W2442791 เวลาหรือจะรอ...(๑) [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 5

(๒)

“ทำไมถึงอยากแต่งงานล่ะคะ?..” นิ้วเรียวยาวของเธอไล้เบาๆ ข้างแก้มชายหนุ่ม
ที่กำลังนอนหนุนตักเธออยู่บนโซฟายาว
“แนนไม่อยากแต่งกับเราเหรอ?” น้ำเสียงของเขาดูแผ่วเบา
ยากจะตีความว่ากำลังครุ่นคิด กังวล หรือน้อยอกน้อยใจ

เธอสบตากับเขาชั่วขณะ ก่อนจะเขี่ยขนตายาวๆ ของเขาเล่นเบาๆ
“ไม่รู้สิ ไม่เคยคิดมากกว่ามั้ง…” เธอพูดไปแล้วก็รู้สึกใจหาย ที่เห็นแววตาเขาสลดวูบลง
“เอางี้ๆ ..” เธอเปลี่ยนท่าที นิ้วมือข้างเดิมหนีบปลายจมูกเขาโยกไปมา
“บอกมาก่อนว่าทำไมถึงอยากจะแต่ง…”

เขาสบตาเธอแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ไม่บ่อยครั้งนักที่เคนจะยิ้มอย่างนี้
ส่วนใหญ่เพื่อปลอบโยน และให้กำลังใจยามที่เธอหวั่นไหว
หรืออ่อนแอทางอารมณ์จนสุดๆ เสียมากกว่า

ก็เพราะรอยยิ้มอย่างนี้ไม่ใช่หรือ ที่ทำให้เธอกับเคนราวกับเป็นคนๆ เดียวกันมาหลายปีแล้ว

ตั้งแต่เรียนมหา’ลัยปี ๔ กระมัง ที่เธอเริ่มให้โอกาสเขามาค้างที่คอนโดฯ แห่งนี้
คอนโดฯ ซึ่งพ่อกับแม่มีความเห็นพ้องกันเป็นครั้งสุดท้าย ว่าจะยกให้เธอพร้อมด้วยเงินในธนาคารจำนวนหนึ่ง
นอกเหนือจากที่ดินบางแปลง กับของมีค่าในตู้นิรภัย และหุ้นมูลค่าพอประมาณในตลาดหลักทรัพย์
หลังจากผู้บังเกิดเกล้าของเธอตัดสินใจจะแยกทางกันอย่างเด็ดขาด และเธอขออยู่เป็นอิสระ
ไม่ร่วมชายคากับฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด

แรกๆ เคนก็เทียวไปเทียวมา แต่ต่อมาไม่นานก็หอบเสื้อผ้าข้าวของไม่กี่ชิ้น ย้ายมาอยู่กับเธอจวบจนบัดนี้

ครั้งนั้นเพื่อนบางคนในคณะล้อว่าเคน ‘หนีตาม’ เธอมา ซึ่งทำให้เขาหัวเสียอยู่นาน ขณะที่เธอกลับเห็นขัน
และไม่เคยถือว่าเสียหายอะไร ในเมื่อเธอและเขาบรรลุนิติภาวะ และมีความรับผิดชอบร่วมกันได้พอสมควร
ขณะเดียวกับที่เธอและเขาเองเองต่างก็ต้องการ ‘ใครสักคน’ เพื่อเติมเต็ม ‘บางอย่าง’ ในชีวิต

“กี่ปีแล้วนะที่เราอยู่ด้วยกันมา…”
เธอคิดออกมาดังๆ อย่างที่มักเกิดขึ้น เมื่อต้องมีอะไรให้ ‘ครุ่นคิด’ อย่างจริงจัง

“ห้าปีกว่าแล้วล่ะ…” ชายหนุ่มตอบเบาๆ ตามองเหม่อไปที่ชั้นวางหนังสือติดผนัง
ซึ่งเขาเรียกมันว่าที่เก็บ ‘ของสะสม’ ของแนน ด้วยเหตุว่าเธอเป็น ‘นักซื้อหนังสือ’ ตัวยง
แม้ว่าหลังจากนั้นหลายๆ เล่มจะไม่เคยถูกหยิบขึ้นมาอ่านอีกเลยก็ตาม

“แป๊บเดียวเองเนอะ..” เธอพูดแล้วคล้ายจะเข้าภวังค์ ย้อนคิดไปถึงอดีตที่ผ่านมา
แต่เพียงชั่วขณะ ก็ย้อนกลับมายังเรื่องที่คุยค้างเอาไว้

“ว่าไงจ๊ะ ทำไมอยู่ๆ ก็อยากเป็นเจ้าบ่าวขึ้นมา…” เธอถามยิ้มๆ ใช้นิ้วสางผมเขาเล่น
“เราเบื่อชีวิตแบบนี้อ่ะแนน อยากเริ่มต้นอะไรจริงจังเสียที…”
น้ำเสียงของเคนราวกับจะปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกมา
ดูเหมือนแววตาของเขาจะเปลี่ยนไปตั้งแต่ยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ

เช่นเดียวกับแววตาของหญิงสาว
หากเขาสังเกตสักนิด
ก็จะพบว่ามันเริ่มแตกต่างไปจาก ‘แนน’ ที่เขาเคยรู้จัก

“เริ่มต้น ‘อะไรบางอย่าง’ ด้วยการแต่งงานเหรอเคน…” เธอลูบไล้แก้มและใบหูของเขาอย่างอ่อนโยน
น้ำเสียงเธอเจือเศร้า แต่ชายหนุ่มที่กำลังวาดฝันกลับสูญเสียสัมผัสซึ่งหญิงสาวเคยชื่นชมเสมอไปชั่วขณะ

“ใช่ แต่งงาน เริ่มต้นชีวิต มีลูก…” น้ำเสียงเขาฝัน และตื่นเต้นกับมัน

“แล้ววันหนึ่งก็เบื่อกัน ทะเลาะกัน เลิกกัน… ปล่อยให้ลูกใช้ชีวิตตามลำพัง…”
น้ำเสียงของเธอแปลกแปร่งไปกระทั่งชายหนุ่มเริ่มฉุกคิด และเหลือบตาขึ้นมอง

เพื่อจะพบว่าดวงตากลมโต คมเข้ม และชวนฝันอย่างที่เขาหลงไหล
บัดนี้รื้นไปด้วยน้ำตา…

จากคุณ : ..วาวา.. - [ 5 ก.ย. 46 21:41:40 ]