+:+:หวังไว้... จะไม่มีคราวหน้า +:+:

    "แล้ววันที่แกมีลูก แล้วจะรู้ว่าเป็นแม่คนน่ะเป็นยังไง"
    แม่ปึงปัง แล้วเดินออกจากห้องนอนของฉันไป

    คืนนี้ เราทะเลาะกันหนักมาก
    ฉันนึกถึงคำพูดสุดท้ายของแม่ แล้วร้องไห้หนักเข้าไปอีก
    ตายไป ตกนรกแน่ ... คนอย่างฉัน ตกนรกแน่!!

    คิดอยู่ในใจว่า
    เออหนอ... ให้มันได้อย่างนี้สิ
    ทีกับคนอื่นไม่เคยจะดุจะด่าจะว่าใครให้ช้ำใจ
    ทีกับคนอื่นที่ทำเราเสียใจสุดแสนสาหัส ก็ไม่กล้าจะขัดจะเคือง

    แต่ทำไมกับแม่ แค่พูดอะไรไม่ถูกหู แค่ทำอะไรขัดใจ
    เป็นได้เถียง ได้ทะเลาะ ... บางทีก็ดึงดันทะเลาะทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวผิดนั่นแล่ะ

    แม่ มาจากครอบครัวคนจีนหัวโบราณ
    อาม่ารักแต่ลูกชาย แม่บ่นแบบนี้ให้ฟังเสมอ
    แต่แม่ก็รักน้องชายมากกว่าฉัน
    เพราะแม่หวังจะฝากผีฝากไข้ไว้กับน้อง
    แม่เห็นวันข้างหน้า เขาจะได้อยู่กับลูกชาย
    ลูกผู้หญิงวันหลังก็เป็นแค่คนอื่น

    ลูกผู้หญิงมันก็ต้องไปอยู่กับสามี
    อ้าวแม่... แล้วถ้าหนูอยากอยู่กับแม่มากกว่าสามีล่ะ ??
    ฉันแกล้งตลก ถ้าไม่อยากขัด

    แต่บางที มันก็น้อยใจจนทนไม่ไหว
    ต้องลุกขึ้นเถียง ลุกขึ้นประชด

    ฉันรู้ แม่ไม่เคยตั้งใจจะพูดอะไรให้ฉันต้องเสียใจ
    แต่ฉันมันประเภทคิดมาก แต่ฉันมันพวกชอบตีความนัย
    พอได้ยินอะไร หัวใจมันก็เต้นแรง...จนเจ็บทุกที
    แม้แต่เรื่องเล็กน้อยที่สุด ก็ยังกัดกินในหัวใจ

    บางทีก็ประชดแม่ว่า
    เออ...ก็แหง หนูมันลูกพ่อ ไม่ใช่ลูกแม่

    ผิดกัน  คือ
    แม่พูดโดยไม่ตั้งใจให้ฉันเจ็บ ไม่ทันนึกถึงฉัน
    แต่ฉันพูดโดยตั้งใจให้แม่เจ็บ

    ฉันตกนรกแน่!!!

    ฉันนอนหลับไปทั้งๆ ที่สะอื้นอยู่ฮักๆ
    คืนนี้ แม่ไม่เข้ามากอดก่อนนอนเหมือนทุกคืน
    แม่โกรธ... ฉันไม่โทษแม่หรอก

    วันต่อมา ต้องตื่นเพราะความเคยชิน
    ได้ยินเสียงประตูห้องเปิด
    รู้...ว่าแม่เปิดเข้ามาดู
    แต่แกล้งทำเป็นหลับ
    พอประตูห้องปิดลง
    น้ำตาที่นึกว่าไหลเมื่อคืนจนหมด...ก็ไหลอีก

    ไม่ต้องดูกระจกก็รู้ว่า ตาบวม จนดูไม่ได้

    ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ แม่ก็เข้ามาในห้องอีกที
    หันไปมองแม่ แล้วหันหนีเข้ากำแพง
    แม่มานั่งท้ายเตียง ฉันก็กระเถิบหนีเข้ากำแพงเป็นทีต่อต้าน
    ตัวขดงอเป็นกุ้ง ยัดตัวเองลงในผ้าห่ม
    อยากหายตัวไปเป็นอากาศธาตุ

    แม่ยังไม่พูดอะไร...

    เสียแรกที่ดังขึ้น คือเสียงสะอื้นของฉันที่เกินทน
    แม่วางมือบนไหล่
    อยากจะขยับหนี แต่ก็ไม่กล้า...
    แม่บอกให้ลงไปกินข้าว
    ฉันร้องไห้พูดอะไรไม่ออก

    แม่มุดเข้ามาในผ้าห่ม แล้วกอดฉันเอาไว้
    จากนั้นแม่ก็ระดมจูบ เหมือนที่แม่ทำทุกเช้า
    กลิ่นสำอางที่แสนจะคุ้นเคยทำให้หัวใจฉันสงบได้อย่างประหลาด
    กลิ่นของแม่ ที่แม้จะอยู่ห่างกับแม่แค่ไหนก็ยังนึกออก
    กลิ่นที่มีหนึ่งเดียวในโลก

    เออหนอ... คนเป็นแม่เขาทำได้ยังไงกัน
    ให้อภัยคนที่ทำร้ายตัวเองได้รวดเร็วขนาดนี้!!

    ฉันพลิกตัวกลับมาหาแม่
    หันหน้าเข้าอ้อมอกแม่ แล้วร้องไห้เป็นเด็กเล็กๆ

    แม่ไม่พูดถึงเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อคืน...
    ฉันก็ไม่เคยพูดอีกเลย... แต่ไม่เคยลืม

    จากคุณ : นารูมิ - [ 3 ก.ย. 46 18:09:26 ]