W2438231 =[+] ฉิกจับอิด [+]= นิยายจีนร่วมแต่งแนวทดลอง : ตอนที่ 18 เบื้องลึกคุณธรรม [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

ย่ำรุ่ง ท้องฟ้ายังคงมืดสนิท เสี่ยวเง็กฟื้นตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บช้ำทั้งกายและใจ ทั่วทั้งร่างของนางปวดระบมราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ นางพยุงกายขึ้นด้วยความยากลำบาก สายตาเหม่อมองไปรอบบริเวณห้องที่เวลานี้กระจัดกระจายไปด้วยข้าวของ โถซุปไก่เมื่อคืนนี้แตกกระจายอยู่บนพื้นห้อง น้ำซุปไหลเจิ่งน้องเต็มพื้น

เสี่ยงเง็กค่อยๆ ทบทวนความทรงจำของนาง นางจำได้ว่านั่งกินซุปไก่ที่เสี่ยวซายกมาให้อยู่ จากนั้นพลันรู้สึกไร้เรี่ยวแรง มือเท้าพลันว่างเปล่าไร้กำลัง จากนั้น...จากนั้น!!!

คนชั่วผู้นั้นก็ปรากฏตัวขึ้น ฝันร้ายก็บังเกิดกับนาง ฝันร้ายที่กลับกลายเป็นจริง เพราะยามนี้ หลักฐานความเป็นจริงของฝันร้ายก็คือเสื้อผ้าของนางที่ถูกฉีกกระชากยังกองอยู่บนพื้นห้อง อีกทั้งยังร่างของบุรุษที่หลับสนิทด้วยความสุขสมอยู่ข้างกายของนาง

คนผู้นั้นกลับเป็นผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นรักษาการณ์เจ้าสำนักของสำนักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดฝ่ายธรรมมะ...จื่ออิง!!!

น้ำตาสองสายไรรินลงอาบแก้ม ความสาวที่นางเฝ้าทนุถนอมมาสิบห้าสิบหกปี กลับถูกคนชั่วผู้นี้ทำลายจนสิ้น

นางนิ่งคิดถึงเสี่ยวซาน้ำตาของหญิงสาวยิ่งพร่างพรูลงมา คิดถึงศิษย์พี่เหวินของนาง โทสะพลันประดังขึ้นมา นางประติดประต่อเรื่องทั้งหมดได้แล้ว คนผู้นี้แสร้งใช้เสี่ยวซาให้นำซุปไก่มาให้ศิษย์พี่ของนาง โดยวางยาเอาไว้ในซุปไก่โถนั้น ทั้งหมดย่อมเป็นแผนที่เตรียมการมาหวังจะจัดการกับศิษย์พี่ของนาง ทว่านางกลับกลายมาเป็นผู้รับเคราะห์

“คนชั่วช้าเช่นเจ้ามิสมควรมีชีวิตต่อไป” หญิงสาวขบกรามจนนูนเป็นสัน จากนั้นค่อยคืบคลานลงจากเตียงโดยมิให้คนที่อยู่ข้างเคียงรู้สึกตัว

นางสวมใส่เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของนาง จากนั้นเดินไปหยิบฉวยกระบี่คู่มือ

“เช้งงงง”

เสียงชักกระบี่ดังสดใส หญิงสาวย่างสามขุมเข้าหาร่างของจื่ออิงที่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุขบนเตียง มือของหญิงสาวกุมกระบี่มั่น ทันใดนั้นร่างบนเตียงพลันเริ่มเคลื่อนไหว เปลือกตาของมันเปิดออกอย่างริบหรี่ หญิงสาวพลันตัดสินใจมิรอช้า กุมกระบี่ทิ่มแทงเข้าใส่ร่างนั้นทันที

กระบี่ของนางประดุจรุ้งขาวพุ่งเป็นสายตรงเข้าหาทรวงอกด้านซ้ายของจื่ออิง จื่ออิงนั้นแม้พึ่งตื่นจากนิทราอันสุขสม ทว่าหางตาเหลือเห็นประกายกระบี่พุ่งมายังทรวงอก พลันพลิกร่างดีดกายเข้าสู่ด้านในของเตียง

“ฉึก!”

กระบี่ของเสี่ยวเง็กปักตรึงกับที่นอน คลาดเคลื่อนไปจากร่างของจื่ออิงเพียงหนึ่งฝ่ามือ

“เจ้า! …เจ้าเป็นใคร เหตุใดคิดฆ่าข้า แม่นางเหวินเล่าอยู่ที่ใด?”

เสี่ยวเง็กไม่สนใจจะตอบคำถามเหล่านี้ นางใช้ดวงตาอันแดงก่ำประดุจโลหิต เพ่งมองบุรุษตรงหน้า จากนั้นสะบัดฟาดฟันติดต่อกันสามกระบี่ ล้วนเป็นเพลงกระบี่คร่าชีวิตทั้งสิ้น

จื่ออิงมิมีเวลาคิดใคร่ครวญมากนัก ยามนี้เงากระบี่ฉวัดเฉวียนเข้าใส่จุดตายบนร่างอย่างรวดเร็ว พื้นที่บนเตียงนั้นเล่าก็คับแคบติดขัด มันพลันตัดสินใจถาโถมร่างเข้าใส่หญิงสาวเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างเข้าแย่งชิงกระบี่ในมือของนาง

ร่างของคนทั้งสองพลันล้มกลิ้งลงกับพื้น เสี่ยวเง็กยังพยายามยื้อแย้งกระบี่จากมือของจื่ออิง ทว่าเรี่ยวแรงของสตรีอย่างไรมิสามารถสู้กับบุรุษได้ ในที่สุดกระบี่ในมือถูกจื่ออิงช่วงชิงไปได้

จื่ออิงใช้มือกุมด้ามกระบี่ชี้ปลายมายังเสี่ยวเง็ก พลางร้องตวาดว่า

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดคิดสังหารเรา!!!”

“เจ้าคนชั่ว เมื่อคืนเจ้าทำสิ่งใดกับเรายังกล้ามาตวาดถามเราเช่นนี้ มอบชีวิตของเจ้ามา” จากนั้นไม่ฟังเสียงและมิสนใจกระบี่ในมือของจื่ออิงถาโถมร่างเข้าหา

จื่ออิงตกตะลึงในคำพูดของนาง เมื่อคืนเขาร่ำสุราจนเมามาย ทั้งยังเห็นภาพเหวินเหม่ยชิงสนิทสนมกับหวงอี้เฟย บังเกิดความหึงหวง หึงหวงอย่างมากมายกระทั่งตัวเขายังมิสามารถควบคุมตนเองได้ เขามิเคยเป็นเช่นนี้มาก่อน รู้สึกทั่วร่างราวกับมีกองเพลิงมาสุม ในที่สุดมิอาจทานทนจึงลอบใช้ตัวยาชนิดหนึ่งที่ผู้กินลงไปจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง ทว่าสติยังอยู่ครบสมบูรณ์ จัดแจงสั่งให้คนครัวนำไปตุ๋นซุปไก่โดยอ้างว่าเป็นยาบำรุง จากนั้นจึงใช้ให้มันผู้นั้นนำมาให้เหวินเหม่ยชิง

มิคาดผู้ที่ดื่มกินลงไปกลับเป็นผู้อื่น ด้วยความเมามายและมืดมิดของยามราตรี มันกลับกระทำผิดตัว มิใช่หญิงสาวที่ตนหมายปอง เวลานี้จะทำเยี่ยงไรดี?

ขณะวุ่นวายสับสน พลันได้ยินเสียงตวาด เสี่ยวเง็กโผพุ่งเข้าหาดุจบ้าคลั่ง จื่ออิงตกใจรีบยกมือขึ้นปัดป้อง โดยลืมไปว่าในมือของมันถือกระบี่อยู่

“ซวบ!”

กระบี่แทงลึกเข้าสู่ร่างของหญิงสาวทะลุออกกลางหลัง โลหิตของหญิงสาวฉีดพุ่งออกจากร่าง ทว่าแววตาที่อาฆาตมาดร้ายยังจ้องมองมายังจื่ออิงมิคลาดสายตา

เสี่ยวเง็กจบชีวิตลงในลักษณะนั้นเอง

“ไม่. ไม่ ข้ามิได้ตั้งใจ ไม่ จ..เจ้าทำตัวของเจ้าเอง ไม่” จื่ออิงร่ำร้องขึ้นอย่างตกใจ จากนั้นรีบสวมใส่เสื้อผ้าด้วยมือไม้อันสั่นเทา รีบรุดออกจากห้องทันที

ขณะนั้นเสี่ยวซานำซาลาเปาใหญ่พิเศษซึ่งเป็นสูตรที่มันคิดค้น มันตั้งใจปรุงเป็นพิเศษ เพื่อนำมามอบให้เสี่ยวเง็กสำหรับเป็นเสบียงไว้กินระหว่างทาง ยังมิทันที่เสี่ยวซาจะเคาะประตูห้องของเหวินเหม่ยชิงเพราะไม่แน่ใจว่าเมื่อคืนเสี่ยวเง็กได้พักค้างแรมที่นี่กับศิษย์พี่นางหรือไม่ ประตูก็พลันเปิดออกพอดี

จื่ออิงผลุนผลันออกมาจากห้อง สร้างความตกตะลึงให้แก่เสี่ยวซาอย่างยิ่ง

"รักษาการณ์เจ้าสำนัก ท่าน..ท่านมาทำอะไรที่นี่?"

ยังมิทันที่จื่ออิงจะตอบคำถาม เสี่ยวซาพลันเหลือบไปเห็นร่างของเสี่ยวเง็กที่นอนจมกองเลือดอยู่ในห้อง มันจึงรีบพุ่งปราดเข้าไปทันที แล้วมันก็ต้องพบว่า สหายของมันผู้นี้ได้สิ้นชีวิตลงเสียแล้ว

เสี่ยวซาเงยหน้าขึ้นมองจื่ออิงด้วยดวงตาแดงก่ำ ในที่สุด มันกัดฟันถามขึ้นว่า

"ท่าน!!! เหตุใดท่านสังหารนาง?"

จื่ออิงตกตะลึงเพราะไม่นึกว่าจะมีคนมาพบเจอในเวลานี้

"ไม่ ข้าไม่ได้ นาง.. นางคิดทำร้ายข้า ข้าทำไปเพราะต้องป้องกันตัว"

เสี่ยวซาใช้สายตามองดูจื่ออิงเสมือนเป็นคนแปลกหน้าที่มิเคยรู้จัก ถามย้ำเพียงประโยคเดียว ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"เหตุใดท่านอยู่ที่นี่!!!?"

"ข้า..ข้า..." จื่ออิงพยายามคิดหาคำตอบ ทว่าไม่ว่าจะพยายามคิดเท่าใดก็ไม่สามารถหาคำตอบได้

เจ้าสำนักหนุ่มพยายามเค้นสมองทุกส่วนเพื่อหาคำกล่าวอ้าง ก่อนที่เสี่ยวซาจำนำเรื่องที่พบเห็นไปบอกต่อผู้อื่น อนาคตการเป็นเจ้าสำนักก็คงจบสิ้นแต่เพียงเท่านี้

"ใช่แล้ว ยามนี้มีเพียงมันที่ล่วงรู้เรื่องราวนี้ หากเราสังหารมันปิดปาก เรื่องนี้ไยมิใช่เป็นความลับตลอดไป?" คิดได้ดังนี้ จื่ออิงจึงคลายความร้อนรนลงไปมาก จากนั้นตวาดว่า

"บังอาจ! คนเยี่ยงเจ้ามีสิทธิอันใดมาสอบถามข้า!"

"ท่านไม่ตอบไม่เป็นไร ข้าจะนำเรื่องนี้ไปบอกต่อผู้อื่น"

กล่าวจบเสี่ยวซาพลันลุกขึ้นยืน แล้ว ก้าวเดินออกจากห้อง ผ่านหน้าจื่ออิงไปอย่างไม่แยแส

"ช้าก่อน !!”

เสี่ยวซาชะงักนิดหนึ่งเพื่อดูว่าจื่ออิงจะกล่าวว่าอะไร

“เจ้ายังคิดว่าเจ้ายังสามารถไปบอกต่อผู้ใดได้!!!"

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 2 ก.ย. 46 11:43:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3

กล่าวจบ จื่ออิงซัดฝ่ามือเข้าใส่เสี่ยวซาอย่างรุนแรง กำลังฝ่ามือของจื่ออิงกระพือพัดจนเส้นผมและเสื้อผ้าของเสี่ยวซาปลิวสบัด

เสี่ยวซานั้นถึงฐานะต่ำต้อยแต่มิใช่ไร้สมอง เนื่องด้วยมันเองก็ระวังตัวอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นจื่ออิงจู่โจมมาเช่นนั้น จึงรีบหมุนกายหลบหนี ทว่าฝ่ามือของจื่ออิงนั้นรวดเร็วยิ่งนัก ยังมิทันที่เสี่ยวซาจะได้ทันหลบหนีฝ่ามือของจื่ออิงก็ปะทะเข้ากับแผ่นหลังของเสี่ยวซาอย่างจัง

จื่ออิงรู้สึกถึงพลังกระแสหนึ่ง อ่อนหยุ่นหนุนเนื่องกันออกมาจากร่างของเด็กหนุ่ม ส่งผลให้ร่างของเขาสั่นสะเทือน

ส่วนเสี่ยวซานั้นรู้สึกราวกับพะเนินเหล็กโถมทับลงมาบนร่าง รู้สึกอึดอัดแทบขาดใจตาย ฉับพลันเสี่ยวซากลับเคลื่อนร่างด้วยท่าร่างที่แยบยล หดไหล่เข้าหาลำตัว เคลื่อนตัวไปด้านหน้า จากนั้นพลันก้าวตามด้วยกระบวนท่าที่มันฝึกฝนทุกวี่วันโดยมิรู้ตัว

พลังที่หนุนเนื่องราวพะเนินเหล็กจำนวนเจ็ดถึงแปดส่วน พลันทะลักทะลายผ่านร่างของมันลงบนพื้นหิน

"เปรี้ยง !!"

พื้นหินที่ทั้งหนาและแข็งแกร่งพลันแตกระเบิดออก เสี่ยวซารู้สึกหน้ามืดตาลาย เลือดลมพลุ่งพล่าน ลำคอหวานวูบ จากนั้นกระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง อาการเลือดลมพลุ่งพล่านค่อยทุเลา มันไม่รอช้าออกวิ่งหลบหนีทันที

ส่วนจื่ออิงนั้น เนื่องจากนึกไม่ถึงว่าฝ่ามือที่ตนเองทุ่มเทพลังฝีมือถึงสิบส่วนนี้ จะมิสามารถสังหารเสี่ยวซาได้ ตกตะลึงไปพักหนึ่ง จากนั้นเมื่อได้สติจึงโลดแล่นติดตามไปอย่างรวดเร็ว....

เสี่ยวซากระเสือกกระสนหลบหนีไปอย่างทุลักทุเล เวลานี้มันสำนึกตนได้แล้วว่า ตนเองมิสามารถอยู่ที่บู๊ตึ๊งต่อไปได้อีก เนื่องด้วยจื่ออิงย่อมต้องหาทางกำจัดมันเพื่อกลบเกลื่อนความผิด ยิ่งไปกว่านั้น เวลานี้คนผู้นั้นก็ติดตามไล่ล่ามาอย่างกระชั้นชิด

เสี่ยวซาตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง หากหนีไปในทิศทางนี้ไยมิใช่นำพาตนเองเข้าสู่จุดอับ เพราะเส้นทางที่ตนเองกำลังมุ่งหน้าไปกลับเป็นยอดเขาที่สูงชัน หนทางข้างหน้าในที่สุดย่อมเผชิญหน้ากลับหน้าผาขวางกั้น

“เจ้ายังคิดหลบหนีไปที่ใด!” น้ำเสียงเย็นชาดังไล่หลังมา

เสี่ยวซาพลันตัดสินใจวิ่งตะบึงขึ้นสู่ยอดเขา จากนั้นหลบซ่อนกายอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่งบริเวณนั้น รอคอยโอกาสหลบหนี ชั่วครู่ให้หลังจื่ออิงติดตามมาจนทัน

“คนครัวเจ้ายังมิรีบออกมา! ขืนชักช้าข้าจะมิไว้ชีวิตเจ้า!” จื่ออิงตวาดด้วยเสียงอันดัง สายตากวาดมองไปจนถ้วนทั่วบริเวณ

“ ฮาฮา เจ้าคิดว่าเราโง่ ออกไปสิต้องตายแน่นอน สู้หลบอยู่เยี่ยงนี้ข้ามิเชื่อว่าในเวลาอันสั้นเจ้าจะหาข้าพบ ชนชั้นเจ้าสำนักเหตุใดกล่าววาจาโง่เขลาเยี่ยงสุกร” เสี่ยวซาคิดไปพลางลอบหัวร่อในใจ

จื่ออิงค้นหาเสี่ยวซาไปทุกซอกทุกมุม ปากก็ยังกู่ร้องบอกว่า มันสำนึกผิดแล้วต่าง ๆ นานา ให้เสี่ยวซาออกมาเสียเถอะ แล้วทั้งสองไปพบเหล่าผู้เฒ่าด้วยกัน ทว่ามีหรือที่เสี่ยวซาจะเชื่อคำลวงเหล่านั้น มันจ้องมองจื่ออิงที่ใช้กระบี่ทิ่มแทงเข้าใส่พุ่มไม้ที่รกทึบต่าง ๆ เพื่อค้นหาตัวมัน และทิศทางในการค้นหาของจื่ออิงยิ่งมายิ่งใกล้ตัวมันมากยิ่งขึ้นทุกที เสี่ยวซาภาวนาขอให้จื่ออิงไปค้นหาทางทิศอื่น ยิ่งไกลยิ่งดี มันจะได้มีโอกาสหลบหนี

และแล้วคำภาวนาของมันก็สัมฤทธิ์ผล พุ่มไม้ด้านตรงข้ามพลันไหววูบ จื่ออิงพลันลอยตัวเข้าหาอย่างรวดเร็ว กระบี่ในมือกลับกลายเป็นประกายวิชชุ รังสีกระบี่แลบแปลบปลาบ พุ่มไม้ทั้งอันพลันถูกปลิดปลงจนสิ้น ปรากฏซากของหมาป่าตัวหนึ่งจมกองเลือดด้วยบาดแผลเกลื่อนกลาด

“ชิ!..เจ้าหมาป่าหน้าโง่ เจ้าเลือกออกมาผิดเวลาเอง มิอาจโทษว่าเรา” จื่ออิงสบถด้วยความขัดเคือง จากนั้นสืบค้นหาเสี่ยวซาต่อไปในทิศทางด้านตรงข้ามกับที่เด็กหนุ่มหลบซ่อน

“เจ้าหมาป่าเจ้ากลับต้องมาตกตายแทนเรา ข้าพเจ้าขออภัยด้วย” กล่าวจบเสี่ยวซาก็เคลื่อนกายหลบเลี่ยงสายตาของจื่ออิงย้อนกลับไปยังเชิงเขาอีกครั้ง ในขณะที่จื่ออิงยังวุ่นวายกับการค้นหาร่างของเสี่ยวซาในทิศทางอื่น

เสี่ยวซาย่องด้วยฝีเท้าเงียบกริบ ทว่ารีบเร่งมิใช่น้อย และด้วยความรีบเร่งทำให้มันเผลอเหยียบกิ่งไม้เกินเสียงดังขึ้น เสี่ยวซาแตกตื่นจนแทบสิ้นสติ จื่ออิงพลันหันหลังกลับมาตามเสียงนั้น เมื่อพบเห็นเสี่ยวซาก็ควงกระบี่ในมือโผพุ่งเข้าหาทันที

เสี่ยวซามิรีรอชักช้า ออกวิ่งสุดกำลัง ทว่าครานี้กลับสายไปเสียแล้ว แม้ฝีเท้าของมันจะรวดเร็วกว่าผู้อื่นมากมายนัก แต่เมื่อเทียบกับชนชั้นยอดฝีมือเช่นจื่ออิงแล้ว ยังมิถือว่ารวดเร็วพอ จื่ออิงสำแดงวิชาตัวเบาประจำสำนัก โลดแล่นขึ้นลงมิกี่ครั้งคราก็ติดตามมาทัน จากนั้นกระบี่ในมือกรีดเป็นวงเล็ก ๆ ซ้อนกันสามสี่วงจู่โจมเข้าใส่ร่างของเสี่ยวซา

“ฉัวะ ๆ ๆ”

เสียงกระบี่กรีดลงบนเลือดเนื้อสามครั้งครา โลหิตฉีดพุ่งดุจน้ำพุ บนร่างของเสี่ยวซาเพิ่มบาดแผลกระบี่สามสาย คือแขนทั้งสองข้าง และกลางหลัง มันเจ็บปวดจนส่งเสียง โอย ออกมาคำหนึ่ง แต่ร่างของมันยังคงวิ่งตะบึงไปข้างหน้ามิหยุดยั้ง จื่ออิงตามติดซัดฟาดฝ่ามือเข้าใส่กลางหลังของเสี่ยวซาจนปลิวลิ่วไปชิดขอบผา เสี่ยวซาตะเกียกตะกายลุกขึ้น โลหิตชโลมร่างจนแดงฉาน เสี่ยวซายังคงคิดหลบหนี อย่างไรก็ดีมันมิอาจจบชีวิตลงลักษณะนี้

การตายอันเป็นปริศนาของเตียหงีผู้มีพระคุณ การตายของเสี่ยวเง็กผู้เป็นสหายคนแรกและเพียงคนเดียวของมัน มันต้องมีชีวิตอยู่ อยู่เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับทั้งสอง

“ยังคิดไปที่ใด ?” จื่ออิงตวาดจากนั้นสะบัดเท้าเตะเข้าใส่ร่างของเสี่ยวซา ร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตของเสี่ยวซาพลันปลิวละลิ่วร่วงหล่นลงจากหน้าผา

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า หน้าผาลึกจนมองมิเห็นก้นเช่นนี้ อย่าว่าแต่รอดชีวิต กระทั่งเศษซากสังขารของเจ้าก็จะอยู่มิครบถ้วน” กล่าวจบคิดสะบัดหน้ากลับไป ทว่ากลับเห็นประกายของสิ่งหนึ่งสะท้อนแสงแรกแห่งวันแยงเข้าสู่สายตา

จื่ออิงเดินเข้าไปใกล้พบว่าเป็นปิ่นเงินรูปหงส์อันหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นมาพบว่าสลักคำว่า “เง็ก” ตัวเล็ก ๆ ถ้ามิสังเกตก็จักมิพบเห็น

“ปิ่นเงินอันนี้คงตกมาจากร่างเจ้าคนครัว?”

จากนั้นนึกถึงคำเรียกที่เสี่ยวซาเรียก หญิงสาวที่มันพลั้งมือสังหาร ไยมิใช่เรียกว่า เสี่ยวเง็กหรอกหรือ ?

“ฮา ฮา ช่างประจวบเหมาะยิ่งนัก สวรรค์กลับเข้าข้างเรา ปิ่นเงินอันนี้ไยมิใช่เป็นสามารถใช้เป็นหลักฐานยืนยันความผิด เจ้าคนครัว อย่างไรเจ้าก็ตายไปแล้ว ช่วยแบกรับความผิดแทนข้าคงมิหนักหนากระไร” กล่าวจบซุกเก็บปิ่นเงินไว้ในอกเสื้อ

(จบตอน)........ขออภัยนักอ่านที่ติดตามเรื่องนี้มา ณ ที่นี้ด้วย เนื่องจากทีมงานเกิดเหตุขัดข้องบางประการทำให้ต้องยืดระยะเวลาในการโพสต์มาจนถึงตอนนี้ m(_ _')m คุกเข่าขอขมา

จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 2 ก.ย. 46 11:45:46 ]