อารัมภบท
“ซิดนีย์เดี๋ยวนี้อันตรายน่าดูนะคะ เดินๆไประวังตัวด้วย คนบ้าก็มีเยอะ มาทีไรก็ต้องเจอคนบ้าอย่างน้อยไม่หนึ่งก็สองคน เรื่องกระเป๋าก็ต้องระวังให้ดีๆด้วย ต้องขอเตือนเลยค่ะ เพราะว่าเคยโดนมากับตัว พวกเพื่อนก็โดน สำหรับพวกแอร์แล้ว ซิดนีย์เป็นเมืองที่ไม่มีใครอยากมาที่สุดเลยค่ะ เลี่ยงได้เป็นเลี่ยง อันตรายมาก”

เป็นถ้อยคำที่คุณแอร์ โฮสเตสคนสวยของสายการบินเจ้าจำปีบอกกล่าว ระหว่างคุยกันขณะเครื่องบินเตรียมจะจอดที่สนามบินที่ซิดนีย์ เธอพูดไป พลางก็ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาและทำท่าหวาดหวั่น สยดสยอง ส่วนเราก็พยักหน้ารับรู้ด้วยอาการสงบสยบความเคลื่อนไหว แต่ในใจพูดว่า

“แม่เจ้าประคุณรุนช่องโว๊ย ขอบคุณที่เตือนด้วยความหวังดี มาบอกอะไรตอนนี้วะ แม่ง แม่ง แม่ง แม่งยกกำลังสาม คูณพันลบหมื่น......” ความหวังดีของคุณพี่ทำให้หัวใจของน้องนี้ห่อเหี่ยวลงไปอย่างถนัดใจ จากที่เบิกบานพองโตในตอนแรกที่ออกจากกรุงเทพ แล้วได้ยกระดับในนั่งเสนอหน้าอยู่ในชั้นธุรกิจ ดูโก้ เท่ เริ่ด หรู ดูดีเป็นที่ยิ่ง พอมาเจอคำบอกกล่าวแบบนี้เข้าตอนกำลังจะลงจากเครื่อง ทั้งหน้าทั้งใจก็ฟีบลงเหลือหนึ่งนิ้วครึ่งกับเศษหนึ่งส่วนสี่กระเบียด  ความเครียด ความวิตกกังวลถั่งโถมเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้ ก็จะไม่ให้วิตกได้ยังไงไหว เป็นใครก็ต้องฉี่เหลืองสิ ถ้าตัวเองกำลังเดินทางตัวคนเดียว พร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สามใบ แล้วก็ไม่มีใครมารับเสียด้วย นั่นไม่เท่าไหร่ กระเป๋าหิ้วที่สะพายติดตัว กับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ้คที่หอบพะรุงพะรังอีก แล้ว แหะ แหะ เงินสดเป็นดอลล่าร์ออสเตรเลียที่เพิ่งแลกมาสดๆร้อนๆจากสนามบินดอนเมืองอีกตั้งหลายหมื่น เกิดคนบ้าที่ไหนมาพิศวาสเห็นมากระชากไปดูเล่น เย็นๆใจ สงสัยต้องขายตัวส่งตัวเองเรียนเป็นแน่แท้ แล้วเกิดขายไม่ได้ล่ะ โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย...

พอร่ำลาคุณพี่ร่วมทางที่นั่งข้าง ๆพร้อมด้วยคุณแอร์สาวเจ้าของคำเตือนอันล้ำค่าเสร็จ เราก็เดินพกความวิตกจริตมาเต็มกระเป๋า รีบเอากระเป๋าสะพายพาดเฉียงไหล่ระวังไม่ให้ใครมาฉกไปได้ง่ายๆ อีกมือก็ลากกระเป๋าอีกใบมาแถ่ดๆ วู้ยสมบัติบ้าทั้งนั้น ไม่รู้จะหอบมาทำไมให้วุ่นวาย มีแอบเอาอาหารมาด้วยนะจะบอกให้ทั้งๆที่เขาห้ามนักห้ามหนานั่นแหละ (อิอิ มีหมูหยองด้วย เขาบอกว่าจริงๆแล้วห้ามเด็ดขาด แต่เราทำหน้าใสซื่อ แล้วบอกว่าหนูไม่รู้ คุณลุงที่เขาตรวจก็ใจดี ให้ผ่านเข้ามาด้วยความเห็นใจ ต้องขอขอบคุณมา ณ ที่นี้) ที่นี้ที่หอบมาแล้วก็ต้องหอบต่อไป แล้วเดินทำท่ามั่นใจไปมา แม้ว่าในใจกำลังพูดว่า ขอให้เดินทางโดยรอดปลอดภัยด้วยเถิด อย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย สิ่งศักดิ์สิทธิ์ขา แต่ในที่สุดก็ขึ้นมาได้ว่า เป็นไงเป็นกันวะ เราคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกน่า ก่อนเดินทางมา หมาดู เอ๊ย..หมอดูก็บอกแล้วนี่นาว่ามีเส้นคุ้มภัย ไปไหนสบายใจหายห่วง แล้วจะห่วงอะไร เลยรู้สึกมั่นใจและสบายใจขึ้นมาหน่อยนึง ปลอบใจตัวเองน่ะ

การเดินทางของเราครั้งนี้ แตกต่างจากครั้งไหนๆ เพราะทุกครั้งที่ไปต่างประเทศตามหน้าที่การงานก็จะไปอย่างราชา ราคาศูนย์เหรียญ เพราะเป็นการเดินทางเพื่อไปทำงาน แต่คราวนี้อยากสร้างความแตกต่างให้กับชีวิตโดยการไปเป็นนักเรียนนอกกะเขามั่ง วุ้ย มันต่างกันลิบลับเพราะต้องวางแผนทำอะไรต่อมิอะไร ทุกขั้นตอนด้วยตัวเอง แต่ก็สนุกสนานได้ประสบการณ์ไปอีกแบบ สำหรับเรา การผจญภัยกำลังจะเริ่มต้น นับจากวินาทีที่ออกจากสนามบินนั้นแล ในหัวใจกระซิบแผ่วๆว่า ขอให้เป็นการเดินทางที่สนุกสนานปลอดภัย และมีเรื่องเล่ามากมาย...ด้วยเถิด สาธุ ส่วนจะเป็นยังไงต่อไปนั้น ตอนนั้น อิฉันไม่รู้....แต่ต่อไปนี้กำลังจะรู้แล้ววววว ค่ะ ว่า....