ละครในจอก็สนุกดี
ละครชีวิต ก็ยิ่งดึงทึ้งอารมณ์ ได้อย่างรัญจวนใจ
ฉันเมล์หาน้องคนที่เล่าเรื่องพี่หญ่าย คุยเรื่องโน้น นี่ นั้น ปกติเธอไม่คุยทางเมล์กับฉันยาวๆ คุยทาง เมาท์ ทู เมาท์ ก็ไม่คุยกับฉัน
หลายครั้งที่ สามีฉันมาถามว่า "เรื่องนี้...รู้หรือยัง" ฉันงง บอก ยัง สามีฉันบอกว่า น้องสาวโทรมาบอกนะ... สองคนนี้ เขาโทรคุยกันประจำ สามีฉันเขารู้เรื่องคนในบ้านฉัน มากว่าฉันเองเสียอีก เนื่องจากน้องคนเล็ก (น้องของฉันอีกคนหนึ่ง) มีอะไรก็เล่าให้เขาฟัง เช่น การมีความรัก สามีฉันถามฉันว่า รู้หรือยังว่าน้องเล็กมีความรัก ฉัน... ยัง???
ทุกท่านอย่าคิดลึกไป สามีและน้องสอง เป็นเพื่อนซี้กันตั้งแต่เรียนที่อเมริกา (และพาลลักลอบเอาน้องเล็กฉันเข้าก๊วนด้วย(ไปเป็นพลขับ)) เขาเหล่านั้นเลยลอบสุมหัวคุยกัน เล่นกอล์ฟด้วยกัน และแน่นอน แอบนินทาฉันอย่างสนุกบานอุรา
พักหลัง เรื่องที่ฉันเล่า เริ่มเข้าตัว ฉันจึงพยายามสืบหา เรื่องจากภายนอก ให้ไกลๆตัวหน่อย ฉันถามน้องสองว่า มีอะไรเล่าบ้าง เล่าบ้างสิ ฉันหมดมุขแล้ว เล่าเรื่องพ่หญ่าย ต่อก็ได้
น้องสาวผู้ไม่เคยตอบเมล์ยาวๆ เขียนมาดังนี้ นี่คือคำรายงานข่าว คำต่อคำของเธอ ไม่มีตัดต่อ แต่อาจมีอธบายนิดหน่อยและลงชื่อน้าสือที่ ท้ายคำอธิบาย
"ใหญ่... ตายแล้วเมื่อวันพระที่ ๓ กย. จากไปอย่างสงบ เพราะโดนรถบริษัทขับกึ่งทับ มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ โดยคนขับรถชื่อ จิตรกร เวลานี้ ได้ถูกคนเปลี่ยนชื่อเป็น ฆาตรกร ไปแล้ว ใหญ่... ถูกฝังที่ริมรั้ว มีคนเอาเหรียญบาทใส่ปากให้ด้วย และยังปลูกต้นวาสนา ไว้ที่สุสานด้วย เผื่อว่าจะได้มีวาสนาที่ดีขึ้นในชาติหน้า นางนพมาศที่คอยให้ข้าวใหญ่มา๗ปี ถึงกับกอดศพใหญ่ไว้ ทั้งที่เปื้อนเลือด ก่อนที่จะฝัง ก็ยังรอปาฏิหารย์ อย่าง บิ๊ก ดีทูบี อยู่หลายชั่วโมง ก่อนอนุมัติให้ฝังได้ แล้วก็ร้องไห้อยู่ ๒ วัน
คุณนายใหญ่ หรือเจ้าตัวเล็ก ก็ดูว้าวุ่นอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่รู้ว่าแฟนหายไปไหน ได้แต่มาเดินดม เดินวน ที่ใหญ่ นอนเสียชีวิต ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น ข้าวก็ไม่กิน วันนี้ก็ไม่รู้ไปไหน หาตัวไม่เจอ
คงเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ เพราะก่อนหน้านี้ ก็มีคนนำลูกตัวเล็กที่หน้าและสีเหมือนใหญ่เด๊ ไปเลี้ยงที่บ้าน เจ้าตัวเล็กก็เดินค้นหาลูกอยู่หลายวัน...
ตอนนี้มันก็ไม่มีแล้ว ทั้งลูก ทั้งสามี ก็คงจะรอคอยมองหาแฟนใหม่ต่อไป"
โดยปกติฉันเป็นคนนอนดึก เผลอๆล่อไปนู่น ตี4 แต่เมื่อคืน พอฉันเข้าซอกของตัวเองตอนสองทุ่มเศษ ให้รู้สึกเหมือนใครมาเหยียบหาง มันเศร้า เศร้า จนฉันร้องไห้และก็อยากหลับตา
สามีกลับมา เห้นฉันหลับ ฉวยโอกาส ไม่เข้ามาจูจุ๊บ เหมือนเคย ฉันแอบมองอยู่ เขาปิดประตูห้องนอน ทำหน้างง แล้งลงไปกินข้าว เขาต้องหากินเอาเองอีกต่างหาก
พอเที่ยงคืน ฉันตื่นขึ้นมา เขาขึ้นมาอาบน้ำ เขาถามว่า ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง ฉันไม่ตอบ นอนต่อ สามีก็ลงไปข้างล่างต่อ
ชีวิตน่าเบื่อเช่นนี้ มันวนเวียนอยู่แค่นี้
พวกเราเป็นคน ทำให้ได้อย่างพี่หญ่ายแล้วกัน เดี๋ยวจะลิ้งค์เรื่องพี่หญ่ายมาแปะ เผื่ออ่านซ้ำ
ไม่รู้สิ ฉันซึ้งกับพี่หญ่ายมาก ทั้งๆที่ไม่เคยเจอตัวจริงกันเลย
ไปเกิดเป็นคนนะพี่หญ่าย เราจะได้มาฮาเฮ ลิเล เล๊ เล กัน
ลาก่อน... แล้วพบกันใหม่ พี่หญ่าย
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2191554/W2191554.html
แก้ไขเมื่อ 07 ก.ย. 46 18:23:09
จากคุณ :
น้าสือสาว 
- [
6 ก.ย. 46 08:33:07
]
รายงานข่าวชีวิต
