ขอบคุณสำหรับคำแนะนำทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่วิจารณ์มา  เนื่องจากเราเพิ่งเริ่มเขียนเรื่องสั่นเป็นครั้งแรก ก็เลยไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนัก สุดท้าย ต้องกราบขอโทษ ที่ส่งตอนที่2และตอนที่3มาช้าไป เพราะเพิ่งต่อ Internet ที่บ้านได้  (ถ้าอ่านจบแล้ว ช่วยวิจารณ์เหมือนเดิมนะ)
หรือถ้าใครยังไม่ได้อ่านตอนที่1ก็อ่านที่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2424248/W2424248.html

                    จดหมาย-ปรารถนา ตอนที่ 2

....กริ้ง...... เสียงเรียกเข้าแถวแล้วนี่ มั่วแต่นั่งคิดอะไรจนลืมตัวเลย ไปเข้าแถวดีกว่าเรา.....

“เอ๊ะ เราจะเข้าแถวตรงไหนน้า คนเต็มไปหมดเลย ไปถามครูผู้หญิงคนนั้นดีกว่า” ผมพูดกับตัวเองพร้อมทั้งเดินเข้าไปถามครูผู้หญิงที่ยืนคุมนักเรียนม.ต้นอยู่

“ครูครับห้อง4/5เข้าแถวตรงไหนครับ” ผมถามครูพร้อมทั้งยกมือไหว้

“เด็กใหม่ละสิ แต่เดี๋ยวก่อนนะ ครูจะหาให้” ครูตอบผม

หลังจากที่ครูบอกให้ผมรอ ครูก็ชี้นิ้วไล่แถวไปเรื่อยๆ ผมก็คอยมองตามนิ้วที่ครูชี้

“4/1,4/2,4/3,4/4 นั้นไงห้อง4/5เธอเห็นไหม ตรงที่มีเด็กผู้หญิงยืนอยู่ท้ายแถวไง เธอไปต่อคนนั้นเลยนะ” ครูบอกผมและก็แตะไหล่ผมเบาๆ

“รีบไปละ เดี๋ยวเพลงชาติจะขึ้นแล้ว” ครูบอกผม

“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ขอบคุณครู พร้อมทั้งรีบก้าวขาไปยังจุดหมายที่ครูชี้

พอผมมายังจุดที่ครูชี้ ผมก็มาอยู่หลังผู้หญิงคนนั้น คนที่ครูบอกให้ผมไปเข้าแถวต่อ ผมจึงเรียก

“เธอๆ นี่แถวห้อง4/5หรือเปล่า” ผมยังพูดไม่ขาดคำ ผู้หญิงคนที่ผมต่อก็เดินขึ้นไปอยู่หัวแถว เพราะมีครูอีกคนที่ยืนคุมหัวแถวเรียกเธอไป ผมจึงหันไปถามผู้ชายข้างๆว่า

“นายๆ นี่แถวห้อง4/5หรือเปล่า” ผมถามเขา

“ใช้แล้ววะ แถวเราก็ห้อง4/5เหมือน หรือ:-)อยากจะไปต่อแถวผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าวะ” เขาตอบผมเหมือนผมเป็นคนที่คุ้นเคยเขาเลย ผมก็เลยก้าวขาไปต่อผู้ชายที่ผมถาม พร้อมกับยิ้มให้เขา

“:-)พึ่งเข้าให้ใช้ไหมวะ” เขาถามผม

“ใช้.. เราพึ่งมาเข้าใหม่” ผมตอบกับคล้ายๆเหมือนเป็นคนที่คุ้นเคยเข้าเหมือนกัน

“นายเชื่อไรวะ” ผมถามเข้า

“ข้าชื่อเก่ง เก่งกาจโว้ย” เขาตอบผมพร้อมกับตบไหลผม

“แล้ว:-)ละ” เก่งถามผม

“เราชื่อเกน” ผมตอบ

“ออ..ชื่อแปลกดีนิ มาอยู่ที่นี่ไม่ต้องกลัวนะโว้ย มีข้าอยู่ทั้งคน เองไม่ต้องกลัว พ่อข้าเป็นใหญ่เป็นโตที่โรงเรียนนี้โว้ย” เขาบอกกับพร้อมทั้งหัวเราะเบาๆ

“นายอย่าไปเชื่อมัน มันเป็นลูกคนขับรถของโรงเรียนนี้วะ  ฮาๆๆๆ” คนข้างๆเก่งบอกกับผม

ระหว่างที่ผมกับเก่งเข้าแถวนั้นเราคุยกันและเล่นกันมาตลอด ผมเล่นกับเก่ง เก่งเล่นกับผม
บางครั้งเพื่อนที่อยู่ข้างๆเก่งก็มาเล่นกับผมด้วย ทำเอาผมภูมิใจที่วันแรกก็มีเพื่อนแล้ว  
หลังจากกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จแล้ว พิธีกรก็ประกาศห้องให้นักเรียนทราบว่าห้องไหนใช้ห้องเรียนอะไร ห้องของผมอยู่ห้องเรียนที่ 3401 ซึ่งหลังจากที่พิธีกรประกาศห้องของผมเสร็จ หัวแถวของห้องผมก็เดินนำไปที่ตึกหนึ่ง โดยที่ไม่รู้ว่าที่นั้นเป็นตึกอะไร

“เก่ง..ไอ้คนหัวแถวจะพาเราไปไหนวะ” ผมถามเก่งอย่างสงสัย

“ก็พาเข้าห้องเรียนไงวะ อะไรถามจริงโว้ย เดี๋ยววันนี้ข้าจะพาไปดูรอบๆ เองว่าที่ไหนเป็นที่ไหน” เก่งตอบผม

“ออๆ”ผมตอบกลับ พร้อมทั้งเดินตามแถวไปเรื่อยๆ

สองข้างทางของโรงเรียนนั้นร่มรื่นจัง เต็มไปด้วยต้นไม้มากมาย อากาศก็สดชื่น แถมเด็กโรงเรียนก็สวยซะด้วย รู้อย่างนี้ย้ายมาตั้งแต่ทีแรกก็ดี(ผมนึกในใจ)

“เฮ้ยๆเกน ถึงแล้วห้องของเรา เองไปนั่งที่ริมหน้าต่างกับข้าแล้วกัน” เก่งบอกผม
แล้วเก่งก็เดินนำผมไปยังที่นั่งหน้าต่าง ตรงกลางๆห้อง

“เฮ้ยไอ้เก่ง :-)มานี้เร็วๆ”เสียงจากเพื่อนของเก่ง เรียกเก่งออกไปข้างนอกห้อง เพื่อออกไปดูอะไรบางอย่าง

“ไอ้เกน นั่งสิ เองนั่งรอข้าตรงนี้ก่อนนะโว้ย เดี๋ยวข้ามา” เก่งบอกผมอย่างรีบร้อน

“จะไปไหนวะไอ้เก่ง” ผมถามกลับ

“เดี๋ยวข้ามา ข้าจะไปดูสาวห้องเราที่ยืนคุยกับอาจารย์หน้าห้องก่อน” เก่งตอบ และทั้งรีบวิ่งไปที่
ประตูหน้าห้อง พร้อมกับพักพวกของเก่ง

“อะไรวะไม่เห็นชวนบ้างเลย” ผมพูดเบาๆกับตัวเอง และก็ก้มตัวลงนอนกับโต๊ะเรียน หันหน้าออกไปทางหน้าต่างเพื่อดูสภาพแวดล้อมของโรงเรียนนี้ ผมมองซ้าย มองขวา และก็กลับมามองที่โต๊ะเรียนที่มีตัวอักษรเป็นกลอนเขียนอยู่

“อะไรวะ รักสุดหัวใจ จะไม่มีใครนอกจากเธอ ฮู้ แม่งโคตรรักจริงเลยวะ กลอนอะไรวะเนี้ย”

ผมอ่านออกเสียงเบาๆ พร้อมมองข้อความรอบๆโต๊ะอีก แต่ผมมองแล้วก็อ่านไม่ค่อยจะออก เพราะแต่ละข้อความนั้นรอยเขียนจางจังเลย สงสัยรักกันตั้งแต่รุ่นพ่อแล้วมั่ง

“นี่ๆ...นักเรียนที่อยู่ข้างนอกเข้ามาในห้องได้แล้ว เข้ามาครูมีอะไรจะพูดหลายอย่างเลย”

เสียงครูค่อยๆลอยเข้ามาทางประตูหน้าห้อง แต่ผมก็ไม่สนใจนักเท่าไรหรอก ผมมัวแต่พยายามอ่านข้อความบนโต๊ะของผมอยู่  จนครูเข้ามายืนอยู่กลางห้อง

“อันดับแรกนะ..เรามาจัดที่นั่งกันดีกว่าไหม จะได้ดูเป็นระเบียบ ถ้าขืนนั่งกันอย่างนี้ก็คุยกันแน่ๆเลย ดูสิแต่ละคนที่นั่งด้วยกันคุยเก่งทั้งนั้นเลย” ครูกล่าวกับนักเรียนที่หน้าชั้น

“เอาอย่างนี้และกัน เรามานั่งตามเลขที่ดูก่อนดีกว่า” อาจารย์บอกกับนักเรียน พร้อมทั้งหยิบกระดาษใบหนึ่งในแฟ้มของครู

“เลขที่1นั่งกับเลขที่2น้า จัดที่นั่งกันเป็นคู่อย่างนี้ไปก่อนแล้วกัน ครูจะได้ไม่สับสนชื่อด้วย  ..อ้าวจัดที่นั่งซะ” ครูกล่าวบอกนักเรียน และก็เรียกชื่อนักเรียนตามเลขที่ไปด้วย

“อะไรวะ ไม่ดีเลยโดนจับแยกอีกและ คราวก่อนเมื่อม.ต้นก็เป็นอย่างนี้ ไม่เคยเปลี่ยนอาจารย์” เก่งบอกผมในท่าทางไม่ค่อยพอใจ

“นายนิวัตน์นั่งกับนางสาวธิดานะ”  นักเรียนทั้งสองขานตอบ

“นายวีระพันธ์” ครับผมขานตอบ

“นั่งกับนางสาว ออ.. อ้อ นางสาวปรานวาศนะ”  

“ค่ะ..”  เสียงจากข้างหลังผมตอบ

ผมก็เดินไปนั่งตามโต๊ะที่ครูชี้ พอผมเดินไปนั่งเสร็จ ผมก็ตรวจสอบโต๊ะของผมทันที

“เรานั่งด้วยนะ”เสียงจากข้างๆผมถาม

ผมค่อยๆละสายตาขึ้นเรื่อย และก็ตอบกับไปว่า

“นั่งสิ” ผมตอบกลับ

“เฮ้ย” ผมตกใจขึ้นมาทันที จนทุกคนในห้องมองมาที่ผมกันทั้งห้อง

“นี่..นายวีระพันธ์ เป็นอะไรหรือเปล่า”  อาจารย์ถามผมจากหน้าห้อง

“เปล่าๆๆ ครับ “ ผมตอบกับอาจารย์

เพื่อนที่จะมานั่งกับผมนั้น คือผู้หญิง ซึ่งเขาคนนั้นไม่ใช้ใครที่ไหนหรอก เธอคือที่รักของผมเอง  !เอยไม่ใช้
เธอแพรวนั้นเอง

“อะไรเห็นแพรวที่ไรตกใจทุกที แพรวไม่ใช้ผีนะ” แพรวตอบผม

“ดีใจจังเลย ที่ได้เจอเกนอีก นึกว่าจะไม่เจออีกซะแล้ว” แพรวคุยกับผม

“นี่ๆ อย่าคุยกันสิ” ครูเตือนผมกับแพรว และก็กล่าวเรียกชื่อนักเรียนไปเรื่อยๆจนจบ

“ได้ที่นั่งกันแล้วน้า อย่าย้ายละ ครูคงหมดหน้าที่แค่นี้นะ ได้เวลาสอนแล้ว” พอครูพูดจบ ครูก็เดินออกจากห้องเรียนไป  อะไรกันนะผมจะโชคดีอะไรเช่นนี้ ได้นั่งกับคนที่ผมชื่นชอบด้วย อย่างนี้ต้องฉลอง

หลังจากที่ครูประจำห้องออกไปแล้ว ผมกับแพรวก็คุยกันต่อไปเรื่อยๆ จนผมมองดูท่าทางไอ้เก่งที่จ้องมองผมอยู่ ดูเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง แต่ผมก็ไม่สนใจ ผมได้ในสิ่งที่ผมต้องการแล้ว เอาไว้ค่อยแนะนำให้รู้จักทีหลังเวลากัน

“เกน ถ้าแพรวทำอะไรผิดพลาดก็อย่าถือสานะ” แพรวบอกผม

“ไม่เป็นไรหรอกน่า คนเราต้องมีผิดกันบ้าง” ผมตอบกลับ

“เกน” แพรวเรียกผมอย่างเบาๆ

“อะไรหรือแพรว” ผมขานตอบ

“แพรวไม่ค่อยชอบกลุ่มผู้ชายข้างหลังจังเลย” แพรวบอกกับผม

“ไม่เป็นหรอก กลุ่มนั้นผมรู้จักหมดแล้วไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมตอบ

“เกนนี่ ดีจังเลยนะ เข้ากับคนอื่นเร็วดี ขนาดแพรวคุยกับเกนไม่กี่คำ แพรวก็สนิทกับเกนแล้ว ไม่รู้ว่าจะน่าไว้ใจหรือเปล่า” แพรวถามผมพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

“ได้สิ รับประกันเลย” ผมตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มให้เหมือนกับ

สักพักครูที่สอนวิชาแรกก็เดินเข้ามา ทุกคนเงียบพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย หลังจากนั้นผมกับแพรวก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกเลย แต่ในระหว่างเรียนนั้น ผมไม่เป็นอันเรียนเลย เพราะว่า กลุ่มของเก่งที่อยู่ข้างหลังผม เขาส่งจดหมายมาให้ผม เพื่อฝากให้แพรว  ทีแรกก็ฉบับสองฉบับ แต่หลังๆเริ่มส่งมามากขึ้นเรื่อยๆ จนผมสงสัยว่า ในจดหมายนั้นเขียนว่าอะไรบ้าง แต่ผมว่า แพรวคงไม่ชอบ เพราะว่า ผมสังเกตสีหน้าแพรวเวลาอ่านจดหมาย  สักพักแพรวก็ส่งจดหมายพวกนั้นมาให้ผม แล้วเธอก็บอกกับผมว่า ส่งจดหมายคืนพวกนั้นหน่อย พอจดหมายทั้งหมดมาอยู่ที่ผม ผมก็ยังไม่ส่งคืนหรอก ผมแกล้งทำเป็นตั้งใจเรียน แต่ตาของผมนั้นไปอยู่ที่จดหมาย เพราะจดหมายทั้งหมดที่แพรวอ่าน ยังไม่ได้พับเก็บเหมือนเดิม ผมจึงได้อ่านทุกฉบับที่กลุ่มของเก่งเขียนมา ทำให้ผมได้รู้ว่า เก่งนั้นเองที่เป็นคนเขียนมา และเขียนมาเพื่อจะจีบแพรวของผม
เมื่อผมอ่านเสร็จ ผมก็รีบนำจดหมายทั้งหมดส่งคืนเก่งทันที

                  จดหมาย-ปรารถนา ตอนที่ 3

.....มานั่งอะไรตรงนี้ ไม่ไปทานข้าวหรือไง.........

หลังจากที่ผมตั้งใจเรียนจนจบคาบที่4แล้ว ก็ถึงเวลาพักกลางวัน แพรวก็ชวนผมไปทานข้าวกับพวกเพื่อนๆด้วย แต่ผมก็ตอบปฏิเสธ เพราะว่าผมอายที่จะเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่มผู้หญิง

“ไม่ละแพรว เดี่ยวเกนไปทานข้าวกับพวกเพื่อนๆกลุ่มนั้นดีกว่านะ” ผมบอกแพรว

“ตามใจ งั้นแพรวไปก่อนนะ” แพรวตอบกลับ

พอแพรวพูดจบแพรวก็เดินออกจากห้องไป ส่วนผมก็เดินตรงไปยังกลุ่มเก่งที่มองดูผมอยู่

“เก่งไปกินข้าวกัน” ผมถามเก่ง

“:-)ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี” เก่งตอบกลับ

“อะไรวะไม่เข้าใจจริงๆ” ผมพูดกลับไป

“ก็เองรู้จักแพรวก็ไม่ยอมบอกข้าเลย” เก่งพูดอย่างงอนๆ

“อ้อ..ก็ไม่ค่อยจะรู้จักมากเท่าไรหรอก พอดีเจอกันระหว่างทาง ก็เลยรู้จัก” ผมบอกกับเก่ง

“ออ..ก็ดีแล้ว นึกว่าจะจีบ ไปหาอะไรกินดีกว่า” เก่งชวนผมกับพวกเพื่อนๆในกลุ่ม

ผมก็เดินตามออกไปตามเก่ง สักพักก็มีเพื่อนในกลุ่มมาคุยกับผม

“เฮ้ย นายรู้ไหมว่าไอ้เก่งนะจีบยายแพรวตั้งแต่ยายแพรวเข้ามาเรียนตอน ม.3 หลายครั้งแล้วแต่ไม่ติด” เขาบอกกับผม

“จริงหรือ! แล้วไงต่อวะ” ผมถามกลับไป

“ไอ้เก่งมันก็เป็นอย่างนี้เละ เห็นผู้ชายคนอื่นคุยกับยายแพรวด้วย แม่งหงุดหงิดทุกที คล้ายๆหมาหวงก้างเลยวะ” เขาบอกกับผม  

“นายชื่อไรวะ” ผมถามชื่อเขา

“ข้าชื่อบอล” บอลตอบผม

“ออ..ข้าจะได้รู้ไว้” ผมบอกกับบอล และก็เดินตามกลุ่มต่อไป  พร้อมทั้งลวงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

“เฮ้ย..เงินหายไปไหนวะ” ผมตกใจ

“เป็นไร” บอลถามผม

“ลืมตังไว้ที่ห้องนั้นสิ” ผมตอบ

“บอล เดี๋ยวนายเดินไปก่อนนะ เราจะกลับไปเอาตังที่ห้องก่อน บอกไอ้เก่งด้วยละ” ผมบอกกับบอล

และก็แยกตัวออกจากกลุ่ม แล้วเดินไปยังที่ห้องเรียน พอผมไปถึงที่ห้องเรียน ผมก็รีบค้นกระเป๋าของผมอย่างรีบร้อน แต่แล้วก็ไม่พบตังสักบาทเลย

“ออ..แย่เลย ดันลืมหยิบตังที่ว่างบนโต๊ะกับข้าวที่บ้านเมื่อเช้านี้” ผมบ่นกับตัวเอง

ในที่สุดผมก็ตัดสินใจนั่งลงที่โต๊ะของผม รอจนกว่าเพื่อนๆของผมจะกลับมา แล้วค่อยบอกว่าตังหายแล้วกัน ต่อมาผมก็หันหน้าไปยังขวามือที่เป็นโต๊ะของแพรว ผมมองเห็นกระเป๋านักเรียนของแพรวที่วางอยู่บนเก้าอี้ ผมจึงมองซ้าย มองขวา เพื่อตรวจสอบว่าไม่มีใครอยู่หน้าห้อง พอตรวจสอบแล้ว ผมจึงเปิดกระเป๋าของแพรวและค่อยๆ เปิดดูทีละช่องแต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากหนังสือเรียน

“ สะอาดดีจัง” ผมพูดกับตัวเอง

แต่ผมสังเกตเห็นแผ่นสีขาวคล้ายๆกระดาษคั้นหนังสือที่โผล่ออกมาจากหนังสือเรียน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมจึงค่อยๆหยิบออกมา สิ่งที่ผมเห็นนั้น มันคือรูปของแพรวตอนที่แพรวเป็นคนถือป้ายในงานกีฬาสีของโรงเรียน

“น่ารักจังเลย แพรวแต่งหน้าแบบนี้ดูสวยกว่าตัวจริงอีก”ผมนึกในใจ

“มานั่งอะไรตรงนี้ ไม่ไปทานข้าวหรือไง” แพรวถามผม

“ออ..เปล่าๆ ไม่ได้ทำไร” ผมสดุ้ง และก็รีบแอบรูปไว้ในกระเป๋ากางเกงนักเรียน

“ไม่ทำอะไร แล้วทำไมต้องเปิดกระเป๋าแพรวด้วย” แพรวถามผมอย่างสงสัย

“เปล่าๆๆ เฉยๆ” ผมตอบ

“ไม่จริง อย่ามาโกหก แพรวเห็นตั้งแต่เกนหยิบของๆแพรวแล้ว บอกมาตรงๆนะ” แพรวเริ่มขึ้น
เสียง

“ออ..เกนลืมนำเงินมา ออๆก็เลย” ผมพูดยังไม่ขาดคำ

“ก็เลยมากะมาขโมยตังในกระเป๋าแพรวใช้ไหม” แพรวถามผมอย่างสงสัย

ติดตามตอนที่3ต่อไปนะ  [ X-port..เด็กช่างคิด ]