เอาเรื่องที่เคยลงคลับ บีทเทิลส์มาให้ลองพิจารณากันครับ
ลองวิจารณ์ด้วยนะครับเป็นไง ถ้า ok จะได้พยายามเขียนต่อ

********



…บ่ายแก่ๆ วันศุกร์ ผู้คนยังวุ่นวายน่าดู ถนนย่านสีลม รถยังติดตามแยกไฟแดงได้เรื่อยๆ
จะมีสบายหน่อยก็ บนรถไฟฟ้าเท่านั้น ที่วิ่งได้เรื่อยๆ Next station ต่อไป
ความวุ่นวายของช่วงถนนแห่งนี้ มันดูมีเสนห์ เมื่อมองตัดกับตึกอาคารรูปทรงทันสมัยสีสันดูแปลกตา

เช่นเคยกับร้านกาแฟ ณ มุมตึก วันนี้ผู้คนเริ่ม เดินทะยอยเข้าร้าน อาจดูไม่คึกคัก แต่ก็สร้างบรรยากาศความอบอุ่นให้แกคนที่เดินเอามาได้ไม่น้อย เปิดประตูร้านเข้าไป กลิ่นแรกที่ปะทะ หนีไม่พ้น คาปูซิโน กลิ่นกาแฟ ถ้วยโปรดของหลายๆคนนั่นเอง  บนจอทีวี เหนือเคาเตอร์ขึ้นไป ยังเปิด Mv. Anthology ของ บีทเทิลส์เหมือนเดิม พร้อมกับเปิดเสียงเบาๆ แต่วันนี้เบามาก เพราะเจ้าของร้านได้แผ่น ใหม่มา เราเลยได้ยินเสียง เพราะ อคูสติค นุ่นจากแผ่น
King of convenience เสียงกีตาร์คลาสสิค ชังเข้ากันได้ดีเหลือเกินกับกลิ่นกาแฟ

“ว่าไง เด็บบี้ วันนี้รับเหมือนเดิมมั้ย “ เจ้าของร้าน รูปร่างอ้วนท้วน ภายใต้ใบหน้า อวบอิ่ม มีเพียงแว่นตาขอบหนาเติอเท่านั้น ที่ทำให้ใครๆที่ได้รู้จัก ทักและเข้าใจผิดคิดว่า เขาเป็นหมอ
แน่นอน พี่หมอวอรัส นั้นเองที่ทำหน้าที่เฝ้าร้านประจำ ร้านกาแฟ “Beatles’s cafe’” แห่งนี้เอง จากเหตุผลข้างบนนั้นเอง พี่เขาจึงถูกเรียกว่าหมอ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรให้คิดว่าเป็นหมอหรอก

เด๊บบี้เดินไปหามุม สงบๆ ในร้านเอนกายลงนั่ง สักพัก กาแฟถ้วยโปรด ก็ถูกนำมาเสิร์ฟโดยพี่หมอของเรานั้นเอง

“ว่าไง เด๊บบี้ วันนี้มาก่อนเพื่อนๆเลยนะ” พี่หมอวางถ้วยกาแฟ แล้วถือโอกาสนั่งทักเด๊บบี้ อย่างเป็นกันเอง
“เรื่อยๆ พี่วันนี้หุ้นปิดตลาดเร็ว “ เด็บบี้หยิบบุหรี่ในซองจุดสูบ
“พี่หมอได้แผ่นมาใหม่เหรอ “
“อึมม เพราะมั้ย King of convenience “ พี่หมอยิ้มเก๋ รอยยิ้มดูเด็กกว่าอายุยังไงไม่รู้

ภาพ mv จากจอทีวี ยังฉายภาพไปเรื่อยๆ จอห์น กำลังเดินเข้าสตูดิโอ ควงโยะโกะ เดินไปข้างๆด้วย นักข่าวก็ยังลุมล้อม จอห์นเหมือนเดิม ช่วงนี้คงเป็นช่วงที่ บีทเทิลส์ ใกล้แตกวงแล้ว

“วันนี้พี่หมอ เฝ้าร้านคนเดียวเหรอ”
“เย็นๆ บีท เดี๋ยวก็มา” พี่หมอหมายถึงน้องสาวนั้นเอง
“พี่หมอ แขกโต๊ะโน้น เรียกเก็บตังค์” เด๊บบี้สะกิดพี่หมอ
“โอเซ เดี๋ยวมาคุยต่อ”

เสนห์ของร้านกาแฟ Beatles’s cafe’ นอกจากจะเป็นบรรยากาศและรสชาติของกาแฟแล้ว ก็คงหนีไม่พ้นสภาพร้านที่ถูกตกแต่งให้เล่าเรื่องราวของวงดนตรียุคตำนาน ภาพโปสเตอร์ ที่ติดตามผนังร้าน ก็เป็นภาพของเหล่าสมาชิกในวง ในแต่ละอริยบท  บางส่วนของร้านถูกจัดให้เป็น gallery เล็กๆ ของวงบีทเทิลส์ ที่พี่หมอคลั่งเอามาก
ว่ากันว่าวงดนตรีวงนี้ คือวงดนตรีที่จุดกระแส ของบทเพลง rock ‘n’ roll เลยทีเดียว
อยากรู้มั้ย ว่าเจ้าของร้านกาแฟ เล็กแห่งนี้เขามีความฝันอะไร ?

“เฮ้ย เด๊บบี้“   เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้ เขาถึงกับตกใจ
“อ้าวป๋า…มาแล้วเหรอ” เด๊บบี้ ทักอย่างเป็นกันเอง
“วันนี้ หมอแกเปิดเพลงอะไรหว่า …ซึมshipอ๋าย” ว่าแล้วป๋าก็เดินไปหลังเคาเตอร์
แน่นอนเสียงเพลง america ของ simon and garfurkel ไล่หลังตามมา พร้อมกับภาพ  rock ‘n’ roll ร็อคเกอร์รุ่นเดอะ ฉายอยู่บนตัวป๋า อย่างเข้ากับเพลง

พี่หมอยังยุ่งๆกับลูกค้าคนเดิมอยู่
“เพลงป๋า เปิดยิ่งซึมน่ะ…”
“ไม่ได้ๆ เมื่อคืนดูเรื่องนี้มา Almost  Famous”
ภาพป๋ากับเด๊บบี้ ยังนั่ง ซดกาแฟ แกล้มเพลงอย่างนุ่มลึก หากใครไม่รู้อาจจะนึกว่า พ่อพาลูกมานั่งกินข้าวแต่
จริงๆไม่ใช่หรอก
“อ้าว ป๋ามาตั้งแต่เมื่อไร “ พี่หมอเดินมาตบไหล่ แถมยิ้มหรา เมื่อเด็กตามเคย
“นานแล้ว หมอ ว่าแต่หมอไปง้วงง่าน อะไรกับไอ้คนเมื่อกี้”
“เอ่อ …มันแปลกว่ะ …แขกคนเมื่อกี้ มันบ้าหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ มันบอกชอบฝันแปลกๆ แล้วก็ชอบนึกว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ในฝัน ”
พี่หมอดึงเก้าอี้มานั่ง ตอนนี้คงเรียกได้ว่า เป็นวงกาแฟแล้วมั่งหรือว่า สภากาแฟดี คงต้องถามป๋าดู แต่วงนี้ส่วนใหญ่จะพูด หรือโม้แต่ก็เรื่อง บีทเทิลส์ๆ

“ไอ้คนนี้มันแปลก” พี่หมอเล่าต่อ
“มันมานั่งกินกาแฟ บ่อยนะ ส่วนใหญ่จะนั่งเงียบๆคนเดียว”
“รู้มั้ยมันแปลกตรงไหน มันบอกมันเคยพบจอห์น “
“จอห์น ไหนพี่หมอ” เด๊บบี้ทำหน้าแปลก …?
“จอห์น เลนนอน โว้ย” อึ้งมั้ย
“อึ่งเลยโว้ย … มันยังบอกอีกนะ จอห์นยังไม่ตาย”
“มันบ้าว่ะ …จอห์นตายไปตั้งนาน” พี่หมอสรุป..
“อึมม มันแปลกแหะ” ป๋าสรุปมั่ง
“มันบอก ว่างๆ จะพาไปหาจอห์น”
“หมอไม่อยากไปเหรอ หมอชอบบีทเทิลส์ไม่ใช่เหรอ” ป๋ายิ้มมีพิรุท
“ไม่เอาโว้ย ตอนนี้ฝันอย่างเดียว อยากตั้งวงแบบบีทเทิลส์ว่ะ” พี่หมอพูดอย่างจริงจัง
“ฮะ …..ตั้งวง” ทุกคนตะลึง


“It's easy if you try” เสียงจอห์น เลนนอน กำลังสัมภาษณ์ ภายในทีวีเล็ดลอดออกมา
ทุกคนมีความฝัน แม้กระทั่ง จอห์น เลนนอนเอง ทุกวันนี้เขาก็ยังไม่หยุดฝัน

“ตอนนี้เราฝันแค่ได้ดู วงที่เล่นเพลงบีทเทิลส์เจ๋งๆ สักวงก็พอแล้วละหมอ” ป๋าสรุป

แก้ไขเมื่อ 07 ก.ย. 46 15:14:47