ความคิดเห็นที่ 1 “ตั้งแต่เกิดแหละจ๊ะ ป้ารู้จักครอบครัวเขาดี พอเขาเกิดป้าก็ไปอยู่ต่างประเทศแทบไม่ได้กลับมาที่นี่ กลับมาคราวนี้เลยอยากจะแวะมาเยี่ยมเยียนเสียหน่อย อยากจะเห็นน่ะจ๊ะว่าเขาโตแล้วจะเป็นยังไง” รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้านั้นดูอ่อนโยนทว่าแฝงแววเศร้าอยู่ในที พันทิวาชวนแขกคุยแล้วหารูปของเขามาให้ดูเป็นการฆ่าเวลา ทั้งสองคุยกันอยู่จนเย็นคนที่ต้องการพบก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมา แขกเลยขอตัวกลับเพราะมารบกวนนานแล้ว “ขอโทษจริงๆนะคะ พี่หนึ่งปิดมือถือเลยโทรตามไม่ได้” “อย่าลำบากเลยจ้ะ ป้าต่างหากที่มารบกวนหนู หนึ่งเขาโชคดีจริงๆที่ได้หนูเป็นคู่ชีวิต” ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่ได้พบอธิปอย่างที่ต้องการแต่เธอก็ได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับเขามากมาย เรื่องราวเหล่านี้ทำให้เธอไม่คิดที่จะแสดงตัว เด็กคนนี้เติบโตขึ้นเป็นคนที่สมบูรณ์พร้อม ประสบความสำเร็จในชีวิตทุกอย่าง เขาคงไม่ต้องการจะรับรู้เรื่องราวของผุ้ให้กำเนิดที่ทอดทิ้งเขาไปหรอกกระมัง นางมารสาเดินออกจากบ้านหลังนั้นด้วยความคิดที่ว่าจะไม่กลับมาเยือนที่นี่อีก ความรู้สึกผิดทำให้เธอไม่กล้ามาเป็นครั้งที่สอง ทีแรกเธอตั้งใจจะแค่มาแอบดูลูกชายเท่านั้น ไม่คิดจะเข้าไปในบ้านหรือไปก้าวก่ายอะไรในชีวิตลูก เธอรู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ในชีวิตลูกคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เขาลืมตาดูโลกแล้ว หญิงสาวกลับมาบ้าน มานั่งนึกถึงเรื่องราวในอดีต ลึกๆเสียใจที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้ ตอนนั้นเธอน่าจะทำทุกอย่างให้ถึงที่สุดไม่ว่าผลจะเป็นยังไงเธอคงจะไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้ “แม่มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ ไฟก็ไม่เปิด” “กลับมาแล้วเหรอจ๊ะเหนื่อยมั้ยลูก” คนเป็นแม่เดินเข้ามาหา ดวงตาหม่นเศร้าเมื่อครู่ถูกเก็บซ่อนอย่างมิดชิด “ไม่เหนื่อยหรอกครับแม่ แม่ทานข้าวรึยังครับ” “ไม่ต้องห่วงแม่หรอกห่วงตัวเองดีกว่าพักนี้ ..” เสียงโทรศัพท์ดังขัดการสนทนาของสองแม่ลูก ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาพูดคำว่า “จัดการได้เลย” แล้วก็วางสายไป เจ้าตัวสี่ขาขนปุยตรงรี่เข้ามากระดิกหางดิ๊กๆทันทีที่เห็นนายผู้หญิงกำลังจะก้าวขึ้นรถ มันเดาเอาว่าจะได้ไปเที่ยวแต่ผิดคาดเพราะนายผู้หญิงสังให้คนออกรถไปเลยเหมือนมีเรื่องเร่งด่วน พันทิวาสั่งคนรถขับให้ขับรถพาไปที่บ้านจิตรา หลังจากแขกกลับได้ไม่นานหญิงสาวก็โทรมาหาบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษา น้ำเสียงร้อนรนจนเธออดห่วงไม่ได้ หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายหรอกนะ “หวานเราจะทำยังไงดี” จิตราถลาเข้ามากอดแทบจะทันทีที่ออกจากบ้าน “ใจเย็นๆจิเกิดอะไรขึ้น” “ตาทัศนะสิ ตาบ้านั่น ..เมื่อวานฉันไปทานเขาด้วยกันอยู่ๆเขาก็ .โอ้ย! ฉันไม่อยากพูด” “ใจเย็นๆจิค่อยๆเล่า” พันทิวาพาเพื่อนสาวเข้าไปนั่งในบ้าน อย่างน้อยอากาศเย็นๆจะได้ช่วยให้คนพูดสงบสติอารมณ์ลงได้บ้าง หลังจากเท้าความวกไปวนมาได้พักใหญ่จิตราก็หลุดประเด็นออกมาจนได้ “เขาคุกเข่าขอฉันแต่งงานกลางร้านอาหาร” “จริงเหรอจิแล้วเธอตอบเขาว่ายังไง” พันทิวาพลอยตื่นเต้นกับเพื่อนไปด้วย “ไม่ได้ตอบฉันเผ่นเข้าห้องน้ำแล้วหนีออกมาทางหลังร้าน” “อ้าว! แล้วคุณทัศเขาทำไงต่อล่ะทีนี้ ถูกทิ้งไว้ในร้นอาหารแบบนั้น” “ไม่รู้สิ รู้แต่กลับบ้านมาแล้วเขาก็ส่งข้อความมาขอโทษ บอกว่ามันอาจจะเร็วไปแต่เขาจริงใจจริงๆแล้วก็บอกว่าวันนี้จะมาเอาคำตอบ” จิตราพูดแล้วอายหน้าแดง มีวันนี้แหละที่พันทิวาได้เห็นเพื่อนสาวอายเป็นกับเขา ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องที่คนเก่งอย่างจิตราทำอะไรไม่ถูกด้วย “แล้วเธอจะตอบเขาว่าไง” “ไม่แต่ง” “ห๋า! จะบ้าเหรอจิ คุณทัศน์เขาออกจะจริงใจกับเธอจะตาย เธอก็ชอบๆเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ เห็นควงกันไปควงกันมาอยู่ตั้งนาน” เธอดูออกว่าเพื่อนสาวมีใจให้อีกฝ่ายอยู่แล้วทำไมเมื่อเขาขอแต่งงานเธอกลับจะปฏิเสธ “ชอบน่ะใช่แต่ยังไม่ถึงขั้นอยากแต่งงานด้วยนี่นา ที่สำคัญนะถ้าไม่จบเอกฉันไม่มีวันแต่งงานเด็ดขาด” “อย่างนั้นคุณทัศเขามิรอแย่เหรอ อย่างเร็วก็อีกตั้งสามปีครึ่งกว่าจะจบ” “ก็นั่นแหละฉันเลยกลุ้มไง จะปล่อยไปก็เสียดาย จะให้แต่งด้วยก็ไม่เอาหรอก หวานว่าควรจะบอกเขายังไงดีล่ะ” พันทิวานิ่งคิดไปนาน ปัญหานี้น่าปวดหัวใช่ย่อย จะให้จิตราเลิกล้มความคิดว่าถ้าเรียนไม่จบปริญญาเอกก็คงทำไม่ได้ ถ้าพูดกับตามตรงก็ไม่แน่ว่าฝ่ายชายจะเข้าใจรึเปล่า ถ้าเป็นอธิปคงพาลว่าเห็นเขาสำคัญน้อยกว่าอย่างอื่นแล้วคงจะงอนไปนานทีเดียว “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำยังไง ลองบอกเขาไปตามตรงดูมั้ย” “ก็คิดจะทำอย่างนั้นแหละแต่ฉันกลัวนี่หวาน กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจแล้วต้องเลิกกัน ฉันคิดว่ารักเขานะแต่ยังไม่อยากแต่งงานด้วย” “ทำไมเธอไม่แต่งไปเรียนไปล่ะ” “ไม่ไหวหรอกหวาน ถ้าฉันจะแต่งงานกับใครสักคนนะ อย่างแรกที่ฉันต้องการคือความพร้อมและเวลา ฉันต้องทำงานด้วยเรียนด้วยแบบนี้ก็แทบไม่มีเวลาจะให้กับทัศเขาแล้ว ถ้าแต่งงานกันน่ากลัวว่าฉันจะทำหน้าที่ภรรยาที่ดีไม่ได้เพราะไม่มีเวลาให้กับครอบครัว ฉันไม่มีเวลาเขาไม่มีเวลาแล้วบ้านจะเป็นบ้านได้ยังไง ถ้าเป็นอย่างนี้สู้ไม่แต่งเสียดีกว่า” จริงอย่างที่จิตราพูดถ้าต่างคนต่างไม่เวลาแล้วบ้านจะเป็นบ้านได้อย่างไร อธิปคัดค้านไม่ให้เธอทำงานตลอดก็เพราะเหตุผลนี้ด้วย ขณะที่ทั้งสองสาวกำลังนั่งกุมขมับช่วยกันแก้ปัญหาอยู่นั้น ปัญหาที่คิดหัวแทบแตกก็คลี่คลายลงได้อย่างง่ายดายเพราะบุคคลที่ทั้งคู่กำลังเอ่ยถึง เข้ามาในบ้านทันฟังบทสนทนาทั้งหมดพอดี “ไม่ต้องคิดให้เหนื่อยแล้วล่ะครับ เอาเป็นว่าผมเข้าใจ” ทัศไนยยิ้มแล้วโผล่ตัวออกมาจากบานประตูห้องรับแขก “คุณทัศ!” พันทิวาอุทานเสียงดังผิดกับจิตราที่อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ใครจะคิดว่าเขาจะได้ยิน “ถ้าผมจะบอกว่าผมรอได้คุณจะว่ายังไง” ชายหนุ่มหันมาสบตากับคนรัก จังหวะนี้เองที่พันทิวารู้สึกตัวว่ากำลังเป็นก้างขวางคอหนุ่มสาว หญิงสาวค่อยๆขยับตัวย่องหนีออกจากห้อง เธอหันไปยิ้มให้กับประตูห้องเสียทีหนึ่งแล้วหมุนตัวหันหลังกลับไปเจออาม่าเพื่อนพอดิบพอดี “อุ๊ย! ขอโทษค่ะอาม่า” อีกนิดเดียวเธอก็จะชนท่านแล้ว “ม่ายเป็งราย ว่าแต่เป็งไงมั่งล่ะอาจิอีตกลงว่ายางงาย” หญิงชราลดเสียงลงขณะถามด้วยความสนใจ อาม่าดูท่าทางจะลุ้นคนคู่นี้กับเขาอยู่เหมือนกัน “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ หวานออกมาก่อน” “ไอ๋หยา! ยังงี้อาม่ากัวว่ามังจาม่ายล่ายเรื่องน่ะสิ อาม่ากลัวจิงๆนาว่าอาจิอีจะขึ้นคามเหมือนอากรูอี จะเป็งด็อกเติ้งดอกเตอร์ ได้เป้งแล้วงาย มัวแต่เรียนม่ายสนจายผู้ชายสุดท้ายก็ไม่มีใครเอา” หญิงชราค่อนข้างจะห่วงหลานสาวคนนี้เป็นพิเศษเนื่องจากเป็นหลานคนโปรด จะเอาอะไรให้เป็นแบบไหนก็ให้อาม่าได้หมดเสียอย่างเดียวเรื่องผู้ชายนี่แหละที่ไม่ได้ดั่งใจสักที ที่หน้าบ้านของจิตรา ชายสามคนในรถกำลังรอจังหวะเพื่อดำเนินแผนการ เมื่อสบโอกาสพวกมันสองคนก็ลงจากรถคนหนึ่งเข้าไปซ่อนในพุ่มไม้ข้างทาง ส่วนอีกคนทำทีเข้าไปคุยกับคนขับรถของพันทิวา “พี่ๆ แย่แล้วมีคนนอนสลบอยู่ ไม่รู้ตายรึเปล่า” “ไหนๆ พาไปซิ” นายสมหมายรับลุกพรวดออกจากที่นั่งทันที ด้วยมีนิสัยชอบช่วยเหลือผู้อื่น “ทางนี้พี่ ตรงพุ่มไม้นู้น” ชายหนุ่มชี้ไปที่ตรงท้ายซอย “ไหนวะไหน” “มองดีสิพี่ตรงนั้นไง” “ไหววะข้าเห็นแต่พุ่มไม้” กวาดตามองหาอยู่นานไม่เห็นมีใครนี่นา “ตอนนี้มันยังไม่มีแต่อีกเดี๋ยวมีแน่ ฮ่ะๆๆๆ” สิ้นเสียงหัวเราะร่างกำยำในพุ่มไม้ก็เข้าถึงตัวแล้ว ฉับพลันผ้าผืนสีขาวก็ถูกปิดลงบนใบหน้าของชายหนุ่ม หลังจากดิ้นขลุกขลักได้สองสามทีฤทธิ์ยากสลบก็เริ่มทำงาน ร่างนั้นนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง ทั้งสองคนจึงรีบลากร่างที่ไร้สตินั้นเข้าไปในพุ่มไม้ทันที คุยกับอาม่าได้พักหนึ่งพันทิวาก็ขอตัวกลับ เธอรีบออกมาเลยไม่ได้บอกคนที่บ้านไว้ ถ้าอธิปรู้เข้าคงจะห่วงแย่เพราะเธอรีบเสียจนลืมหยิบโทรศัพท์มือถือติดมือมา หญิงสามเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีแต่ความมืดปกคลุมแวบหนึ่งก่อนก้าวเข้าไปในรถ “กลับบ้านเลยจ้ะ” “ครับ” คนขับรถขยับหมวกเสียทีแล้วขับรถย้อนออกมาอีกทาง “ทางกลับบ้านทางนี้ไม่ใช่เหรอ” พันทิวาท้วง “ทางลัดครับคุณผู้หญิง” “มีทางแบบนี้ด้วยเหรอจ๊ะไม่เห็นนายหมายเคยพาไปสักที อ้อ! แล้วเสียงเป็นอะไรไปน่ะไม่สบายรึเปล่า ถ้าไม่สบายก็รีบไปหาหมอซะนะเงินค่ารักษาก็มาเบิกกับแม่บ้าน” หญิงสาวพูดโดยไม่เอะใจสงสัยอะไรแม้แต่น้อย รถออกนอกเส้นทางมาเรื่อยๆจนถึงเขตที่ค่อนข้างเปลี่ยว คนขับจึงหยุดรถแล้วบอกให้พันทิวาลงมาก่อนเพราะรถเกิดรวนขึ้นมากะทันหัน “แย่จริง ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วยสิ นายหมายช่วยไปหาโทรศัพท์แล้วโทรบอกที่บ้านเอารถมารับทีนะ” พันทิวาพูดยังไม่ทันจบประโยค กลิ่นฉุนจมูกอย่างที่ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนก็ลอยมาพร้อมกับสัมผัสของผ้าชื้นๆบนใบหน้า มือของใครบางคนยึดตัวเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน หญิงสาวพยายามดิ้นให้หลุดแต่ยิ่งดิ้นยิ่งอ่อนแรงในที่สุดเธอก็หมดสติ “อุ้มมานี่เร็ว ระวังหน่อยอย่างให้กระทบกระเทือน” คนในรถร้องบอก ร่างบางถูกอุ้มขึ้นรถที่จอดรอไว้ รถคันนั้นออกตัวไปไม่นานก็หายลับไปจากบริเวณนั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างเงียบเชียบและรวดเร็ว ประจักษ์พยานผู้เดียวที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดคือนางแดงสุนัขเพศเมียที่บังเอิญเดินผ่านมา #<:>#<:>#<:>#<:>#To be continue#<:>#<:>#<:>#<:># จากคุณ : ตารกา - [ 8 ก.ย. 46 14:00:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฮุ ๆ ที่เห็นครือเจ้าตูบ แย้วนางแดงจะเอาความไปบอกเจ้าหวินอ๊ะเป่าเนี่ย เพิ่งติดตามค่ะ ชอบมาก ๆ เลยมาลงชื่องับ จากคุณ : เดะใหม่ - [ 8 ก.ย. 46 16:49:11 A:169.210.9.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนสุดท้ายตลกดี  พยานเพียงผู้เดียว ^____^ จากคุณ : nim_funny - [ 8 ก.ย. 46 18:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่อ .. โลกจะกลมไขนหนาด แบบทุกคนเป็นพี่น้องกันหมดเลยหรือคะ? จากคุณ : scottie - [ 8 ก.ย. 46 19:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พี่น้องต้องมาฆ่ากันเอง เฮ้อ.... จากคุณ : เม-ดา - [ 9 ก.ย. 46 14:03:44 A:203.150.6.45 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นพี่น้องกันทั้งนั้นเลยหรือคะ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 9 ก.ย. 46 18:54:38 A:203.149.35.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^-------^ มาเสียทีรอมาตั้งนาน จากคุณ : เปียร์รุส - [ 9 ก.ย. 46 22:43:32 ]