รู้จะเขียนไม่ออก -_-“ เรื่องที่เราเขียนจะไม่กองความเด่นไว้ที่ตัวละครตัวใดตัวหนึ่งแต่มักจะให้น้ำหนักกับตัวละครหลายตัว เราคิดว่าทุกคนมีเรื่องราวของตัวเองและมีความสำคัญต่อเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งในแง่มุมของเขา จึงมีพลอตย่อยแทรกเข้ามาเพื่อให้ความสำคัญกับตัวละครที่ไม่ใช่พระเอกนางเอกด้วย ปัญหาคือจะคุมอย่างไรไม่ให้ตัวละครอื่นล้ำหน้าพระเอกนางเอกและไม่ดึงโทนของเรื่องให้เสีย เราว่าสิ่งที่ยากมาก ๆ คือการเปิดและปิดเรื่อง มีปัญหาทุกครั้งที่เริ่มเรื่องใหม่ จะขึ้นต้นยังไงให้น่าสนใจ ส่วนฉากจบนั้นคิดไว้ก่อนแล้วว่าจะจบยังไง แต่มีปัญหาเวลานำเหตุการณ์เข้าสู่ตอนจบ ปวดหัวทู้กที จากคุณ : วลีวิไล - [ 7 ก.ย. 46 08:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อืม.......สำหรับผมแล้ว แค่แต่นิยายเป็นงานอดิเรกเฉย ๆ และก็ยังเป็นมือใหม่ด้วย เรื่องที่เอามาลงก็ไม่ค่อยเป็นที่นิยมเท่าไหร่ แต่ช่างเถอะ อย่างน้อยมีขาจรแวะมาอ่านบ้างก็พอใจแล้วครับ เรื่องคิดพล็อตไว้ก่อนมั้ย ขอตอบว่าคิดครับ โครงเรื่องหลัก ๆ ผมวางไว้จนจบแล้ว ส่วนรายละเอียดต่าง ๆ น่ะเหรอ 555 คิดไปเขียนไป บางทีเขียนอยู่ดี ๆ ตัวละครใหม่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ รายละเอียดบางส่วนก็คิดไว้ล่วงหน้า แต่ก้มักเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ที่สำคัญ Farland The Odyssey ของผมมีตัวละครค่อนข้างเยอะ และต่อไปจะเยอะกว่านี้อีก! ผมจึงใช้เวลาคิดค่อนข้างนานสักหน่อยในการกำหนดบทบาทของแต่ละตัวละคร ยังไง ๆ ผมเองก็เป็นมือใหม่เหมือนคุณพีท ยังไงก็ขอเอาใจช่วยนะครับ จากคุณ : แอ็ปเปิ้ลเปรี้ยว - [ 7 ก.ย. 46 09:18:56 A:203.113.39.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 50 คงต้องเข้ามาอ่านอีกอย่างน้อยสองรอบจะหมดทุกคน55555 ส่วนตัวผมก็เขียนแบบเรื่อยๆ ร่างบาง ๆ เก็บไว้ก่อนครุ่นคิดถึงเรื่องร่าง อีกสักพักแล้วค่อยลงมือเขียน.... จากคุณ : แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า - [ 7 ก.ย. 46 10:38:27 A:203.147.25.145 X: ]

ความคิดเห็นที่ 51 โอ๊ยๆๆ  ยังไม่ปิดกระทู้ครับ ยังไม่ปิด  ขอเปิดต่ออีกซักหน่อยเถอะน่า นะ  มาคุยได้เลยไม่ต้องต๊กกะใจไปครับ คุณ SONG982 ผมได้ยินชื่อมานานครับ  ตอนผมเข้ามาไม่ค่อยเห็นงานเขียนของคุณสรองแล้ว  น่าจะเป็นช่วงที่คุณได้งานที่ถูกใจพอดี เลยได้อ่านเรื่องสั้นเรื่องล่าสุดเพียงเรื่องเดียว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อกำแพงพระจันทร์ หรือไงเนี่ย  ว่าแต่คุณสองเขียนมาลงรวมแล้วหลายสิบกระทู้นี้ ต้องบอกว่าตัวจริงเสียงจริงนะครับ  ประสบการณ์เต็มเปี่ยมเลย  แล้วความเห็นที่คุณสรองฝากเอาไว้ก็มีประเด็นใหม่ๆ หลายประเด็นครับ  อย่างเรื่องพัฒนาการของตัวละครเนี่ย เราก็ยังไม่ค่อยได้พูดถึง  ทำให้ผมต้องหันกลับมาทบทวนงานของตัวเองเลยนะเนี่ย  ว่าแต่... อยากรู้ว่าศาสตร์ของงานเขียนอีกประเภทหนึ่งที่เล่นงานคุณสรองซะอ่วมน่ะ อะไรเหรอครับ  เผื่อจะได้จับมาตั้งกระทู้ถามอีกน่ะ  ฮี่ๆๆ คุณรวยระรินกลิ่นชาทำไมตาร้อนละครับ  สงสัยดื่มชาจนตาค้างหรือเปล่า  ดูดิ๊ ตีสองกว่าแล้วยังนั่งเล่นพันทิพอยู่เลย  (เหมือนคุณพีทไม่มีผิด  ว่าแล้วก็ชนซะหน่อย    ตอนนี้ผมนั่งดื่มชาพีชอยู่นะเนี่ย  ไม่รู้คืนนี้จะนอนหลับรึเปล่า  เฮ้อ...)  ตอนนี้คุณผึ้ง (เริ่มรู้สึกว่า "รวยระรินกลิ่นชา" ชักจะยาวและพิมพ์ยาก) ก็เก็บๆ ความรู้ไปนะครับ  พอเขียนไปซักสองสามเรื่อง ก็ต้องโดนตามตัวมาแบ่งๆ ประสบการณ์กันบ้างแล้วล่ะ  ป.ล. ดอกจิกก็ได้ครับ หยวนๆ  แต่ผมว่ามันเหมือนใบบัวบกจริงๆ นะ  ฮ่าๆๆ ขอบคุณคุณวลีวิไลที่แวะมาทักทายครับ  เนี่ยผมกำลังอ่านเรื่องรักเธอเสมอใจอยู่นะ  เรื่องสะดุดรักนักข่าว (จำชื่อถูกปะครับ ไม่ได้เปิดกลับไปเช็ค) ตอนนี้ตามมิทันแล้ว ต้องขอไปค่อยๆ แอบตามย้อนต้นก่อน  แต่ขอบอกว่าชอบลีลาการเขียนของคุณวลีวิไลมากเลยครับ  แล้วก็ข้อมูลน่ะ แน่นจริงๆ นะ  ขนาดผมเคยอยู่ออสเตรเลียมาแล้ว ยังไม่รู้ละเอียดขนาดนั้นเลยขอบอก  แนวกฏแห่งกรรมของคุณวลีวิไลน่าสนใจมากจริงๆ ครับ  คงเขียนยากเหมือนกันนะเนี่ย ปล่อยให้ตัวละครเดินกันไปตามทางของตัวเองเนี่ย  แอบสงสัยแล้วว่าตอนจบนี่ มีแบบพลิกโผ จบไม่เหมือนกับที่วางเอาไว้ก่อนมั่งมั้ยน้อ... เรื่อง Farland the Odyssey ของคุณแอปเปิ้ลเปรี้ยวนี่ ชื่อเรื่องเตะตาผมดังโครมเลยครับ  ชื่อน่าสนใจมาก ผมแปลไม่ออกหรอกนะ แหะ แต่ว่าเพราะดี ดูน่าค้นหา  แต่ก็อย่างที่บอกเพื่อนๆ หลายคนข้างต้นว่า ผมเด็กใหม่เอ๊าะ เลยไม่ทันเรื่องยาวหลายๆ เรื่องที่กำลังลงอยู่  ต้องใช้เวลาตามอีกนานโข  ว่าแต่ตัวละครเยอะๆ นี่ คุณแอปเปิ้ลเปรี้ยวจำได้หมดเลยเหรอครับ ไม่สับสนมั่งเหงอ  ของผมไม่กี่ตัวนี่ก็กลัวๆ บุคลิกจะมาปนกันจะแย่ เหอะๆๆ  เรามือใหม่ด้วยกันก็เอาใจช่วยกันนะคร้าบ... คุณแสงศรัทธา ณ ปลายฟ้านี่ แบบพูดน้อยต่อยหนักหรือเปล่าครับ  หยอดไอเดียไว้ให้เพื่อนฝูงกระหายใคร่รู้ แล้วก็ไม่ยอมบอกต่อนะเนี่ย  ร้ายจริงๆ ฮี่ๆๆ  ว่าแต่คุณแสงศรัทธาจะต้องอ่านอีกอย่างน้อยสองรอบเหรอครับ  ผมอ่านกระทู้นี้มานับรอบไม่ถ้วนนะเนี่ย  แต่ละรอบก็ได้ไอเดียกลับไปใช้พัฒนาการเขียนของตัวเองทุกครั้งเลย  คุ้มมากกกกกก ขอบอก  ฮี่ๆๆ ป.ล. ยังไม่อยากปิดกระทู้เลยครับ  มาคุยกันอีกก็ได้นะ แล้วจะกลับมาแซว... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 8 ก.ย. 46 22:30:51 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เพิ่งเห็นกระทู้นี้ค่ะ...มาตอบเสียสายเลย ชาวบ้านชาวช่องตอบกับไปถึงไหนเเล้ว...ยังไงก็ขอมิถุนาร่วมเพิ่มดีกรีความเเรงให้กระทู้นี้ด้วยนะคะ ความจริงมันต้องเริ่มตั้งเเต่เมื่อครั้งที่เเต่งนิยายเรื่องเเรกค่ะ (ตอนนี้อยู่ในถนนนักเขียนมาร่วมปีเเล้วล่ะค่ะ) ตอนนั้นไม่รู้นึกยังไงถึงได้เเต่งเรื่อง อาจเป็นเพราะอ่านมากๆ เเล้วจู่ๆ ก็มีพล๊อตของตัวเองเเว่บขึ้นมาในหัว...ก็เลยตัดสินใจเอามาลงกะเค้าบ้างค่ะ พอได้พล็อตเเล้วก็คิดชื่อเรื่อง ชื่อตัวละครเเละอุปนิสัยของตัวละครเเต่ละตัวเลยค่ะ พล็อตต้องคิดให้ถึงตอนจบไปเลย ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะมีปัญหาเอาตอนจบ รายละเอียดใหญ่ๆ จะถูกใส่ไว้ในพล็อต เเต่รายละเอียดย่อยๆ ก็จะนึกเอาตอนเเต่งสดๆ ในเครื่องคอมฯ นั่นล่ะค่ะ เวลาเเต่งก็พยายามเเต่งให้จบในตอน เรื่องจะได้ไหลลื่น บางทีเเต่งเเล้วเพลินค่ะ ความคิดมันไหลออกมาเรื่อยๆ เเต่บางทีก็ตันสุดๆ เหมือนกัน ตอนนั้นเเต่งเรื่อง...รักสุดๆ (หยุดไม่อยู่) เป็นเรื่องเเรก กะไว้เเล้วว่าจะเอาตัวละครที่เป็นเพื่อนของตัวเอกในเรื่องมาเเต่งเป็นเรื่องต่อไปด้วย พล็อตจะวางไปเรื่อยๆ ค่ะ จะยากตรงที่ เอาตัวละครเก่ามาใส่เหตุการณ์ที่จะประกอบเป็นเรื่องค่ะ เพราะว่ามันไม่ใช่กระดาษขาวๆ อีกต่อไปเเล้ว ตัวละครนั้นมีบุคลิก อาชีพ เเละภูมิหลังคร่าวๆ เเล้ว ก็ต้องเเต่งเรื่องให้เข้ากันน่ะค่ะ อย่างเรื่องปัจจุบัน (รักรีเทิร์น) ก็ใช้ตัวละครร่วมกับเรื่อง...ร้ายนัก (ไม่ ) รักเสียจะดีไหม...เป็นคนชอบใช้ตัวละครรีไซเคิลมากๆ ขนาดเรื่องสั้นก็ยังเอาตัวละครมารีไซเคิลเลย กลัวเหมือนกันว่าเราจะเลือกตัวละครที่คนอ่านไม่ได้หวังอยากจะให้มาเป็นพระเอกนางเอกใส่เป็นตัวเอกเเล้วจะชอบหรือไม่...เเต่มิถุนาคิดอยู่อย่างนึงว่า ตัวละครก็เหมือนคนเราที่ไม่มีใครดีสมบูรณ์หรอกค่ะ ก็คงคล้ายๆ กับ no perfect man in this world มั้งคะ เอาล่ะค่ะ ตอบเสียยืดยาว...ขอบคุณที่ตั้งคำถามดีๆ เพื่อเเชร์ไอเดียกันค่ะ จากคุณ : มิถุนายน - [ 9 ก.ย. 46 07:32:48 ]

ความคิดเห็นที่ 53 สวัสดีครับ... สำหรับผม  ปกติแล้วจะร่างโครงเรื่องไว้ก่อนครับ  โดยเฉพาะโครงเรื่องคร่าวๆ นี่จะต้องร่างจนจบก่อน  อย่างเรื่องยาวนี่   ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ร่างโครงเรื่องละเอียดไว้ก่อน (ปกติจะร่างโครงเรื่องให้ต่อเนื่องในภาคหนึ่งๆเสียก่อน แล้วจึงค่อยเขียนภาคนั้น -- ประมาณสิบถึงสิบสองบทต่อภาค) อย่างน้อยที่สุด ผมจะกำหนดไว้ก่อนว่า เรื่องจะลงเอยอย่างไร  เพราะกลัวว่าเขียนไปแล้วจะเฉไฉออกนอกแนวจนจบไม่ลงน่ะครับ หึๆๆ ในเวลาที่เขียนจริงๆ  ก็จะเขียนให้จบอย่างน้อยประมาณหนึ่งบทล่วงหน้าก่อนลงครับ ทั้งนี้ผมต้องการให้บทที่เขียนก่อนหน้า "ตกผลึก" ในความคิดของผมเองเสียก่อน เพราะบางทีเวลาผมกลับมาอ่านอีก สองสามวันให้หลัง อยากเขียนใหม่ทั้งตอนเลยก็มีเหมือนกัน... เพราะเนื้อความ มันไม่ลงตัว  ตอนเขียนตอนแรกก็ยัง "มัน" ไปกับบทดีอยู่หรอกน่ะครับ... จากคุณ : ทาวัน สงค์ประมี (คนไทยในลอนดอน) - [ 9 ก.ย. 46 08:25:31 ]

ความคิดเห็นที่ 54 แหม...ไม่อยากจะบอกเลยว่าเราเป็นคนที่วางพล็อตไว้ก่อน แต่เวลาเขียนกลับดิ้นได้ เตลิดไปไกลกว่าที่คิดเยอะเหมือนกัน ต้อคอยตีกันให้มันอยู่ในกรอบ แต่บางทีก็วางพล็อตสลับซับซ้อนไปถึงเรื่องหน้านู้น เพราะเป็นคนที่ชอบเขียนอะไรแบบเกี่ยวเนื่องกัน(ตัวละครนะคะ แบบรีไซเคิลไปเรื่อยๆ ) โดยมากก็จะวางพล็อตพยายามไม่ให้เรื่องที่มมีตัวละครเกี่ยวเนื่องกันมีเนื้อเรื่องและอุปนิสัยตัวละครที่คล้ายกันมาเกินไป ซึ่งก็ยากเอาการ และก็เป็นเหมือนกันค่ะ อยู่ดีๆ ลบทิ้งทั้งหมดเพื่อเขียนใหม่ เป็นค่อนข้างบ่อยมากด้วย  ที่ตัดสินใจเอามาโพสต์ที่ถนนนักเขียนก็เพราะอยากบังคับตัวเองให้เขียนให้จบสักเรื่องน่ะค่ะ 555 จากคุณ : อวิกา - [ 9 ก.ย. 46 12:26:46 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เพิ่งเห็นกระทู้นี้ค่ะ...มาตอบเสียสายเลย ชาวบ้านชาวช่องตอบกับไปถึงไหนเเล้ว...ยังไงก็ขอมิถุนาร่วมเพิ่มดีกรีความเเรงให้กระทู้นี้ด้วยนะคะ ความจริงมันต้องเริ่มตั้งเเต่เมื่อครั้งที่เเต่งนิยายเรื่องเเรกค่ะ (ตอนนี้อยู่ในถนนนักเขียนมาร่วมปีเเล้วล่ะค่ะ) ตอนนั้นไม่รู้นึกยังไงถึงได้เเต่งเรื่อง อาจเป็นเพราะอ่านมากๆ เเล้วจู่ๆ ก็มีพล๊อตของตัวเองเเว่บขึ้นมาในหัว...ก็เลยตัดสินใจเอามาลงกะเค้าบ้างค่ะ พอได้พล็อตเเล้วก็คิดชื่อเรื่อง ชื่อตัวละครเเละอุปนิสัยของตัวละครเเต่ละตัวเลยค่ะ พล็อตต้องคิดให้ถึงตอนจบไปเลย ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะมีปัญหาเอาตอนจบ รายละเอียดใหญ่ๆ จะถูกใส่ไว้ในพล็อต เเต่รายละเอียดย่อยๆ ก็จะนึกเอาตอนเเต่งสดๆ ในเครื่องคอมฯ นั่นล่ะค่ะ เวลาเเต่งก็พยายามเเต่งให้จบในตอน เรื่องจะได้ไหลลื่น บางทีเเต่งเเล้วเพลินค่ะ ความคิดมันไหลออกมาเรื่อยๆ เเต่บางทีก็ตันสุดๆ เหมือนกัน ตอนนั้นเเต่งเรื่อง...รักสุดๆ (หยุดไม่อยู่) เป็นเรื่องเเรก กะไว้เเล้วว่าจะเอาตัวละครที่เป็นเพื่อนของตัวเอกในเรื่องมาเเต่งเป็นเรื่องต่อไปด้วย พล็อตจะวางไปเรื่อยๆ ค่ะ จะยากตรงที่ เอาตัวละครเก่ามาใส่เหตุการณ์ที่จะประกอบเป็นเรื่องค่ะ เพราะว่ามันไม่ใช่กระดาษขาวๆ อีกต่อไปเเล้ว ตัวละครนั้นมีบุคลิก อาชีพ เเละภูมิหลังคร่าวๆ เเล้ว ก็ต้องเเต่งเรื่องให้เข้ากันน่ะค่ะ อย่างเรื่องปัจจุบัน (รักรีเทิร์น) ก็ใช้ตัวละครร่วมกับเรื่อง...ร้ายนัก (ไม่ ) รักเสียจะดีไหม...เป็นคนชอบใช้ตัวละครรีไซเคิลมากๆ ขนาดเรื่องสั้นก็ยังเอาตัวละครมารีไซเคิลเลย กลัวเหมือนกันว่าเราจะเลือกตัวละครที่คนอ่านไม่ได้หวังอยากจะให้มาเป็นพระเอกนางเอกใส่เป็นตัวเอกเเล้วจะชอบหรือไม่...เเต่มิถุนาคิดอยู่อย่างนึงว่า ตัวละครก็เหมือนคนเราที่ไม่มีใครดีสมบูรณ์หรอกค่ะ ก็คงคล้ายๆ กับ no perfect man in this world มั้งคะ เอาล่ะค่ะ ตอบเสียยืดยาว...ขอบคุณที่ตั้งคำถามดีๆ เพื่อเเชร์ไอเดียกันค่ะ จากคุณ : มิถุนายน - [ 10 ก.ย. 46 06:51:03 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เคยคิดว่าเรื่องยาวเขียนง่ายกว่าเรื่องสั้น แต่หลังจากที่ลง "หัวใจหารัก" ไปสองบท ก็มีความคิดใหม่ว่าไม่ใช่แฮะ นี่ก็นานมากแล้ว ยังคิดบทที่ 3 ไม่ออกเลยค่ะ แต่เรื่องสั้นที่คิดว่าเขียนยาก กลับเขียนเสร็จภายในไม่กี่ชั่วโมง จากคุณ : สาวสนม - [ 11 ก.ย. 46 14:05:38 A:203.209.13.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 57 ไม่ได้มาป่วนกระทู้ซะหลายวัน เพราะติดสอบด้วย ละก็พยายามไล่อ่านงานเพื่อนๆ ให้ทันด้วย (ซึ่งยังไม่ทันเลย ฮือๆ) ขอบคุณคุณมิถุนายนที่มาช่วยกันสร้างความแรงครับ  แสดงว่าตั้งใจจริง  แปะซะสองครั้งเลยน้า...  (ฮ่าๆๆ แซวครับ แซว อย่าถือสา)  ผมชอบไอเดียของคุณมิถุนายนเรื่องเอาตัวละครในเรื่องเก่า มาเล่าในเรื่องใหม่นะครับ  บางทีพอเราเริ่มรู้จักตัวละครแล้ว ถึงเรื่องเดิมจะจบไป แต่เราก็ยังรู้สึกผูกพันนะ  อยากรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเค้าต่อไป  หรืออย่างในการ์ตูนญี่ปุ่นก็มีภาคพิเศษ ตอนพระเอกนางเอกเป็นเด็กอะไรเงี้ย  ผมว่าอบอุ่นดีนะ  แต่ตอนคิดเรื่องก็คงนุงนังดีอย่างที่ว่า เพราะมันมีข้อมูลภูมิหลังเยอะแยะที่จำกัดเราอยู่    รักรีเทิร์นยังไม่รีเทิร์นซะทีนะครับ  รออยู่ (หุๆๆ ทวงซะเลย  จำได้แหละว่า เครื่องแฮง แต่ก็อะนะ  อยากอ่านก็ต้องทวงกันหน่อย อิๆ) ชื่อคุณคนไทยในลอนดอนนี่ ผมเห็นมานานนนน มากแล้ว  ไม่รู้ที่ห้องไหน  เพิ่งมาเห็นอีกทีเร็วๆ นี้ตอนเอาเรื่อง "สมองไม่แล่น" มาแปะ  ไม่ยักรู้มาก่อนว่าคุณคนไทยฯ ก็เป็นคนเดินถนนด้วย  เห็นด้วยกับเรื่องตกผลึกเลยครับ  เนี่ย เวลาผมจะเขียนบทไหน ผมก็ต้องคิดไปล่วงหน้าสองสามบท  แต่พอเขียนเสร็จปุ๊บด้วยความใจร้อน ก็ไม่รอแล้ว ขอลงเลย  ถ้าผิดพลาดอะไรก็ไปตายเอาดาบหน้า ฮ่าๆๆ  (สงสัยได้ตายจริงๆ แน่)  ว่าแต่คุณทาวัน (ชื่อเพราะจัง) สมองเริ่มแล่นมั่งยังครับ  เพื่อนๆ รออยู่นะ  อิๆๆ คุณอวิกาเขียนไปเตลิดไปนี่  ท่าทางสนุกดีเหมือนกันนะครับ เหอะๆๆ  ชอบรีไซเคิลเหมือนกันเหรอ  แถมเขียนเรื่องนี้คิดไปถึงเรื่องหน้าด้วยนะเนี่ย  ขอคารวะ  ยาวไกลจริงๆ  ผมก็ชอบเหมือนกันครับ แต่คิดไปไกลๆ ไม่ค่อยออก แล้วก็เปลี่ยนเรื่อยเล้ย...  แต่ลบทิ้งทั้งหมดนี่ต้องบอกว่าใจแข็งครับ  ผมคงไม่กล้าแน่เลย  ไว้จะไปแอบตามอ่านคู่พยศดู ว่าเตลิดจริงรึเปล่านะนี่  อิๆๆ เรื่องยาวกับเรื่องสั้นมันคงยากกันคนละแบบมั้งครับคุณสาวสนม  ผมอ่านเรื่องร่มของคุณแล้วนะ  สะใจดีแหละ  เหอะๆๆ  ถ้าให้ผมเขียนเรื่องสั้นนะ ผมเขียนไม่ได้แน่เลย  ความคิดผมมันเดินช้า  เรื่องสั้นผมอาจจะสั้นซักร้อยหน้าอะไรเงี้ย  แหะๆๆ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่าน เข้ามาแบ่งปันนะครับ  หวังว่าคงได้ทั้งสาระและบันเทิงพอประมาณ  ใครยังไม่ได้บอกกล่าวความในใจ ก็มาบอกซะนะคร้าบ  ถือซะว่าแบ่งๆ กันไปน้า  ของดีๆ ยิ่งให้ก็ยิ่งมากขึ้น ไม่เสียไม่หายนะคร้าบบบบ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 11 ก.ย. 46 16:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 58 มาคุยอีกรอบฮ่ะ ไม่แน่ใจว่าป่านนี้คุณพีทอ่านรักเธอเสมอใจจบหรือยัง ภาค 2 มาแล้วนะครับ อุอุ (เนื้อที่โฆษณา) ข้อมูลที่เขียนเรื่องนี้ก็เอามาจากตอนเที่ยวอย่างที่เราตอบกระทู้ไปนั่นแหละฮับ เราชอบถามโน่นถามนี่ และชอบอ่านด้วย ครอบครัวคุณเหมือนจันทร์ในเรื่องเป็นครอบครัวคุณอาเราเอง ดังนั้นก็ถาม ๆ เขาได้เยอะเกี่ยวกับเรื่องที่อยากรู้ แต่ก็มีเหมือนกันที่เขาไม่รู้ ก็ถามอาเขยซึ่งเป็นทหารเขาก็จะเล่าบางอย่างให้ฟัง ที่สำคัญเวลาที่ไปตามที่ต่าง ๆ เราชอบคุยกับคนในท้องที่จะได้อะไรเยอะนะ สำหรับตอนจบแบบพลิกโผก็มีเหมือนกันนะ อย่างรักเธอเสมอใจ ตอนแรกตั้งใจจบแค่ตอนที่ 7 คือนางเอกกลับประเทศไทย ไป ๆ มา ๆ ต้องเขียนต่อให้พระเอกตามกลับมา เพราะกลัวโดนคนอ่านเหยียบนั่นเองฮับ อิอิ จากคุณ : วลีวิไล - [ 12 ก.ย. 46 01:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 59 โอ้ย กระทู้ยาวจังค่ะ แต่ดีจังได้ไขปัญหาคาใจลงได้บ้าง เป็นคนใหม่สดๆ ในถนนนี้เลยค่ะ เพิ่งเข้ามาเป็นครั้งแรก เพราะมีปัญหาคาใจ ก็ได้เขียนถามปัญาหาคาใจไว้แล้ว แล้วจึงค่อยมานั่งอ่านกระทู้ (เนื่องจากเน็ตชอบหลุด ก็เลยต้องถามปัญหาก่อนแล้วค่อยมานั่งอ่านกระทู้) ปรกติชอบใช้นามปากกาว่า "ผ่านมา" เพราะนานๆที่จึงเขียนตอบบ้าง ต้องบอกว่านานมากๆ จึงไม่คิดขออมยิ้ม แต่กระทู้นี้ดีจัง สงสัยต้องขอฝากเนื้อฝากตัว ทุกๆคนในที่นี้ให้ช่วยแนะนำด้วย คืออยู่ๆก็นึกอยากเขียนเรื่องขึ้นมา ไม่ได้จบทางอักษรศาสตร์ (จบวิทยาศาสตร์มา) แต่ชอบอ่านหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ ชอบเรื่องจีน ชอบนิยายไทย ชอบนิยายแปล ชอบนิยายวิทยาศาสตร์ ชอบพันทิพ เพราะมีเรื่องให้อ่านฟรีๆ เยอะแยะ แต่เห็นส่วนใหญ่นักเขียนนิยายเรื่องยาวในกระทู้นี้ จะคิดพล๊อตเรื่อง แล้วคิดลักษณะอุปนิสัยตัวละคร แสดงว่าพระเอกนางเอกของเรื่องไม่ใช่เรื่องจริงหรือ แล้วมีใครนำชีวิตจริงของตัวเองมาแต่งนิยายไหมคะ คือเรื่องที่คิดจะแต่งมันก็ล่อแหลมน่ะ แล้วเราก็อยากเอาพล๊อตชีวิตจริงมาแต่งด้วย จะมีปัญหาตามมาไหมคะ แล้วสุดท้ายนี้จากที่ทุกทุกท่านมาอ่านแล้วคิดว่าเราฝันไปหรือเปล่าที่อยากแต่งนิยายบ้าง จากคุณ : ผ่านมา - [ 12 ก.ย. 46 17:15:39 A:202.133.169.178 X: ]

ความคิดเห็นที่ 60 เข้ามาอีกรอบได้บ่ก๊ะคุณ ผัก ตอบคุณผ่านมานะครับ งานของ SONG982 ทุกเรื่องนำมาจากชีวิตจริงครับผม  แต่เป็นการนำเรื่องราวเหล่านั้นมาปรุงใหม่ให้ได้อรรถรสในการนำเสนออย่างใหม่ เพราะหากนำชีวิตจริงหรือความจริงใจหัวใจล้วนๆ มาเปิดเผย มันก็จะกลายเป็นเพียง "ความเรียงจากใจฉัน "  หรือไม่ก็ "ชีวประวัติชิงรักหักสวาทของครอบครัว" เพียงแค่นั้น..... ขอคัดลอกข้อความข้างล่างมาให้อ่านกันนิดนะครับ และต้องขอใช้กระทู้นี้ เพราะจะได้เป็นประโยชน์ในวงกว้างมากกว่าที่จะไปตอบตรงๆ ในกระทุ้ของคุณ "ผ่านมา" ".....โลกของวรรณคดีเป็นโลกสมมุติ  แต่เป็นโลกสมมุติทีีมิได้อยู่ไกลเกินไปจากความเป็นจริง  และเป็นโลกที่มีความสมจริงพอที่จะทำให้เราเกิดอารมณ์คล้อยตามไปได้  การยอมรับว่าวรรณคดีหรือศิลปะแขนงใดก็ตามมีบทบาทสำคัญในชีวิตมนุษย์  ก็เท่ากับเป็นการยอมรับว่าชิีวิตเราจะขาดเสียซึ่ง "ความลวง" บางประการไม่ได้ การที่จะรับ "ความลวง"  อย่างเช่นที่แฝงอยู่ในรูปของศิลปะเป็นแง่หนึ่งของวัฒนธรรมเหมือนกัน  เรียกได้ว่าเป็น "วัฒนธรรมทางอารมณ์"  โลกของความลวงเป็นโลกที่มีกติกาบางอย่างที่เราต้องเรียนรู้และรับรู้  เราจะสังเกตเป็นไดว่าเด็กที่ยังอ่อนประสบการณ์ในทางศิลปะ  จะยังรับเรื่องสมมุติที่มาจากโลกของความลวงเหล่านี้ได้ไม่เต็มที่นัก   เราคงเคยเห็นเด็กที่ไปดูละครแล้วแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นละคร  อะไรเป็นชีวิตจริง  ผู้เขียนเองก็เคยถูกเด็กตั้งปัญหาถาม ซึ่งทำให้ต้องอึ้งไปทีเดียวเพราะหาคำตอบที่ถูกใจไม่ได้  ผู้เขียนเคยพาลูกไปดูโขนตอนพาลีสอนน้องและถูกตั้งคำถามว่า "พาลีตายจริงหรือเปล่า"  ถึงจะอธิบายอย่างไรก็ยังไม่จุใจผู้ถามอยู่นั่นเอง  เพราะเด็กยังผูกพันอยู่กับโลกของความเป็นจริง  และยังไม่ได้เรียนรู้กติการของโลกแห่งมายา  อันเป็นโลกของศิลปะ สิ่งที่น่าสังเกตอีกอย่างหนึ่งก็คือ เรามักจะชอบเล่านิทานที่เป็นเรื่องที่ห่างไกลจากชีวิตจริงให้เด็กฟัง  เพราะเรื่องเหล่านี้สนุกสนานโลดโผน  แต่ในที่สุดก็มันกจะพบคำถามแบบที่เราตอบไม่ได้อยู่เสมอเกี่ยวกับเรื่องของแม่มด นางฟ้า เทวดา หรือสัตว์ประหลาดต่างๆ จากนิยายปรัมปรา  นิทานที่เด็กอ่านแล้สนุกก็มันเป็นนิทานที่ไกลจากความเป็นจริง เป็นเรื่องของความฝัน ซึ่งความสนุกสนานแบบนี้ก็เป็นความสนุกสนานที่มีปัญหาเหมือนกัน  เพราะเด็กยังมีความสับสนอยู่ว่าอะไรเป็นความจริง อะไรเป็นความลวง  ยังไม่อยู่ในสาภวะที่จะรับความลวงได้ว่ามีความสมจริงเหมือนกับชีวิต  หรืออีกนัยหนึ่งเด็กยังเคลิ้มกับความลวงได้ไม่เท่ากับผู้ใหญ่ เรื่องของความชื่นชมทีีมีต่อศิลปะเป็นเรื่องที่เรียกได้ว่าเป็นสุนทรียศึกษาซึ่งเรารับได้จากประสบการณ์ที่สั่งสมมานานพอสมควร ผู้ใหญ่อาจจะต่างกับเด็กในแง่ที่ว่าร ผู้ใหญ่เคลิ้มตามงานศิลปะเสียจนกระทั่งลืมไปว่า อะไรเป็นเรื่องจริง อะไรเป็นเรื่องสมมุติ  เคยมีเรื่องเล่ากันว่าในการแสดงละครครั้งหนึ่ง "ตัวโกง"  เล่นได้ดีเสียจนคนดูคนหนึ่งอดรนทนไม่ได้  ถึงกับควักปืนออกมายิงนักแสดงผู้นั้น ตัวอย่างดังกล่าวก็เป็นเครื่องชี้ให้เห็นว่า ในบางครั้งเราอาจจะได้รับประสบการณ์ทางอารมณ์ที่จัดอยู่ในประเภทของ "มายาอันสมบูรณ์"  เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้บ่อยๆ นักแสดงลิเกที่เป็นตัวผู้ร้ายบางคน  ก็คงไม่พ้นจากเงื้อมมือของผู้ดีบางกลุ่มที่ลงประชาทัณฑ์ด้วยการขว้างปา  เพราะเขาเหล่านั้นแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นความจริง อะไรเป็นความลวง ในโลกของวรรณคดี ก็เป็นธรรมอยู่เองที่ผู้ประพันธ์จะมุ่งโน้มน้าวอารมร์ของผู้อ่านให้รับเรื่องสมมุติของตนราวกับว่าเป็นเรื่องจริง  คนที่ "ติดหนังสือ"  จึงจัดได้ว่าเป็นคนที่ตกอยู่ในสภาวะที่เรียกได้ว่า "มายาอันสมบูรณ์"  ความรับผิดชอบของนักประพันธ์จึงเป็นความรับผิดชอบที่ใหญ่หลวง  งานประพันธ์อาจเป็นสิ่งที่มอมเมาสังคมได้  การใช้วรรณกรรมเป็นเครื่องมือในทางการเมืองจึงเป็นสิ่งที่เป็นไปได้  ส่วนจะได้ผลมากน้อยเพียงใดนั้นก็สุดแท้แต่กรณี  การที่ผู้ประพันธ์จะสร้างสภาวะ  "มายาอันสมบูรณ์" ได้นั้น ก็หมายความว่า  เขาจะได้ใช้วัตถุดิบที่อยู่นอกเหนือประสบการณ์ของผู้อ่านมาหลอมเป็นวรรณกรรมไม่ได้   วัตถุดิบที่กล่าวถึงในที่นี้ บางครั้งนักประพันธ์ก็จะดึงมาจากชีวิตจริง  จากสังคมร่วมสมัย  หรือ แม้แต่จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆ หรือจากถิ่นที่ซึ่งเป็นที่รู้จักกันในชีวิตจริง โดยถือว่าปัจจัยเหล่านี้เป็นสิ่งที่เสริมสร้าง "ความสมจริง"  และทำให้ผู้อ่านเข้าถึงวรรณกรรมของตนได้  จริงอยู่  วรรณคดีเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับปัญญา เกี่ยวกับอารมณ์  เกี่ยวกับจิตใจ  แต่วรรณคดีจะทิ้งโ่ลกของวัตถุเสียทีเดียวไม่ได้   งานประพันธ์ มีทั้งส่วนที่เป็นประสบการณ์จากชีวิตจริง  และส่วนที่สร้างสรรค์ด้วยจินตนาการ การผสมผสานระหว่างปัจจัยทั้งสองนี้ เป็นสิ่งกำหนดไม่ได้ว่าเป็นสัดส่วนกันอย่างไร  นักวิจารณ์บางคนอาจจะลืมไปว่าวรรณกรรมมิใช่กระจกที่ส่งชีวิตจริงไปหมดทุกแง่ทุกมุม  วรรณกรรมมิใช่ภาพถ่าย  เพราะผู้ประพันธ์จะต้องเลือกเฟ้น  กลั่นกรองประสบการณ์  เพื่อมาหลอมเสียใหม่ให้เป็นงานศิลปะ  แต่ในกระบวนการสร้างสรรค์นี้ จินตนาการก็มีบทบาทสำคัญอยู่มาก  ความจริงกับความลวงประสมกลมกลืนกันในวรรกรรม   และเกิดเป็น  "ความสมจริง"   ประสบการณ์บางอย่างซึ่งอาจจะเป็นเรื่องจริง  แต่ถ้าผู้ประพันธ์ไม่รู้จักถ่ายทอดออกมาด้วยวิธีการที่มีศิลปะแล้ว  อาจจะขาด "ความสมจริง" ก็ได้ อันที่จริง ก็มีนักเขียนเป็นจำนวนไม่น้อยที่พยายามจะแสดงให้เห็นว่าวรรณกรรมของเขานั้นถ่ายทอดมาจากชีวิตจริงได้อย่างใกล้เคียงที่สุด ยิ่งถ้าเป็นเรื่องที่ต้องการจะกระตุ้นความคิดที่เกี่ยวกับสังคมและการเมืองด้วยแล้ว นักเขียนก็มักจะพยายามชักจูงให้ผู้อ่านคิดไปว่าวรรณกรรมคือชีิวิตจริง  บางครั้งก็มักจะให้คำชี้แจงไปในรูปของคำนำว่า เขาได้ใช้เวลาค้นหาข้อมูล ได้เข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เขาถ่ายทอดออกมาในวรรณกรรมนั้นๆ   บางครั้งก็พูดชักชวนเสียจนผู้อ่านเกือบจะลืมไปว่า  จินตนาการก็มีบทบาทที่สำคัญในการสร้างสรรค์วรรณคดีด้วย  ผู้อ่านจึงจำเป็นจะต้องใช้วิจารณญาณไตร่ตรองดูให้ดีว่า  วรรณกรรมที่มิได้ตั้งอยู่บนรากฐานของ "ความลวง" เลยนั้นจะจัดว่าเป็นศิลปะได้หรือไม่ เราจะต้องไม่ลืมว่า  วรรณคดีในฐานะที่เป็นศิลปะแขนงหนึ่ง ก็มีข้อจำกัดอยู่หลายประการ  ยกตัวอย่างเช่น ๑.  วรรณกรรมซึ่งสื่อความหมายด้วยภาษานั้น  ไม่สามารถที่จะบรรยายเหตุการณ์ที่เกิดขึค้นพร้อมกันในเวลาเดียวกันได้  เพราะข้อจำกัดของภาษามีอยู่ว่าจะต้องดำิเนินเรื่องไปตามลำดับก่อนหลัง  วรรณกรรมจะไปเหมือนชีิวิตจริงในแง่นี้ไม่ได้ สิ่งที่แสดงออกได้ด้วยจิตรกรรม  ยกตัวอย่างเช่นจิตรกรรมฝาผนังเรื่อง รามเกียรติ์ ในวัดพระศรีรัตนศาสดาราม เป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือขอบข่ายของวรรณกรรม ๒.  วรรณกรรมจะถ่ายทอดประสบการณ์เ้กี่ยวกับ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส  ให้เหมือนกับที่เรารับได้ในชีวิตจริงนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้  ดอกไม้ในวรรณคดี  แม้จะบรรยายว่าหอมหวนเพียงใด  ความหอมนั้นก็เป็นความหอมที่ผู้อ่านรับได้ด้วยจินตนาการ เป็นความหอมที่อาจจะเรียกได้ว่ามาจากโลกของ "ความลวง" ๓.  ความรู้สึกภายในเป็นสิ่งที่ถ่ายทอดได้ยากด้วยภาษา  สิ่งที่เรารู้สึกกับสิ่งที่เราพูดออกมา  บรรยายออกมาด้วยคำ อาจจะไม่ตรงกัน  เพราะเราอาจจะหาภาาษาที่เป็นสื่อที่สมบูรณ์ไม่ได้  นักประพันธ์ในบางครั้งจึงต้อง ถ่ายทอดความรู้สึกด้วยการใช้สัญลักษณ์  นักประพันธ์บางคนใช้ปรากฏการณ์ทางธรรมชิตบางอย่างรวมไปถึงดอกไม้บางชนิด สีบางสี เป็นเครื่องสื่ออารมณ์ได้อย่างดียิ่ง ๔.  ความคิดบางอย่าง โดยเฉพาะความคิดทางปรัชญาที่มีลักษณเป็นนามธรรม เป็นสิ่งที่สื่อความหมายได้ยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาษาไทย เราจึงต้องหาทางออกด้วยการอิงภาษาลาลี  สันสกฤต  หรือไม่ก็ต้องใช้วิธีของนักประพันธ์โบราณ คือ ใช้บุคลาธิษฐาน ข้อจำกัดต่างๆ ที่กล่าวมานี้ อาจจะเป็นเครื่องชี้ให้เห็นได้แล้วว่า วรรณคดีจะหนีโลกของความลวงไปไม่พ้น แต่การที่นักประพันธ์จะใช้เัทคนิคของ "ความลวง" มากน้อยเท่าใดหรือด้วยวิธีการเช่นไรนั้นเป็นเรื่องของแต่ละบุคคล  เป็นที่น่าสังเกตว่าในระยะหลังๆ นี้ นักประพันธ์และศิลปินโดยทั่วไปไม่นิยมที่จะใช้วิธีการที่ผู้เขียนเรียกว่า "มายาอันสมบูรณ์"  เสียแล้ว จริงอยู่  ศิลปะจะแยกตัวออกจากมายาโดยเด็ดขาดนั้นไม่ได้ แต่ศิลปินก็พยายามชี้ให้เป็นอยู่เสมอว่าเขาสามารถที่จะสร้างงานศิลปะโดยไม่ต้องมุ่งไปหาความลวงมากนัก  สถาปัตยกรรมสมัยใหม่ไม่นิยมที่จะขัดเกลาวัตถุที่ยังมีริ้วรอย  เพราะไม่ต้องการจะหลอกลวง  ต้องการจะมุ่งหาสัจจะทีีมาจากวัตถุดิบนั่นเอง  เราจึงเป็นตึกสมัยใหม่ทีีผนังไม่เรียบ  ไม่ต้องฉาบผิวปูนให้เรียบไม่ต้องทาสี  ถ้าจะดูจิตรกรรมสมัยใหม่  ก็จะเห็นว่าเขาไม่นิยมสร้าง "มายาอันสมบูรณ์"  ด้วยการเขียนภาพให้เหมือนของจริง  ภาพเหมือนเป็นสิ่งที่จิตรกรรุ่นใหม่ไม่นิยม  จิตรกรรมรุ่นใหม่จะไม่พยายามซ่อนแม้แต่รอยพู่กันในบางครั้งจงใจจะให้เป็นเสียอีกว่า  ภาพนั้นเกิดขึ้นจากสีน้ำมันและพู่กันมาปะทะกัน หมายความว่า  ต้องการจะให้ผู้ชมได้เห็นว่างานศิลปะนั้นมาจากวัตถุดิบอะไร เรื่องของวรรณคดีก็เช่นกัน นักประพันธ์ใช้ภาษาสื่อความหมายโดยไม่ต้องการจะลวงผู้อ่านให้รับแต่ "ความ"  โดยไม่ต้องพะวงถึง "คำ"  หรือ อักษร หรือภาษา  อันเป็นเครื่องสื่อความนั้น  จึงมีการเขียนกวีนิพนธ์แบบแปลกๆ ที่ให้ผู้อ่านอ่านแล้วสะดุด  เพราะภาษาที่ใช้มิได้เรียบเรียงตามแบบของภาษาที่ใช้กันอยู่ในชีวิตประจำวัน  อาจจะใช้ประโยคไม่เต็มรูป วางคำไม่ถูกหลักไวยากรณ์  บางครั้งก็ตั้งใจเขียนให้อ่านเข้าใจยาก  โดยที่ต้องการจะให้ผู้อ่านเบนความสนใจมาสู่ภาษาอันเป็นเครื่องสื่อความ   ยิ่งไปกว่านั้นยังมีการเรียงคำในรูปแบบทีีเป็นลายเรยาคณิต เช่น  กวีนิพนธ์ของ จ่าง  แซ่ตั้ง  เป็นต้่น  ทั้งหมดนี้ก็เพื่อต้องการจะให้ผู้อ่านได้สำนึกอยู่ว่า  วรรณกรรมนั้นมิใช่ "มายาอันสมบูรณ์"  มิใช่สิ่งที่เราควรจะเคลิ้มตามไปแบบเดียวกับที่คนส่วนมากติดลิเก  ติดละคร  หรือติดเรื่องประโลมโลก  วรรณกรรมมิใช่เป้ฯอาหารสำหรับอารมณ์แต่ถ่ายเดียว  แต่เป็นสิ่งที่จะไปกระตุ้นปัญญาได้ด้วย นักประพันธ์รุ่นใหม่จึงชอบใช้เทคนิคในการสร้างมายาขึ้นมา  แล้วก็ทำลายมายานั้นเสียด้วยตนเอง หรืออีกนัยหนึ่งก็คือหลอกให้ผู้อ่านเคลิ้มตามตนไป พอมาได้สักกึ่งทางก็หาเหตุทำให้ผู้อ่านสำนึกว่าเป็นความลวง  มิใช่เป็นความจริง  ....." ที่มา: เจตนา นาควัชระ : ทฤษฎีเบื้องต้นแห่งวรรณคดี : สำนักพิมพ์ศยาม , ๒๕๔๒ , หน้า   ๓๕ - ๔๒ (ตัดทอน). หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนร่วมถนนทุกท่านบ้างนะครับ ปล.  อาจมีพิมพ์ผิดบ้างครับ...ต้องขออภัย....เหอ...เหอ...เหอ แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 46 00:33:22 แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 46 00:13:19 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ย. 46 23:39:26 จากคุณ : SONG982 - [ 12 ก.ย. 46 23:26:26 ]

ความคิดเห็นที่ 61 กลับมาตอบแล้วคร้าบบบบ... เกือบตีสามแล้ว  แวะมาเยี่ยมเยียนซะหน่อยก่อนไปนอน  หายไปวันเดียว มีมาอีกสามความคิดเห็น  ดีใจจริงๆ  มีเพื่อนๆ มาคุยทุกวันเลย  อิๆๆ คุณวลีวิไลแวะเข้ามาทักอีกครั้ง  ดีจังครับ  เชิญโฆษณาได้เลย  มิเก็บตังค์  แต่ไว้จะตามไปโฆษณาบ้าง  แบบแลกเปลี่ยนไง  รักเธอเสมอใจผมอ่านถึงตอนหนูใจ๋เธอกลับเมืองไทยพอดี  พลิกๆ ดู ตรงจบตอนที่เจ็ดนั่นแหละครับ มีน้องโคอาล่าหนึ่งตัวคั่นจังหวะเล็กน้อยพองาม  ภาคสองผมเลยต้องห่อเก็บกลับบ้านไปก่อน  ว่าแต่พลิกโผไกลเหมือนกันนะครับ  แบบต่อภาคหนึ่งออกไปแล้วยังมีภาคสองเนี่ย  แสดงว่าแควนๆ เรียกร้องสุดใจขาดดิ้น  เอ.. ยังไม่เคยบอกคุณวลีวิไลเลย  ว่าชอบชื่อมากครับ  เสียงเพราะแถมจังหวะจะโคนก็รับกันอีกต่างหาก วลี-วิไล  แล้วความหมายก็ดีมาก "คำงาม"  สมตัวจริงๆ  แอบนินทาให้เพื่อนฟังว่าคิดได้ไงเนี่ย  อิๆๆ ผมแวะไปกระทู้ปัญหาคาใจของคุณผ่านมาแล้วครับ  แต่ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก  ไปฮาเฮเฉยๆ  ผมก็เด็กใหม่เหมือนกัน เลยได้แต่เป็นแนวหลัง กองหนุนอะไรเทือกนั้น  ดีใจที่คุณผ่านมาได้ประโยชน์จากกระทู้นี้ครับ  แหล่งรวมความรู้ประสบการณ์เชียวนะเนี่ย  ขอคุยหน่อยเหอะ  อิๆๆ  อ่านดีๆ มีรางวัล  และรางวัลที่ว่าก็คือมุขเด็ด กลเม็ดเยี่ยมสำหรับเอาไปปรับปรุงฝีไม้ลายมือของเราไง    ตัวเอกที่มาจากคนจริงๆ ก็คงมีมั้งครับ  แต่ที่มาจากจินตนาการก็คงเยอะเหมือนกัน  แต่แต่งออกมาแล้วก็คงถือว่าไม่ใช่เรื่องจริง  ไม่งั้นก็คงไม่ใช่นิยาย อย่างที่คุณสรองคัดงานของ อ.เจตนา มาให้เราอ่านกัน  สุดท้ายนี้คิดว่าคุณผ่านมาก็คงฝันไปแหละครับ ที่อยากแต่งนิยายบ้าง  แต่ก็เป็นฝันที่หลายๆ คนบนถนนนี้มีร่วมกัน  แล้วเราก็กำลังพยายามทำฝันนั้นให้เป็นจริง  ก็ขอชักชวนมาร่วมละเลงกันครับ  ถนนนี้สนุกครับ  อิๆๆ คุณสรองเข้ามาอีกหลายๆ รอบก็ได้ก้ะ  บ่มีปัญหาเลยเจ๊า  ดีซะอีก  ประเด็นจะได้แตกแขนงงอกเงย  แล้วคุณสรองก็มีความรู้ความคิดอะไรดีๆ มาฝากเหมือนทุกทีไป  ขอบคุณที่อุตส่าห์นั่งคีย์บทความของ อ.เจตนา ให้นะครับ  ความมุ่งมั่นสูงจริงๆ  ถ้ามีประเด็นหรือความเห็นอะไรเมื่อไหร่ ก็เชิญได้อีกคร้าบ  มาช่วยๆ กันทำให้กระทู้มันยาวๆ  สะใจดี  แกล้งคนยังไม่ได้อ่าน  ฮ่าๆๆ ปายนอนแล้ว พรุ่งนี้ทำงาน....เช้า... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 13 ก.ย. 46 03:07:12 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ถนนสายนี้อบอุ่นดีจัง ขอบคุณคุณ song982 ค่ะ อ่านที่คุณกรุณาโพสให้แล้วดีจัง save เก็บไว้แล้ว จะอ่านอีกหลายๆรอบ หน่อย ไฟเริ่มมาแล้ว แล้วขอบคุณคุณผักค่ะ ที่ให้ยืมเนื้อที่ไขปัญหาคาใจ หนอนหนังสือนี่นิสัยเหมือนๆกันนะคะ ใจดี มีอารมณ์ขัน จากคุณ : ผ่านมา - [ 13 ก.ย. 46 14:08:50 A:203.144.143.250 X:203.118.102.55 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ด้วยอุปการคุณของเพื่อนๆ บนถนนทุกคนนะครับ ทั้งฝ่ายเขียนและฝ่ายอ่าน  กระทู้นี้ก็เบิกบานมาได้ครบสองสัปดาห์เอาวันนี้พอดี  คิดว่าพวกเราก็เมามันกันได้พอสมควรแล้ว  เดาว่าคงไม่มีใครมาแปะเพิ่ม  ผมก็ขอปิดกระทู้ไว้ตรงนี้ละกันครับ ตอบคุณผ่านมานิดนึงว่า คนบนถนนนี่ใจดีมีอารมณ์ขันกันทั้งนั้นเลยครับ  ถ้าคุณผ่านมา หรือเพื่อนใหม่คนอื่นๆ ได้มีโอกาสแวะผ่านมาอ่านคำตอบของผมอีกที ก็อยากจะขอเชิญมาร่วมสนุกชิงรางวัล  เอ๊ย  ร่วมแลกเปลี่ยนเขียนอ่านกันบนถนนนี้ครับ  เรามีหลากรสหลายอารมณ์  และรอให้เพื่อนๆ มาร่วมกันเติมเต็มโลกแห่งความฝันใบนี้ด้วยกันครับ จากคุณ : คุณพีทปิดกระทู้ (PeterPuck) - [ 16 ก.ย. 46 18:35:10 ]

ความคิดเห็นที่ 64 เขียนยังไม่ได้อ่านกะทู้แล้วจะพยามคครับ จากคุณ : หนอนน้อยในกะลา - [ 1 มี.ค. 48 20:42:42 A:203.113.57.170 X:203.150.217.117 ]

ความคิดเห็นที่ 65 555+ เราก็ไม่ค่อยชอยเขียนเรื่องเท่าไหร่ แต่จะพยายามละกัน เวลาเขียนเรื่องก็จะนึกแค่ต้นๆนะแหละ นี่แหละคำตอบ จากคุณ : น้องฟางนารัก - [ 26 ม.ค. 49 19:27:52 A:158.108.210.99 X: ]