โลกของ "เรา"



    "มองโลกในแง่ร้าย..." หญิงสาวเปรย เมื่ออ่านสิ่งที่ผมเขียนเพียงชั่วครู่
    ก่อนยื่นสมุดเล่มนั้นกลับคืนมาอย่างหมดความสนใจ

    ..ราวกับไม่ใยดี - - ผมคิด

    "ทำไมสรุปอย่างนั้น.." ผมถามแล้วขยับตัวลุกนั่ง บนเปลที่ผูกระหว่างต้นไม้ใหญ่
    พลางแกว่งเท้าเล่นไร้ความหมาย ขณะสายตาจ้องจับใบหน้าสวยเรียบ ๆ นั้นจากด้านข้าง

    ลมบ่ายพัดพาความร้อนแล้งจากผืนป่ามาเป็นระยะ
    กลิ่นควันราวเจือจางอยู่ทุกลมหายใจ
    ยังดีที่เราอยู่ใกล้ลำธาร ไอเย็นและเสียงน้ำไหล
    จึงพอจะลดความแข็งกระด้างและร้อนเร่าของป่าหน้าร้อนลงได้บ้าง

    เธอเหลียวมาสบตาเพียงชั่วขณะแล้วยักไหล่

    ผมหงุดหงิดกับกิริยาเช่นนั้นเหมือนทุกครั้งที่เห็น
    แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา...

    "..พูดไปก็เถียงกันอีก ไม่พูดดีกว่า..." ฟังคล้ายเธอจะพูดกับตัวเอง
    มากกว่าจะตั้งใจบอกอะไรจริงจัง "คุณเคยฟังใครซะทีไหน..."
    เธอจบประโยคด้วยการปรายตามอง แล้วยิ้มมุมปาก

    ..ยิ้มเหยียดชัดๆ - - ผมบอกตัวเองในใจ

    "ผมมองโลกอย่างที่มันเป็น..." ด้วยเสียงต่ำ ๆ ผมแทรกก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อ
    "โลกในความเป็นจริงมันโหดร้าย แต่บางคนพยายามหลอกตัวเอง..ว่าน่าอภิรมย์.. "
    น้ำเสียงเน้นที่ 'บางคน' ราวจะบอกว่าหมายถึงใครสักคน - - แถวนี้

    "ดอกไม้มันโหดร้ายกะใครที่ไหน ลำธารมันทำร้ายใคร..."
    เสียงใส ๆ นั้นตอบอย่างปราศจากอารมณ์

    "ไม่เคยเจอน้ำป่า ไม่เคยเจอดอกหมามุ่ยใบตำแยล่ะสิ " ผมโต้

    "ไร้สาระน่า.." หญิงสาวหันมามองผมตรง ๆ
    " มันเป็นของมันตามธรรมชาติ - คุณสิชอบตัดสินให้เป็นขาวเป็นดำ..." เธอยิ้ม

    หางเสียงตำหนิชัด ๆ - - ผมยืนยันกับตัวเอง

    "เอาไว้อายุเท่าผมคุณจะเข้าใจ ..เด็ก ๆ จะรู้อะไร..." ผมว่า
    แล้วคว้ากล้องมาเก็บภาพแถวมดดำป่าตัวโต ที่เดินเรียงกันราวหน่วยทหารลาดตระเวน
    "มดอะไรน่ะ?" เธอเดินมาก้มมองแล้วถาม หลังจากผมเงียบไปชั่วครู่
    ขณะเสียงชัตเตอร์แทรกขึ้นแทนเป็นระยะ

    "มดนักล่า.. ชื่อจริงว่าอะไรก็ไม่ทราบ รู้แต่ว่ามันดุ กัดเจ็บ และออกล่าเหยื่อเป็นฝูง"
    ผมบอกพลางเปลี่ยนเลนส์เป็นมาโคร เพื่อเก็บภาพระยะใกล้

    "มันทำหน้าที่ของมัน คงเป็นพวกที่ออกหาอาหาร หรือไม่ก็เป็นมดทหาร..."
    เธอพูดเบา ๆ วางมือและแขนกดลงบนหลังและไหล่ผม แล้วชะโงกมองจนใกล้
    "ถ้าเป็นมดทหารก็คงออกมาลาดตระเวน เพื่อป้องกันรัง..."

    เธอว่าไปเรื่อย ๆ ..ตามประสาพวกใช้ความรู้สึก - - ผมนินทาในใจ

    "ลองให้มันกัดมั้ย... " ผมถามด้วยอารมณ์ไหนไม่ทราบชัด
    เมื่อลุกขึ้นยืนดัดตัว หลังจากก้มถ่ายภาพอยู่หลายนาที
    "จะได้รู้ว่า 'มดทหารผู้น่ารัก' ทำร้ายคนที่ชื่นชมมันได้เจ็บปวดเพียงไร?"

    "ไม่เอา..." หญิงสาวผลักไหล่จนผมเซเสียหลัก ขณะแสร้งจะก้มลงจับมดโยนใส่เธอ
    แล้วออกเดินกลับเต็นท์ ที่กางอยู่ห่างออกไปไม่มากนัก

    " คนโดนกัดน่ะรู้แน่ว่าเจ็บ แต่มดจะรู้อะไรด้วย..." เธอเหลียวมาสบตาผมนิ่งอยู่ชั่วครู่
    ก่อนจะหันกลับไปสู่ทางเดิน "มันคงไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ากำลัง 'กัด' คนที่ 'ชื่นชม' มัน..."

    แดดบ่ายจัดส่องผ่าน 'หญิงสาว' ที่กำลังก้าวเดินห่างออกไป...

    องศาของแสงสีเข้ม แตะแต้มจนร่างสูงโปร่งราวมีรัศมีเรืองรอบ
    เงาของเธอทอดยาวอยู่บนทางเดินที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้ง

    ขณะเสียงย่ำเท้าค่อยๆ ห่างออกไป...

    บนโลกพื้นโลกที่ผมมักค้นพบความโหดร้าย
    และเธอเห็นเพียงความ "งดงาม-ดีงาม" ของมัน - - เสมอมา

     
     

    จากคุณ : อามีน - [ 6 ก.ย. 46 12:57:26 ]