เรื่องเล่าชาวหมอ (9) ขยับปีก

    9.ขยับปีก

    “เก็บของเสร็จหรือยังแพร”
    เสียงมีนาตะโกนถามอยู่หน้าห้อง ทำให้แพรมนเดินไปถอดกลอน
    แล้วกลับมานั่งพับเสื้อผ้าที่เหลือลงกระเป๋าใบใหญ่

    แพรมนกำลังเก็บข้าวของ  เตรียมออกไปประจำโรงพยาบาลอำเภอเป็นเวลาสามเดือน
    การออกไปประจำโรงพยาบาลอำเภอนั้น  อยู่ในหลักสูตรหนึ่งปีของอินเทิร์นเช่นกัน
    เหมือนกับที่พวกแพรมนต้องสับเปลี่ยนหมุนเวียนกัน ไปประจำแต่ละแผนก
    ในโรงพยาบาลจังหวัด  นัยว่าเป็นการช่วยให้พวกเธอได้ลองไปทำความรู้จัก
    กับบรรยากาศการทำงานจริงๆเป็นการเตรียมความพร้อม
    เพราะหลังจากนี้อย่างน้อยก็สองปี ที่พวกเธอจะต้องออกไปประจำที่โรงพยาบาลชุมชน
    เพื่อใช้ทุนให้ครบ

    ถ้าพวกแพรมนเป็นปลา โรงพยาบาลจังหวัดสำหรับพวกเธอก็คงเหมือนบ่ออนุบาล
    ถ้าเป็นนก ก็คงเหมือนรังอุ่นที่ใช้ซุกตัวหลังออกจากไข่  และก่อนขยับปีกออกสู่
    โลกกว้าง  ในวันนี้แม้จะยังไม่ใช่เวลาออกจากรวงรัง
    แต่ก็ถือเป็นการออกไปผจญภัย ก่อนกลับเข้ามาอีกครั้ง
    ..และจากไปอย่างถาวร  

    แพรมนมองเห็นตัวเองเป็นลูกนกปีกอ่อน ปีกยังไม่กล้า ขายังสั่น
    ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเกือบปีโบยบินจากพวกเธอไปเร็วขนาดนั้น  
    และโลกว้างก็ขยับเข้ามาใกล้จนน่าใจหาย

    “คิดอะไรน่ะแพร”
    มีนาถามพลางนั่งลงบนเตียงเดียวกัน แล้วลงมือช่วยพับเสื้อผ้าที่ยังเหลืออีกกองใหญ่

    “คิดว่าออกไปอยู่อย่างนี้เราคงเหงาแน่ๆ”

    “โอย เหงาเหงิวอะไรกันแพร  ออกไปอยู่ข้างนอกน่ะสนุกจะตาย  
    เราน่ะยังไม่คิดจะเหงาเลย ขนาดถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวข้างใน”

    ช่วงปลายปีเป็นช่วงที่เพื่อนในกลุ่มของแพรมนค่อยๆทยอยกันออกไป
    ประจำโรงพยาบาลอำเภอ เริ่มจากปัญญาที่ออกไปตั้งแต่เดือนก่อน
    และแพรมนซึ่งกำลังจะออกไปช่วงต้นเดือนธันวานี้
    และพิชญาที่จะออกไปประจำอีกอำเภอในช่วงต้นปี  
    ส่วนมีนานั้นได้ออกไปประจำโรงพยาบาลอำเภอเป็นคนแรกๆ
    ตั้งแต่ช่วงที่แพรมนประจำอยู่แผนกสูติ

    “วันไหนเหงาก็กลับเข้ามาได้  อย่างเราไง  ตอนออกไปข้างนอกนะ กลับแทบทุกวัน”

    “ไหนว่าไม่เหงาไง ทำไมกลับทุกวัน”
    แพรมนขัดคอยิ้มๆ  ทำเอาคนฟอร์มจัดตวัดตาค้อนหนึ่งที

    “แหม ก็กลัวเพื่อนๆจะคิดถึงน่ะสิ ฮ่าๆ”
    รักษาฟอร์มไว้ไม่ไหว มีนาก็หัวเราะออกมา คงรู้ตัวว่าคำตอบไม่ค่อยเข้าท่า
    แต่แพรมนก็ไม่อยากจะขัดคออีก

    “เราคงไม่ได้กลับมาบ่อยๆอย่างมีนหรอก  ขับรถเองไม่เป็นนี่”
    แพรมนบอกเสียงอ่อย  ยิ่งคิดยิ่งเหงาไว้แล้วล่วงหน้า

    “บอกแล้วให้หัดๆ มันจะไปยากอะไร  ชนเสาชนถังขยะทีสองทีก็เป็นแล้ว ฮ่าๆ”
    มีนาหมายถึงตอนที่เพื่อนๆหัดขับรถให้พิชญา  ที่ประกันชั้นหนึ่งของรถมีนา
    ได้ทำงานเต็มที่

    “ไม่เอา  น่ากลัวจะตาย ยังจำความรู้สึกได้เลย ขนาดไม่ได้ขับเองนะ”

    “แพรนี่นะ  ขืนเพื่อนๆไม่กลับเข้ามาเราก็เหงาแย่สิ”
    ในที่สุดคนขี้เหงา(กว่า)ก็สารภาพออกมา
    “เอางี้ดีกว่า อาทิตย์ไหนไม่อยู่เวร เรากับนกจะขับรถไปรับแพรเอง”

    “เย้ๆจริงๆนะ”
    แพรมนจับมือเพื่อนเขย่าอย่างดีใจ  เพราะเท่าที่เธอวางแผนไว้
    คือจะนั่งรถประจำทางกลับมาเอง เพราะเกรงใจที่จะขอให้ใครไปรับ
    ยิ่งพ่อกับแม่ เธอยิ่งไม่อยากให้ท่านมาลำบาก

    “จริงสิ  ส่วนปั้น ต้องสั่งให้มันขับรถกลับมา  เดี๋ยวขาดขา ฮ่าๆ”
    มีนาหมายถึงขาไพ่ที่เล่นกันได้ทุกวัน  เรื่องราวในวงไพ่จึงมีให้อำกันได้ประจำ
    และนัยว่าวิธีการเล่นไพ่ สามารถบ่งบอกนิสัยคนเล่นได้  
    อย่างมีนาจะเห็นได้ชัดว่าเป็นคนใจใหญ่ กล้าได้ก็กล้าเสีย
    พิชญาจะเล่นไปพูดถึงไพ่ไป จนเพื่อนๆรู้หมดว่าไพ่ในมือเธอมีอะไร
    แพรมนจะช่างคิดและช่างจำ(ไพ่)  ส่วนปัญญาจะนั่งเล่นเงียบๆเหมือนไม่ใส่ใจ  
    แต่กว่าจะรู้ตัวกันอีกที เพื่อนๆก็โดนกินเรียบกันหมดแล้ว

    “ขาดขา หรือว่าคิดถึง”
    แพรมนอดแซวไม่ได้  แม้จะรู้ว่าจะอย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่มีทางยอมรับ  
    สองคนนี้นี่เคยทะเลาะกันยังไง เป็นแฟนกันแล้วก็ยังเป็นอย่างนั้น
    แต่เพื่อนทุกคนก็พอจะรู้กัน  ว่าภายใต้ท่าทางอย่างนั้น มีทั้งความผูกพัน
    และความเข้าใจ

    “โอ๊ยๆคิดถึงอะไร”
    คำปฏิเสธพัลวันไม่ตางจากที่แพรมนคิดไว้ แล้วเจ้าตัวก็รีบเปลี่ยนเรื่องในทันที
    “แล้วแพรบอกพี่วรินทร์หรือยังนี่ ว่าจะออกข้างนอก”

    คำถามของมีนาทำให้แพรมนชะงักมือที่กำลังรูดซิปกระเป๋าไปนิดหนึ่ง
    นิดเดียวเท่านั้นล่ะ ไม่อยากจะให้เพื่อนสังเกตได้

    “ยัง ก็ไม่รู้ว่าจะบอกตอนไหน  จะให้ไปเคาะประตูห้องเขาแล้วบอกไปว่า
    หนูจะไม่อยู่สามเดือนนะคะ ลาก่อน..อย่างนั้นหรือ”

    “อือ เอางั้นล่ะ”
    นั่นล่ะมีนา  แพรมนหัวเราะแล้วเสริมว่า

    “แล้วก็เดินเฉิดฉายออกมา เหมือนว่ามาบอกเอาบุญใช่ไหม”
    คราวนี้แม้กระทั่งมีนาเองก็อดหัวเราะด้วยไม่ได้

    “โธ่เอ๊ยยายแพร แล้วนี่เธอจะไปบอกเขาตอนไหน  
    ใจคอจะไม่ลากันเลยหรือไง จะไปวันนี้พรุ่งนี้อยู่แล้ว”

    “เอาน่าๆ  ไม่แน่นะ อาจมีวิธีที่ดีกว่าเดินไปเคาะประตูก็ได้
    เผลอๆเดินลงไปนี่อาจเจอกันพอดี ป่ะๆรู้อย่างนี้เราก็ไปกินข้าวกันดีกว่า”
    แพรมนลุกจากเตียง พลางเอื้อมมือไปฉุดให้เพื่อนสาวลุกตามมา

    “อย่ามาหาเรื่องไปกินข้าวเลยน่า .. เดี๋ยวสิ ขอเวลาไปทาแป้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
    มีนาตอบอย่างไม่หายงอน และหายเข้าไปในห้องพักใหญ่  
    พอออกมาดวงหน้าสะสวยนั้นก็ยิ่งผุดผาดแจ่มใส
    แพรมนเอื้อมมือไปคล้องแขนเพื่อนไว้อย่างเอาใจ  และเปิดประตูห้องออกไปเพื่อพบกับ
    เรื่องไม่คาดฝัน !!

    จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 4 ก.ย. 46 18:58:09 A:203.113.61.199 X: ]