ความคิดเห็นที่ 1 เขาเปล่งเสียงคํารามออกมามุ่งร้าย ทันใดนั้นมีเงาบางอย่างก่อเป็นรูปเป็นร่างขึ้นที่เท้าของเขา และเจ้าเงาอันนั้นแปรเปลี่ยนเป็นรูปร่างเป็นหมาป่ากระหายเลือดขนมันสีดําสนิท ตาสีแดงเพลิง แยกเขี้ยวแหลมคมออกมา ส่งเสียงคํารามและกระโจนอย่่างบ้าคลั่งมุ่งตรงไปที่ลําคอของบริอาน่า... ในขณะที่คาลควบม้าอย่างหนักพุ่งตรงไปที่หน้าผา ควบเจ้าม้าคู่ใจอย่างไม่คิดชีวิตเขามองเห็นปราสาทส่องแสงสว่างจ้าระยิบระยับ ทุกสิ่งทุกอย่างกับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง เหมือนในอดีต ผนังกําแพงปราสาทกลับสภาพเดิมอีกครั้งหนึ่ง หอคอยสูงตระหง่านขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้งท้าทายเมฆหมอกที่กําลังบดบังดวงจันทรา และเพราะด้วยความรู้ความเข้าใจที่เขาเกิดมีขึ้นอย่างฉับพลัน เขาเอื้อมมือเขาเข้าไปในเสื้อคลุม และหยิบลูกแก้วคริสตัลวิเศษณ์ออกมาเหมือนกับว่ามันคอยเขาอยู่ที่นั้นนานแล้ว สีของลูกแก้วเป็นสีแดงฉานเหมือนเลือด ฟ้าแล่บออกมาพุ่งเข้าใส่หมู่เมฆหมอกดํา หนาแน่น เขาใช้พลังอํานาจจิตบังคับให้ลูกแก้ววิเศษณ์ลูกนั้นแจ่มกระจ่างขึ้นมาอีกครั้งและเขาก็ใช้อํานาจของเขาทําให้เขาเห็นอะไรบางอย่างจากลูกแก้วคริสตัลในขณะที่เขากําลังควบม้าพุ่งตรงไปยังจุดสูงสุดของหน้าผานั้น ภาพนิมิตเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ซ้อนกัน ภาพต่างๆวิ่งกรูกันไปอยู่ในลูกแก้วคริสตัลอันนั้น บริอาน่่ากําลังร้องไห้ในขณะที่เฝ้ามองเขาหลับใหลอยู่ข้างเธอ ห้องนอนที่มืดสลัวและลูกแก้ววิเศษณ์ที่วางอยู่ระหว่างมือเขาและเธอ เสียงของเธอกระซิบร่ายเวทมนตร์คาถาเบาหวิว ~~“...ท่านจะต้องปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง ท่านจะเป็นอิสระ ไม่มีอะไรอีกแล้วที่รักของข้าที่ท่านจะไม่สามารถร้องขอจากข้าได้ ท่านจงติดตามเจ้ากวางตัวผู้ที่มีขนสีขาวบริสุทธิ์ไป ถ้าหัวใจของท่านไม่ยอมรับในโชคชะตากรรม...ได้โปรดอย่ากลับมาที่นี่อีกในคืนนี้ ของขวัญชิ้นนี้ที่ข้ามอบให้ท่านและหน้าที่ของข้าที่ต้องคอยรักษามันเอาไว้ข้าขอมอบให้ท่านรักษามันเอาไว้แทนข้าด้วยเถิด ลูกแก้ววิเศษณ์แห่งความหวังที่ส่องสว่างแต่ความจริง มีชีวิตต่อไปและจงมีแต่ความสุข อย่าได้จดจําข้าไว้อีกต่อไปเลย อะไรที่ท่านไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้ก็จงลืมมันไปเสียเถอะ ทุกส่ิงทุกอย่างที่ข้าทํามันในวันนี้มันมาจากหัวใจทั้งหมดของข้า ด้วยคําปณิธานแห่งข้า ทําให้มันเป็นไปด้วยเถิด ”~~ ความหวาดกลัวฉกเข้ามาในใจเขาเหมือนกับอสรพิษร้ายที่ฝังรอยเขี้ยวของมันลึกเข้าไปในหัวใจเขาเพราะเขารู้ว่าเธอกําลังจะทําสิ่งใด ........เธอยอมแลกตัวเองกับความตาย.... บริอาน่าต้องการที่จะมีชีวิตอยู่และกําลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับเจ้าหมาป่าตัวนั้น เธอฟาดเจ้าหมาป่าตัวนั้นตัดหัวมันออกด้วยพลังอํานาจของเธอที่ฟาดลงมาบนเจ้าหมาป่ากระหายเลือดที่พยายามจะปลิดชีวิตเธอ เลือดของมันหลั่งไหลออกมาเป็นสีดําสนิท เธอยังคงส่งพลังอํานาจของเธอขึ้นฟ้าก่อให้เกิดสายฟ้าฟาดออกมาเป็นแสงสว่างช่วงโชติกระจายไปทั่ว สายฟ้าฟาดที่เย็นเหยียบมีพลังที่จะเผาไหม้ร่างกายให้เป็นจุนได้หรือทําให้เย็นเยือกแข็งไปถึงกระดูกภายในร่างกายทีเดียว แต่เธอรู้อํานาจของเธอมันยังไม่พอที่จะต่อกรกับอลัวแดร์ได้ เธอรู้เมื่อเวลาเที่ยงคืนมาถึงเธอจะพ่ายแพ้ เสื้อคลุมของอลัวแดร์เกิดควันลอยขึ้นมาเนื่องมาจากพลังที่บริอาน่าใช้อย่างรุนแรงฟาดลงมายังเขาเมื่อครู่นี้ และเขาก็รู้ว่าเขายังไม่สามารถตีฝ่าเข้าไปในรัศมีวงกลมศักดิ์สิทธิ์อันนั้นได้เพื่อเอาตัวเธอออกมาเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว เขาส่งกระแสอํานาจทําให้พื้นดินใต้ฝ่าเท้าเธอสั่นสะเทือนรุนแรง เฝ้าดูเธอแกว่งเซไปมาแล้วล้มลงคุกเข่าอยู่ในวงกลมศักดิ์สิทธิ์นั่นเอง รอยยิ้มของเขาเยือกเย็นเมื่อเห็นศีรษะของเธอตกลงมาอย่างอ่อนแอ ผมอันสวยงามของเธอปลิวตกกระจายอยู่บนพื้นหินที่สั่นสะเทือนอยู่ข้างใต้เธอ “เจ้าจะขอร้องข้าไม่ให้ข้าทําให้เจ้าต้องเจ็บปวดไหม บริอาน่า?” เขาก้าวเข้ามาใกล้รู้สึกถึงกระแสความร้อนที่แผ่ออกมาจากวงกลมศักดิ์สิทธิ์อันนั้นเมื่อรองเท้าบูทของเขาเหยียบเข้า ไปใกล้ขอบนอกของมันที่ถูกสร้างขึ้นมาจากเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งตั้งแต่สมัยโบราณกาลมาแล้วจากผู้ที่มีเวทมนตร์แก่กล้า ยังหรอก...เขายังเข้าไปในนั้นไม่ได้...ต้องรอก่อนเขาถอยห่างออกมาจากมัน “ก็แค่เอื้อมมือมาจับมือข้าเท่านั้นเอง อย่าทําให้ตัวเจ้าต้องลําบากมากไปกว่านี้เลย เจ้าและข้าจะลืมการต่อสู้นี่ซะแล้วมาปกครองอาณาจักรของข้าด้วยกัน เอื้อมมือเจ้ามาที่ข้าและยื่นส่งลูกแก้ววิเศษณ์มาให้ข้าซะดีๆ” ลมหายใจของเธอสั้นและอ่อนแรง เธอกระซิบท่องมนตร์คาถาที่มีมาคร้ันสมัยโบราณกาล คาถาที่เล้นรับและมีมนตร์ขลัง การร่ายเวทมนตร์คาถาของเธอเริ่มจะอ่อนแอลงเรื่อยๆ อํานาจของเธอเร่ิมจะอ่อนกําลังลงเหมือนนํ้าที่ไหลผ่านมือเธอไปไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้ฉันใด “ข้าจะไม่ยอมจํานนเป็นอันขาด” “เจ้าจะต้องยอมจํานนกับข้าอย่างแน่นอน” เขาเดินเข้าไปใกล้เธออีกครั้งพอใจเมื่อรู้สึกถึงกระแสพลังอํานาจที่ต่อต้านเขาเริ่มจะอ่อนแอลง “เจ้าไม่มีทางเลือกอีกต่อไปแล้ว เจ้าใช้พลังอํานาจเวทมนตร์คาถาที่เจ้ามีหมดแล้ว มันถึงเวลาแล้ว เจ้ากําลังจะกลายเป็นของข้าแล้ว บริอาน่า” เขาเอื้อมมือลงมาสัมผัส....บริอาน่ารู้สึกยังกับว่าหัวไหล่เธอถูกไฟไหม้ตรงที่ที่อลัวแดร์สัมผัสจับต้อง “ข้าเป็นของเคลินคนเดียวเท่านั้น” เธอกําจี้ที่สร้อยคอของเธอไว้แน่น ใจของเธอแข็งแกร่งและมุ่งมั่นไม่มีวันเปลี่ยนใจกับสิ่งที่เธอตัดสินใจแล้ว เธอใช้นิ้วหัวแม่มือของเธอ ดีดฝาจี้ที่บรรจุยาพิษที่เธอกําไว้ให้เปิดออกจากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองอลัวแดร์ ดวงตาของเธอมันท้าทาย รอยยิ้มเยาะหยันปรากฎขึ้นในดวงหน้าของเธอ “เจ้าจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่เป็นของเคลิน...ไม่มีวัน...”เธอยกจี้ขึ้นจ่อปากเตรียมพร้อมที่จะตายทุกเมื่อเพียงแค่แตะเจ้ายาพิษที่ปลายลิ้นเธอเท่านั้น จากคุณ : โรส สลาลินน์ - [ 7 ก.ย. 46 08:27:43 A:12.108.141.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทันใดนั้นเสียงม้าศึกร้องก้องกังวานมาแต่ไกล ทั้งคนขี่และม้าพุ่งทะยานเข้ามายืนอยู่ใต้แสงคบเพลิงสว่างจ้าท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาประปราย เขามาพร้อมกับพายุฝนฟ้าคะนองที่เริ่มตั้งเค้าขึ้นทําให้ขมุกขมัวไปทั่วบริเวณสถานที่แห่งนี้และบางครั้งก็สว่างไสวไปด้วยสายฟ้าแล่บอยู่เป็นระยะๆเหมือนกับแสงไฟที่ส่องกระทบกับเหล็กกล้า “เจ้ายินดีจะยอมตายมากกว่าที่จะเชื่อใจข้าเช่นนั้นหรือ” เคลินถามเธอเสียงเฉียบขาดจี้ที่เธอกําไว้เลื่อนไหลตกลงมาจากนิ้วมือเธอ ยาพิษร่อนตกลงบนพื้นหินฟุ้งไปทั่ว “เคลิน?.....” “ถ้าเจ้าบังอาจแตะต้องเธอ อลัวแดร์...” คาลคุมบังเหียนม้าอย่างชํ่าชองพยายามควบคุมให้ม้าศึกตัวนั้นสงบลงเหมือนกับว่าเขาเกิดมาเพื่ออยู่บนหลังมัน “...ข้าจะตัดมือเจ้าออกจากข้อมือของเจ้าอย่างแน่นอน” อลัวแดร์ตกตะลึงงงงันระแวดระวังภัยขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกมาให้เคลินเห็น อลัวแดร์ยืดไหล่ขึ้นตั้งตรงอย่างช้าๆ เขาจะไม่มีวันยอมแพ้เป็นอันขาด และเขา ก็ได้กําชัยชนะเหนือบริอาน่าเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เขาคาดการณ์ถึงสถานการณ์ตรงหน้าเขาและเจ้ามนุษย์ธรรมดาที่โง่เง่าคนนี้ย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างแน่นอน “ ฮึ...เจ้าเคยเป็นนักรบที่เก่งกล้าหนึงพันปีมาแล้ว เคลิน แห่ง ฟาเร็ลล์ แต่เจ้าไม่ใช่นักรบผู้นั้นอีกแล้วในตอนนี้” คาลกระโดดลงจากหลังม้าเขา ชักดาบเขาออกมาจากฝักของมันเตรียมพร้อม “เจ้าก็คงต้องลองเข้ามาพิสูจน์ดูเอาเอง” ความรู้สึกหวาดกลัวอะไรบางอย่างเกิดขึ้นในช่องท้องของอลัวแดร์แว่บหนึ่งเท่านั้นก่อนที่มันจะเดินวนไปรอบๆคู่ต่อสู้ของเขาหาช่องทางและอุบายท่ีจะกําจัดศัตรูของมัน “ข้าจะเสกพายุฝนท่ีรุนแรงร้ายกาจให้มันฟาดกระหนํ่าลงมาบนหัวเจ้าและทําให้เจ้าตายไปต่อหน้าต่อตาข้า” อลัวแดร์ยกมือขึ้นไขว้กันตรงหน้าอกของเขาจากนั้นก็สะบัดมือทั้งสองข้างลงมาข้างตัว ลูกบอลสีดําส่องแสงแวบวาบปรากฎขึ้นมาอย่างกระทันหันกําลังส่งเสียงฟ่อๆออกมา เคลื่อนไหวเหมือนงูคดเคี้ยวพร้อมกับส่องประกายไฟแวบวาบออกมา ด้วยสัญชาตญาณของนักรบที่เจนการต่อสู้ คาลยกดาบของเขาขึ้นเตรียมพร้อมที่จะรับมือเจ้าลูกไฟสีดําวิ่งเข้ามาปะทะเขาอย่างรุนแรงบ้าคลั่งทําให้คาลรู้สึกได้ถึงแรงอํานาจของมันและมันทําให้เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มันเริ่มจะไหลผ่านเข้าไปในแขนของเขา ลูกไฟสีดําเอียงไปมาและไม่สามารถควบคุมตัวมันเองได้เมื่อเจอกับแรงปะทะกับดาบของคาล เจ้าลูกไฟดวงนั้นล่วงลอยหลุดหล่นลงกระทบกับพื้นหินแตกกระจายกลายเป็นหมอกควันลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ “เจ้าคิดหรือว่าไอ้อาวุธกระจอกๆของเจ้าจะมาต่อกรกับพลังอํานาจที่แข็งแกร่งของข้าได้” ความหยิ่งผยองในอํานาจของมันและความโกรธแค้นที่สั่งสมมานานปีก้องกังวานอยู่ในนํ้าเสียงของอลัวแดร์ในขณะที่เขาเร่ิมขว้างธนูไฟเข้าพุ่งเข้าใส่เคลิน อลัวแดร์ร้อง ก้องออกมาด้วยความโกรธแค้นเมื่อลูกธนูไฟของเขากระทบเข้ากับเสื้อคลุมสีเทาที่เคลินสวมอยู่แล้วมันกลับกลายสลายเป็นนํ้าไปทําอันตรายใดใดไม่ได้แก่เคลิน “พลังอํานาจของเจ้าไม่มีความหมายอะไร ณ ที่แห่งนี้” เสียงของบริอาน่าดังขึ้น เธอลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เสื้อคลุมสีขาวของเธอปลิวไสว ใบหน้าของเธอช่างสวยงามนักในสาย ตาของชายทั้งสองคนที่หันกลับมาจ้องมองเธอ “ข้าคือผู้พิทักษ์รักษาปราสาทแห่งนี้เอาไว้ให้คงอยู่” เสียงของเธอก้องกังวานแฝงไปด้วยอํานาจราวกับว่ามีเสียงเป็นพันเสียงรวมอยู่กับเสียงของเธอกึกก้องอยู่ในขณะนี้ “ข้าเป็นแม่มดซึ่งมีอํานาจที่บริสุทธิ์ใสสะอาด ข้าเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่หัวใจของข้ามอบให้กับชายคนหนึ่งไปแล้ว ข้าคือผู้เฝ้าดูแลเก็บรักษาในสิ่งที่เจ้าจะไม่มีวันได้ครอบครองมันเป็นอันขาด เจ้าควรจะหวาดกลัวข้า...อลัวแดร์ และ หวาดกลัวนักรบผู้กล้าที่ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่อยู่เคียงข้าในขณะนี้” “มันจะไม่ยืนเคียงข้างเจ้าหรอก และอะไรก็ตามที่เจ้าพยายามรักษามันเอาไว้ข้าจะทําลายมันทิ้งไปให้สิ้นซากในวันนี้” อลัวแดร์กํามือของเขาเอาไว้แน่น เขาร่ายมนตร์เรียกไฟโลกันต์ ยิงมันไปที่คบไฟที่บ้านหลังเล็กสีขาวของเธอ หมุนคบเพลิงให้จุดก่อไฟให้กระจายไปทั่วลุกลามโพยพุ่งเป็นควันไฟขึ้นไปบนฟากฟ้า “เจ้าจะต้องยอมพ่ายแพ้แก่ข้าในไม่ช้านี่แหละ” บริอาน่ายกแขนเธอขึ้นฟ้าร่ายมนตร์คาถาเรียกฝนให้ตกลงมา หลั่งไหลลงมาเย็นเยือกราดรดลงมาบนไฟที่โหมกระหนํ่าอยู่ให้มันดับลง เธอรู้สึกถึงอากาศที่ชื้นๆรอบตัวเธอเริ่ม จะหมุนวนโดยรอบกายเธอ รู้สึกได้ถึงพลังอํานาจที่วิ่งผ่านซึมซับเข้ามาในร่างกายและจิตวิญญาณของเธอในบัดดลพลังอํานาจที่มหาศาลแข็งแกร่งอย่างที่เธอไม่เคยคาดคิด มาก่อน “รักษาสถานที่แห่งนี้เอาไว้เถอะ” อลัวแดร์เตือนเธอ”และยอมเสียเจ้าคู่รักของเจ้าไปซะ” เขาหันกลับมาหาคาล ยิ้มเยาะให้กับดาบของคาลที่เขายกมันขึ้นในท่าเตรียมพร้อมที่จะสู้อยู่ทุกขณะ “ จําความตายครั้งที่แล้วของเจ้าได้ไหม” สิ้นคําพูดของอลัวแดร์ คาลรู้สึกเหมือนมีดาบแทงผ่านเข้าไปในหน้าท้องของเขาความเจ็บปวดที่เขารู้สึกได้อยู่ในขณะนี้มันมากมายนัก เลือดไหลผ่านลงมาตรงนิ้วมือเขา ดาบของเขาหลุดล่วง ลอยลงมากระทบสะท้านก้องกับพื้นหินทีี่เปียกโชก เขาเห็นความตายของเขาที่เขาถูกจู่โจมจากจอมพ่อมดปีศาจร้าย และได้ยินเสียงของบริอาน่าร้องออกมาด้วยความหวาด กลัวและโกรธแค้น จากคุณ : โรส สลาลินน์ - [ 7 ก.ย. 46 08:31:40 A:12.108.141.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เจ้าจะไม่ทําร้ายเขา... มันเป็นแค่กลอุบายเพื่อหลอกล่อท่านเท่านั้น เคลิน ฟังข้า” แต่ความหวาดกลัวของเธอที่ห่วงกังวลในตัวของเคลินทําให้เธอลืมตัววิ่งออกมาจากวงกลมศักดิ์สิทธิ์ ทันใดนั้นเองสายฟ้าแล็บก็ฟาดลงมาเหมือนกับกําปั้นกระแทกเฉือนลงมาที่บริอาน่าเป็นผลให้เธอโซเซหมุนเคว้ง เหมือนกับเธอกําลังจะแตกสลายไปเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็ไม่ปาน อ่อนเปลี้ย บริอาน่าพยายามต่อสู้ให้พลังอํานาจของเธอกลับคืนมาแต่ดูเหมือนว่าพลังอํานาจอันมหาศาลที่เธอครอบครองมันอยู่เมื่อครู่นี้กําลังเสื่อมลงริบหรี่เหมือนแสงเทียนที่กําลังจะดับลง “เคลิน...” มือทั้งสองข้างของเธอที่กางกั้นเพื่อเป็นเกาะป้องกันเขาเอาไว้ยังคงไม่ขยับเขยื้อนไปไหน หล่อนไม่สามารถทําอะไรได้นอกจากมองเคลินคุกเข่าลงบนพื้นหินไม่มีอาวุธป้องกันตัว  เลือดหลั่งไหลรินลงบนพื้นหินนั้นเอง เธอไม่สามารถขยับไปหาเขาได้ ใกล้กันเหลือเกินแต่ในขณะนี้มันเหมือนห่างไกลกันเป็นพันไมล์ “ท่านต้องเชื่อและยอมรับมันอีกครั้งได้ยินไหมคะ” หล่อนกระซิบบอกเขา “ท่านต้องเชื่อถือและศรัทธา...หรือไม่เช่นนั้นทุกอย่างจะสูญสิ้นไป” “มันหลงลืมสูญสิ้นความศรััทธามานานแล้วส่วนเจ้าก็หมดสิ้นพลังอํานาจ” เสื้อคลุมของอลัวแดร์มีรอยเผาไหม้เล็กน้อยควันลอยออกมาจากมันบางเบา  อลัวแดร์เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ “มันอ่อนแอและตาบอดหลงทางและเจ้าก็พิสูจน์ให้ข้าเห็นแล้วว่าเจ้าเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่งเท่านั้นไม่ใช่แม่มดผู้ทรงอํานาจแต่ประการใดยอมสูญเสียพลังอํานาจที่ยิ่งใหญ่เพื่อมัน น่าสมเพชจริงๆ” เขาเอื้อมมือไปกระชากผมเธอและกระแทกเธอให้คุกเข่าลง “เจ้าไม่เหลืออะไรอีกแล้ว” เขาบอกเธอเสียงเย็นชา “นําลูกแก้ววิเศษณ์มาให้ข้าซะดีๆ ยอมมาอยู่กับข้าซะ...แล้วข้่าจะยอมยกโทษให้เจ้าไม่ทําให้เจ้าต้องเจ็บปวดทรมาน” “เจ้าจะไม่มีวันได้ทั้งสองอย่างหรอก” หล่อนกําจี้ที่สร้อยคอเอาไว้อีกคร้ังแต่ก็หมดหวังเพราะเธอรู้ว่ามันไม่เหลือยาพิษอยู่ในนั้นอีกแล้ว เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อรู้สึกว่ามีมือเยือกเย็นกําลังบีบรัดหัวใจเธออย่างรุนแรง “ต่อจากเวลานี้ไป และจาก ณ ที่แห่งนี้ เจ้าจะตกเป็นทาสของข้าในอีกหนึ่งร้อยปีข้างหน้าทบเท่าคูณด้วยสิบ และความเจ็บปวดที่เจ้าได้รับอยู่ในขณะนี้จะอยู่กับเจ้าจนกว่าเจ้าจะยอมพ่ายแพ้แก่ข้าทั้งกายและใจ” อลัวแดร์ลดหน้าเขาลงจนเกือบจะชิดเธอ “ อ้า...บางทีถ้าเจ้าจะจูบข้าสักครั้งหนึ่ง” เขาบอกเธอ ”เพื่อเป็นการยืนยันรับรองคําสาปครั้งใหม่ของเจ้าไง” บริอาน่าพยายามบิดและดึงตัวให้ห่างออกมาจากมัน น้ิวมือของเธอประสานเข้ากับนิ้วมือของคาล ในขณะที่เธอกระซิบเรียกเขา คาลก็เคลื่อนตัวเขาเองเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เหมือนเป็นโล่ป้องกันภัยให้เธอ ยกดาบเขาขึ้นด้วยมือทั้งสองข้าง ดาบของเขาสะท้อนแสงแวววับเป็นสีเงินยวงและคมกริบ “วันอวสานของเจ้ามาถึงแล้ว” ดวงตาของคาลขุ่นเคืองถึงแม้เขาจะยังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ร่างกายเขาเป็นระยะๆแต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านอีกต่อไปมันรังแต่จะทําให้เขามีมานะและแข็งแกร่งขึ้นกว่าเก่า “ข้าอยากจะรู้เหมือนกันว่าเจ้าจะมีเลือดไหลออกมาหรือไม่เจ้าพ่อมดชั่วร้าย” เขาถามเสียงเย็นชาแล้วก็ฟาดดาบลงมาที่มันด้วยความโกรธแค้นและเดือดดาล เสียงร้องของอลัวแดร์โหยหวนเหมือนไม่ใช่เสียงของมนุษย์ กลิ่นเหม็นสาบของกํามะถันลอยอบอวล แสงสว่างวาบขึ้นมาเจิดจ้ามองจนไม่สามารถมองเห็นได้ถนัดนัก พื้นดินและก้อนหินสั่นสะเทือนไปทั่วบริเวณ สายฟ้าฟาดสีเงินและเย็นเยือกพุ่งเข้าใส่อากาศและกระแทกลงมาดังสนั่นหวั่นไหว แรงระเบิดส่งให้เขากระเด็นออกไปในขณะที่เขาพยายามจะไขว่คว้าหาบริอาน่าเขารู้สึกเหมือนมีมือมารร้ายที่หิวกระหายพยายามที่จะดึงเขาเข้าไปในอากาศที่หมุนวนเหมือนนํ้าวนที่พยายามจะดูดเขาเข้าไปในความมืดมิดพร้อมกับมัน จากคุณ : โรส สลาลินน์ - [ 7 ก.ย. 46 08:35:03 A:12.108.141.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไปอ่านตอนจบล่ะค้าบบบ จากคุณ : TSURUGI - [ 7 ก.ย. 46 10:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลุ้นๆ .. จากคุณ : scottie - [ 7 ก.ย. 46 16:48:07 ]