ความคิดเห็นที่ 1 หกโมงเย็นหลายวันต่อมา ขณะที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้าน เสียงโทรศัพท์ดัง กังวานท่ามกลางความเงียบเพราะเลยเวลาเลิกงานไปนานแล้ว ออมเอื้อมมือไปรับ “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ ขอสายคุณออมครับ” “ค่ะ..จากไหนคะ” “คิดว่าจากไหนล่ะครับ”       แน่ะจำเสียงเราได้ด้วย แล้วคนนี้ใครล่ะเราจะ จำเขาได้ไหมนี่ “เพื่อนคนหนึ่งค่ะ  เคยเรียกเขาว่ามายด์ติ๊กเก็ท”      เดาผิดละก็..แย่เลย “แน่ใจหรือคับ”       เขาตัดคำว่าครับให้สั้นลงโดยไม่ออกเสียงคำควบกล้ำ และน้ำเสียงก็เจือด้วยความอ่อนโยน เหมือนเด็กชายตัวน้อยยืนขึ้นท่ามกลางชั้นเรียน เพื่อตอบคำถามคุณครูนั้น ช่วยยืนยันความมั่นใจให้ออมในตัวแล้ว “กลับมาเมื่อไหร่คะ”      เอ่ยถามเพราะเขาบอกจะไปดูงานที่ต่างประเทศมาเมื่อหลายวันก่อน “หลายวันแล้วครับ แต่งานเยอะมากไม่มีโอกาสโทรมาหาเลย” “หรือคะ..ออมก็แกล้งถามไปงั้นแหละค่ะ ออมเช็ค เอ๊ย! ไม่ได้เช็คไม่ใช่ แฟนคุณซะหน่อยนี่  แค่อยากโทรไปหาแล้วเห็นสัญญาณมือถือไม่ว่าง เลยรู้ว่า อ้อ ยังอยู่ครบนะ ค่ะแค่ทราบว่าคุณกลับมาแล้วและปลอดภัยก็ดีใจแล้วค่ะ เป็นไงคะเหนื่อย ไหมวันนี้” “ก็ยังทำงานอยู่เลย ออมล่ะครับ” “เรื่อย ๆ ค่ะ” “ขอบคุณครับที่ส่งของขวัญมาให้ก่อนวันปีใหม่ สวยครับ” “ขอบคุณที่ชมค่ะ ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่คนปักใจร้อนค่ะอยากให้เสร็จเร็ว ๆ เอ๊ะ..ว่างแล้วหรือคะถึงโทรเข้าหาได้” “ก็ยังมีงานอยู่ นี่ยังทำงานอยู่เลยคิดถึงเลยโทรมา” “ขอบคุณค่ะ ออมก็นึกถึงคุณอยู่เหมือนกันแล้วก็รออยู่ แต่ถ้าคุณไม่โทร มาออมคงไม่โทรไปอีก” “งั้นก็ถือว่าผมโชคดีสินะ” “ไม่หรอกค่ะ โชคร้ายมากกว่าที่มีเพื่อนอย่างออม” “โชคดีครับ”  เขายืนยันหนักแน่น น่าชื่นใจนะ “ไปต่างประเทศมาเป็นไงบ้างคะ” “เหนื่อยครับ ทำแต่งานทั้งวันแล้วก็ไปยกของหนักอีกโรคเก่าเลยกำเริบ” “คุณติ๊กเป็นอะไรคะ” “ปวดหลังครับ ปวดเลยมาถึงขาเวลานั่งนาน ๆ หรือยกของหนักจะเป็นเสมอ ผมเป็นมาตั้งแต่เด็ก มันเป็นโรคที่รักษาไม่หาย หมอบอกว่ามีก้อนเนื้อเหมือนหมอนทับอยู่ ตรงกระดูกสันหลัง วิธีรักษาก็มีเหมือนกัน..” “ผ่าตัดใช่มั๊ยคะ”  เธอเอ่ยเสียงอ่อย “ใช่ครับ..” “อันตรายมากนะ ถ้าพลาดก็หมายถึง..” “ครับ อัมพาต” “แล้วพวกฉายรังสีอะไรพวกนี้รักษาไม่ได้หรือคะ” “ไม่ครับผ่าตัดอย่างเดียวแต่ผมไม่เด็ดขาด ไม่เคยอยู่ในความคิดเลย นะครับการผ่าตัด” “เข้าใจค่ะ”        ใช่ทำไมจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงกลัวการผ่าตัด เพราะถ้าพลาด แล้วเป็นอัมพาตตลอดชีวิต เขากลัวตรงนั้นเพราะมันทรมานมากกว่าตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เธอถอนหายใจยาว เขาเป็นหนุ่มเลือดร้อนคนหนึ่ง สงสัยว่าเป็นลูกชายคนเดียว หรือลูกคนสุดท้อง เพราะเห็นสำคัญตัวเองนักหนา ตามใจตัวเองก็เท่านั้น ขืนไปพูดว่าคุณเป็นคนน่าสงสารจังสิ.. เขารับไม่ได้เด็ดขาด “แล้วอย่างนี้คุณรักษาด้วยวิธีไหนคะ” “ผมไปหาหมอมาหมดแล้ว ที่ว่าดี ๆ เก่ง ๆ จุฬาฯ มหิดล จนปัจจุบันผมรักษา ที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ เป็นหมอที่เก่งที่สุดให้ยามาทาน มานวดขา เพราะมันจะปวดหลัง ลงมาถึงขา นี่ก็ปวด กลับไปนี่ต้องไปต้มน้ำร้อนเอาใส่ถุงร้อนมาประคบ ทำเองนะครับ อยู่คนเดียว” “หาคนช่วยดูแลได้แล้วค่ะ”  อดกระเซ้าให้เขาหายเครียดไม่ได้ “ก็กำลังหาอยู่ครับ” “อย่ามาหาแถวนี้นะคะ ออมอยากเป็นเพื่อนคุณมากกว่า มิตรภาพระหว่าง ความเป็นเพื่อนงดงามและยาวนานกว่า นี่มีอะไรจะให้ช่วยไหมคะ” “งั้นช่วยมาซักผ้า ถูบ้าน ทำกับข้าว” “ได้ค่ะ”  ตอบรับได้โดยไม่ลังเล คนอื่นคิดอย่างไรไม่รู้นะ แต่เธอรู้ว่าถึงทำให้เขา เธอก็ทำด้วยความบริสุทธิ์ใจจริง ๆ อยากซื้อความเป็นเพื่อนกับเขาด้วยน้ำใจเล็กน้อยอันนี้ บอก ไม่ถูกว่าเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะเท่าที่คุยกันมาเขาเหมือนน้องชายที่น่ารัก ขี้อ้อนมากกว่า ชายหนุ่มที่จ้องจะหว่านเสน่ห์กับสาว ๆ ทั่วไปมั๊ง “จริงนะคะ ไม่ลังเลเลยที่จะตอบอย่างนี้ ถ้าออมแบ่งเบาภาระตรงนี้แล้วคุณจะสบายใจ หายเหนื่อยก็เต็มใจค่ะ ตอบแทนน้ำใจที่คุณเป็นเพื่อนให้ในวันที่ออมกำลังจะเหงาตาย”         เธอหัวเราะเบา ๆ เสียงเขาพลิกกระดาษดังกรอบแกรบ “ยังทำงานอีกหรือคะ แล้วจะมีสมาธิหรือคะ” “ได้ครับเพราะแค่ตรวจเอกสารนิดหน่อย” “ค่ะ..แล้วคุณติ๊กไม่มีคนรักหรือคะถึงไม่มีใครมาช่วยตรงนั้น” “เคยมีเท่านั้นครับ” “หรือคะ” “เกือบสี่ปีแล้วที่ผมไม่มีใคร ไม่จีบ ไม่คุยกับผู้หญิง” “ทำไมคะ  อ้าวงั้นออมก็เป็นคนแรกนับจากวันนั้นของคุณหรือคะ   ว๊า..ไม่ดีเลยรบกวนเวลาคุณหรือเปล่าอุตส่าห์อยู่อย่างสงบ ๆ มาตั้งนาน” “ไม่ก๊วน”  เขาตวัดเสียงสูง “ไม่ทราบสิครับได้ยินเสียงออมแล้วรู้สึกว่าจะเป็นคนอารมณ์ดี ก็เลยชวนคุย จริง ๆ นะคุยกับออมแล้วสบายใจไม่ซีเรียส บางทีทำงานเครียด ๆ ก็คิดถึง โทรมาหาได้ ก็จะโทร แต่ถ้าโทรไม่ได้ก็แอบหวังลึก ๆ ว่าออมจะนึกถึงบ้างหรือเปล่า” “ก็นึกถึงอยู่ค่ะ ก็เกรงใจว่าบางทีคุณงานยุ่งไม่อยากกวนบ่อยนัก” “ไม่กวน โทรได้ตลอด ผมลูกผู้ชายครับรับรองรักษาคำพูด ออมรู้มั๊ยว่าทำไม ความรักครั้งก่อนของผมมันถึงจบ เพราะเขามีคนใหม่ครับ ตอนนั้นผมเรียนปีสี่นะ แรก ๆ เพื่อนมาบอกว่าเค้ามีคนใหม่ผมก็ไม่เชื่อ” “ก็ใช่ค่ะ คนเรารักกันก็ต้องเชื่อใจกัน”  เหมือนนวนิยายที่ออมชอบอ่านนั่นแหละค่ะ อีกเดี๋ยวคุณต้องเจอหลักฐานสำคัญจนได้ “ใช่.. จนตอนหลังชักหนาหู ผมเองก็เริ่มเห็นกับตาถามเค้าตรง ๆ เค้าก็เลี่ยงจน วันหนึ่งผมเจอเค้าบนรถผู้ชายอีกคนขณะรถติดไฟแดงผมเลยขับรถตามไปเขาพากันไปที่ อพาร์ทเม้นท์ ที่ซึ่งผมเช่าให้เค้าอยู่ เค้าอยู่ด้วยกันที่นั่นมาหลายเดือนแล้ว คิดดูดิ..เราอุตสาห์ ให้เกียรติไว้ใจ แค่ไปส่งที่หน้าห้องแต่เขาอยู่ด้วยกันแล้ว ผมจำได้ครั้งสุดท้ายเราทะเลาะกันแรงมาก” “คุณทำร้ายเธอหรือเปล่าคะ”       ออมเอ่ยอย่างตระหนกพร้อมกับกลั้นใจฟัง คำตอบ “ไม่ครับ ผมทำร้ายตัวเองมากกว่า ผมเตะขวดน้ำอัดลมติดข้างฝาเปรี้ยง! รู้สึกว่า เศษแก้วจะกระเด็นมาโดนหน้าแข้งมั๊งผมไม่ได้สนใจ ผมเดินออกมาจากที่นั่นแล้วคิดว่าจะ ไม่กลับไปอีกตลอดชีวิต ไม่รู้ดิว่าพาตัวเองไปได้อย่างไร พาตัวเองไปถึงหน้าบ้านพี่สาวที่ชะอำ เมาด้วยยอมรับแล้วผมก็ฟุปอยู่แค่ในรถหน้าบ้าน พี่สาวคงสงสัยว่าทำไมตั้งนานไม่ลงจากรถ ซะทีเลยออกมาดู ผมมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่นอนอยู่โรงพยาลแล้ว พี่ผมบอกว่าตกใจ เกือบตายเมื่อเห็นเลือดกองอยู่ในรถ พี่บอกว่าเย็บไปทั้งหมดยี่สิบเอ็ดเข็ม” “โอ้โฮ! ไม่น่าทำร้ายตัวเองถึงขนาดนั้นเลยนะคะ” “ก็อารมณ์นั้นครับ..แล้วก็เด็กด้วยปีสี่” “เย็บไม่น้อยเลยนะคะ” “ครับแต่นั่นก็หลายปีมาแล้ว นานจนเกือบลืมเพราะหน้าที่การงานในชีวิตประจำวัน ควรจะใส่ใจมากกว่าอะไรที่ร้าย ๆ แบบนั้น” “ค่ะ..เห็นด้วย เราเก็บอะไรที่ดี ๆ ไว้ในความทรงจำดีกว่า ตรงนั้นจะทำให้เรา มีความสุขเวลาได้กลับไปคิดถึงอีกครั้ง ขอแสดงความเสียใจด้วยกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา นิยายรักขาดตอนค่ะ” “อะไรนะครับ นิยายรักขาดตอนหรือมันจบไปแล้วมากกว่า” “ขาดตอนค่ะ” เธอยืนยัน “ความรักไม่มีจบ ไม่เคยตายหากมันจะห่างหายไปจากใจคุณบ้าง มันจะเป็น แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ออมหวังว่าวันหนึ่งหัวใจของคุณของได้มีโอกาสรับสิ่งดี ๆ และ คนดี ๆ เข้ามาในใจอีกแล้วขอให้เป็นความรักที่ให้ความสุขกับหัวใจคุณตลอดไปค่ะ” “ครับผม”   เธอถอนใจมองนาฬิกาทุ่มครึ่งแล้ว “คุณจะกลับบ้านหรือยังคะ  ทุ่มครึ่งแล้วนะบ้านคุณอยู่ไกลกับที่ทำงานมากไหม” “พอสมควรครับ พอดีวันนี้จอดรถไว้ที่บ้านพี่สาวด้วย” “งั้นต้องกลับรถประจำทางสิค่ะ..กลับได้แล้วค่ะเดี๋ยวจะดึก” “รีบไล่เชียว” “รักษาสุขภาพด้วยนะคะ..” “ครับผม คุณด้วยนะ” “สวัสดีค่ะ”  ออมวางหูลงเบา ๆ  ขอบคุณนะคะคุณติ๊กแม้จะงานยุ่งแค่ไหนยัง อุตส่าห์โทรมาหา แล้วเล่าข้อมูลต่าง ๆ ให้ฟังออมจะซึมซับสิ่งดี ๆ นี้ไว้  วันหนึ่งถ้าออมได้เป็น นักเขียน ออมจะเขียนให้คุณเป็นพระเอกในนวนิยายของออมค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 9 ก.ย. 46 22:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เก็บมาสามตอน มาแจมที่ ตอนที่ 3 ดีกว่า หุหุ ดีใจที่ได้เห็นงานเขียนของสีน้ำฟ้าอีกครั้ง แล้วงานก็ลื่นเหมือนเขียนบทกวีเลยนะจ๊ะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ 9 ก.ย. 46 23:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3   สวัสดีค่ะ คุณเปียร์รุส .. ผู้มักจะมาเป็นนัมเบอร์วันให้เสมอ สบายดีหรือเปล่าเอ่ย..  ตรงนี้ลื่นได้เพราะว่าเป็นของเก่า มาเล่าใหม่อ่ะค่ะ ยังไม่กล้าทำร้ายตัวเองขนาด เอาของใหม่ ที่เขียนค้างไว้มาลง กลัวต่อไม่ติด พักนี้งานจะค่อนข้าง เหนื่อย ..   ขอบคุณที่ชมค่ะ ตามกันต่อค่ะถ้ายังไม่เหนื่อย จากคุณ : แจม (สีน้ำฟ้า) - [ 9 ก.ย. 46 23:45:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มีตัวละครผู้ชายหลายคน อ่านแล้วก็สับสนว่าเขียนจดหมายให้ใครแน่ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ย. 46 10:06:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5  คุณก็อตตี้.. เอ่อ เนื่องจากต้องการนำเสนอถึงมุมมองที่ว่า ตัวเอกผู้หญิงเป็นเด็กช่างฝัน ชอบเขียน ดังนั้นมีใครมาเกี่ยวข้อง เลยเขียนดะ ว่างั้นเหอะ..  ลองมองอีกมุมหนึ่งสิค่ะ.. การได้เขียน ไม่ว่าจะถึงใคร ก็เป็นความสุขของเด็กช่างฝัน ตามเนื้อหากันต่อไปค่ะ.. ขอบคุณค่ะ ที่ติดตามเสมอมา จากคุณ : แจม (สีน้ำฟ้า) - [ 10 ก.ย. 46 12:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนุ่มๆเยอะเหมือนกันนา สาวคนนี้ จากคุณ : TSURUGI - [ 10 ก.ย. 46 14:09:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สาวเจ้าชู้ เหมือนใครบางคนน่ะค่ะ คุณ TSURUGI  จะกรุณาให้เรียกชื่อเล่นคุณได้ไหม.. และยินดีที่รู้จักนะคะ จากคุณ : แจม (สีน้ำฟ้า) - [ 10 ก.ย. 46 14:55:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คริ คริ ...แฟนพันธุ์ทาง ...ทางใครทางมัน ตามมาอ่านต่อจ้ะ จากคุณ : พี่ดอกแก้ว - [ 19 ก.ย. 46 21:22:30 A:202.47.238.216 X: ]