+[The Two Of Us]+...ฟากฟ้า..ความฝัน..กับคืนวันที่ฉันมีเธอ.. ตอน 5: เหตุผล กับ วันฝนพรำ

The Two Of Us ฟากฟ้า..ความฝัน..กับคืนวันที่ฉันมีเธอตอน1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2370531/W2370531.html

The Two Of Us ฟากฟ้า..ความฝัน..กับคืนวันที่ฉันมีเธอตอน2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2377365/W2377365.html


The Two Of Us ฟากฟ้า..ความฝัน..กับคืนวันที่ฉันมีเธอตอน3

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2421651/W2421651.html

+[The Two Of Us]+...ฟากฟ้า..ความฝัน..กับคืนวันที่ฉันมีเธอ.. ตอน 4 คำมั่นสัญญา...ช่องว่าง...ความผูกพันธ์

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2439329/W2439329.html




ตอนที่ 5: ... เหตุผล กับ วันฝนพรำ...  

ในค่ำคืนเดียวกันของวันนั้น..แพรกำลังนั่งเขียนไดอารี่เหมือนทุกวันที่เธอเคยทำ..เพียงแต่วันนี้เธอดูมี
ความสุขมากกว่าทุกๆวัน เธอเพิ่งจะได้รับมิตรภาพของเด็กตัวเล็กๆสองคน แน่นอน..เธอไม่ลืมที่จะ
บรรยายความรู้สึกพิเศษนี้ลงในไดอารี่เล่มขาว..ไม่ลืมที่จะบรรยายให้เพื่อนรักที่ล่วงลับของเธอได้รับรู้..

"แก้วเพื่อนรัก..วันนี้ฉันรู้สึกเวลาช่วงเย็นๆวันนี้มันผ่านไปเร็วจัง  คืองี้ฉันไปที่เดิมของเราอ่ะ บังเอิญรู้จัก
กับเด็ก2คนเข้า(เพราะจรวดกระดาษอ่ะนะ)ฉันรู้สึกถูกชะตากับเด็ก2คนนี้จัง น้องเค้าชื่ออรกับพล นิสัย
หน้าตาน่ารักทั้งคู่เลยล่ะ เสียดายจังที่ฉันต้องรีบกลับบ้านซะก่อน แต่ฉันก็แอบขอบคุณพวกเขาในใจนะ
ที่ทำให้วันน่าเบื่อวันนี้เป็นวันดีๆ ที่ฉันจะไม่มีวันลืมเลยล่ะ..."

เธอบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอในวันนี้ได้แค่นั้น เพราะ...

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เสียงเคาะประตูจากใครบางคนหน้าประตูห้องของแพร..พ่อของเธอนั่นเอง

แพรหยุดเขียนไดอารี่ทันทีและรีบเดินไปเปิดประตู  เพราะเธอรู้ดีหากไม่เปิดประตูให้เร็วที่สุด..จะต้องเจออะไรบ้าง

"ทำอะไรอยู่ยัยแพร"พ่อเดินเข้ามาในห้องพลางเอ่ยถามแพรด้วยน้ำเสียงแหบทุ้มที่แพรคุ้นเคย น้ำเสียงของพ่อบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง หรือ อาจจะกำลังโกรธ..

"ก็เขียนอะไรเรื่อยๆค่ะ ไม่ได้ทำอะไรมาก พ่อมีอะไรรึเปล่าคะ"เธอตอบเรียบๆพลางสบตาผู้เป็นบิดาด้วยแววตาเย็นชา

"แกมัวทำอะไรอยู่ข้างบน ไม่เคยลงมาดูข้างล่างว่าเค้ามีอะไรกันบ้าง"พ่อมักใช้สรรพนามแทนแพรว่า"แก"เสมอ

"ที่แพรไม่อยากอยู่ข้างล่าง พ่ออยากรู้มั้ยคะว่าเพราะอะไร เพราะพ่อไงคะ พ่อเคยพูดดีๆกับแพรบ้างมั้ย พ่อเคย
ทักแพรตอบตอนเช้าก่อนไปรร.บ้างมั้ยคะ พ่อเคยถามแพรมั้ยว่าแพรต้องการอะไร พ่อเคยสนใจแพรมั้ยว่า
แพรรู้สึกยังไง พ่อเคยเข้าใจแพรบ้างรึเปล่าคะ"

เสียงในใจส่วนลึกของแพรตอบกลับอย่างอัตโนมัติแพรไม่เคยปริปากบอกสิ่งที่เธอคิด ได้เพียงแต่
เก็บเสียงนั้นไว้ในใจเท่านั้น เก็บความรู้สึกส่วนลึกที่พ่อของเธอไม่เคยได้รับรู้เอาไว้ฝ่ายเดียว

"แกอย่ามัวแต่เก็บตัว หมกหมุ่นอยู่แต่ข้างบนนะยัยแพร ถ้าฉันรู้ว่าแกแอบทำอะไรบ้าๆ ล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยแกแน่"

ประโยคนี้เป็นประโยคที่แพรได้ยินเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ประโยคเดิมๆ ใช่..คนที่พูดก็คนเดิม

"พ่อคะ แพรต้องบอกพ่อครั้งที่ร้อยอีกหรอคะ ว่าแพรไม่ได้แอบทำอะไรบ้าๆ พ่อมีเหตุผลหน่อยได้มั้ย"แพรพยายามแย้ง

"ฉันเตือนแกไม่ใช่ให้แกมาสั่งสอนฉัน แกไม่มีสิทธิ์ ฉันเป็นพ่อแก ส่วนแกเป็นลูก ฉันมีเหตุผลของฉันเข้าใจมั้ย"

พ่อเริ่มเสียงดังพลางมองหน้าแพรด้วยแววตาแข็งกร้าว..สายตาที่มักจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บแปลบในใจส่วนลึกเสมอ..

"หวังว่าแกคงเข้าใจนะ เห็นเรื่องอื่นฉลาดนักนี่ แล้วจำไว้ ทีหลังอย่ามาเถียงฉัน"

"ปังงงงง" พ่อพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง โดยไม่สนใจความรู้สึกของแพรแม้แต่น้อย...

แพรเดินไปล็อคกลอนประตู เธอค่อยๆทรุดตัวลงบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง

"เมื่อไหร่พ่อถึงจะฟังเหตุผลบ้าง เมื่อไหร่พ่อจะไม่ใช้อารมณ์ของพ่อตัดสิน เมื่อไหร่หรอแก้ว"เธอพึมพำกับตัวเอง

คำถามมากมายพรั่งพรูอยู่ในใจแพร แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้เลย แม้อยากจะปลดปล่อยมันออกมาก็ตามที
เธอไม่มีโอกาสได้บอกเหุตผลหรือเสนอความคิดอะไรเลย พ่อมักจะขึ้นเสียงและคิดว่าเหตุผลตัวเองถูกที่สุดเสมอ..สิ่งที่แพรต้องทำเมื่อต้องเผชิญหน้ากับพ่อคือ "นิ่ง เงียบ ฟัง และยอมรับ"เท่านั้น...

      -----------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น..ท้องฟ้าวันนี้เป็นสีเทา ต้นไม้โอนเอียงไปตามสายลมที่พัดกำลังพัดแรง แพรเตรียมตัวที่จะไปรร.
เธอพยายามทรงตัวไม่ให้ตัวเองเคลื่อนไหวไปตามแรงลม แพรแหงนหน้ามองท้องฟ้า แล้วตัดสินใจเดินเข้าไป
ในบ้านเพื่อหยิบร่ม  เมื่อหยิบร่มเรียบร้อยแล้ว แพรก็รีบเดินออกจากบ้านไปทันที...

แพรเดินไปตามทางเรื่อยๆ สายฝนเริ่มโปรยปราย..ลงมาเป็นสาย  ดูเหมือนว่าฝนจะเริ่มตกแรงขึ้น..แรงขึ้นเรื่อยๆ
แพรหยิบร่มขึ้นมากางและรีบสาวเท้าวิ่งให้เร็วที่สุด..เธอยังคงวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่ได้มองทางหรือสนสนใจสิ่งกีดขวางข้างหน้าเลยแม้แต่น้อย...จนกระทั่ง...ปะทะเข้ากับร่างๆหนึ่งอย่างจัง

"โอ๊ย..." สองเสียงร้องขึ้นพร้อมกัน ร่มในมือของแพรกระจายไปอีกทิศทางหนึ่ง

ร่างที่แพรปะทะด้วยนั้นเป็นฝ่ายยืนขึ้นก่อน เขาผายมือออกพลางยื่นมือให้เธอจับ

"ขอโทษค่ะ คุณ คือฉันรีบมากไปหน่อย"แพรกล่าวขอโทษพลางยื่นมือไปจับและลุกขึ้น เธอค่อยๆเงยหน้ามองคู่กรณี

"อ้าว นายเองหรอเอก" แพรพูดพลางชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

"คร้าบ คุณหญิงจอมซุ่มซ่าม เป็นอะไรมากมั้ย"เอกยิ้มอย่างล้อๆพลางถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ฉันไม่เป็นอะไร ขอบใจ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย"แพรตอบสั้นๆพลางสบตาเอกนิ่งครู่หนึ่ง แล้วเก็บร่มขึ้นมา
หน้าของแพรเริ่มเเดงระเรื่อ ใจเริ่มสั่นด้วยความรู้สึกแปลกๆ

"อือ น่านสิ" เอกตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เขารีบเดินตามหลังแพร

"เข้ามาดิ เดี๋ยวก็เปียกหมดอ่ะ แค่นี้สภาพนายก็แย่พอแล้วนะ"

เธอเอ่ยชวนพลางมองเอกที่เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ซึ่งไม่ต่างอะไรกับสภาพของเธอมากมายนัก

"ขอบใจนะ เดี๋ยวเราถือร่มให้" เอกกล่าวขอบคุณแล้วเดินเข้ามาในร่มของแพร


แล้วทั้งสองก็เดินไปรร. ด้วยกันโดยอาศัยร่มคันเดียวกัน เอกกับแพรไม่พูดอะไรกันซักคำ เมื่อถึงที่โรงเรียนแล้ว
ทั้งสองรีบเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนทันที เมื่อเอกกับแพรก้าวเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสภาพที่เปียกปอนทั้งคู่
เพื่อนในห้องนั้นต่างพากันจ้องมองทั้งสองคนด้วยความแปลกใจ...

      ------------------------------------------------