ร่มมั้ยครับ...?
ปราย...ปรายหางตาขึ้นมองคนถามนิดหนึ่ง แต่พอดวงหน้าที่ปรากฎต่อสายตาไม่ใช่ใครบางคนที่เธอกำลังนึกถึงเมื่อได้ยินประโยคข้างต้น หญิงสาวก็หลุบเปลือกตาลงต่ำ
นานแค่ไหนแล้วนะที่ร่มคันนั้นได้ห่างหายไปจากชีวิตเธอ เขามาพร้อมกับสายฝนและจากไปพร้อมๆ กับสายฝนเช่น
กัน
ปรายหวนคิดถึงวันที่ได้รู้จักเขาเป็นครั้งแรก มันไม่ใช่สถานที่หรูหราที่คู่รักหลายๆ คู่ยกให้เป็นที่ๆ โรแมนติคในการพบกันครั้งแรก ตรงกันข้าม มันอาจจะเป็นที่ๆ คู่รักหลายๆ คู่ต้องเลิกร้างกันก็ได้กับป้ายรถเมล์ที่ไฟคิดจะติดก็ติดคิดจะดับก็ดับป้ายนี้
แต่สำหรับปรายแล้ว ณ วินาทีนั้นมันเป็นฉากๆหนึ่งในนิยายรักของเธอเชียวล่ะ เมื่อเสียงนุ่มๆ ของเขาเอ่ยถามว่า
"ไปด้วยกันไหมครับ...?"
แม้ระยะทางไปจะใกล้แค่ถนนหน้าป้ายที่รถเมล์จอดรออยู่ แต่เสียงนุ่มๆ น่าฟังบวกกับสายตาที่มีความหมายของเขาในวันนั้น ทำให้ปรายคิดว่ามันเป็นระยะทางที่ไกลเท่าชีวิตของเธอเลยที่เดียว
หญิงสาวตกลงด้วยการสาวเท้าเข้าหาร่มอันแสนอบอุ่นคันนั้นตามความต้องการของหัวใจทันที การจากกันในวันนั้นจบลงด้วยการที่เขามีเบอร์โทร.ของเธอและเธอก็มีเบอร์โทร.ของเขา
EEEEEEEE
ร่มมั้ยครับ...?
ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงตื๊อปรายอยู่เช่นเดิม คราวนี้เขายิ้มให้เธอด้วย แต่การยิ้มของเขาไม่ได้เป็นการผูไมตรีที่ดีเลย เมื่อปรายตีความหมายไปในทางแสยะเสียมากกว่า
ฝนยังไม่หยุดตก...และปรายก็ยังไม่หยุดคิดถึงร่มคันนั้น...
ก่อนหน้านี้ ปรายเคยพยายามคิดทบทวนว่าก่อนที่เขาจะหายไปเธอได้แสดงกิริยาแย่ๆ เช่น สะบัดหน้าพรืด หรือกระทืบเท้าเร่าๆ ใส่หน้าเขาไหม...? แล้วงอนอย่างไม่มีเหตูผลก่อนที่จะกดปู่มปิดโทรศัพท์มือถือกระแทกกระทั้นใส่หูเขาล่ะเคยทำหรือเปล่า...? คำตอบที่ได้รับคือเปล่า...
ความสงสัยของปรายมีไม่นานนัก เมื่อจู่ๆ เขาก็โผล่ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยความละอายแก่ใจเข้ามาหาเธอในเย็นวันหนึ่ง เขาสารภาพกับเธอว่า ความรักของเขานั้นมักแพ้ระยะทางเสมอ เพราะเขาต้องย้ายที่ทำงานบ่อยและในทุกครั้งที่เขามีความรักฝ่ายหญิงมักจะเป็นฝ่ายหนีไปจากเขาก่อน เขาก็เลยอยากลองดูบ้างและหนูทดลองยาของเขาก็คือปราย
แม้สุดท้ายแล้วเขาจะบอกกับเธอว่ายังรักเธออยู่ แต่จุดมุ่งหมายในความรักของเขาแต่งต่างจากนิยามความรักของเธอเสียแล้ว การสนทนาในวันนั้นจึงจบลงด้วยการจับยึดเส้นขนานไว้คนละเส้น และเนิ่นนานมาจนถึงทุกวันนี้
NNNNNNNNNNNNNN
ร่มมั้ยครับ...!
เสียงของชายหนุ่มเริ่มแข็งเมื่อปรายไม่ยอมตัดสินใจรับร่มมาจากเขาเสียที ไม่แน่นะ...เสียงแข็งๆ ของเจ้าของร่มคันนี้อาจจะมั่นคงและหนักแน่นกว่าเสียงนุ่มๆ ของเจ้าของร่มคันนั้นก็ได้ ปรายพยายามคิดเข้าข้างตัวเองก่อนจะเอื้อมมือรับร่มมาจากเขาช้าๆ
ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มให้อย่างพออกพอใจที่เธอรับร่มมาจากเขาเสียได้ ปรายเริ่มชินกับรอยยิ้มแสยะๆ ของเขาหญิงสาวจึงยิ้มตอบไปบ้าง และต้องยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อรถเมล์สายที่พ่วงเอาจุดหมายปลายทางของเธอมาด้วยดชลอความเร็วและหยุดกึกลงตรงหน้า
ผู้ร่วมจุดหมายปลายทางกางร่มกันพึ่บพั่บ เดี่ยวบ้าง คู่บ้าง ปรายขยับตัวจะทำตามบ้าง แต่นิ้วแข็งๆ ของชายหนุ่มเหนี่ยวไหล่ของเธอเอาไว้เสียก่อน เสียงแข็งๆ ที่ปรายเคยคิดว่าหนักแน่นและมั่นคงเอ่ยตามออกมาชนิดเกรี้ยวกราดได้อย่างน่าอัศจรรย์ว่า
"เดี๋ยวก่อนเซ่คนสวย...จะรีบไปไหนเล่า...! สี่สิบเก้าบาทน่ะยังไม่ได้จ่ายเลยนะ" มันว่าพลางยิ้มพลางอย่างเหี้ยมเกรียม
หัวใจของปรายกระตุกอย่างแรง จริงสินะ...ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ หรอกแม้กระทั่งความรัก! หญิงสาวล้วงมือลงไปในกระเป๋าหยิบธนบัตรใบละห้าสิบบาทส่งให้มันอย่างลวกๆ ไมรอรับแม้แต่เงินทอนหนึ่งบาทที่มันเตรียมไว้แล้วและกำลังยื่นให้
หญิงสาวมองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น กางร่มในมือให้ตัวเองอย่างมั่นใจ สองเท้าซอยเข้าหาประตูรถเมล์อย่างมั่นคง และเป็นครั้งแรกที่ปรายไม่รู้สึกอะไรกับการจากไปของร่มคันนั้น...
DDDDDDDDDDDDDDDD
EeeeeeeeNnnnnnnDddddd
ยังนึกบทต่อไปของนิยายไม่ออกเลยลองเขียนเรื่องสั้นมาให้อ่านเล่นๆ
จากคุณ :
สาวสนม
- [
9 ก.ย. 46 14:51:43
A:203.209.25.196 X:
]
...ร่มคันนั้น...
