ภารกิจ

    หญิงสาววางเป้ใบเขื่องพิงกับเคาน์เตอร์บาร์ แล้วหย่อนกายลงนั่ง
    “เบียร์..” เธอร้องสั่งพลางล้วงบุหรี่มาจุด มือข้างหนึ่งเสยผมปรกหน้า
    เสื้อยืดเนื้อบางในแจคเก็ตเก่าคร่ำชื้นเหงื่อแนบเนินอก เช่นเดียวกับเส้นผมที่เคลียอยู่ข้างลำคอ

    ชายวัยกลางคนเลื่อนเหยือกเบียร์มาตรงหน้า แล้วเทเม็ดมะม่วงอบใส่จานเล็กๆ ส่งให้
    “เคยมาที่นี่ใช่ไหม..” น้ำเสียงสงสัยและค้นหา ขณะตาเหลือบมองอกอวบ
    เธอไม่ตอบคำ ริมฝีปากเกรียมพ่นควันบุหรี่กระจาย ตามองฟองเบียร์ที่เริ่มยุบตัวลง
    ขณะฝ้าไอเย็นข้างเหยือกเริ่มรวมตัวเป็นหยดน้ำ ไหลช้าๆ สู่พื้นไม้เนื้อแข็ง

    “วินมาที่นี่ครั้งหลังสุดเมื่อไหร่…” เธอละสายตาไปจับที่หน้าซูบของชายกลางคน
    เขาชะงักไปชั่วขณะ แต่พูดต่อเมื่อเห็นแววตาของเธอ
    “…เขาแค่ผ่านมาแล้วแวะดื่มตามปกติ เห็นว่าจะล่องลงใต้สักระยะ พอออกไปก็โดน…”
    เสียงแหบห้าวตอบห้วนๆ ตาลึกโหลทั้งคู่สบกับเธอช่วงสั้นๆ ก่อนเอื้อมหยิบแก้วไวน์เช็ดถูเนิบนาบ
    “ไหนเขาบอกว่ามาเพราะมี ’ธุระ’..”  เธอถามเรียบๆ วางบุหรี่ในที่เขี่ยแล้วยกเบียร์ขึ้นจิบ
    “งั้นจะถามทำไม…” ชายกลางคนขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงระคายหู

    หญิงสาวจิบเบียร์ค่อนเหยือกช้าๆ ตาหรี่มองแผงแขวนกุญแจบนผนัง
    “ไม่มีแขกหรอก” ชายกลางคนพูดแทรกขึ้นก่อนที่เธอจะถาาม
    “ ไม่มีใครกล้าพัก…ตำรวจเข้าออกเป็นว่าเล่น” เขาชิงตอบ
    “ตรวจหาห-กอะไรกันนักก็ไม่รู้ แขกเขิกกระเจิงหมด ..” น้ำเสียงนั้นเจือหงุดหงิด

    “วินติดต่อกับคุณมานานแค่ไหน…” เธอจ้องหน้า มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น
    “เขามาทุกครั้งที่ผ่าน บางคราวก็แวะค้าง” ชายกลางคนไม่ยินดียินร้าย ดูเหมือนเขาจะตั้งตัวได้บ้างแล้ว
    “ …‘ติดต่อ’ กันนานแค่ไหน…” เธอเน้นคำ จนเขาต้องเงยหน้าจากแก้วก้านยาวในมือ
    “แบบไหน..” เขาถามกลับ แต่ไม่วายต้องหลบตา

    “คุณรับ ‘ของ’ จากวิน…” เธอพูดช้าๆ และลดระดับเสียงลง มือขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยรูปหญิงเปลือยสไตล์โรมัน
    ขณะที่ชายกลางคนแตะมือข้างหนึ่งที่ลิ้นชัก

    “และ..นายให้ฉันมารับค่า ‘ของ’ ..” คราวนี้เสียงของเธอเยียบเย็น บอกชัดทุกถ้อยคำ มือข้างถนัด เอื้อมตวัดไปที่เอวด้านหลัง แล้วหยัดกายยืนขึ้น “ไม่งั้นก็ขอ ‘ของ’ สามงวดหลังคืน…”
    ชายกลางคนลอบลดสายตาลง  ขยับดึงลิ้นชักออก พอเงยขึ้นอีกครั้งก็พบลำกล้องขนาดเขื่องจ้องตรงมาที่ระหว่างตา “…อย่าเล่น…ฉันไม่อยากเสียเวลา”  เธอกระซิบ


    “เกินไปหน่อยแล้ว…” เสียงของเขาแหบลึกลงกว่าเดิม
    พลางปล่อยปืนลงในลิ้นชัก ริมฝีปากเม้ม แต่ดวงตายังไร้ความรู้สึก

    “สามล้านห้า…” เธอกระซิบ
    “ใครจะเก็บเงินขนาดนั้นไว้กะตัว…” เขาหัวเราะแปร่งๆ
    “คนที่ ‘ต้อง’ จ่ายค่าของ ‘ตามนัด’ ไง…” เธอดึงบุหรี่จากซองใส่ปาก แล้วจุดด้วยมือข้างเดียวกัน
    “ผมแค่รับมาปล่อย ไม่ได้ซื้อขาด…” เขาหรี่ตามองเธอผ่านม่านควันจางๆ

    “สามล้านห้า…” เธอง้างนกปืนนุ่มนวล ข้อมือแทบไม่ขยับ
    “มีไม่พอ…” เสียงเขาต่อรอง ตายังประสานอยู่กับเธอ
    “สามล้านห้า…” เธอเบนปากกระบอก แล้วลั่นไกใส่ขวดบรั่นดีบนชั้นติดผนังห่างเขาไม่ถึงศอก
    แรงระเบิดกระแทกขวดใกล้เคียงแตกกระจายไปด้วยกัน กลิ่นอัลกอฮอล์ผสมสาบดินปืนฉุนเฉียวทั่วบริเวณ

    ชายกลางคนไหวกายเยือกลดแขนที่ยกขึ้นบังเศษแก้วตามสัญชาติญาณลง

    เธอขยับข้อมืออีกครั้ง คราวนี้เขาสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด
    “จ่ายเสร็จก็จบกัน…ใช่ไหม…” เขาพูดตะกุกตะกัก
    “ใช่…” เธอยิ้มมุมปาก “จ่ายเสร็จก็จบกัน…”
    ชายกลางคนถอนหายใจ แล้วหลุดคำพูดสั้นๆ  “เงินอยู่ในเซฟ…”
    “ในห้องเก็บไวน์…นำไป…” เธอพูดต่อแล้วตวัดปากกระบอกปืนส่งสัญญาณ ให้เขาเดินล่วงหน้าไปก่อน

    คำพูดนั้นทำให้ชายกลางคนขมวดคิ้ว และหรี่ตาชำเลืองดูอย่างแคลงใจ

    …………………………………………………..

    “ครบ…” เขาโยนใบละพันปึกสุดท้ายลงในกระเป๋ากีฬาขนาดใหญ่
    เสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาๆ จากที่ไหนสักแห่ง

    “ทำไมต้องฆ่าวิน…” เธอถามเอื่อยๆ ราวชวนคุย
    ชายกลางคนชะงัก เหลียวมองเธออย่างแปลกใจ
    “ทำไมต้องฆ่าวิน…” น้ำเสียงของเธอราบเรียบ
    “ผมไม่ได้ฆ่า จะฆ่าทำไม… ตำรวจล้อมจับเขาที่นี่ พอแหวกออกไปได้ก็โดน…”  น้ำเสียงเขาตระหนก
    “ยืมมือตำรวจท้องที่ฆ่าไง…” เธอพูดกลั้วควันบุหรี่ ง้างนกปืนลั่นกริ๊กเบาๆ

    “ผมจะฆ่าเขาทำไมกัน…” เหงื่อของเขาผุดซึม ซวดเซเสียหลักกระแทกกับตู้เก็บไวน์
    “เพราะคุณเสียพนันบอลล์ไง…พ่อนักสืบ ปปส…” เธอยิ้มเหยียด
    “คุณเลยกะจะกินสองต่อ เบี้ยวค่า ‘ของ’ ของนาย…แล้วเล่นรางวัลนำจับ ”
    เธอถ่มก้นบุหรี่ทิ้ง แล้วขยี้ดับด้วยส้นเท้า

    “น่าเสียดาย ที่คุณไม่รู้ ว่าโต๊ะบอลล์แทบทั้งหมดส่งให้นาย”
    เธอยิ้มกับใบหน้าซีดขาว และดวงตาที่เริ่มเหลือกลาน
    “น่าเสียดาย…ที่คุณไม่รู้ว่านายดูแลต้นสังกัดของคุณ, ดูแลตำรวจ
    แถมยังดูแลการผลิต ‘ของ’ ที่ส่งให้คุณ หรือให้ใครๆ ” เธอหัวเราะเบาๆ

    “และน่าเสียดายจริงๆ ที่คุณไม่รู้ว่าวินเป็นคนของนาย…”
    ท้ายประโยคของเธอกลืนหายไปกับเสียงระเบิดกระสุน และกังวานสะท้อนก้องในห้องใต้ดินทึบทึม

    "โง่และไร้ฝีมืออย่างนี้ยังคิดจะฆ่าพี่ชายฉันอีก..." เธอพึมพัม

    …………………………………………………..

    หญิงสาววางเป้ของเธอทับร่างคุดคู้ของชายกลางคน ที่นอนจมกองเลือดอยู่หน้าเซฟเปิดอ้า
    ตั้งนาฬิกาปลุกเรือนเล็ก แล้วคว้ากระเป๋ากีฬาใบนั้นสะพายไหล่มาขึ้นรถขับเคลื่อนสี่ล้อเปรอะคราบโคลน

    กระทั่งพ้นประตูรั้วหน้ารีสอร์ทออกมาแล้ว เสียงและแรงระเบิดด้านหลังจึงดังขึ้น
    จนโยกเขย่ารถไหวเยือก

    เธอชะลอรถเข้าข้างทาง แล้วชะโงกกลับไปมองละอองฝุ่นและหมอกควันอวลตลบ
    เหนือซากอาคารที่เธอเพิ่งจากมา

    หญิงสาวยิ้มกับตัวเอง แล้วเอื้อมหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่มากดเลขห้าหลักลงไป
    “ดิฉันมาช้าไปค่ะนาย…ค่ะ… มีคนปิดบัญชีไปก่อนเราแล้ว” เธอเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้า
    “อาจเป็นสายงานของดีอีเอ” เธอจุดบุหรี่มวนใหม่ “ค่ะ…ระเบิดค่ะ”
    “ใช่ค่ะนาย…ดิฉันเแวะเคลียร์หลักฐานของวินที่สภอ.ก่อนแล้ว  ค่ะใช่.. เรียบร้อย ไม่มีปัญหา"

    ควันบุหรี่คละคลุ้งถูกลมพัดพาออกไปนอกรถ ก่อนที่จะค่อยๆ กระจายหายไป

    “ค่ะนาย…ทุกอย่างคงต้องให้ท้องที่ตรวจสอบต่อ”
    “ได้ค่ะ ให้ผู้กำกับปล่อยท้องที่เข้ามาได้เลย…" เธอเสยผมที่ปรกหน้าอีกครั้ง
    "ใช่  ตามปกติวิธีจัดการกับลูกค้าของวินไว้ใจได้ ..ค่ะ แล้วดิฉันจะตรวจสอบอีกครั้ง สวัสดีค่ะนาย ”

    หญิงสาวดีดบุหรี่ค่อนมวนทิ้ง ตบกระเป๋ากีฬาใบเขื่องบนเบาะข้างตัวเบาๆ  แล้วกดโทรศัพท์เลขเก้าหลักตามปกติ

    “ทุกอย่างเรียบร้อย ใช่… เรียนท่านทูตด้วยว่าฉันจะบินมะรืนนี้  …ฮาวายไง.. ใช่ ที่เดิม 2 สัปดาห์ก็พอ…”
    เธอพูดด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกัน กดตัดสายเสร็จก็หัวเราะขื่น ๆ พลางพูดพึมพัมกับตัวเอง
    “ไม่รู้วันไหนฉันจะพลาดอย่างพี่บ้าง ขอบคุณที่เตือนและชี้แนะไว้ล่วงหน้าค่ะ…พี่ชาย…”

    หญิงสาวยกมือข้างหนึ่งเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้า แล้วออกรถขับสวนขบวนรถตำรวจออกไป…

    ...................................

    เขียนไว้นานแล้ว เอามาแปะเพื่อรับการวิจารณ์ค่ะ ^_*

    แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 46 07:46:44

    แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 46 01:05:45

    จากคุณ : ..วาวา.. - [ 4 ก.ย. 46 01:04:09 ]