ความคิดเห็นที่ 1 ----------------------------------------------------- กระทงหลงทาง - ตอนที่ 2  (เรื่องสั้น 10 ตอนจบ) ---------------------------------------------------- สองวันต่อมา ออมติดต่อไปหาคุณพลอีกเป็นครั้งที่สอง คำตอบที่ได้รับจาก โอปะเรเตอร์ที่รู้มาว่าชื่อมุก ก็คือคุณพลออกตลาดค่ะ แล้วก็ติดต่อไปอีกเป็นครั้งที่สาม สี่ ห้า คำตอบที่ได้รับก็เหมือนกันเป๊ะ..คุณพลออกตลาดค่ะ เฮ้อ! นี่เขาจะไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย หรือไง บ่ายวันเสาร์ เพื่อนร่วมงานเลิกงานกันหมดแล้ว แต่ออมผู้ซึ่งไม่มีที่ไป จะทำอย่างไรกับตัวเองดีหนอ  คุณพลจะอยู่ไหมนี่ ..วันนี้ยกหูโทรศัพท์มากดเบอร์ที่ เริ่มจำขึ้นใจอีกครั้ง “สวัสดีค่ะ ขอสายคุณกฤชพลค่ะ” “สวัสดีค่ะ กำลังเรียนสายค่ะ”  เขาล้อเลียน  ออมเริ่มใจเต้นตึ่กตั่ก เริ่มสูญเสีย ความมั่นใจในตัวเอง เสียงชักจะสั่น “ถามคำได้ไหมคะ” “มากกว่านั้นก็ได้”                “ไม่รับโทรศัพท์จากออมแล้วใช่ไหม” “รับ..”       เสียงเขาอ่อนลง “แต่ไม่ว่างจริง ๆ บางครั้งก็งานยุ่งและบ่อยครั้งที่จะออกข้างนอก” “ไม่อยากคุยกับคนไร้สาระด้วยใช่ไหมล่ะ” “ไม่ใช่อย่างนั้น คือบางทีถ้ารับจะคุยได้แค่ประเดี๋ยวเดียวก็กลัวจะน้อยใจอีก แต่ถ้าคุยนานก็ไม่ได้มันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีแก่ลูกน้อง ว่าเขาเอาไว้เยอะแล้วจะมา เป็นเสียเองได้ไง” “ก็ไม่เป็นไร งั้นต่อไปไม่กวนก็ได้”  เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ไม่รู้เป็นบ้า อะไร น้ำตารื้นและร้อนผ่าวตรงขอบตาจนได้ “ขอบคุณค่ะ..ไม่กวนแล้วจริง ๆ” “เป็นอะไร ..ฝนตกฝั่งโน้น..เหรอ”  เขาเน้นเสียงสูงเป็นคำถาม “ไม่มีอะไร ไม่มีใครเป็นอะไรหรอกค่ะ อย่าใส่ใจกับเรื่องอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ นักเลย” มันทำให้ออมเก็บตรงนั้นมาคิดแล้วเข้าข้างตัวเองน่ะรู้บ้างไหม “เออ..เขาเป็นไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ ไป..”      เขาทอดหางเสียงเบาลง “ไปร้องไห้ให้เขาทำไมกัน” “ค่ะ..ก็ช่างออมเถอะไง  แค่นี้นะคะ”       วางหูลงก่อนที่เขาจะได้ปฏิเสธอะไรอีก ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจเล็ก ๆ ดวงนี้ค่ะคุณพล หัวใจที่อ่อนไหวง่าย สั่งให้น้ำตาไหลรินก็ง่าย แต่กับคุณคนเดียวเท่านั้นนะคะ ออมนี่ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยนะ น่าจะแค่นั่งมองเบอร์โทร ของคุณแล้วก็ถอนหายใจ น่าจะแค่นี้เท่านั้น อย่างน้อยมันก็คงไม่ทำให้ออมต้องเสียน้ำตาอีก เธอหยิบสมุดบันทึกจากลิ้นชักโต๊ะทำงานขึ้นมานั่งมอง..เหลือบตาไปที่โทรศัพท์เขาจะดุไหมนี่ ถ้าวันนี้จะโทรรอบสอง “สวัสดีครับ ไทม์สแกนเนอร์ครับ” “เป็นโอปะเรเตอร์เองหรือคะวันนี้” “ครับ น้องเขาลาหยุด” “คุณล่ะคะ เห็นบ่นยุ่งตลอดเมื่อไหร่จะหยุดบ้างล่ะ” “-------------”  ไม่มีเสียงตอบจากปลายสายแต่ออมก็ไม่เว้นช่องให้เขาแล้วล่ะ “โทรมารบกวนคุณอีกครั้ง จะถามว่าถ้าเขียนอะไรส่งไปให้อ่านบ้างจะได้ไหม อ่านแล้วก็ช่วยติชมว่างานเขียนของออมเป็นอย่างไรบ้าง ออมอยากเป็นนักเขียนค่ะเลยหัดเขียน พวกบทกวี เรื่องสั้นทำนองนั้น” “ได้”  เขาทอดเสียงนุ่มนวล “ดีไม่เดือดร้อนใครด้วย แล้วนั่นฟ้าหลังฝนแล้วเหรอเสียงใสเชียว” “น่ะ..อย่าใส่ใจนักเลย”  แค่นี้ก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ ในใจแล้วนะ “คุณพลรอสายสักครู่นะคะ” “ไม่รอแล้ววางสายเลย” “โธ่..นะคะแป๊ปเดียว”    เธอพักสายก่อนที่เขาจะเอ่ยคำมาปฏิเสธอีก  แล้วก็ เอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์เครื่องที่อยู่ใกล้ ๆ กัน                “สวัสดีค่ะ บริษัท......”    กรอกเสียงหวานใสตามปกติ “ขอสายฝ่ายจัดซื้อค่ะ” “กลับไปแล้วค่ะ วันนี้วันเสาร์ออฟฟิศทำงานครึ่งวันค่ะ” “โอเคสวัสดีค่ะ” “ค่ะ..สวัสดีค่ะ” “ฮัลโหลคุณพลนะคะ..ขอโทษค่ะที่ให้รอ  พอดีออมอยู่คนเดียวค่ะเลยต้องรับ สายเข้าอีกเครื่องหนึ่ง แหมขัดจังหวะ กำลังจะบอกคุณว่า---” “คะ..ครับ”       เสียงปลายสายเอ่ยขัดจังหวะอย่างเกรงใจ “ค๊ะ”       เธอทำเสียงสูงเมื่อกี้มันไม่ใช่เสียงเขานี่นา “เรียนสายใครครับ” “คุณพล..คุณกฤชพลค่ะ” “สักครู่นะครับ”  ฝ่ายโน้นเงียบไปครู่หนึ่ง “เอ่อ..เค้า..เค้าไม่ยอมคุยครับ” “อ๋อ..งั้นไม่เป็นไรค่ะขอบคุณมากนะคะ” เธอรีบวางหูโทรศัพท์ลงอย่างเบามือที่สุด ขอบคุณมากค่ะคำที่เน้นหนักเมื่อครู่มันก้องอยู่ในหูไม่หายเจ็บแปล๊บในอกจนเผลอยกมือกดตรงนั้น มันเกิดอะไรขึ้นหรือ ทำไม ๆ ๆ เธอถามตัวเองซ้ำซาก แต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ ออมเก็บของให้เป็นระเบียบ ล็อคกุญแจลิ้นชักแล้วเหลือบมองโทรศัพท์เมื่อลุกขึ้นยืน เอื้อมมือไปหยิบกดหมายเลขที่จำขึ้นใจแล้วชะงักเมื่อถึงหมายเลขสุดท้าย เธอวางมันลงอย่าง เบาแรงถอนหายใจยาว กระพริบตาถี่ ๆ ไล่มิให้หยดน้ำใส ๆ ที่เอ่อขังตรงหน่วยตานั้นหยาดหยด คนอื่นกลับกันไปหมดแล้วตั้งแต่เที่ยง ก็ใช่น่ะสิคนอื่นเขามีคนรออยู่ที่บ้านนี่นา แล้วเธอล่ะ เธอไม่มีใครเลยนอกจากห้องกว้าง ๆ กับโลเกชั่นเดิม ๆ ที่แม้เธอจะขยันเปลี่ยนมุมสักกี่ครั้งต่อ เดือนก็ตาม มันก็ยังเป็นแค่ห้องกว้างที่มีแต่เธอและลมหายใจเดิม ๆ อยู่นั่นเอง คุณพลเป็นเพื่อนที่เธอสนิทใจที่จะคบกับเขามากที่สุดในเวลานี้ ทั้งที่รู้จักกันมาสามปี แต่เคยเจอกันเพียงสามครั้ง  การพบกันแต่ละครั้งก็แค่ได้เห็นหน้าและยิ้มให้กัน และทักทายกัน บ้างเท่านั้น ๆ จริง ๆ หาใช่การนัดพบเพื่อทานอาหารหรือไปดูภาพยนตร์อย่างหนุ่มสาวคู่อื่น ๆ ที่ นัดเดทกัน เธอกับเขามีความเห็นตรงกันที่ว่าการพบกันไม่ใช่ความจำเป็นที่สุดในความหมาย ของคำว่าเพื่อนของเธอกับเขา  ต่างคนต่างก็ห่วงใย และต้องการความเอื้ออาทรจากกันและ กันและให้จุดนี้เป็นสายใยเชื่อมโยงความสัมพันธ์ไว้ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา เธอปิดล็อคประตูหน้าเป็นรายการสุดท้ายก่อนจะออกเดินเอื่อย ๆ ตามทางเท้าที่ ทอดยาวไปสุดลูกตา ถนนเส้นนี้เป็นอีกสายหนึ่งที่มีอาคารพาณิชย์เต็มสองฟากฝั่งถนน โดยมี ซอยแยกย่อยเข้าไปส่วนใหญ่ก็จะเป็นอพาร์ทเม้นท์หรือบ้านเช่าสำหรับคนทำงานออฟฟิศ รถยนต์แน่นขนัดเต็มถนน ผู้คนบนรถเมล์ก็หนาตา บางคันคนก็เยอะมากจนล้นออกมาถึงประตู ทางขึ้นลงจนไม่สามารถปิดประตูได้ ไอแดดยามเย็นระอุอ้าวทั้งที่ฤดูนี้เป็นฤดูหนาว วูบหนึ่งที่ คิดถึงบ้านจับใจ น้ำตาที่มิทันหยาดหยดเมื่อกี้เออขึ้นมาอีก จนคราวนี้ต้องแอบใช้นิ้วปาดซ้ายที ขวาทีโดยเร็ว เท้าที่ก้าวเดินเริ่มยาวและซอยถี่ขึ้นจนรู้สึกว่าหัวใจเต้นรัว เร็ว และแก้มนวลที่ตกแต่ง ด้วยแป้งฝุ่นสำหรับเด็กเพียงอย่างเดียวออกสีเรื่อตามธรรมชาติ เหงื่อซึมตามไรผมเกาะตัว เป็นหยดน้ำเล็ก ๆ ไหลรินมาพร้อมกัน  อึดใจต่อมาก็ยืนไขกุญแจห้องพักที่อยู่อพาร์ทเม้นต์ที่ ห่างจากออฟฟิศเธอเพียงสามร้อยเมตร เปิดและปิดประตูอย่างเบามือด้วยเกรงว่าจะรบกวน ห้องข้างเคียงเก็บรองเท้าเข้าที่ นำกระเป๋าสะพายแขวนตรง ผนังข้างตู้เสื้อผ้าข้างตู้เสื้อผ้า เปิดพัดลมขนาดตั้งโต๊ะที่มุมห้องไล่ความอบอ้าว รูดม่านหน้าต่างเปิดออกให้แสงแดด ส่องลอดเข้ามา ก่อนจะลากเก้าอี้โต๊ะเขียนหนังสือข้างเตียงออกมานั่ง มองกระดาษ จดหมายบนโต๊ะ นิ่ง นาน..ถอนหายใจยาวพาดแขนไปบนโต๊ะฟุบหน้าลงกับท่อนแขน หอบสะอื้นจนตัวโยน น้ำตาพรูพร่างออกมาโดยไม่มีสิ่งใดมาทัดทานอีกต่อไป                                        ********** 5. 10. 42. คุณพล ที่ฟ้าฟากฝั่งนี้แย่จังค่ะ นับจากคุยกับคุณไปครั้งล่าสุด เหมือนคนร้างไร้จินตนาการ หดหู่ อ้างว้างอย่างบอกไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจ คุณล่ะคะ สุขสบายดีหรือไม่ อย่างไร เหนื่อยไหมคะกับหน้าที่การงาน บ่นหรือบอกให้ฟังได้นะหากจะทำให้คุณสบายใจขึ้นบ้าง รู้สึกเศร้าจนไม่สามารถเขียนถ้อยคำใด ๆ ได้เลย อย่าว่าแต่งานเขียนที่นำมา ซึ่งความเป็นนักเขียนในอนาคตเลยค่ะจดหมายรายวันที่จะเขียนมาให้คุณอ่านยังฝืดและฝืน จนต้องขยำกระดาษทิ้งเป็นตะกร้า จดหมายถ้าเขียนแล้วชวนให้คุณเศร้าก็ไม่อยากให้คุณ ได้อ่าน เพราะวันหนึ่งภาระหน้าที่คุณก็มากมายอยู่แล้ว ฉบับนี้คงจะจบด้วยบทกวีที่ตั้งใจเขียนให้คุณ เพราะวันนี้..ฉันไม่มีใคร จึงทุ่มเทใจทั้งหมดที่มี ให้เวลาฉันสักนิดนะ..คนดี แล้วพรุ่งนี้ฉันก็จะไป.. ขอบคุณที่ดีด้วยเสมอมา คงมิอาจยื้อเวลาเธอเอาไว้ ขอบคุณอีกครั้งคนของหัวใจ นานเท่าใด..ฉันก็รักเธอ        คิดถึงตลอดไป                                          ออม 14.  10.  42. คุณพล อาการ “หมดมุข” ยังไม่หายไปจากใจเลย นานแล้วนะคะเนี่ย แม้จะจำไม่ได้ ว่าเคยเป็นอย่างนี้เปล่ามันเหมือนหัวใจรอใครบางคนแต่ใครคนนั้นไม่มีตัวตน   ก็เหมือน เพลงนั้นแหละค่ะ “อยู่ดีดีก็อยากร้องไห้”.. แย่จังนะคะแค่คุณไม่คุยด้วยหน่อยเดียวเนี่ยนะ..เหมือนเรื่องสั้นเรื่องยาวที่ หัดเขียนอยู่มันจะจบอยู่แค่นั้น นึกไม่ออกค่ะไม่รู้ทำไม ทุกทีลื่นและไหลเก่งแค่ไหน คุณก็รู้..อะไรจะปานนั้นเนี่ย คุณช่วยบอกหน่อยค่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของคนบางคน ณ ฟากฟ้าฝั่งนี้ อ่ะ..เอาบทกวีไปอ่านอีกบทหนึ่งค่ะ  บทนี้เขียนไว้นานแล้วโดยเอาของรุ่นพี่ คนหนึ่งมาดัดแปลง เขาชื่อพี่เก้า อาชชวีร์เป็นพี่ชายที่น่ารักคนหนึ่งที่ไม่ได้ติดต่อกับเขา นานแล้ว  เสียใจด้วยค่ะที่ถึงแม้ไม่ได้เขียนให้คุณแต่ก็อยากให้คุณได้อ่าน    กวีบทเศร้า    คนเหงาคนหนึ่งส่งไปให้    พร้อมจดหมายจากแดนไกล    ไม่ได้ลงที่อยู่ต้นทาง    แอบยิ้ม..เมื่อคิดว่าอีกไม่นานก็ถึง    เธอคงซึ้งคลายอ้างว้าง    แต่ใจคนเขียนแสนบอบบาง    รอน ๆ จะขาดวางลงทุกที    รอยคราบหยดน้ำตา    ที่เปื้อนมาบนจดหมายฉบับนี้    ใช่..ฉันร้องไห้น่ะคนดี    เพราะ..ชีวิตยามนี้ไม่มีใคร    บทกวีให้เธอ    เขียนแล้วเผลอร้องไห้    เจ็บร้าวไปทั้งใจ    อยากให้มาร่วมรับรู้    กวีบทเศร้า    และจดหมายไม่ได้ลงที่อยู่    เคว้งคว้างกลางสายลม..เดียวดายอาดูร    ในวันที่..สายฝนแข่งกับน้ำตาพร่างพรู    เพราะเธอ..ไม่ได้ใส่ใจมารับรู้    แล้วมัวแต่ดูแลใครคนใหม่ที่มาแทน   จบนะคะ ไม่รู้จะเขียนอะไรต่อไปอีกจริง ๆ และคิดเอาเองว่าคุณคงไม่รู้จะอ่าน ไปอีกทำไม ค่ะ..เอาไว้นึกอะไรออกจะมารบกวนใหม่ก็แล้วกันค่ะ       ขอบคุณค่ะ           ออม จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 9 ก.ย. 46 20:30:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) กฤชพลพับกระดาษจดหมายสีเขียวอ่อนสอดเก็บไว้ในซองเหมือนเดิม  จดหมาย ที่มีมาทุกบ่อยและแม้ว่าไม่เคยจะได้รับการตอบรับสักฉบับ มันก็ยังคงมีมาอยู่เรื่อย ๆ จากผู้หญิงช่างรู้สึกคนหนึ่ง เขาโยนมันใส่ตะกร้าบนโต๊ะ และยิ้มเมื่อมันลื่นไหลลงมา กองอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม ตะกร้าใบนี้เป็นใบที่สองแล้วและมันกำลังเต็มจนล้นออกมา เห็นทีจะต้องหากล่องใหญ่ขนาดใส่โทรทัศน์ 14 นิ้วมาใส่เจ้าพวกนี้เสียทีกระมัง จะทิ้ง ก็ยังเป็นห่วงความรู้สึกคนเขียน หรือจะส่งคืนดีนะ..แต่ก็โธ่เอ๊ย..แค่เขาไม่คุยด้วยหล่อน ยังจำเอาไปเจ็บมากมายขนาดนั้น ถ้อยคำตัดพ้อพร่างพรูมากับหยดน้ำตาที่เปี้อนมาบน จดหมายก็เป็นสิ่งยืนยันว่าเจ้าหล่อนน่ะอ่อนไหวแค่ไหน..เฮ้อ..ถ้าขืนเขาส่งจดหมายคืน ไปมีหวังได้อ่านพาดหัวข่าววันรุ่งขึ้น “สาวออฟฟิศผิดหวังรัก กระโดดตึกสิบหกชั้น ร่างเละ ประชดหนุ่มคนรัก” เป็นแน่แท้ เขาถอนหายใจ..นี่เขาใจดีมากจนผิดวิสัยตัวเองอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ภาพลักษณ์ ชายหนุ่มที่เคร่งขรึม เอาการเอางานจนดูน่าเกรงขามที่เขาอุตส่าห์รักษา “มาด” ไว้เกือบสี่สิบปี มันไม่ได้ช่วยให้เขาดูน่ากลัวในสายตาของหล่อนเลยหรือไร ทั้งที่ลูกน้องเขาที่ออฟฟิศมัน แทบจะหดหัวอยู่ในกระดองเพียงแค่เขาเดินเฉียดไปใกล้ ๆ  นี่ดูทีรึโทรมาเจ๊าะแจ๊ะจนน่า รำคาญได้เป็นนานสองนาน เรื่องไร้สาระทั้งนั้น ว่างมาก โรคจิต เขาเคยค่อนแคะ เขาได้รับ เสียงหัวเราะเป็นคำตอบเมื่อเขาต่อว่าไปอย่างนั้น แต่พอจับเสียงเครือ ๆ ก่อนจะวางสาย ไอ้ความใจอ่อนมันก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะปลอบประโลมทั้งที่ไม่เข้าใจว่าร้องไห้ทำไม     เขาเป็น เพียงไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่เธอแค่ผ่านมารู้จักเท่านั้นเอง แล้วดูสิ..วันก่อนตัดความรำคาญ ไม่คุยด้วยป่านนี้ยังร้องไห้ขี้มูกโป่งไม่หาย มันตั้งสองอาทิตย์ผ่านไปแล้ว ไม่รู้จะจำไป เจ็บทำไมนักหนา เฮ้อ..เขาถอนหายใจก่อนจะยกหูโทรศัพท์มากดเบอร์ที่เขา ไม่ค่อยได้โทรบ่อยครั้งนักแต่ก็ยังอุตส่าห์จำได้ นี่เขารู้สึกบาปหรือเป็นห่วงหล่อนกันแน่นะ “สวัสดีครับ”       เขาทอดตัวเอนพิงพนักเก้าอี้แล้วพาดขากับขอบโต๊ะ “คุณพล..” “สบายดีหรือ”   “ค่ะ..สบายดี” “ทำไมเสียงสั่น ๆ ไม่ต้องกลัวหรอกผมไม่กัดหรอกน่ะ” “ไม่ได้กลัวคุณว่า แต่กลัวคุณไม่เข้าใจมากกว่า” “ขอโทษ..” “คะ” “ไม่ได้ตั้งใจ” “คะ..คุณน่ะนะไม่ได้ตั้งใจ ถามจริ๊ง” “ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ จะรู้สึกดีขึ้นได้หรือยัง” “ไม่รู้สิ..เพราะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรนี่คะ แค่เศร้า ๆ อย่างไม่มีเหตุผลเท่านั้นเอง” “เป็นบ่อยมั๊ย..” “ไม่ค่ะ..แต่ก็ขอบคุณนะคะที่โทรมาบอก..มันเป็นครั้งที่สองนับจากรู้จักกันมา ที่คุณยกหูโทรมาหาออมก่อน จะด้วยสาเหตุใดก็ตาม ขอบคุณที่แกล้งเล่นละครเพื่อให้ออม สบายใจ แล้วอย่าใจอ่อนง่ายกับใครอีกนะคะ สวัสดีค่ะ” “เดี๋ยวสิ...”       เธอชิงวางหูลงก่อนแล้วปล่อยให้เขานั่งงงอยู่คนเดียว และแล้วสามวันต่อมาเขาก็ได้รับจดหมายพร้อมกันสองฉบับลายมือคุ้นตา ซองแรกที่เขาแกะออกมานั้นไม่มีกระดาษจดหมายเป็นปึกเหมือนที่เคยได้รับ..หากแต่เป็น กระดาษโน้ตบาง ๆ รูปลูกแมวสีขาวกับสีน้ำตาลนอนเบียดกันอยู่ในตะกร้าใบเล็ก TO........  คุณพล FROM..   ออม  ขอบคุณ..ที่ใจดีอีกครั้ง  เผลอพลาดพลั้งหรือตั้งใจล่ะคราวนี้  อย่าใจอ่อนง่ายกับใครอีกนะ..คนดี  ‘คนแถวนี้’ อยากหวงใจคุณไว้ให้ตัวเอง    จากใจ..คนไกลตา เขาพลิกกระดาษมาดูรูปเจ้าเหมียวแล้วยิ้มให้มัน..ยิ้มจากหัวใจคนไกลตา เช่นกันสาวน้อยแล้วหยิบจดหมายอีกซองมาแกะ 16. 10. 42 คุณพล-- นี่เป็นแผ่นที่สามแล้วที่เขียนถึงคุณในวันนี้ และคงให้อ่านแผ่นนี้ แผ่นเดียว เห็นใจค่ะ เท่าที่ทราบมา คุณไม่มีแม้เวลาอ่านข่าว ทั้งที่เห็น (ได้ยิน)         ว่าชอบติดตามทุกข่าวเสมอ ๆ เกรงใจ๊ เกรงใจ ถ้าจะส่งมาให้อ่านเยอะกว่านี้ วันนี้ไปหางานใหม่มาเล่น ๆ แก้เซ็ง แต่ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวเท่าไหร่ ได้แต่เนี่ยค่ะ หนังสือมาสามสี่เล่มแบ่งมาให้คุณอ่านเล่มหนึ่ง ได้ยินว่าชอบใช่มั๊ย หนังสือแบบผี ๆ จิตวิญญาณ ทำนองนั้นตอนแรกว่าจะให้ยื้ม แต่นี่ออมอ่านจบแล้วแหละ ตัวหนังสือที่เขาพิมพ์เรียง ๆ กันมา ไม่กลัวหรอกค่ะ กลัวใจตัวเองมากกว่า ยิ่งดึก ๆ นะ เฮ้อ ! สงสัยต้องเปิดไฟนอนไปอีกเป็น เดือนแน่เลยเนี่ย โธ่เอ๊ย ! อ่านนวนิยายรักหวานแหว๋วของออมไปก็ดีแล้ว “สยองสุดแผ่นดิน” เป็นไงล่ะ  (อย่าหัวเราะเยาะซี ไม่งั้นเก็บค่าไฟเอากะคุณนะเอออยากแนะนำให้อ่านดีนัก) ชอบกระดาษจดหมายเซ็ตนี้ไหมคะ ออมชอบนะเพราะเมื่อก่อนมีพี่ชายใจดี คนหนึ่งส่งแบบนี้มาให้ ห้า-หกปีที่ได้ติดต่อกับเขา เขาใจดีเสมอ ใจดีกว่าคุณพลอีกค่ะ เขาอยู่แค่อยุธยานี่เองแต่ป่านนี้ไม่กล้าไปกวนเขาแล้วล่ะ บาปค่ะบาปมหันต์เชียว เดี๋ยวจีวงจีวรได้ปลิวว่อนปะไร ไว้คุณพลว่างสิพาไปเยี่ยมหลวงพี่ พี่ชายคนนี้หน่อยเถอะค่ะ ไม่กล้าไปคนเดียว ไม่รู้จักที่ทางเลย แหม..ขนาดที่ ที่คิดว่าคุ้นเคยบางทียังหลงทางได้เลย ชักเลอะเทอะ ไปดูละครดีกว่า แล้ววันนี้มีหนังฝรั่งเรื่องยาวด้วยนี่ ทั้งที่จริง ๆ แล้ววันนี้ตั้งใจจะไปดูหนังฝรั่งที่โรงหนังแท้ ๆ พอได้ยินคุณเอ่ยถึงหนังสือแนวสยดสยองที่ว่า เลยอยากลองอ่านมั่ง พอเข้าร้านหนังสือก็เลือกซะเพลินไปเลย เลยเวลาปกติที่ชอบดูซึ่งขืนรอดู รอบต่อไป คงกลับดึก แหมแถวนี้ดึก ๆ เปลี่ยวเสียด้วย  ครั้นจะว่ากลัวคนก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะ เพราะเรามันพวกใช้หน้าตาเป็นอาวุธอยู่แล้ว กลัวที่ไม่ใช่คนสิค่ะ สื่อสารกันไม่ได้เสียด้วยสิ อ้อ..แล้วก็ขอบคุณนะคะที่เคย “สอนน้อง” เรื่องตั๋วหนัง ยังจำได้เสมอ ๆ   แหม..จำว่าค่าเช่าวีดีโอถูกกว่าค่าตั๋วหนังไง ไม่ลืมหรอก จริ๊ง       คิดถึงค่ะ                               ออม มีจดหมายอีกแผ่นหนึ่งที่ส่งมาในซองเดียวกัน เขาเลยต้องนั่งอ่านต่อเอาอะไรมา เขียนได้มากมายขนาดนี้นะ.. แล้วเขาก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อคิดว่าวัน ๆ หนึ่งหล่อนจะทำอะไรบ้าง หนอนอกจากเขียนถึงเขา จะว่าไปน่าภูมิใจน่ะนี่มีคนคิดถึงได้มากขนาดนี้ 17. 10. 42 คุณพล -- เป็นอีกวันที่ไปเตร็ดเตร่เจ็ดย่านน้ำ สุดท้ายก็เข้าโรงหนังดูเรื่องที่ อยากดูเมื่อวานจนได้ อดคิดไม่ได้นะว่า ออมกะคุณถ้าไปดูหนังด้วยกันนะมีหวัง ถ้าไม่ยืน ทะเลาะกันหน้าโรงหนังก็มีสิทธิ์คอนเวิร์ส ทางใครทางมันแหงเลย เพราะเชื่อว่าแต่ละ เรื่องที่ออมอยากดูคุณก็เบือนหน้าหนีซะทุกคราวแน่ ๆ “NEVER BEEN KISS  จูบแรกเมื่อไหร่จะมา” อยากให้คุณดูด้วยจัง มันเป็นอะไรที่คล้ายกับชีวิตออมมาก นางเอกเค้าชื่อโจซี่ค่ะ เป็นสาวขี้เหร่ที่มีพรสวรรค์ ในงานเขียน (โธ่..อย่ายิ้มจั่งซั่น ประเดี๋ยวไม่เล่าเลยนี่)  เมื่อมีเหตุให้เธอย้อนกลับเข้า ไปเรียนมัธยมอีกครั้งทั้งที่จบปริญญามาแล้ว  จากอดีตที่เคยเฉิ่มเบ๊อะตอนเรียนมัธยม อันเป็นปมด้อยไนใจเธอตลอดมา หนนี้โจซี่ได้กลายเป็นสาวเริ่ดที่ใคร ๆ ต่าง ยอมรับได้ ทันตา เฮ้อ ! จินตนาการเนอะช่างเป็นไปได้ทุกอย่างเชียว ก็โชคดีไปค่ะที่แถวที่ออมนั่งมี ออมอยู่คนเดียว .. รู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นนอกจอ..(น้ำท่วมค่ะ น้ำมันท่วม  แหมพักนี้ ฝนตกชุกนี่ทำไมน้ำจะท่วมปุ๊ปปั๊ปไม่ได้) นอนไม่หลับอีกแล้วคืนนี้อุตส่าห์ว่าจะไม่คิดถึงคุณ ไปหาหนังสือมาอ่านชื่อเรื่องว่า ความรักเจ้าเอย หวานไหม.. อ่านหนังสือจบก็คิดถึงคุณอีกแหละวันนี้ยังไม่ได้เขียนถึง ยังไม่ได้คุยโทรศัพท์กับคุณเลยนี่นา คนเขียนหนังสือเรื่องนี้ใช้นามปากกาว่า “อาณาย” ค่ะ อยากรู้จังว่าแปลว่าอะไร นี่สงสัยจะต้องไปหาซื้อพจนานุกรมไทยใหม่อีกสักเล่ม เพราะเล่มเก่าที่ใช้อยู่เป็นฉบับนักเรียนนอกจากเค้าจะยกเลิกไม่ให้ใช้แล้ว    มันยังขาด ๆ หาย ๆ  แว่งวิ่นไปตามอายุการใช้งาน ก็ไหนจะเพื่อนลากไป น้องลากมาขนาดนั้น อยากให้คุณเป็นคนชอบอ่านหนังสือเหมือนกันจัง ออมอ่านจบก็จะได้ส่งไปให้ คุณอ่านต่อแล้วเราจะได้สนทนากันได้  คุณพลว่าแปลกไหมแต่ออมว่าแปลกนะ..แปลก ของออมไง แปลกที่คนส่วนใหญ่มักจะมองหนังสือทำนองนี้ (ทำนองรักวัยรุ่น บทกวี) ว่าไร้สาระ เพราะอะไรหรือคะคุณพล อาชีพ สิ่งแวดล้อมรอบตัว ทำให้หัวใจของคนหยาบ กระด้างขนาดมองว่าเรื่องโรแมนติกแบบในเรื่องที่ได้อ่านของ อาณาย ว่าไร้สาระแล้วหรือคะ น่าเศร้าจังค่ะ คุณพลละคะคิดอย่างไร  อย่างเรื่องนกกระดาษ เป็นเรื่องของผู้ชายคนหนึ่ง ที่นั่งมองนกกระดาษเจ็ดร้อยกว่าตัวที่ผู้หญิงคนหนึ่งเคยส่งไปให้ด้วยความรู้สึกที่ดี ๆ แล้วผู้ชาย คนนี้เขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับเจ้านกกระดาษที่ได้มาเพราะหน้าที่ การงานและมีคนรักอยู่แล้ว พอมาวันหนึ่งเขาไม่มีใคร คนรักจากไป พึ่งจะมารู้สึกถึงความรู้สึกดี ๆ ที่มีคนเคยให้ พึ่งรู้ว่า ตัวเองโหดร้ายกับความรู้สึกของเธอ ทั้งที่เขาเป็นคนตัดขาดจากการติดต่อกับเธอก่อน และเวลามันก็ผ่านไปเนิ่นนานเป็นปี ๆ แล้ว พึ่งจะมาคิดถึงว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหนในวันที่ ตัวเองไม่มีใคร จะว่าไปก็สมน้ำหน้าเนอะ ตีหนึ่งยี่สิบนาทีแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายค่ะ ราตรีสวัสดิ์ นะคะ        คิดถึง         ออม อ่านไปก็ยิ้มไป..นึกภาพเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ  วิ่งตัวปลิวเข้าประตูโรงเรียนเมื่อ ตอนเธอเด็ก ๆ ที่เธอเล่าให้ฟัง โตขึ้นก็ไม่ต่างเลยนะ..วิ่งเข้าประตูออฟฟิศตัวปลิวเหมือนกัน ตอกบัตรไม่ทันก็มีหวังถูกล้งเล้งเอา แล้วก็มาบ่นให้เขาฟังอีก บ่นให้ฟังไม่ว่าสิ พาลมาโทษหา ว่าเขาเป็นเหตุนี่สิน่าตีนัก จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 9 ก.ย. 46 20:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่งจบแล้วใช่ไหมคะ?? พรพจน์หลอกแต๊ะอั๋งนี่นา .. จากคุณ : scottie - [ 9 ก.ย. 46 21:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องนี้แจมเขียนไว้ตั้งกะปี 42 ตามวันที่นั่นล่ะค่ะ คุณก็อตตี้.. แหะ แหะ .. งัดของเก่ามาเล่าใหม่ ประมาณว่าเอามาปรับเปลี่ยนอ่ะค่ะ.. พรพจน์ ก็เป็นเหมือนชายหนุ่มบางคนในสังคม ที่อยากให้มองกันในมุมนั้นแหละ ว่าบางที ผู้ชาย ก็เอาเปรียบผู้หญิง แม้เล็กน้อยก็เถอะ จากคุณ : แจม (สีน้ำฟ้า) - [ 9 ก.ย. 46 22:08:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พรพจน์นี่แต่งงานแล้ว ยังมาจีบออมอย่างเปิดเผยแบบนี้ ผิดศีลๆ ฮิๆๆๆ จากคุณ : TSURUGI - [ 10 ก.ย. 46 14:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จินตนการเริ่ดมาก..หนุกจังน้องแจม อ่านต่อๆ จากคุณ : พี่ดอกแก้ว - [ 19 ก.ย. 46 21:09:29 A:202.47.238.216 X: ]