ตอน 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2447895/W2447895.html

ตอน 2  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2448092/W2448092.html

ตอน 3  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2448201/W2448201.html

         เย็นวันจันทร์ออมเริ่มเซ็งกับชีวิต เพราะไม่ได้ไปเดินเตร็ดเตร่ตามห้างสรรพสินค้าเหมือนเคย เมื่อวันเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา เนื่องจากงานที่คั่งค้างจนต้องมานั่งสะสางกันทั้งสองวัน แล้วพอมาถึงวันนี้ตั้งแต่เช้าถึงเย็นบรรดาคุณหัวหน้าทั้งหลายก็ติดลูกค้ากันตลอดวัน ทำให้ว่างจนต้องมานั่งวาดโปรแกรมให้กับชีวิตหลังเลิกงาน แต่ช่วงห้าโมงเย็นนี่รถกำลังติดเลยรอสักชั่วโมงค่อยออกแล้วกัน เธอบอกกับตัวเอง หันไปหยิบกระดาษเสียหน้าเดียวข้างโต๊ะ มาเขียนตัวหนังสือเล่นแก้เซ็ง..เขียนไปเขียนมาก็ไม่พ้นชื่อคนที่กำลังคิดถึงอยู่  เออ..ป่านนี้คุณพลทำอะไรอยู่หนอ

บนถนนรถกำลังติดกันเป็นแถวยาวเหยียด กฤชพลจามออกมาลั่นรถ

“เอ๊..ใครบ่นถึงน๊า..อ้อมีอยู่คนเดียว”  แน่ะถามเองตอบเองเสร็จสรรพ อมยิ้มนิด ๆ  เมื่อคิดถึงเธอบ้างเด็กสาวอายุยี่สิบคนนั้นจะโตขึ้นเท่าไหร่กันหนอ..ห่างหายไปเป็นปี ๆแล้วก็โผล่มาทักทายอีกโดยไม่ทันตั้งตัว เห็นบ่นอึดอัด ๆ สงสัยอ้วนขึ้นอีกเท่าตัวแต่เท่าที่ฟังจากเสียงก็ไม่น่าอ้วนเท่าไหร่เป็นการบ่นให้ฟังเล่น ๆ มากกว่า

“ปริ๊น ๆ  “ เสียงแตรรถคันหลังไล่มาทำให้เขาต้องขยับรถเลื่อนไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติ ก่อนจะยกหูโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับสายเมื่อมีสัญญาณโทรเข้าหวังว่าคงไม่ใช่คนที่เขากำลังคิดถึงอยู่นะ

“ครับผม”  

“สวัสดีครับ ผมพรชัยนะครับ”  ลูกค้าคนสำคัญนั่นเอง

“ครับผม มีอะไรให้รับใช้ครับเฮีย”

“จะให้คุณหาเด็กมารับแบบหน่อย”

“ครับ..พรุ่งนี้จัดการให้ครับ”

“โอเค..งานนี้เร่งให้ผมหน่อยนะ”

“ได้ครับ”

“ขอบใจ  สวัสดี”

“สวัสดีครับ”  วางหูแล้วก็ถอนหายใจ มันจะติดไปถึงไหนกันก็ไม่รู้ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้งเขามองเบอร์ที่โชว์บนหน้าปัด ที่ออฟฟิศ

“ครับผม”

“พลนะ เดี๋ยวแวะเข้าออฟฟิศก่อนกลับบ้านหน่อยนะ ป๋าจะฝากงานหน่อย”

“ครับป๋า  อีกไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงทางเลี้ยวเข้าออฟฟิศแล้วครับ รถติดอยู่ใกล้ ๆ
นี่เองหวัดดีครับ”       เขาวางสายผิดหวังอยู่ลึก ๆ ที่ไม่ใช่คนที่กำลังคิดถึง เอ๊ะ..นี่เขารอโทรศัพท์จากเธออยู่หรือนี่..เหลือบไปเห็นจดหมายที่หยิบติดมือมาจากออฟฟิศเมื่อกลางวันยังไม่ได้อ่านเลย  แกะมาอ่านฆ่าเวลาเล่นคงไม่เลว


5. 11. 42

คุณกฤชพล
สวัสดีค่ะคุณพลที่นี่มีแท่นชาร์จแบตต์ขายบ้างไหมคะ ที่นี่มีใครบางคนถ่านใกล้หมดแล้วหาซื้อแถวนี้ไม่ได้เลย ต้องเขียนมาถามท่านผู้กว้างขวางอย่างคุณเนี่ยแหละ

เฮ้อ! ไปเกเรมาอีกแล้ว กลับบ้านไม่ดึกหรอกค่ะ ถึงบ้านแค่สองทุ่มกว่า ๆ เอง ‘รู้’ ว่ามีคนแอบเป็นห่วง(นิด ๆ) ปนกับคิดถึง (หน่อย ๆ) อยู่ใช่ม๊า  ก็สนุกค่ะได้อะไรให้กับชีวิตอีกเยอะแยะ ไปแถวท่าพระจันทร์มาปกติแค่เฉียด ๆ ผ่าน ๆ หนนี้ว่างพอที่จะไปลุยพื้นที่มาหลังจากที่ไม่ได้ไปแถวนั้นนานแล้ว ก็ร้านเช่าพระยังเยอะแยะมากมายเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนและไม่เคยเห็นก็คือชักจะสงสัยว่า ร้านเช่าพระตั้งมากตั้งมายหลากหลายร้าน นี่เขาทำกันเป็นอาชีพหลักเลยใช่ไหม แล้วรายได้เขาจะพอดำรงชีพหรือคะ ในเมื่อถ้านึกกันไปถึงค่าอาหาร ค่าสถานที่ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอะไรต่อมิอะไรอีกจิปาถะ ถามคุณนั่นแหละ ช่วยตอบให้ทีคะ จะให้ไปถาม “พ่อค้า” ตัวจริงได้ไงเดี๋ยวก็ถูกชู้ตลงแม่น้ำเจ้าพระยาหรอก ยิ่งว่ายน้ำไม่เป็นอยู่ด้วย

แล้วก็ไปนั่งเรือข้ามฟากเล่นมาด้วยค่ะ น่านั่งกลับไปกลับมาสักสิบรอบ เพราะค่าโดยสารถูกมาก 2 บาทเอง อีกอย่างวันนี้อากาศไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่เพราะเมฆฝนครึ้มคุมเชิงอยู่เหนือน่านฟ้าแถวนี้ ชอบตอนเรือโยกเยกตามจังหวะคลื่นลมค่ะ เหมือนได้เต้นระบำโดยไม่ต้องเหนื่อย ขำก็ตอนเหยียบพื้นเท่านั้นแหละมันเหมือนโลกยังโคลงเคลงไม่หยุด มีเรือท่องเที่ยวไปถึงศูนย์ศิลปาชีพบางไทรด้วยค่ะ แต่ต้องจองตั๋วล่วงหน้าก็เลยได้แค่วนไปเวียนมาอยู่แถว ๆ นั้น

คุณล่ะ เรียกร้องหาอะไรให้ชีวิตและหัวใจได้สดชื่นบ้างไหมวัน ๆ เล่าให้ฟังบ้างก็ได้ค่ะ แบบมาดกวน ๆ ไม่เอานะ ไม่น่ารักเลยรู้ไหม

 -- อยากให้คุณ อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือไปหาได้
 คุณคงตอบคำถามมากมายที่ฉันสงสัย
 แต่คุณอยู่ไกลตาเหลือเกินคนของหัวใจ
 ต้องให้รออีกเท่าไร คนไกลตาจึงจะมาอยู่ใกล้ ๆ ตัว--

เขียนไปงั้น ๆ แหละค่ะให้คำมันสัมผัสกันเล่น เป็นบทรำพึงรำพันของคนช่างฝันเขียนขึ้นมาให้คำคล้องจองกันเล่น แก้เซ็ง จริ๊ง.. เพราะฉบับนี้จริง ๆ คือการเมดเล่ย์เอาจดหมายหลาย ๆ วันที่เขียนค้าง ๆ คา ๆ ไว้มารวมกันเขียนใหม่ หมั่นไส้คนอ่านด้วยแหละ จะเขียนให้เยอะ ๆ จนคนอ่านหลับคาจดหมายไปเลย ดีไหม

ดูละครทีวีบ้างไหมคะ ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ ช่องสามเรื่องยอดหยาหยี หนังเด็ก ๆ กุ๊กกิ๊กดีออก น่ารักตรงนางเอกเป็นนักเขียนนั่นแหละ เอ๊..เหมือนใครกันน๊อ..แถว ๆ นี้แหละ เปล่าอินน์กะละครจนคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกหรอกนะ จะบอกว่าชอบกลอนบทที่นางเอก
เขียนมากกว่า    “ความรู้สึกทั้งหมดที่มี คุณรู้มั๊ยว่ามันมากมายแค่ไหน คงไม่รู้หรอกเพราะคุณไม่เคยใส่ใจ จึงเดินจากไปพร้อมใครอีกคน”        ฟังแล้วคิดถึงตัวเองน่ะค่ะ  คงไม่รู้หรอกเพราะคุณไม่เคยใส่ใจ ใช่ไหม เฮ้อ!ใคร ๆ ก็ไม่รัก

มีเรื่องสั้นที่เขียนขึ้นมาหลายเรื่อง ทยอยพิมพ์และส่งไปให้ บอ.กอ. ตัวจริงพิจารณาอยู่ส่วนคุณ บอ. กอ จำเป็นถ้าอยากอ่านเล่น ๆ ละก็เดี๋ยวจะส่งมาให้ค่ะ

เอาเถอะหลายหน้ากระดาษแล้ว ถึงแม้จะมีเรื่องราวอีกมากมายในใจ
ก็คงต้องเก็บไว้เผื่อวันอื่นบ้างแล้วล่ะ บ๊าย..บายค่ะ

     คิดถึงค่ะ

      ออม


“ปริ๊น ๆ”  เสียงบีบแตรไล่หลังมาอีกเขาเลื่อนรถไปข้างหน้าและเลี้ยวเข้าซอยตรงไปจอดหน้าออฟฟิศ เดินแกว่งกุญแจรถเล่น ๆ เปิดประตูโผล่เข้าไปด้วยใบหน้าที่แต้มยิ้มกริ่ม เล่นเอาบรรดาสาว ๆ  มองกันอย่างแปลกใจมากกว่าจะยิ้มตอบ สงสัยคุณพลไปอารมณ์ดีมาจากไหนเห็นทุกทีตีหน้ายังกะยักษ์วัดแจ้งแน่ะ

“วันนี้มีโทรศัพท์ถึงผมบ้างไหม”  เขาแวะถามที่โอปะเรเตอร์

“ไม่ค่ะ”

“เหรอ..ขอบใจ”  ไม่รู้ว่าผิดหวังหรือเปล่า    แต่ในใจมันชักเนือย ๆ ซึม ๆ ชอบกล เขาเดินหายเข้าไปในห้องที่ติดป้ายสีทองหน้าห้องว่ากรรมการผู้จัดการ สาว ๆ เลยได้ทีจับกลุ่มซุบซิบกันทันที เออวันนี้เขาอารมณ์ดีมาจากไหนหนอ..อยากรู้จริง

 
“กริ๊ง...กริ๊ง..”  ออมชะงักมือที่กำลังจะล็อคกุญแจประตูหน้า
ถลาเข้ามารับโทรศัพท์

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ ติ๊กเก็ทรายงานตัวครับ”

“หืมม์ ดีใจจังมีคนคิดถึงเราด้วย เลิกงานแล้วหรือคะ”

“ครับ กำลังจะกลับบ้าน”

“ออมก็กำลังจะกลับเหมือนกันค่ะ ว่าจะไปดูหนังสักเรื่อง หรือไม่ก็หาหนังสืออ่านสักเล่ม”

“ไปด้วยดิ”

“จริงน่ะ”  

“จริ๊ง”

“ว่างได้แล้วหรือคะ วันนี้”  อดจะเหน็บให้ไม่ได้

“ว่างครับ”

“งั้นรอเดี๋ยวค่ะ ครึ่งชั่วโมงเจอกันที่หน้าโรงหนังตรงสี่แยกรัชโยธินละกัน”

“โอ๋ย..ตั้งนานเอางี้ละกันผมไปรับ”

“โอ๋ย..กว่าคุณจะมารับ กว่าจะไปถึงพอดีไม่ทันดูรอบทุ่มนึงกัน”

“ทำไมต้องรอบทุ่มนึงด้วยล่ะ ผมหิวข้าวนา”

“ก็รอบหลังจากนี้เลิกดึก แล้วออมจะกลับอย่างไรล่ะจ้ะพ่อหนุ่ม”

“โอเค..งั้นให้ผมไปรับนะ”

“จะดีหรือคะ”

“ดี๊..ใส่เสื้อสีอะไร”

“สีดำ”  เสียงดังฟังชัด

“กระโปรง”

“สีน้ำเงิน”  เหมือนมั่นใจมาก แล้วมันเข้ากั๊นเข้ากันนะ ไอ้กระโปรงน้ำเงิน เสื้อสีดำนี่น่ะ

“อะไรจะปานนั้นหือม์..ทำไมชีวิตมันมืดตื๊ดตื๋ออย่างนั้นล่ะ”

“ช่างออมเถอะค่ะ จะมาก็มา ไม่มาก็แล้วไป ไม่รออยู่แล้ว”

“จ้ะ ๆ ไปจ้า แหม..ขี้งอนจัง”

“รู้จักห้างเซ็นทรัลลาดพร้าวนะคะ ออมจะรออยู่ข้างหน้าร้านแมงป่อง
ชั้นสองค่ะ โอเค้ สวัสดีค่ะ”    ออมวางหูโทรศัพท์เสร็จไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ต่อคำอีกแล้วก็เดินออกจากออฟฟิศ วันนี้ชุดที่ใส่เป็นกระโปรงยีนส์สีซีดยาวกรอมเท้า ชายกระโปรงขลิบลูกไม้สีขาวเข้าสมัยนิยม เสื้อยืดคอกลมสีโอรส มีลายการ์ตูนด้านหน้านิดหน่อยช่วยขับผิวสาวให้ดูขาวนวล ผมที่เคยรวบเก็บด้วยหนังยางสีต่าง ๆ วันนี้ถูกปล่อยให้ปลิวลมตามสบายอย่างไม่นึกรำคาญเหมือนทุกวัน  แอบมองเงาตัวเองในกระจกจากประตูออฟฟิศ ที่ติดฟิล์มสีดำแต่สะท้อนแสงไฟจนเกิดเงานิด ๆ  น่ะ..อย่างนี้ไม่ถือว่าเจ้าเล่ห์ แต่เขาเรียกว่าหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง เคยมีรุ่นพี่คนหนึ่งมาเล่าให้ฟังด้วยความสนุกสนานถึงสาวนางหนึ่งที่มีนัดกับหนุ่ม โดยถูกหนุ่มหลอกให้ไปรอที่สถานที่นัด แล้วแอบไปดูตัวโดยไม่ปรากฏตัวให้เห็น จากนั้นหนุ่มคนนั้นก็เอาสาวเจ้ามานินทาให้เพื่อน ๆ ที่ ที่ทำงานฟังถือเป็นเรื่องขบขัน
แต่ออมว่าน่าสงสารสาวคนนั้นมากกว่า แหม..คนเราคิดจะคบกันแล้วยังไม่จริงใจนี่มันแย่มาก ๆ แต่หนนี้ออมไม่ได้หลอกคุณติ๊กเก็ทแกหรอก  แค่หาทางหนีทีไล่เฉย ๆ ค่ะ ออมยิ้มเมื่อในที่สุดก็หาข้ออ้างที่ดีและไม่น่าเกลียดให้ตัวเองได้  

พอถึงถนนใหญ่เธอก็กวักมือเรียกแท็กซี่เพื่อไปถึงยังจุดนัดพบโดยเร็วที่สุด แล้วเธอก็เป็นฝ่ายไปถึงก่อนเขาตามที่ตั้งใจ  รอจนแน่ใจว่าเขาไม่มาแน่ ๆ
แล้วก็เลยลองติดต่อที่เบอร์มือถือ

“คุณติ๊กถึงไหนแล้วคะ”

“ไม่รู้ดิ”

“อ้าว !  คุณไม่รู้แล้วออมจะรู้ไหมเนี่ย”

“ผมไม่เคยมาแถวนี้นี่นา”

“ว๊า..แย่เลยเด็กหลง เอางี้ละกันออมไม่รอแล้วนะ ว่าจะเลยไปหาอะไรทานแล้วกลับบ้านเลย คุณว่าไง”

“ก็ไม่เป็นไรฮะ ผมกำลังหาที่กลับรถอยู่เหมือนกัน”

“งั้นโชคดีค่ะ..ไว้วันหน้าคงมีโอกาสได้เจอกันนะคะ”

“แล้วรีบกลับบ้านนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ขับรถมาหลงทางเพื่อออม สวัสดีค่ะ”  ยืนเหงา ๆ อยู่ที่เครื่องโทรศัพท์สาธารณะคนเดียว  เฮ้อ! คิดอะไรมากมายแค่คนรู้จักแต่ไม่มีวาสนาที่จะพบกันก็แค่นั้นยิ้มจาง ๆ ให้คนที่มารอคิวต่อจากเธอก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นสาวเท้าไปหาร้านหนังสือมุมโปรดของตัวเองอย่างเซ็ง ๆ

กว่าเธอจะพาตัวเองมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม วางหนังสือไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือก่อนจะเดินไปรินน้ำเย็นจากตู้เย็นมาดื่ม ป่านนี้คุณพลจะนอนหรือยังน๊อ.. ความรู้สึกหนึ่งที่มักจะรู้สึกอยู่เนืองนิจเมื่อเหงาและเศร้า คิดถึงคุณพลเพื่อนเก่าเก็บคนนั้น นานนับเดือนนับปีก็ไม่ลืมเขาซะที หยิบหนังสือที่พึ่งซื้อมาใหม่ขึ้นมาเปิดหน้าแรกแล้วก็เปลี่ยนใจ  เปิดลิ้นชักโต๊ะหยิบกระดาษเขียนจดหมายขึ้นมาปึกหนึ่ง เลือกปากกามาหนึ่งแท่ง จากปากกานับสิบแท่งที่อยู่ในขวดแก้วสีสวยบนโต๊ะ ปากกาพวกนี้จะลายเดียว ยี่ห้อเดียวกันหมดนั่นแหละ เพราะจะว่าไปแล้วก็เป็นคนโรคจิต เพราะออมจะชอบปากกากับกระดาษ ที่ไหนมีออมที่นั่นจะต้องมีปากกาและกระดาษเสมอ ๆ แล้วปากกายี่ห้อที่เธอชอบมันค่อนข้างบอบบาง หล่นหน่อยก็เส้นขาด ๆ หาย ๆ เขียนไม่ออก  ไม่ใช่ปากกาเขาไม่ดีแต่คนมันซุ่มซ่าม เคยมีคนบอกอย่างนั้น ฉะนั้นออมมักจะมีปากกาอยู่ในครอบครองใกล้มือพอจะหยิบฉวยมาใช้ได้ไม่ต่ำกว่าสามแท่งขึ้นไป ขนาดในกระเป๋าถือมีแล้วสามบางทีสวมเสื้อหรือ
กระโปรงที่มีกระเป๋าก็ยังอุตส่าห์จะเหน็บไว้ไม่ได้ อย่างนี้เค้าเรียกคนโรคจิตรู้มั๊ย  เธอยิ้มเมื่อนึกถึงคำกล่าวหาของคนบางคนที่ว่าไว้

ในห้องกว้างที่ค่อนข้างเงียบ เธอจึงเอื้อมมือไปเปิดวิทยุเบา ๆ  เสียงเพลงที่ดังลอดมาจากลำโพงทำให้ใจโหวง ๆ ชอบกลเลยหมุนเปลี่ยนคลื่นใหม่ เปลี่ยนไป เปลี่ยนมาก็ไม่ถูกใจซะที เลยต้องปิดวิทยุแล้วเดินไปเปิดโทรทัศน์  หาช่องที่มีรายการเพลงได้ช่องหนึ่งแล้วกลับมานั่งที่เดิม

เฮ้อ! หมุนไปหมุนมาก็ไม่พ้นคุณพลอีกจนได้.. เขียนถึงเขาซะหน่อยเป็นไรไป

7. 11. 42

คุณกฤชพล

บนโลกใบเดียวกัน เวลานี้คุณจะเป็นอยู่อย่างไรกัน อยากรู้จัง ลูกคุณช่างสงสัยมาเกิดค่ะ ออมน่ะสงสัยได้หมดทุกเรื่องแหละ คุณล่ะสงสัยบ้างไหมว่าออมสงสัยอะไรของออมนักหนา (สับสนนะ.. ชีวิต)

นอนไม่หลับค่ะคืนนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ฟังเพลงจากวิทยุจนปิดสถานีไปหลายรายแล้ว หมุนหาคลื่นจากซ้ายจรดขวาและวนกลับอีกหลาย ๆ รอบ มีแต่เพลงเศร้า ๆ จนสุดท้ายต้องปิดวิทยุแล้วไปเปิดโทรทัศน์ ให้เสียงและภาพของรายการที่ดำเนินอยู่ “อยู่เป็นเพื่อน” ในขณะที่เขียนถึงคุณไปพลาง ๆ

มีกลอนอยู่บทหนึ่งอยากให้คุณอ่าน เขียนให้คุณนั่นแหละ

-- คุณคงไม่เข้าใจ ฉันก็ไม่เข้าใจยิ่งกว่า
ว่าทำไมที่ผ่านมา ไม่ตัดใจลาให้เด็ดขาด
ช่างเถอะ..อย่าห่วงอะไรนัก แค่ความรักของกระดาษ
เดี๋ยวลมก็พัดขาด หัวใจกระดาษก็ปลิวไป
บอกคนของคุณนะ ว่าฉันจะหยุด..อะไร ๆ
รักคนของคุณต่อไป เหมือนที่ให้ใจกันนานมา
คุณกับเธอรักกัน จงมุ่งมั่นหมั่นรักษา
วันใดเจ็บช้ำอำลา ก็จงอย่างหมดความอดทน
ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก ที่จะรักใครสักคน
ผ่านร้อนฝ่าหนาวฝน อย่าทำรักหล่น..ง่ายดาย

อื้อหือ..เมื่อยแขนจัง หาเด็กให้สักคนสิค่ะ จะใช้ให้นวดแขนให้นักเขียน (ตัว) ใหญ่ ฮิ..ฮิ

ออกตัวไว้ก่อนค่ะ ว่าเป็นแค่คนหัดเขียนหนังสือเท่านั้น มิใช่ “นักเขียน” หรอก งานของออมยังแย่อยู่มากในเรื่องการใช้คำ ยิ่งฉันทลักษณ์ต่าง ๆ  สุดท้ายนะออมชอบตกม้าตายเรื่อยแหละ โดยเฉพาะบรรทัดสุดท้ายบางทีก็จบไม่ลงตามคำบังคับเลยเถิดไปถึงสุพรรณ อ่างทองนู่นแน่ะ..(ยกตัวอย่างเพื่อให้คุณเห็นภาพชัดขึ้นไง จากจังหวัดเลย ถึงสุพรรณ -- ทำนองนั้น)

ทน ๆ อ่านไปเถอะค่ะ คนเขียนยังไม่ขี้เกียจเลย จริง ๆ แล้วออมก็เขินนะ เขินที่จะเรียกงานของตัวเองว่าเป็นบทกลอน เพราะมันคงไม่มีในประเภทใด ๆ ของฉันทลักษณ์โคลงกลอนไทย มันเป็นแค่คำที่ถูกผสมผสานกันขึ้นมาแล้วคล้องจองกันเท่านั้นเอง อย่างนี้นักเขียนเขาได้มาอ่านเขาจะประณามออมไหมคะนี่ (ชักวิตก)

แต่อย่างไรก็ยังอยากเป็นคนเขียนหนังสือนี่คะ คิดอะไรได้ เขียนอะไรเป็นคำ ก็จะโน้ต ๆ เอาไว้หมดเอางี้นะ เหมือนเคย ขอยึดคุณพลไว้เป็นพวกหนึ่งคน หนึ่งเสียงบนระบอบประชาธิปไตยนี้ ออมจะรวบรวมงานเขียนทั้งหมดที่มีมาให้คุณช่วยอ่านดู ถึงแม้คุณจะไม่ใช่บรรณาธิการหนังสือฉบับใดก็ตาม อ่านนะคะในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง งานออกมาดี ๆ ชั่ว ๆ อย่างไร ออมก็มั่นใจแล้วว่ามีคนอ่าน 1 คน นะคะ..นะ

ขอบคุณค่ะ
  ออม

เธอจบบรรทัดสุดท้ายด้วยรอยยิ้มที่พึ่งจางจากใบหน้า พับกระดาษใส่ซองแล้วจ่าหน้าซองตาที่อยู่ที่จำได้ขึ้นใจ  แต่ยังไม่ปิดซองทันทีเพราะรู้ตัวดีว่าพรุ่งนี้จะต้องมาอ่านทวนดูอีกรอบ วางจดหมายไว้แล้วก็เหม่อมองนอกหน้าต่าง อ้างว้างและร้างไร้เหลือเกิน

แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 46 00:12:08