W2444686 คําสาปรัก บทที่ 8 [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 1

ขอบคุณ คุณกั๊ดจังที่ตามมาอ่านนะคะ

แล้วท้ายสุดก็ต้องขอขอบคุณคุณ ดอกผักบุ้ง ที่ตามมาอ่านและให้กําลังใจดิฉันนะคะ

ท้ายสุดจริงๆ ดิฉันต้องขอขอบคุณทุกๆท่านที่ตามมาอ่านและให้กําลังใจกับผลงานแปลเรื่องแรกของดิฉันนะคะ ขอบคุณจริงๆคะ :)

โรส สลาลินน์

บทที่ 8

บริอาน่าหายไปอย่างไร้ร่องรอย คาลเที่ยวออกตามหาเธอทันทีที่เธอวิ่งหนีเขาออกมาแต่เขาก็หาเธอไม่เจอ เขารีบวิ่งกลับไปที่บ้านหลังเล็กสีขาวอีกครั้ง เหวี่ยงประตูเปิดออกอย่างร้อนใจมองหาเธอไปทั่ว เรียกเธอ ไม่มีเสียงเธอตอบกลับมา เคลินเริ่มหัวเสียสบถออกมายืดยาว ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละโดยเฉพาะบริอาน่าที่เจ้าอารมณ์เอาแต่ใจ และแถมยังหุนหันพลันแล่นเป็นที่สุด

เขาเริ่มจะหงุดหงิดหนักขึ้นไปอีกรู้สึกโกรธขึ้นมาก็จะไม่ให้โกรธได้ยังไงกันก็หล่อนเล่นวิ่งหนีเขาไปเสียดื้อๆหลังจากที่เพิ่งจะบอกว่ารักเขาอยู่หยกๆ เขาเองยังไม่มีโอกาสได้คิดทบทวนสํารวจหัวใจตัวเองเลยว่ารู้สึกอย่างไรกับเธอกันแน่ หล่อนก็เล่นหนีหน้าเขาไปซะเฉยๆ

เขาคิดว่าบริอาน่าคาดหวังกับเขามากเกินไป เขาคิดอย่างโกรธๆ เธอต้องการและเรียกร้องจากเขามากเกินไป แล้วก็ยังคิดมากเอาแต่ใจมากที่สุดเช่นเดียวกัน

เมื่อเคลินหาเธอไม่พบในบ้าน เขาก็รีบร้อนออกไปจากที่นั่นทันทีรีบวิ่งไปที่หน้าผาสูงชันที่เธอมาเป็นประจําแต่เขาก็ไม่พบเธอยืนอยู่บนก้อนหินที่เธอชอบมายืนอยู่และชอบที่จะเฝ้ามองท้องทะเลเบื้องหน้าปล่อยให้สายลมพัดผมเธอให้ปลิวไสวไปมาตามลมอยู่เสมอๆ เขาตะโกนเรียกเธออีกครั้งตรงหน้าผาแห่งนั้นแต่ก็มีแต่เสียงของเขาเองเท่านั้นที่สะท้อนกลับมายังเขา โอ้...หล่อนจะรู้ไหมว่าหล่อนทําให้เขาโกรธขึ้นมาจริงๆคราวนี้

ทันใดเขาก็หันหลังกลับจากหน้าผานั่น จ้องไปที่ผนังผุพังของปราสาท เขารู้ในทันทีว่าหล่อนอยู่ที่ไหน

“ก็ได้ถ้าอยากจะเล่นซ่อนหากันแบบนี้ บ้าที่สุดเลย” เขาบ่นกับตัวเองงึมงําพลางก้าวยาวๆเดินตรงไปที่ซากปราสาทหักพังตรงหน้า

“ เดี๋ยวเถอะ บริอาน่า คุณกับผมจะต้องคุยกันให้รู้เรื่องวันนี้ ให้มันแตกหักกันไปเลย ไม่มีไอ้เวทมนตร์คาถาบ้าๆเข้ามาเกี่ยวข้อง หรือ มีไอ้ตํานานบ้าบอคอแตกอะไรทั้งสิ้น จะมี
ก็แต่คุณกับผมเท่านั้นคราวนี้”

เขาก้าวขาเข้าไปที่ประตูโค้งตรงหน้าแต่ก็ชนเข้ากับกําแพงอากาศแข็งๆอย่างจัง งงงันพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขาเอื้อมมือออกไปสัมผัสกับกําแพงอากาศตรงหน้ารู้สึกถึงเกาะบางๆที่แข็งแกร่งอยู่ตรงหน้าเขาและที่สําคัญเขาไม่สามารถมองเห็นมันได้ เขาสามารถมองเห็นพื้นหินข้างในได้ มองเห็นแม้กระทั่งรอยเผาไหม้ที่หลงเหลืออยู่ตรงกําแพงในห้องนั้นและเห็นซากก้อนหินที่พังลงมาเกะกะไปทั่วบริเวณนั้น แต่กําแพงอากาศใสๆที่กั้นเขาอยู่นี้แข็งแกร่งและเย็น

“คุณเล่นเกมส์บ้าๆอะไรของคุณอีกนะ” เขาหรี่ตา แล้วก็กระแทกหัวไหล่พุ่งเข้าชนกําแพงอากาศตรงหน้าอย่างแรงแต่มันไม่สะทกสะท้านหรือเคลื่อนไหวอะไรทั้งสิ้น คํารามออกมาด้วยความโกรธที่พุ่งขึ้นมาเป็นลิ่วๆ ออกเดินไปรอบๆมองหาทางที่เขาจะสามารถเข้าไปข้างในได้ สํารวจตรวจตาไปตามกําแพงภายนอกและแม้แต่ก้อนหินที่เรียงอยู่แถวนั้น

“บริอาน่า!!!!!!!” เขาตะโกนเรียกเธอพร้อมกับทุบกําปั้นลงไปตรงกําแพงอากาศที่แข็งแกร่งนั้นจนกระทั่งเขาเจ็บมือไปหมด

“ให้ผมเข้าไปเดี๋ยวนี้ นะ มันบ้าบอที่สุดคุณรู้ไหม ให้ผมผ่านเข้าไปได้ยินไหม?”

จากที่ระเบียงที่อยู่ยอดสูงสุดของซากปราสาทแห่งนั้น บริอาน่ายืนเฝ้ามองท้องทะเลอยู่เบื้องหน้า เธอได้ยินเสียงเขาที่เรียกเธออยู่ข้างล่าง สบถออกมาที่เธอ และโอ้...
เธออยากจะร้องตอบเขากลับไป แต่ด้วยทิฐิมานะอันแรงกล้าและด้วยพลังอํานาจของเธอที่มันปั่นป่วนสับสนวุ่นวายทําให้เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา และ...

เธอได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างแน่วแน่แล้ว

บางทีเธออาจจะตัดสินใจว่าจะทําอย่างไรดีตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วก็ได้ในขณะที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขานอนฟังถึงความฝันของเขา บางทีนี่อาจจะเป็นทางเลือกทางเดียว
ของเธอและมันก็ไม่เหมือนแต่ก่อนมา ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกําหนดมาแล้ว...ให้เธอได้มีโอกาสแค่อยู่กับเขาหนึ่งวันและหนึ่งคืนเท่านั้น

เธอรู้และพยายามจะยอมรับกับโชคชะตาของเธอ ถ้าเธอได้มีโอกาสได้อยู่กับเขามากกว่านี้เธออาจจะผิดคําสัตย์สัญญาศรัทธาที่ให้ไว้และยอมให้ความกลัวและความต้อง
การในหัวใจเธอทําให้ทุกสิ่งทุกอย่างพังลงมาให้อยู่ในกํามือของเขาที่จะตัดสินโชคชะตาของเขาและเธอก็เป็นได้

เธอไม่สามารถบอกเขาได้ว่าชีวิตของเธอวิญญาณของเธอจะหลงทางไปตลอดกาลถ้าภายในเที่ยงคืนคืนนี้หัวใจของเขาไม่มั่นคงรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ เว้นแต่ว่าเขาจะ
ปฏิญาณสัญญารักต่อเธอเท่านั้น ยอมรับมันโดยปราศจากคําถามใดๆท้ังสิ้น ไม่เช่นนั้นเธอจะไม่มีความหวังเหลืออยู่อีกแล้ว

เธอทําทุกอย่างเท่าที่จะสามารถทําได้ บริอาน่าหันหน้าเข้ารับกระแสลมที่พัดมาประหน้าเธอยอมให้มันซับนํ้าตาที่ไหลรินลงมา...นํ้าตาแห่งความละอายใจที่เธอยอมให้มันไหลลงมาเพราะความอ่่อนแอในหัวใจของเธอ

ยังมีต่อ....

จากคุณ : โรส สลาลินน์ - [ 7 ก.ย. 46 07:58:45 A:12.108.141.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3

เขาเดินไปทั่วหุบเขาเล็กๆโดยรอบเกือบจะชั่วโมงหนึ่งแล้ว ถ่ายรูปหมดฟิล์มไปไม่รู้กี่ม้วนต่อกี่ม้วน นกม็อคกิ่งเบิร์ด ( นกที่มีสีดําและขาว) ร้องเพลงขับขานไปทั่วป่าในขณะที่เขาปีนป่ายข้ามกําแพงหินเข้าไปในทุ่งหญ้าที่มีฝูงวัวแทะเล็มหญ้าสีเขียวขจีเหมือนมรกตอย่างเพลิดเพลิน เขาเห็นชาวนานั่งอยู่บนหลังรถแทรกเตอร์ กําลังไถพรวนดินท่ามกลางเมฆที่ลอยหนาแน่นอยู่บนฟากฟ้าเบื้องบน เขาเห็นราวตากผ้าที่ปลิวไสวไปด้วยผ้าที่แขวนอยู่บนราว แมวกําลังนอนหลับสลึมสลืออยู่ในสนามหญ้าท่ามกลางแสงอาทิตย์

เขาเดินเที่ยวลงไปที่ถนนลูกรังสายเล็กๆที่มีแนวพุ่มไม้เป็นกําแพงหนาสูงขึ้นขวางอยู่เขาหยุดพักชั่วครู่และแลเห็นสวนดอกไม้ที่จัดไว้อย่างสวยงามเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีเหมือนสายรุ้งที่มีสีสันสวยงาม มีผู้หญิงคนหนึ่งสวมหมวกปีกกว้างปกคลุมผมสีแดงเพลิงของเธอกําลังคุกเข่าใกล้กับแปลงดอกไม้ หล่อนกําลังถอนวัชพืชอย่างขมักเขม้นและฮัมเพลงเกี่ยวกับทหารที่ไปรบในสงคราม หล่อนส่งย้ิมให้เขาพร้อมกับโบกมือเป็นการทักทายในขณะที่เขาเดินผ่านตรงนั้นไป

เขาเดินเตร็ดเตร่ไปจนถึงป่าเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ที่ใบไม้ชูช่อขึ้นรับแสงตะวันในฤดูร้อนและมีลําธารไหลรินอยู่ไม่ขาดสาย พระอาทิตย์เกือบจะอยู่ตรงศีรษะของเขาบอกเวลา
ใกล้เที่ยง การได้ใช้เวลาในตอนเช้าของเขาทําในสิ่งที่เขารักและชื่นชอบทําให้เขามีอารมณ์ที่แจ่มใสขึ้น เขาคิดว่ามันถึงเวลาที่จะต้องกลับเสียที บริอาน่าอาจจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้วก็ได้ หรือบางทีเขาอาจจะใช้ห้องมืดที่เธอติดตั้งให้เขาล้างรูปพวกนี้

เขาเห็นอะไรบางอย่างแว่บๆอยู่ที่หางตา เขาหันไปมอง จากนั้นก็ตะลึงงันตกใจขึ้นมาในตอนแรก กวางตัวผู้ที่มีขนาดใหญ่ตัวหนึ่งยืนอยู่ตรงริมชายป่าภายใต้เงาของใบไม้ ดวงตาของมันเป็นสีนํ้าเงินเข้มยืนอย่างสง่างามและดูเหมือนว่ามันจะท้าทายเขาอยู่ในที

เขาค่อยๆเคลื่อนตัวเองอย่างช้าๆ คาลค่อยๆยกกล้องเขาขึ้นมาแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ลงมือถ่ายรูปเขาก็สบถออกมาเพราะเจ้ากวางมันตื่นตัวเงยหัวขึ้นวิ่งหนีเขาไปอย่างรวดเร็วท่วงท่าของมันสง่างามนักกระโดดเข้าไปในพุ่มไม้

“เฮ้ย ไม่ได้เด็ดขาดพลาดไม่ได้อย่างแน่นอน” เขาเหลือบกลับไปดูซากปราสาทที่อยู่ไกลๆอีกครั้งเขาไม่เคยไปไกลจากมันนักหรือละสายตาจากมันนานนักแต่ครั้งนี้เขาตัดสินใจวิ่งตามกวางตัวนั้นเข้าไปในป่า

เขาเคยวิ่งไล่ถ่ายรูปสัตว์ป่าพวกนี้มาก่อน เขารู้ว่าจะต้องเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆและตามสัตว์พวกนั้นไปได้ให้รวดเร็ว เขาตามเสียงของเจ้ากวางตัวนั้นที่มันว่ิงผ่านใบไม้ส่งเสียงดังออกมาเป็นระยะๆ ฝูงนกบินกระเจิงออกมาราวกับลูกกระสุนปืนที่ถูกยิงออกมาก็ไม่ปาน ในขณะที่คาลกระโดดข้ามลําธารอย่างรวดเร็วลื่นล้มลงตรงตลิ่งชื้นๆนั้น ได้แต่จ้องมองดูเจ้ากวางตัวนั้นหนีไปได้

แสงตะวันเหมือนแต้มอยู่บนใบไม้เป็นจุดๆทําให้เห็นแสงสว่างแพรวพราวส่องประกายไปทั่ว เหงื่อเขาไหลผ่านแผ่นหลังเขาอยู่ไม่ขาดระยะ รําคาญนิดๆเขาผลักแขนเสื้อให้ย่นขึ้นไปตรงข้อศอกเขาและพยายามจะเง่ียหูฟังเสียงของเจ้ากวางตัวนั้นอีกครั้ง

แต่ตอนนี้ป่าทั้งป่าเงียบสงัดวังเวง ไม่มีแม้แต่ลมพัดหรือเสียงนกขับขานอย่างที่เคย ผิดหวังเล็กๆเขาเสยผมแรงๆให้ออกไปให้พ้นดวงตาของเขาหายใจหอบแรงหลังจากวิ่งไล่ตามกวางตัวนั้นมาจนร้อนอบอ้าวไปหมด คอเขาแห้งเป็นผงคิดอยากดื่มนํ้าเย็นๆสักแก้ว ดื่มนํ้าในลําธารที่ใสสะอาดที่เขาเพิ่งจะผ่านมาก็คงจะดีเหมือนกัน เขาเดินย้อนกลับไป
ทางเก่าที่เขาเดินเข้ามา

แสงอาทิตย์ส่องลงมาผ่านใบไม้ร้อนแรงเหมือนกับเตาเผาไหม้ก็ไม่ปานในขณะนี้ เขาแปลกใจอยู่เหมือนกันที่ใบไม้พวกนั้นไม่ได้กลายเป็นใบไม้หงิกๆงอๆหลังจากถูกส่อง
ด้วยแสงอาทิตย์ที่ร้อนแรง เขาร้อนจริงๆเลยเริ่มถอดเสื้อไหมพรหมเขาออกวางมันไว้ใกล้ๆตัวแล้วคุกเข่าลงตรงลําธารนํ้านั่นเอง

ในขณะที่เขาเอื้อมมือที่กําลังจะกอบนํ้าไว้ในฝ่ามือขึ้นดื่ม แต่ทันใดนั้นมือเขากลับมีถ้วยกาแฟปรากฎขึ้นอยู่ในมือแทนที่

“ลูกดีขึ้นมากแล้วหรือ...ถ้ายังงั้นน่าจะไปเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศสักพักหนึ่ง”

“อะไรนะ” เขาจ้องมองถ้วยกาแฟที่มือเขาตาไม่กระพริบ จากนั้นก็เงยหน้าไปเห็นแม่ของเขาที่มองมาที่เขาอย่างห่วงใย

“โอ้...ลูกแม่ลูกสบายดีหรือเปล่าจ๊ะ ลูกหน้าซีดเหลือเกิน มา...มานั่งลงก่อน”

“เอ่อ...ผม...แม่จริงๆหรือครับ?”

“เป็นอะไรไปลูก แม่ว่าลูกน่าจะดื่มนํ้าสักแก้วไม่ใช่คาเฟอีน” คาลเห็นพ่อของเขาวางคันเบ็ดลงแล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว รินนํ้าให้เขาจากก็อกนํ้าในห้องครัวนั้นเอง

“พ่อว่าลูกนะดื่มกาแฟทีี่มีคาเฟอีนมากไป และทํางานดึกๆมากเกินไปเช่นกันในห้องมืด ลูกกําลังทําให้ตัวเองเหนื่อยเกินไปนะ คาล”

เขาค่อยจิบนํ้า แล้วก็สั่นสะท้านขึ้นมา “ ผม...เอ่อ...ผมคิดว่าตัวเองฝันอีกแล้วครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกลูกอย่ากังวลไปเลย” ซิลเวียลูบไหล่เขาไปมา

“ใครๆก็มีความฝันกันทั้งนั้น อย่าวิตกกังวลไปเลย อย่าเฝ้าคิดถึงมัน พ่อกับแม่ไม่อยากให้ลูกคิดมากเกี่ยวกับความฝันพวกนี้”

“ไม่...ผมคิดว่ามัน หรือ มันไม่ใช่” มันไม่เหมือนความฝันที่เขาเคยฝันมาก่อนเลยมันเหมือนจริงมากๆ

“ผมไปที่ไอร์แลนด์...” เขาสูดหายใจเข้ายาวลึกพยายามทําให้สมองที่พร่ามัวของเขาปลอดโปร่ง และที่เขาต้องการอย่างมากที่สุดก็คือซบศีรษะของเขาลงบนอกแม่เขาเหมือนตอนที่เขาเป็นเด็กๆ

“ผมได้ไปที่ไอร์แลนด์หรือเปล่าครับ??”

“ลูกไม่ได้ออกไปจากนิวยอร์กในช่วงสองเดือนที่ผ่านมานะคาล ทํางานหนักพยายามที่จะให้งานแสดงภาพของลูกพร้อมที่จะเปิดขึ้นมาอีกครั้ง”

เขาเห็นคิ้วของพ่อเขาขมวดเข้าหากัน คาลเห็นความวิตกกังวลที่ฉายชัดออกมาจากสายตาพ่อเขาสายตาที่ส่อแววห่วงใย

“ลูกจะต้องพักผ่อนเสียบ้างนะ “

“ผมกําลังจะเป็นโรคประสาทหรือเปล่าครับ”

“ไม่อย่างแน่นอนจ๊ะลูกแม่” ซิลเวียบอกเขาเสียงเบาหวิว คาลรู้สึกได้ถึงร่องรอยของความไม่แน่ใจในนํ้าเสียงของแม่เขา

“ลูกก็แค่มีจินตนาการแปลกๆเท่านั้นเองจ๊ะ”

“ไม่นะครับ มันเหมือนจริงเอามากๆ” เขาเอื้อมมือไปคว้ามือแม่เขาเอาไว้กําแน่นอยากให้แม่เขาเชื่อเขาและไว้ใจเขา

“มีผู้หญิงคนหนึ่งครับแม่...บริอาน่า”

“ลูกมีผู้หญิงคนใหม่แล้วไม่ได้บอกพวกเราหรือจ๊ะ” ซิลเวียมองลูกเธอ

“เรื่องที่ลูกวิตกมันมีอยู่แค่นี้เองหรือจ๊ะคาล” เขาได้ยินเสียงถอนใจอย่างสบายใจของแม่เขา เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือว่าแม่เขาจะถอนใจออกมาเพราะความไม่แน่ใจในตัวเขา
กันแน่

“บริอาน่า นั้นเป็นชื่อที่ฟังดูแปลกๆนะจ๊ะ จอห์นหรือคุณว่าไหม ชื่อเพราะดีเหมือนชื่อคนสมัยโบราณอย่างงั้นแหละ”

“เธอเป็นแม่มดครับ” จอห์นพ่อเขาหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“ใช่ลูก ผู้หญิงทุกคนนะเป็นแม่มดเหมือนกันหมดทุกคนไป” จอห์นหยิบเหยื่อตกปลาของเขาขึ้นมา แมลงวันสีดําตัวเขื่องกําลังกระพือปีกสะบัดไปมาพยายามหาทางที่จะ
ได้เป็นอิสระอีกครั้งจากมือพ่อเขา

“อย่าวิตกกังวลอะไรเลย คาล”

“ผม...ผมว่าผมน่าจะกลับได้แล้ว”

“ลูกนะ...ต้องพักผ่อนนอนหลับให้เพียงพอ” จอห์นบอกลูกเขา เล่นอยู่กับแมลงวันในมือ

“หลับแล้วอย่าคิดถึงเธออีก ผู้หญิงคนหนึ่งก็เหมือนๆกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งไม่มีอะไรแตกต่างกันหรอกน่า หล่อนก็แค่พยายามจะทําให้ลูกติดกับดักเท่านั้นเอง จําได้ไหม”

“ไม่” นั่นไม่ใช่มือพ่อเขา แมลงวันที่ยังมีชีวิตอยู่กระพือปีกอยู่บนมือที่เรียวยาว มือพ่อของเขาเป็นมือของคนทํางานหนักแข็งกระด่างและพ่่อเขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์คนหนึ่งทีเดียว

“ไม่ใช่...” คาลถอยเก้าอี้ของเขาออกไปทําให้เกิดเสียงดังครืดๆ เขามองเห็นสายตาที่โกรธเกรี้ยวของพ่อเขาที่มองมายังเขา

“นั่งลง”

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่”

“เคลิน อย่าพูดจาแบบนั้นกับพ่อของตัวเองนะ” เสียงของแม่เขาที่พูดออกมาแหลมดังเหมือนกับเสียงร้องของเหยี่ยวที่เตรียมจะบินมาโฉบเหยื่อของมันเสียงนั้นมันบาดลึกเข้า
ไปในหัวของเขา

“แกไม่ใช่พ่อแม่ของฉัน” ทันใดนั้นเสียงของเขาที่เปล่งออกมาก็สงบและราบเรียบ

“ฉันจะไม่ยอมรับเรื่องที่แกหลอกฉันอยู่ในขณะนี้เป็นอันขาด”

เขาวิ่งหนีออกมาอย่างรีบเร่งผ่านแนวพุ่มไม้ที่ขึ้นสูงอยู่หนาแน่นโดยรอบเขา เขากําลังเหนื่อยหอบและหัวใจเขาเต้นแรงและเร็ว สายตาของเขาไม่ละห่างไปไหนจากกําแพง
ของซากปราสาทปรักหักพังที่สูงตระหง่านอยู่บนหน้าผาสูงนั้นและดูเหมือนว่ามันจะอยู่ห่างไกลออกไปเสียเหลือเกิน

“บริอาน่า....”

“เธอกําลังรอคุณอยู่คะ” ผู้หญิงที่สวมหมวกปีกกว้างปกคลุมอยู่บนเส้นผมสีแดงเพลิงของเธอเงยหน้าเธอขึ้นละมือจากวัชพืชย้ิมเศร้าๆให้เขาก่อนจะบอกกับเขาว่า

“เธอเฝ้ารอคุณอยู่เสมอและมันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป”
กล้ามเนื้อขาของเขาตึงไปหมดเพราะเขาออกกําลังขามากไปจากการวิ่งอ้าปากหายใจหอบแรงเขากดมือลงบนหน้าขาของเขาที่ปวดขึ้นมา

“คุณเป็นใครกัน”

“บริอาน่ามีแม่ที่รักเธอนะคะแล้วยังมีพ่อที่กลัวแทนเธอ คุณคิดว่าพวกที่มีพลังอํานาจต้องการครอบครัวที่รักเธอน้อยไปกว่าคุณอย่างงั้นหรือคะ และมีหัวใจที่อ่อนแอน้อยไปกว่า
คุณ หรือแม้แต่มีความต้องการน้อยไปกว่าคุณหรือคะ”

ผู้หญิงคนนั้นส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจเดินตรงไปยังแนวพุ่มไม้ที่ตัดขาดเป็นทางออกไปจากที่นั่น ดวงตาของเธอสีเขียวเข้มและเต็มไปด้วยความวิตกกังวล แต่รอยยิ้มที่เคร่งขรึมอยู่ในขณะนี้เหมือนกันกับรอยยิ้มของบริอาน่าอย่างกับพิมพ์เดียวกันยังไงยังงั้น

“คุณสงสัยในสิ่งที่เธอเป็นและคุณก็สร้างกําแพงขึ้นกั้นขวางเธอจากหัวใจของคุณเพราะคุณไม่ต้องการให้เธอครอบครองมัน เธอรับรู้ถึงมันได้แต่ก็ยังรักคุณอยู่เสมอ เธอส่งคุณให้ไปไกลจากอันตรายทั้งปวงและยอมเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะเกิดขึ้นคืนนี้คนเดียวเท่านั้น”

“ส่งผมไปไหนกัน แล้วอย่างไรกันและคุณเป็นใครกันแน่”

“บริอาน่าเป็นลูกของฉันคะ” ผู้หญิงคนนั้นบอกเขา” และฉันไม่สามารถช่วยอะไรลูกฉันได้เลย” เธอยิ้มขึ้นน้อยๆที่มุมปากของเธอ

“เกือบจะหมดหนทางช่วยลูกฉันอยู่เหมือนกัน มองไปที่โล่งตรงหน้านั่น เคลิน ฟาเร็ลล์ และยอมรับกับสิ่งที่เป็นพรที่ให้คุณมายอมรับกับโชคชะตาของคุณเสียเถอะ ลูกสาวของฉันคอยคุณอยู่ ถ้าไม่มีคุณอยู่เคียงข้างเธอ ลูกฉันจะต้องตายแน่ๆในคืนนี้”

“ตาย!!!” ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในช่องท้องเขา

“มันสายไปแล้วหรือครับ”

ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัวแทนคําตอบของเขาแล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

จากคุณ : โรส สลาลินน์ - [ 7 ก.ย. 46 08:10:55 A:12.108.141.229 X: ]