@^0^@  เรื่องรักวันรับน้อง  ตอนที่ 3  เปิดตัวว้าก @^0^@


    ห้องเรียนรวมคณะวิศวกรรม

" สวัสดีค่ะ  ดิฉันชื่อ  นางสาวสรินดา   วีรยพันธ์  ชื่อเล่น ชื่อแป้งค่ะ
รหัส 38...........  พี่รหัสชื่อ นายบดินทร์     วรากรณ์  หรือ พี่บอย
ป้ารหัสชื่อ นางสาวชุดาพร   พรรณมณีกุล  หรือพี่ชุค่ะ
ปู่รหัสชื่อ   นายวินทร์    อมรพัฒนกุล  หรือพี่วินทร์ค่ะ "

สิ้นเสียงรายงานตัวของแป้งว้ากทุกคนก็พูดขึ้นเกือบพร้อมกันจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์

" ไม่มีร้อก   ชื่อนี้ "

" ตายไปแล้วคนนี้ "

" คณะนี้ไม่มีคนชื่อนี้นะ "

" กระโดดน้ำตายไปแล้ว  ช้ำใจเอื้อมไม่ถึงดาว "

" ขึ้นไปสำรวจดาว  ไปไม่ถึงหรอก เป็นโรคหัวใจตายซะก่อน "
และอื่นๆอีกมากมาย

แป้งได้แต่ทำหน้างงมองไปที่วินทร์ ซึ่งกำลังเดินเข้ามาหา

" ไม่มีคนชื่อนี้หรอกคุณ  จำผิดแล้วมั้ง อะไรชื่อปู่รหัสตัวเองก็จำไม่ได้หรือ "

" แต่พี่บอยบอกว่า " แป้งอ้าปากจะค้านเต็มที่ แต่วินทร์ถามขึ้นก่อน

" ดอกไม้อยู่ไหนล่ะคุณ  ขอดูหน่อย "

" ดอกไม้ "  แป้งทวนคำ  ตายล่ะสิ !! หล่อนลืม  ทำไงดีว้า

" ว่าไงคุณ  อยู่ไหน "

" ลืมค่ะ " ก็มันลืมจริงๆนี่นา  แป้งเอ้ย  ซวยอีกล่ะ

" ลืม "  วินทร์ถามย้ำเสียงสูง

" ดี  งั้นตามออกมาเผื่อจะหายขี้ลืม "

     วินทร์เดินออกจากห้องไปตามด้วยแป้งและสต๊าฟปี 2 อีกคน
ซึ่งเป็นกฎนั่นเอง   เวลาที่ว้ากจะทำโทษน้องปีหนึ่งตัวต่อตัว
ต้องมีสต๊าฟคอยสังเกตการณ์ด้วยทุกครั้ง

     แป้งเดินตามวินทร์ออกไป ความแก่น  ความเฮี้ยว  ความซ่า ในตัว
ลดไปตั้งครึ่ง  วินทร์หยุดหันกลับมามองหญิงสาวตรงหน้า  เขารู้ในดวงตาของ
หล่อนมีความกลัว ไม่แน่ใจ

    เฮ้อ !! เอาไงดีว่ะ สงสารก็สงสาร แต่ยัยแก่นก็คือยัยแก่นแหละวะ
สายตาคู่นั้นยังจ้องตอบเขาไม่ลดละ

  โอ้ย! อึดอัด จะทำอะไรก็ทำสิมาจ้องอยู่ได้ เงียบๆอย่างนี้ อึดอัดจะตาย แป้งคิด

" คิดว่าตัวเองผิดไหม "  เสียงทุ้มถาม

" ผิดเรื่องอะไร "  รู้หรอกว่าตัวเองก็ผิด ทำไงได้ล่ะ มันลืมไปแล้ว ใครๆก็ลืมได้

" ความรับผิดชอบรู้จักไหม " เสียงทุ้มถามต่อโดยไม่ตอบคำถาม

" รู้จัก "

" แล้วทำไม ไม่ทำให้ตัวเองมีความรับผิดชอบ "

" ก็แค่ "  คนตัวเล็กอ้าปากจะเถียง

" แค่...ของคุณ  อาจเป็น ตั้ง... ของคนอีกหลายคน ผมไม้ได้หมายถึงแค่
ดอกไม้  ในวันข้างหน้าคุณจะรู้ว่าของบางอย่างดูไร้ค่าสำหรับคนๆหนึ่ง
แต่ดูสูงค่าเทียมฟ้าสำหรับคนอีกคน "

     ตาคมดุของคนตัวโตกว่ายังจ้องไม่วาง  สุดท้ายตากลมสวยของคนตัวเล็ก
จำต้องหลบเหลือบมองพื้น  ริมฝีปากบางได้รูปเม้มเข้าหากันแน่น

     เฮ้อ !! วินทร์แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่ายัยแก่นนี่จะเถียงต่อซะแล้ว

" กระโดดตบ 2 เท่ารุ่น  แทงปลาไหลอีก 1 เท่ารุ่น ปฏิบัติ " เสียงทุ้มเข้มสั่งตามมา

     สิ้นเสียงคำสั่ง เขาก็เห็นตาสวยคู่นั้นมีแววค้อน หากก็หายไปอย่างรวดเร็ว
พร้อมเสียงใสๆที่เริ่มนับ

" 1.....2......3..... "



   " แป้งๆ รีบไปไหนน่ะ รอด้วยดิ " อ้อเรียก พลางหอบหนังสือวิ่งตามเพื่อน
ตัวเล็กที่เดินนำลิ่วๆอยู่ข้างหน้า

" จะไปทำธุระที่ห้องสโมฯน่ะ  วันนี้ประชุมเชียร์วันสุดท้ายแล้ว "

" นั่นดินะ  หมดเวรหมดกรรมสักที "

" ฉันรอข้างนอกนะ "
 อ้อบอกเมื่อทั้งคู่มาถึงสโมสรนักศึกษา

" พี่คะพี่  คือหนูนะมาเอาของที่ฝากไว้น่ะค่ะ "
 แป้งพูดกับเอกที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะมือไม้วุ่นกับการจัดเอกสารตรงหน้า

" ของอะไรครับ  ถ้าหมายถึงหัวใจที่ฝากเอาไว้ เอาคืนไม่ได้แล้วนะครับ "
  พลผู้ซึ่งไม่มีตำแหน่งใดๆทั้งสิ้นในสโมสรฯ  หากแต่เป็นสมาชิกประจำ
 อย่างเหนียวแน่นทั้งยามว่างและยามเรียน  ลอยหน้าลอยตาถาม พร้อม
 ส่งยิ้มหวานบาดใจให้

 แป้งหันไปมองอย่างไม่พอใจ หากใจจดจ่อกับธุระของตนทำให้ไม่เอ่ยปากต่อคำ

" คือดอกกุหลาบเหี่ยวๆ น่ะค่ะ เมื่อสองสามวันก่อนหนูมาฝากไว้ หนูวางไว้ที่ชั้น
นี่น่ะค่ะ " แป้งอธิบายพร้อมชี้มือไปที่ชั้นวางของข้างๆ

" ก็หาดูสิน้อง " เอกตอบ




" พี่คะ  ไม่เจอค่ะ  พี่เอาไปวางไว้ที่อื่นหรือเปล่าคะ "

" ไม่หรอก  ถ้าไม่เห็นก็แปลว่าหายแล้วล่ะ อาจมีใครเอาไปทิ้งน่ะ "

" อ้าว !! หนูก็ซวยสิพี่ วันนี้เชียร์วันสุดท้ายด้วย "

" ไม่หรอก  วันนี้ว้ากใจดี เชื่อพี่ดิ " เอกปลอบ

" พี่ก็พูดได้สิ ไม่ได้เข้าเชียร์นี่นา "

" น้องครับ ไอ้ว้ากคนไหนมันโหดกับน้อง บอกพี่ได้ครับ เดี๋ยวพี่ช่วย "
พลยังตามตอแยไม่เลิก

" พี่ขา....ของที่อยู่ในปากพี่น่ะ ขอไปเฝ้าบ้านสักตัวสองตัวนะคะ "
 แป้งหันไปพูดเสียงหวานกับพล

" อ้อ..อีกอย่าง ถ้าพี่จะช่วยก็ช่วยแปรงฟันหลายๆครั้ง บ้วนปากด้วยยาฆ่าเชื้อ
หลายๆที เผื่อปากพี่จะมีกลิ่นดีกว่านี้น่ะค่ะ "

  แป้งยิ้มหวานเดินออกจากห้องสโมฯหาสังเกตไม่ว่ามีสายตาสองคู่มองตาม
คู่หนึ่ง บอกความอึ้งและทึ่งด้วยไม่เคยมีสาวรุ่นน้องคนไหนพูดจาได้หวานหู
แต่ไม่ชื่นใจเท่าคนนี้

     อีกคู่หนึ่งมีรอยขำในแววตา  ยัยแก่นก็คือยัยแก่น ดูเหมือนว่า
ความแก่นในตัวของสาวรุ่นน้องจะไม่ลดลงเลยตั้งแต่วันแรกที่เจอ


     การประชุมเชียร์วันสุดท้ายเริ่มต้นด้วยการที่ว้ากทั้งหลายทำโทษตัวเอง
ไม่ว่าจะเป็น กระโดดตบ  ม้วนเสื่อ  วิดพื้น กางมุ้ง แทงปลาไหล ปั่นจิ้งหรีด
และอื่นๆอีกมากมายที่ตัวเองเคยสั่งลงโทษรุ่นน้องไป

     วันนี้มีช่วงน้องเอาคืน โดยให้น้องลงไปสั่งให้ว้ากทำอะไรก็ได้
ไปตะคอก ตวาด อย่างที่ตัวเองเคยโดน แป้งจะก้าวลงไปบ้าง
หากอ้อที่ยืนข้างๆคว้าไว้ได้ทัน

" แกจะลงไปทำไมแป้ง "

" อ้าว ! พี่เค้าบอกให้เอาคืนนี่นา แกไม่อยากเอาคืนบ้างเหรอ "

" ก็พวกผู้ชายมันลงไปเอาคืนแล้วไง หญิงซ่า อย่างแกน่ะไม่ต้องออกโรงหรอก"

" แต่มันไม่สะใจเท่าสั่งเองนี่นา "

" ไอ้แป้งเอ้ย ! ความซ่า ความแก่น ความเฮี้ยว ในตัวแกน่ะ
 ทำให้มันลดๆ ลงหน่อยเถอะ ฉันกลัวแกโดนพี่ๆเขารุม
 แล้วจะตายก่อนเรียนจบ "
อ้อว่าพลางใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากของเพื่อนแล้วผลักอย่างหมั่นไส้

" เออๆ ก็ได้ "
แป้งตอบ ตาจ้องไปยังชายชุดดำที่ถูกเพื่อนร่วมรุ่นของหล่อนสั่งให้วิดพื้น


     ห้องเรียนรวมคณะวิศวกรรมศาตร์ อันเป็นสถานที่ที่ใช้รายงานตัว
น้องปีหนึ่งและว้าก  ว้ากขึ้นไปยืนบนโต๊ะที่หน้าห้องรายงานชื่อ-นามสกุล
รหัสนักศึกษา  และภาควิชา ทีละคนด้วยเสียงดังดูเข้มแข็ง

     ทุกครั้งไม่ว่าว้ากคนใดรายงานตัวเสร็จ จะมีเสียงรุ่นน้องแซวขึ้นเป็นระยะๆ
เสียงหัวเราะครื้นเครงดูเป็นกันเอง ทำให้บรรยากาศที่เครียดๆ
เมื่อสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาหายไปได้อย่างรวดเร็ว

     " ผมชื่อ นายวินทร์   อมรพัฒนกุล ชื่อเล่นชื่อวินทร์  รหัส 35.......
 ภาควิชาวิศวกรรมโยธา "

" ไหนว่าตายไปแล้ว  ก็ช้ำใจที่เอื้อมไม่ถึงดาวน่ะ "
 เสียงใสแทรกขึ้นแทบจะทันทีที่วินทร์รายงานตัวเสร็จ

    ดวงตาหลายสิบคู่มองหาต้นเสียงใสๆนั้น  หากเจ้าตัวทำไม่รู้ไม่ชื้
วินทร์มองท่าทีไม่รู้ไม่ชื้ของสาวรุ่นน้องอย่างขันๆ เขานึกไว้อยู่แล้วว่า
วันนี้ยัยแก่นต้องออกฤทธิ์แน่  ฮึ! ช้ำใจที่เอื้อมไม่ถึงดาว เจ้าหล่อนจะรู้
ความหมายสักแค่ไหนเชียว

     จู่ๆ ไฟในห้องก็ดับพรึ่บลง สักพักก็มีเสียงกีต้าร์ดังขึ้นพร้อมทั้งเทียน
ถูกจุดโดยพี่ปี 2 ปี 3 ที่ยืนล้อมรอบน้องปี 1 อยู่  เสียงทุ้มๆที่ร้องคลอกับ
เสียงกีต้าร์  ทำให้แป้งอยากเห็นหน้านัก ใครนะที่ร้องเพลงนี้

     เมื่อเทียนถูกจุดขึ้นทั่วห้องแล้ว แป้งถึงได้รู้ว่า เสียงทุ้มที่ได้
ยินนั้นมาจากชายร่างสูงในชุดดำที่เป็นศัตรูกันตั้งแต่วันแรกที่เจอ

               หยุดร้องไห้เถิดที่รัก

     หากเหนื่อยนักจงพักใจ

     รู้ว่าทนแค่ไหน

     หนักอย่างไร เข้าใจเธอ

           อย่าไปยึดติดชีวิต

     อย่าไปคิดจริงจังเกินไป

     ยั้งอารมณ์อ่อนไหว

     หักห้ามใจ..ห่วงตัวเอง

         ลมยังพัดเย็นฉ่ำ

     สายธารยังไหลเรื่อยริน

     อันคนเราเดินดิน

     ยังไม่สิ้น อับจนหนทาง

         ให้เราล้มเพื่อจะลุก

     ผ่านความทุกข์ โดยระวัง

     หวังยังคงต้องหวัง

     ตราบชีพยัง … สู้ต่อไป*

     สิ้นเสียงจึงเป็นพิธีมอบเกียร์โดยพี่ว้ากและนายกสโมสรนักศึกษา
ด้วยความบังเอิญหรืออย่างไรไม่ทราบได้แป้งได้รับเกียร์จากวินทร์

     วินทร์บรรจงคล้องสร้อยที่ทำจากสายหนังให้คนตัวเล็ก โดยผู้รับไม่
แสดงความรู้สึกใดๆบนใบหน้า  ตาคมดุก้มลงเหลือบมองคนตรงหน้า
เล็กน้อย หวังพบรอยยิ้ม หากต้องผิดหวัง แม้แต่สายตาค้อนเล็กๆที่เขา
หวังจะได้เห็นแทนรอยยิ้มก็ไม่มี

    ไม่มีใครรู้ภายใต้ดวงหน้าเรียบเฉยนั้นมีความรู้สึกเช่นไร นอกจากเจ้าตัว
ทำไมต้องใจสั่นอย่างนี้นะ  ตื่นเต้นเหรอ  เพราะอะไร แป้งเฝ้าถามตัวเอง
หรือเพราะบรรยากาศดูขลังๆ  เงียบๆ    แล้วทำไม  ทำไม เราไม่กล้ามอง
หน้าอีตาบ้านั่นนะ  เพราะอะไร  ทำไม

@^0^@  เรื่องรักวันรับน้อง  @^0^@