ป่าช้าร้างผีดุจนคนไม่อยากพูดถึงในอดีต  
ด้วยสถานที่ตรงนั้นเคยเป็นสุสานฝังศพนักโทษอุกฉกรรจ์นับร้อยศพด้วยการตัดคอ  
ว่ากันว่าวิญญาณร้ายเหล่านั้นยังไม่ไปเกิดที่ไหน  ยังคงวนเวียนอยู่ตรงนั้น  
คอยหลอกหลอนและคร่าชีวิตผู้คนอย่างโหดร้าย  
อาถรรพ์เพิ่มขึ้นจนต้องมีการหาหมอผีมาปราบ  
แต่หมอผีก็นำชีวิตมาทิ้งที่นี่ศพแล้วศพเล่าจนไม่มีหมอผีคนใดกล้าย่างกรายเข้ามาอีกเลย
 
ในที่สุดสถานที่ตรงนี้เลยถูกทิ้งให้เป็นป่าช้าร้างนับร้อยปีพร้อมกับตำนานอันน่าสะพรึงกลัว
ร้อยปีต่อมาคือปัจจุบันนี้  สถานที่ตรงนั้นถูกตัดเป็นถนนหลวง  
เรื่องราวแห่งอาถรรพ์จางหายไปเหลือเพียงตำนานเล่าขานถึง  
แต่การตายของผู้คนยังคงมีต่อเนื่อง  แต่ก็สรุปกันว่า  
การตายนั้นเกิดจากอุบัติเหตุ  เป็นการตายจากความประมาทของผู้ขับขี่เอง  
แต่ทว่าการตายหมู่ครั้งหลังสุดเป็นเหตุฉงนกับผู้คนที่ได้ฟังเรื่องราว  
ขบวนรถทอดผ้าป่าสามคันชนกันเองและพลิกคว่ำสามตลบ  
ผู้โดยสารเสียชีวิตทุกคนร่วมสองร้อยศพ  ผู้โดยสารมีทั้งสายธารบุญ  แม่ชี  
แม่พราหมณ์ และพระภิกษุ  
ข่าวถูกพาดหัวหน้าหนึ่งอยู่วันเดียวแล้วก็จางหายไปอย่างรวดเร็วราวกับคลื่นกระทบฝั่ง
 
ต่างคนต่างก็สรุปตามความคิดเห็นของตัวเองถึงสาเหตุที่ทำให้รถคว่ำว่าเพราะอุบัติเหตุ
 บ้างก็ว่าเพราะมีวิญญาณร้ายมาหลอกจนทำคนขับเสียสติจนเกิดอุบัติเหตุ  
รถที่ผ่านไปมาแถวนั้นบีบแตรเป็นการขอทางตามความเชื่อของตัวเองทั้งที่เชื่อสนิทใจ
 เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจ
ห่างจากที่นั่นออกไปสามกิโลเมตร  เวลาตีสอง  
แท็กซี่มิเตอร์เขียวเหลืองคันหนึ่งกำลังปฏิเสธผู้โดยสารที่เป็นพระภิกษุธุดงค์รูปหนึ่ง
  ท่านโน้มตัวเล็กน้อยเข้าไปในตัวรถพูดคุยกับคนขับอย่างสุภาพ  
ขณะที่การเจรจาดำเนินไปอยู่นั้น  
แท็กซี่มิเตอร์อีกคันจอดรอผู้โดยสารอยู่ข้างทางกำลังมองแท็กซี่คันนั้นด้วยความไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
 เสียงด่าลอยมาพร้อมกับเสียงดังลั่นของแตรแสดงความไม่พอใจ  
เป็นการรู้ว่าผู้โดยสารคนนี้เป็นของมัน  
แท็กซี่คันนั้นจึงไม่อยากรับพระรูปนั้นไปด้วย  
แต่พระรูปนั้นก็ไม่ยอมเลิกราสักที  เกรงใจพระก็เกรง  
นึกหวั่นใจกับกริยาของแท็กซี่เจ้าถิ่นคันนั้นก็หวั่น  
ในที่สุดแท็กซี่คันนั้นก็รับพระธุดงค์รูปนั้น  
และรีบออกรถจากที่นั้นอย่างร้อนรน  แท็กซี่เจ้าถิ่นบีบแตรอีกครั้ง  ดังและย้ำ ๆ
หลายครั้งพร้อมกับออกรถตามมาอย่างหัวเสีย
“ไปไหนครับหลวงพี่”
หลังรถออกวิ่งได้ปกติแล้วแท็กซี่หันมาถามผู้โดยสารเจ้าปัญหาของเขา
“ไป.....” พระธุดงค์รูปนั้นบอกสถานที่อาถรรพ์ที่ห่างออกไปอีกสามกิโลเมตร  
ทำให้คนขับร่างผอมกะหร่องนั้นถึงกับอ้าปากค้าง
“ผมไม่อยากไปเลยหลวงพี่  ผมบอกหลวงพี่จริง ๆ ว่าผมกลัว  แถวนั้นผีดุจะตาย  
หลวงพี่ไปคันอื่นได้ไหมครับ  ผมไปส่งหลวงพี่ที่รถคันอื่นก็ได้  
ผมไม่คิดค่าโดยสาร”  ทีนี้เป็นคนขับที่เป็นฝ่ายต่อรอง
แต่ยังไม่ทันที่พระรูปนั้นจะทันพูดอะไร  
รถแท็กซี่เจ้าถิ่นคันนั้นก็วิ่งปาดหน้าในระยะกระชั้นชิด  
โชเฟอร์ร่างผอมรีบหักพวงมาลัยหลบอย่างรวดเร็วตามสัญชาตญาณ  
เขาประคองรถไม่ให้เสียหลักพุ่งชนเกาะกลางถนนได้หวุดหวิด  
ถ้าพุ่งชนเกาะกลางถนนรถอาจคว่ำก็ได้  
ทุกคนในรถมีอันต้องได้รับอันตรายเป็นแน่แท้  
แต่กระนั้นเสียงล้อเบียดถนนดังลั่นก้องไปทั่วบริเวณในยามดึก  
พอตั้งสติได้เขาบีบเสียงแตรดังลั่นอย่างบ้าบิ่น  
แต่การกระทำของโชเฟอร์ร่างผอมไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายหยุด  กลับทำให้มันได้ใจ  
มันเหยียบเบรกเสียงดังแล้วเข้าเกียร์ถอยพุ่งเข้าหารถคันที่พระธุดงค์โดยสารมาอย่างรวดเร็ว
 
ระยะกระชั้นเกินกว่าโชเฟอร์ร่างผอมจะควบคุมรถได้จึงชนเข้ากับท้ายรถคันนั้นอย่างแรง
 แล้วมันก็ขับหายไปในความมืดของท้องถนน  
พอตั้งสติได้เขาก็บึ่งรถตามไปด้วยความโกรธจนลืมว่ารถเขาเสียหายแค่ไหน  
แต่รถคันนั้นก็หายไปเสียแล้ว  
เขาสบถหยาบคายออกมาสองสามคำและประคองรถให้วิ่งไปตามถนนอย่างตุปัดตุเป๋เพราะหัวเสีย
“ผมว่า บางทีคนก็น่ากลัวกว่าผีเยอะนะครับหลวงพี่” แกเปรยเบาๆ
“บางทีคนน่ากลัวกว่าผีหลายเท่าเลยหละโยม
ผีหนะมีเวลาจำกัดในการออกมาสู่โลกมนุษย์  มีเวลาไปเวลากลับ  
นั่นเป็นกฎแห่งโลกวิญญาณ  แต่มนุษย์ต้องอยู่ร่วมโลกกันตลอดเวลา ที่เรียกว่า
โลกสันนิวาส”
“อือ  ผมก็ว่างั้นแหละครับ  ผมเองเพิ่งได้ยินว่าผีมีเวลาจำกัด  
มันยังไงกันครับ” แกถาม สายตาเพ่งไปข้างหน้า  ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างตั้งใจ
“โลกแห่งวิญญาณทั้งภูตผีปีศาจและเทพบนชั้นฟ้าจะมาสู่โลกมนุษย์ได้ในวันที่มิติที่สี่เปิดเท่านั้น
 
ในเจ็ดวันจะมีเพียงวันเดียวคือคืนก่อนวันพระวันหนึ่งหรือที่เรียกว่าวันโกนนั่นแหละ
  ทางพระพุทธศาสนาจึงนิยมทำบุญวันพระกันมาก  
เพราะเป็นวันที่ญาติที่เสียชีวิตไปแล้วจะมาจากมิติที่สี่มารับข้าวของที่ทำบุญไปให้”
“งั้นการที่คนทำบุญวันพระมาก ๆ ก็เป็นเรื่องที่มีเหตุมีผล  มีที่ไปที่มาสิครับ  
ไม่ใช่แค่ทำตามกันเท่านั้น”
“ใช่แล้วโยม  ทุกอย่างในพระพุทธศาสนาล้วนมีเหตุผลในตัวเองทั้งสิ้น  
เพียงแต่เราจะเข้าถึงเหตุผลนั้นหรือเปล่าก็เท่านั้นเอง”
เขาพยักหน้าเข้าใจ  การสนทนาเริ่มออกรส  เขาจึงถามต่อ
“แล้วหลวงพี่คิดว่าผีมีจริงไหม”
“มีสิโยม  คัมภีร์ทางพระพุทธศาสนาก็อ้างอิงไว้หลายแห่ง  
อย่างกรณียเมตตสูตรก็มีกล่าวถึงผีหลายประเภทที่มาหลอกหลอนพระจนไม่เป็นอันปฏิบัติธรรม
 จนพระพุทธเจ้าได้ให้สูตรนี้ไป  พอพระนำสูตรนี้ไปสวด  ผีก็ไม่มีทำร้าย
หลอกหลอนอีกเลย  เป็นคาถาที่ทำให้ผีรักหนะโยม”
เขาพยักหน้าอีกครั้ง  
เพิ่งเคยได้ยินว่าผีมีจริงในคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนาก็คราวนี้แหละ  
ในใจเขาเกิดศรัทธาต่อพระรูปนี้ขึ้นเรื่อย ๆ
ในใจเขาคิดว่าจะไม่รับค่าโดยสารจากท่าน  แต่ก็ยังไม่เอ่ยปากว่ากระไร  
ลงรถแล้วค่อยบอกท่านดีกว่า  เขาเริ่มสังเกตผู้โดยสารของเขาทางกระจกมองหลัง  
หน้าตาท่านก็ยังหนุ่มแน่น  อายุถ้าเขาคาดไม่ผิดก็ไม่น่าจะถึงสามสิบ  
ผิวค่อนข้างคล้ำ  ใบหน้าคมคาย  และสงบ  เห็นแล้วก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  
เขาเองก็ไม่ค่อยได้เข้าวัดสักเท่าไหร่  
ปัญหาเรื่องปากท้องกับลูกที่ต้องไปโรงเรียนเป็นสิ่งที่เขาต้องคิดก่อนการไปวัด  
 จนลืมไปว่าเขาไปวัดครั้งสุดท้ายตอนไหน  
คืนนี้ถือโอกาสทำบุญด้วยสิ่งที่เขามีนี่แหละ
“ผมเองเป็นคนกลัวผีหนะครับ  ผมกลัวผีเป็นอย่างมาก  
ผมไม่เคยอยู่คนเดียวในที่มืดมาตั้งแต่เด็ก  
พ่อผมตีผมแทบตายแต่ก็ทำให้ผมเลิกกลัวผีไม่ได้  ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง”
“โยมเคยเห็นผีเหรอ”
“ไม่หรอกครับ  แต่ผมก็กลัว”
“นี่แหละมนุษย์หละโยมเอ๋ย   ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก  
เพราะความกลัวของมนุษย์นี่แหละทำให้ผีมีช่องว่างในการหลอกหลอนได้  
ถ้าคนไม่กลัวก็ไม่มีผีมาหลอกได้หรอก  
และเพราะความกลัวนี่เหมือนกันที่ทำให้เกิดสิ่งอัศจรรย์ขึ้นในโลก  
แม้กระทั่งศาสนาบางศาสนาก็เกิดขึ้นเพราะความกลัวของมนุษย์นี่เอง”
“ผมพูดตรง ๆ นะหลวงพี่  ผมไม่อยากไปส่งหลวงพี่เลย  
แถวนั้นเขาว่าผีดุผมก็ไม่อยากไปแล้ว”
“คืนนี้ผีไม่หลอกหรอกโยม  อาตมารับประกันให้โยมได้  แม้คืนนี้จะเป็นวันโกนก็ตาม
 ถ้าโยมกลัวก็ให้โยมถือนี่ไว้  แล้วนึกถึงอาตมาไว้  มาแถวนี้แล้วผีจะไม่หลอก”  
พระธุดงค์หนุ่มยื่นวัตถุสีดำขนาดเท่าหัวแม่มือให้เขา  
เขาประณมมือไหว้ขอบคุณแล้วรับมาใส่กระเป๋าเสื้อไว้  
แววตาแสดงความดีใจอย่างลิงโลดอย่างเห็นได้ชัด
“เลยโค้งข้างหน้าก็ถึงแล้วหละโยม”
พระภิกษุชี้ตรงศาลาร้างหลังหนึ่ง  แค่เห็นก็ชวนให้ขนลุก  
แต่เป็นวิสัยพระก็คงไม่แปลกอะไร  พระกับสิ่งเร้นลับมักเป็นของคู่กันเสมอ  
ก่อนจะถึงบริเวณนั้น  มีแสงไฟจากแท็กซี่คันหนึ่งชนเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างทาง  
สภาพรถด้านหน้าหายไปกับเสาไฟฟ้าจนถึงตัวคนขับ  
คนขับถูกอัดเข้ากับพวงมาลัยจนดูไม่ออกว่าเป็นใคร  ไฟกระพริบและมีควันจากหม้อน้ำ
  โชเฟอร์แท็กซี่เห็นรอยบุบจากการถูกชนตรงท้ายรถแล้วถึงกับอุทานออกมาดัง ๆ
“ให้ตายสิ  เพิ่งหาเรื่องผมมาหยก  ๆ เวรกรรมมีจริง ๆ เลยนะครับหลวงพี่  
ผมไม่กล้าลงไปช่วยเขา  คิดว่าเขายังไม่ตาย  
หลังจากส่งหลวงพี่แล้วผมจะโทรไปแจ้งตำรวจ  ถึงจะร้ายแค่ไหนยังไงก็เพื่อนร่วมโลก
 ร่วมอาชีพ”  
เขาตะลึงกับเหตุการณ์เบื้องหน้าจนลืมสังเกตอาการของพระภิกษุหนุ่มหันมามองเขาตอนที่เขาพูดว่า
 คนขับแท็กซี่คนนั้นยังไม่ตาย  ก่อนท่านจะวางเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แท็กซี่จอดริมทาง  แล้วประณมมือไหว้พร้อมกับพูดสองสามคำแล้วก็ออกรถจากไป  
เขาหยิบมือถือโนเกียราคาถูกของเขามากดเพื่อแจ้งเหตุขณะรถวิ่งลับตา
พระภิกษุหนุ่มแบกกลด สะพายบาตร  เดินเท้าเปล่าหายไปหลังศาลารกร้างหลังนั้น  
บริเวณใกล้ ๆ กับศาลามีศาลเพียงตาผุ ๆ อยู่แห่งหนึ่ง  พวงมาลัย  ผ้าสี
และเครื่องเซ่นไหว้  ท่านมายืนพินิจอยู่ครู่หนึ่งโดยปราศจากสีหน้าตื่นกลัวใด ๆ  
ท่านสังเกตเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่หลังศาลเพียงตา
“ออกมาเดี๋ยวนี้”  ท่านออกคำสั่งเสียงก้อง  น้ำเสียงมีพลังอำนาจน่ายำเกรง  
แล้วร่างที่ซ่อนอยู่หลังศาลเพียงตาก็ปรากฏกายออกมาช้า ๆ   เป็นชายร่างกำยำ  
นุ่งโจงกระเบนสีแดง  หน้าตาเต็มไปด้วยแผลเป็น ได้เดินออกมาช้า ๆ
เท้าเดินไม่ติดพื้น  เขาเป็นวิญญาณนักโทษที่ถูกตัดคอเมื่อร้อยปีก่อน ณ
ที่ตรงนี้  วิญญาณยังสิงสถิตอยู่ที่นี่คอยคร่าชีวิตผู้คน  
เขาเป็นหัวหน้าของปีศาจร้ายที่นี่มานับร้อยปี
“เจ้านั่นเอง”
“ใช่ ข้าเอง”
“ตามข้ามา” พระธุดงค์ออกคำสั่ง  
เท้าท่านไม่แตะพื้นหายไปจากที่นั่นพร้อมกับหัวหน้าผีร้าย  
แล้วมาปรากฏกายที่รถแท็กซี่ประสบอุบัติเหตุคันนั้น  
เสียงครางอย่างเจ็บปวดดังมากจากรถแท๊กซี่  เลือดโทรมกาย  ใบหน้าปูดบวม  
ไม่อยู่ในสภาพที่จะช่วยตัวเองได้  คงสภาพลมหายใจก็ลำบากเต็มที  
พระธุดงค์หนุ่มเอื้อมมือยาวเกินมือมนุษย์ออกไปจับที่คอของเจ้าหนุ่มโชเฟอร์แล้วบิดแรง
ๆ เสียงกระดูกหักดัง กร๊อบฟังดูเสียวไส้ยิ่งนัก
“ไอ้หนุ่มคนนั้นพูดถูก  มันยังไม่ตายจริง ๆ ที่เหลือเจ้าจัดการซะ  
แบ่งปันกันกินให้ทั่วถึงกัน” พระธุดงค์ออกคำสั่งอีกครั้ง  
หัวหน้าปีศาจร้ายน้อมรับด้วยความกระหยิ่ม
“เจ้าจงประกาศออกให้ทั่วถิ่นนี้   ห้ามทำร้ายไอ้หนุ่มคนที่ถือทองคำดำคนนั้น  
มันเป็นคนดีที่หาได้ยาก   ผู้ใดฝ่าฝืนคำสั่งข้า  ตาย  จำไว้”
พระธุดงค์หนุ่มรูปนั้นหายไปจากที่นั่นทันทีที่สิ้นคำสั่ง  
หัวหน้าผีร้ายน้อมรับอีกครั้ง  
มันรู้ดีว่าพระรูปนี้มีพลังอำนาจมากกว่าตัวมันยิ่งนัก  
หากต่อต้านหรือฝ่าฝืนมีอันต้องถูกฉีกร่างเป็นชิ้น ๆ อย่างทรมาน  
ตั้งแต่พระรูปนี้มรณภาพตอนรถผ้าป่าตายหมู่สามคันรวดที่นี่ทำให้พระรูปนี้กลายเป็นวิญญาณร้ายที่มีพลังทำลายล้างยิ่งกว่าพวกมันเป็นร้อยเท่า
 
จิตที่เกิดจากการปฏิบัติกรรมฐานที่เน้นทางฤทธิ์เดช(กสิณ)บวกกับจิตใจฝ่ายร้ายที่มีอยู่ทำให้จิตมีพลังเหนือผีร้ายตนใด
ๆ ในป่าอาถรรพ์แห่งนี้.

                             โดย
>>>>>>>>>> น้ำบ่อทราย <<<<<<<<<<<