ความคิดเห็นที่ 1     ในหนึ่งชีวิตแสนสั้นบนโลกมนุษย์ของคนเรา จะมีสักกี่คนที่มอบความจริงใจสุด ๆ ให้คนรอบข้างได้ และมีสักกี่คนที่ได้รับน้ำใจแท้ ๆ จากเพื่อน ในเมื่อทุกคนในโลก จำต้องมีความทุกข์ยาก การที่เราอดทนแล้วมีเพื่อนมาทนอดด้วยย่อมไม่ธรรมดา นับตั้งแต่จำความได้ สมัยนั้นทองมีราคาบาทละสี่ร้อยบาท จากบรรยากาศ ชนบทไทยแถบภาคเหนือ ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ชาวบ้านส่วนใหญ่ดำเนินชีวิตอยู่ ได้ด้วยอาชีพทำนาทำสวนเป็นหลัก  อาชีพชาวนาจะรวยได้ไม่เท่าชาวสวน เพราะ ทำนามีข้าวเอาไว้เพื่อรับประทาน เลี้ยงปากท้อง แล้วอาศัยไปรับจ้างชาวสวนเอาเงิน มาไว้ซื้ออาหารการกิน เครื่องนุ่งห่มต่าง ๆ มีอยู่ช่วงหนึ่งแอบเรียกกันตามประสาเด็กกว่า “ยุคเรารวยด้วยกะหล่ำปลี” ช่วงนั้นชาวสวนเกือบทั้งหมู่บ้านแข่งกันปลูกกะหล่ำปลีขาย ชาวสวนหรูหราฟู่ฟ่ามีเงินมีทองใช้ไม่ขาดต่างแข่งกันซื้อโทรทัศน์ พัดลม เครื่องเสียง ฯ   มาอวดกันว่าข้าน่ะเจ๋งเอ็งก็รวย ที่ฮิตที่สุดจะเป็นทองภรรยาบ้านไหนไม่มีใส่ก็ต้องไป ขวนขวายมา บางบ้านสามี-ภรรยาทะเลาะกันก็เรื่องทองนี่แหละด้วยฝ่ายภรรยาจะเอา เงินไปซื้อทองมาใส่แข่งกับภรรยาสมาคมชาวหลอแหลทั้งหลาย ฝ่ายสามีก็อยากได้ วีดีโอมาไว้ดูหนังประเภทอย่างว่า (อย่างว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก) มาไว้ดูให้พอกระชุ่มกระชวย แต่ถึงอย่างไรก็น่าภูมิใจว่านี่คือภูมิปัญญาไทย เป็นเศรษฐกิจ ที่พอเพียง หาเงินได้จากน้ำพักน้ำแรงเป็นการเปลี่ยนแรงงานให้เป็นผลิตผลเปลี่ยน ผลิตผลให้เป็นเงิน แล้วซื้อหากันไว้ไม่ใช่น้อย ๆ  เพราะจะมีการนำลวดลายใหม่ ๆ มาอวดกันเสมอ ๆ ไม่ว่าเป็นงานบุญ งานแต่ง งานบวช  งานขึ้นบ้านใหม่ เรียกว่างาน ไหน ๆ พี่ไทยก็เมา เอ๊ย..งานไหน ๆ ก็ใส่ทองมาแข่งรวยกัน น่าเสียดายที่ตอนนั้น ดิฉันเด็กนักไม่รู้จักการกอบโกยผลประโยชน์ อีกทั้งยังเด็กเกินกว่าจะติดตามข่าวสาร บ้านเมือง รู้แต่ว่าวิทยุคลื่นไหนมีข่าวก็หมุนคลื่นใหม่ทีวีพักโฆษณาก็หันหน้าหนีไปคุย หรือไปเล่นอย่างอื่นใยเลยจะรู้ว่าทองบาทละสี่ร้อยจะกลายเป็นทองบาทละห้าหกพัน ดังเช่นปัจจุบันถึงอย่างไรก็ตาม ต้องขอขอบคุณรัฐบาลไทยและสรรเสริญพระบารมี ปกเกล้าปกกระหม่อมพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพ่อหลวงของปวงชนชาวไทย ที่ส่งเสริมและสนับสนุนการศึกษาให้เผยแพร่ไปถึงชนบท ให้ทุกคนได้รับรู้และเห็น ความสำคัญของข่าวสารและหลักการตลาดมากขึ้น ปัจจุบันประเทศไทยมีเศรษฐกิจที่ ถดถอยลงกว่าเดิมพี่ป้าน้าอาที่เคยร่ำรวยเงินทองปัจจุบันเริ่มกินบุญเก่ากันหลาย ครอบครัว ก็ทองหยองที่เคยซื้อ ๆ ไว้กันนั่นแหละนำมาเปลี่ยนเป็นเงินเอาไป ลงทุนเพิ่ม เพราะผลผลิตที่มีขายไม่ได้ราคาเท่าที่ควร ดิฉันเองก็เข้าออกร้านทองเป็นประจำ แต่มิได้ร่ำรวยถึงขนาดซื้อมาเพื่อ สะสมหรือเก็บไว้ใช้ยามยาก หากแต่เป็นการนำทองเก่ามาผันเป็นเงินเพื่อใช้ในยุค เศรษฐกิจย่ำแย่อย่างเช่นปัจจุบันต่างหาก เหตุการณ์ที่ประทับใจที่สุดเกี่ยวกับ ทองเป็นเรื่องที่เคยประสบด้วยตนเองแต่เป็นเรื่องของเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง คือเมื่อ ประมาณกลางปี 2541 เพื่อนโทรมาชวนให้ดิฉันไปต่างจังหวัด (ขออนุญาตไม่ ระบุจังหวัดและชื่อบุคคลเนื่องจากป้องกันความเสียหายของบุคคลที่กล่าวถึง) เพื่อนำเงินไปใช้หนี้เพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งเธอกู้เขามาทำการค้า จนบัดนี้เธอได้เก็บหอม รอมริบจนพอจะมีเงินไปคืนเขาแล้ว แต่เธอเป็นหนี้เท่าไหร่ดิฉันไม่ทราบจำนวน ทราบแต่ว่ามีเงินสดไปใช้หนี้เขาหนึ่งหมื่นบาท เราเดินทางไปทั้งหมด 5 คน คือครอบ ครัวเพื่อน พ่อ-แม่ ลูกสาวสองคนอายุสามขวบคนหนึ่งขวบครึ่งคนหนึ่งและตัวดิฉันเอง เด็กสองคนจะสวมสร้อยคอพร้อมพระเลี่ยมทอง สร้อยคอทองคำนั้นหนักเส้นละห้า สิบสตางค์ เมื่อไปถึงจุดหมายเขาก็เชิญเข้าไปในห้องรับแขกของบ้าน แต่เราคือ ดิฉัน เพื่อนและเด็กขอรออยู่ข้างนอก เนื่องจากตัวบ้านเป็นบ้านแบบชั้นเดียวและเปิด โล่งกว้างทำให้ที่ ที่เรานั่งรออยู่สามารถมองเห็นเหตุการณ์ภายในได้แต่ค่อนข้างไกล ไม่สามารถได้ยินเสียงพูดคุยกันได้ เราคุยกันพลางแอบสังเกตเหตุการณ์ในห้อง รับแขกไปพลาง เขาคุยกันได้พักใหญ่ก็เห็นสามีเพื่อนส่งเงินให้เจ้าของบ้าน เจ้าของบ้านไม่ยอมรับ เห็นสามีเพื่อนเขายกมือไหว้แล้วส่งเงินให้อีก เจ้าของบ้าน ก็ไม่ยอมรับ จนกระทั่งสามีเพื่อนดิฉันเดินออกมาบอกให้ภรรยาให้ถอดสร้อยคอ ลูกสาวทั้งสองมาให้แล้วให้เก็บพระไว้ให้ดี  ดิฉันเห็นเขาแอบกระพริบตาถี่ ๆ น่าใจหายเหลือเกินกับเหตุการณ์นั้นมันกดดันมาก ทุกคนปิดปากสนิทเราสื่อ ความหมายกันด้วยสายตา ดิฉันมองเพื่อนเธอมีน้ำมาคลอในหน่วยดวงตาสบตา สามีแล้วเธอปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะลงมือถอดสร้อยคอของลูกสาวลูกสาวคนโตร้องไห้จ้า ทันทีเมื่อถูกถอดทอง ส่วนน้องเห็นพี่สาวร้องก็ร้องตามบ้างเสียงร้องของเด็กนำมา ซึ่งความเจ็บปวดในดวงใจของพ่อและแม่เป็นอย่างยิ่ง  ดิฉันแอบเบือนหน้าหนี ผู้ใหญ่เสียดายเพราะทองนั้นคือทองรับขวัญหลานของคุณปู่คุณย่าที่ให้มา ส่วนเด็ก อาจจะร้องเพราะถูกแย่งของ ก็ใส่มาตั้งแต่รู้ความนี่นามันเป็นความเคยชินอย่างหนึ่ง ว่าต้องมี ทองหนึ่งบาทวันนั้นแม้ราคาไม่มากเท่าไหร่ก็จริงแต่คุณค่าทางด้านจิตใจ มีมากนัก ได้ยินเสียงเพื่อนกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือมันจำเป็นลูกแล้วแม่ซื้อให้ ใหม่นะลูกนะ โอ๋..โอ๋อย่าร้อง หลังจากกลับออกมาจากที่นั่น เราคุยกันถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมา เพื่อนดิฉันทั้งโมโหทั้งคับแค้นเสียใจและเสียดาย เธอร้องไห้ออกมาอย่างหมด อายเธอพร่ำแต่ว่าทองของเด็กมันยังเอาดิฉันก็ได้แต่เฝ้าปลอบใจแล้วเราก็สรุปกัน ว่าเราขอบใจสร้อยคอทองคำเส้นละห้าสิบสตางค์สองเส้นนั้นที่มันทำให้เรารู้จักน้ำใจคน รู้จักการเป็นเจ้าหนี้-ลูกหนี้มากขึ้น สร้อยคอทองคำสองเส้นนั้นช่วยเพื่อนดิฉันไว้ใน ยามยาก  ยากในที่นี้หมายถึงยากที่จะหาน้ำใจจากเพื่อน (คนที่เป็นเจ้าหนี้) และทองคำ ทั้งแหวน ทั้งสร้อยคอ มันช่วยดิฉันได้ยามยากเช่นกัน แต่ยากของดิฉันหมายถึงยากจน พุทธวาจากล่าวไว้ว่าการเป็นหนี้ เป็นทุกข์ในโลก ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ทาน ศีล สมาธิ ปัญญาจะเป็นทางช่วยให้พ้นทุกข์ ฉะนั้นยามมีปัญหา เราควรควบคุมจิตใจให้สงบ  ยอมรับชะตากรรมที่เกิดขึ้นแล้วแก้ไขไปตามเนื้อผ้า   เปรียบกับการล้มแล้วลุกขึ้นใหม่แล้วตั้งใจเดินต่อไปอย่างระวังกว่าเดิม อ่านจบก็ถอนหายใจ ไม่รู้งานนี้จะต้องรับประทานแห้วหรือเปล่า เพราะงานนี้เปิดรับผลงานจากนิสิต-นักศึกษาและประชาชนทั่วไป ทั่วประเทศ หนึ่งในเท่าไหร่หนอถึงจะได้เข้ารอบชิงชนะเลิศ คิดพลางหยิบซองจดหมายมา จ่าหน้าตามแผ่นใบปลิวที่จดไว้  หยิบแสตมป์ดวงละสามบาทมาติดเสร็จแล้วก็ จัดเก็บโต๊ะให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบซองจดหมายติดมือไปด้วยเพราะต้องไปหยอด ตู้รับจดหมายหน้าปากซอย   บ่ายวันอาทิตย์อย่างนี้ถนนดูโล่งและว่างจากรถราต่าง ๆ เธอวิ่งขึ้นรถเมล์ คันแรกที่โผล่มา แม้จะเคยไปมาแล้วแต่ก็ไปแค่ครั้งเดียวเมื่อต้นปีจะจดจำหนทาง ได้แค่ไหนก็ไม่รู้เพราะครั้งนั้นมีเพื่อนนำทางไป เธอเองก็มัวแต่คุยจ้อไม่ได้จดจำเส้น ทางเท่าไหร่ คนบนรถเมล์คันนี้ถึงแม้ไม่มากแต่ก็ไม่มีเก้าอี้ว่างเลย ออมตรึกตรองอยู่ พักหนึ่งก็เดินเข้าไปยืนใกล้ ๆ กับเบาะที่ผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษาเพราะอีกสองป้าย ข้างหน้ามีมหาวิทยาลัยเอกชนมีชื่อ กระดุมบนอกเสื้อนั้นบอกเธอว่าหล่อนเรียน อยู่ที่นั่นแน่นอน ฟ้านอกหน้าต่างรถเมล์วันนี้สีเป็นสีฟ้าสดใส มีกลุ่มเมฆสีขาวประปราย เหมือนมีใครสักคนทำสำลีหล่นแล้วมันก็ถูกลมพัดขึ้นไปประดับไว้บนราวฟ้า ออมมองฟ้าแล้วใจก็ลอยไปถึงใครบางคนที่พึ่งคุยกันจบไปเมื่อกี้ นึกแล้วก็หงุดหงิดเอง ทำไมเก็บเรื่องราวของเขามาฝันได้มากมายนักก็ไม่รู้ไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ   ผู้หญิงคนนั้นลงป้ายหน้ามหาวิทยาลัยดังกล่าวตามที่คิดไว้ ออมเลยได้นั่งบ้าง   เธอหลับตาพิงพนักตกอยู่ในห้วงภวังค์ของตนเองเงียบ ๆ  จนกระทั่งได้ยินเสียงลาก รองเท้าเดินสวบสาบ ๆ กอรปกับรถที่หยุดนิ่ง ออมเลยต้องขยับตัวลุกขึ้นบ้างรถเมล์สาย ที่เธอมาสุดสายตรงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ออมยืนงงนิด ๆ กับสถานที่ซึ่งไม่ค่อยคุ้น เคยก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินฝ่าเปลวแดดอันร้อนระอุยามบ่ายไปยังอีกฝั่งหนึ่งของถนน โดยข้ามสะพานลอยที่ดูสูงชันยาวเหยียดเต็มทีในความรู้สึกขณะนี้ เดินลงสะพาน ลอยแล้วเดินยิ้มเข้าหาแม่ค้าพวงมาลัยตรงเชิงสะพาน “พี่คะ ขอรบกวนแป๊ปนึงค่ะ จะสอบถามว่าถ้าไปถนนอังรีดูนังต์ ไปสภากาชาดไทยค่ะ ไปรถสายอะไรคะ” “เฮ้ย! สภากาชาดไทยไปทางไหนวะ ปุ๊” แม่ค้าพวงมาลัยหันไป ถามเพื่อนที่ขายพวกลูกอม ยาลม ยาหม่องแผงลอยที่อยู่ติดกัน แป้งฟังเขา คุยกันอยู่หลายนาที บรรดาแม่ค้าที่อยู่แถวนั้นอีกสองร้านมาร่วมหารือด้วย แต่ก็ไม่เห็นตกลงกันได้เสียที เธอจึงยิ้มแห้ง ๆ “พี่คะ..ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ”  แล้วก็เดินผละมาเมื่อเห็น จุดมุ่งหมายใหม่ ก็คือป้อมตำรวจที่เห็นคนของ ขสมก. ยืนอยู่แถวนั้น “พี่คะ ไปสภากาชาดไทยไปอย่างไรคะ”  พนักงานคนนั้นเป็น ผู้ชายแก่ ๆ คนหนึ่งสวมแว่นตาหนาเตอะ เขามองลอดแว่นมายังก่อนจะขยับ ขาแว่นตานิดหนึ่งก่อนจะตอบ “เจ็ด เจ็ด”  เขาตอบแค่นั้น และคงจะทนสายตาอันเปี่ยมไปด้วย เครื่องหมายคำถามของเธอไม่ไหวเลยขยายประโยคมากขึ้น “นั่งรถเมล์สายเจ็ด เจ็ด ไปลงหน้าโรงพยาบาลจุฬาฯ เดินย้อนไป ตรงทางแยกที่มีไฟแดงเลี้ยวซ้ายก็เจอแล้ว” “ขอบคุณค่ะ แต่ว่าสายเจ็ด เจ็ดที่ว่าขึ้นตรงไหนคะ”  ถามต่อเสียงอ่อย ๆ เขาถอนหายใจชี้มือไปที่ป้ายรถเมล์อีกฝั่งหนึ่งที่ต้องข้ามสะพานลอยอีกรอบหนึ่ง เธอมองตามชักท้อแฮะ เพราะท้องเริ่มอุทรณ์ลืมไปว่าตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทาน อะไรเลยแม้แต่น้ำสักหยด ก้มหน้าต่อไปเถอะยายออมเอ๋ยตั้งใจแล้วนี่ สะพานลอยนี้ คงยังสร้างไม่เสร็จสมบูรณ์เพราะมีเห็นคนงานก่อสร้างสามสี่คนนั่งพักร้อนอยู่บนสะพาน อีกสองคนกำลังเก็บฉาบปูนอยู่แถบหัวสะพานลอยฝั่งที่เธอกำลังจะเดินลง แม้สะพานลอยยังสร้างไม่เสร็จ เปิดให้ใช้เพียงบางส่วนแต่ไม่วายมีพ่อค้าแม่ขายที่ ปูผ้าบ้าง เสื่อพลาสติกบ้าง วางขายสินค้าพวกของใช้กระจุกกระจิก ยางรัดผม บ้างก็เป็นเสื้อผ้าเด็กตัวละสิบบาท บ้างก็เป็นพวกพวงกุญแจน่ารัก ๆ เออหนอเมืองไทย คนไทย หนทางทำกินไม่เคยสิ้นสุด เธอเร่งฝีเท้าให้ไปถึงป้ายรถเมล์โดยเร็วเมื่อมองนาฬิกาบนข้อมือ มิใยดีกับท้องที่ร้องหาอาหาร โธ่จะให้ใส่ใจได้อย่างไรล่ะ ร้านอาหารแถวนี้มีให้เห็นที่ไหน แล้วเธอคงต้องรีบไปให้ทันเวลาเพราะเหลืออีกเพียงชั่วโมงเดียวสภากาชาดก็จะปิดทำการ   ไม่อยากมาเสียเที่ยวให้เหนื่อยเล่น ไหน ๆ ก็ตั้งใจจะทำบุญแล้ว จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 10 ก.ย. 46 10:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)     พอถึงป้ายรถเมล์ก็ชะเง้อหารถเมล์สายที่ต้องการ เมื่อเห็นก็รีบวิ่งขึ้นไป บนรถไม่มีที่นั่งให้ เธออีกตามเคย ออมชำระเงินแล้วกระซิบกับพนักงานเก็บเงินค่าโดยสารซึ่งเป็นหญิงสาวท่าทางใจดีที่ รับพยักหน้ารับคำเมื่อได้ยินที่เธอบอก อากาศอบอ้าวของบ่ายแก่ ๆ     อย่างนี้ทำให้น่าอึดอัดไม่น้อยทั้ง ไม่ชินกับการเดินทางโดยใช้บริการของ ขสมก. ไกล ๆ แบบนี้อีกต่างหาก เหงื่อซึมออกมาตามไรผมจน ต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาซับเบา ๆ     นานเต็มทนกว่ากระเป๋ารถเมล์จะมาสะกิดบอกให้ลง ป้ายหน้า “ลงป้ายหน้าค่ะน้อง แล้วเดินข้ามฝั่งไป เดินย้อนไปทางแยกเมื่อตะกี้นะคะแล้วเลี้ยวซ้าย จะเห็นป้ายสภากาชาดชัดเจนเลย” “ขอบคุณค่ะ”  รีบเดินตามคำบอกเล่าเมื่อกี้ พอเห็นตึกสภากาชาดตรงหน้าก็ยิ้มอย่างดีใจ เปิดประตูเข้าไปก็รู้สึกถึงความเย็นฉ่ำของอากาศภายในที่อยู่ใต้การควบคุมของเครื่องปรับอากาศ ตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างฝา รีบไปกรอกเอกสารแจ้งความประสงค์ ก่อนจะไปวัดความดัน ยิ้มแห้ง ๆ แล้ว เสหลบตาเมื่อเจ้าหน้าที่ถามว่า “ทานข้าวเรียบร้อยนะคะ” “ค่ะ”       ตอบเบา ๆ “เรียบร้อยค่ะ เชิญช่องสามค่ะไปชั่งน้ำหนักก่อนนะคะ” “ค่ะ” “เชิญนั่งครับเมื่อคืนนอนดึกมั๊ย”      เจ้าหน้าที่ยื่นมือมารับเมื่อมือของเธอเพื่อจะเจาะเลือด ไปตรวจตามขั้นตอน หลบตาตอบเบา ๆ “ดึกค่ะแต่ก็ครบหกชั่วโมงค่ะ” “เหรอทำอะไรดึกล่ะ” “อ่านหนังสือค่ะ” “ขอมือครับ”        เขาบอกเมื่อเธอไม่ยอมส่งมือให้ซะที ส่งมือให้เขางง ๆ แต่ก็ถึงบางอ้อ ลืมไปว่าเขาต้องตรวจเลือดก่อน เจ้าหน้าที่ใช้สำลีชุบอัลกอฮอล์มาเช็ดที่นิ้วนางเบา ๆ ออมเบือนหน้า หลับตาปี๋ “อ๊าก”       ร้องเสียงอยู่ในลำคอ ชายหนุ่มตรงหน้าหัวเราะ “กลัวเข็มหรือเราน่ะ” “นิดหน่อยค่ะ  คือถ้าไม่เห็นก็ไม่เป็นไร”   “เชิญครับไปรับแถบบาร์โค้ดติดเอกสารนี้แล้วเดินตรงไปหน่อย เลี้ยวซ้ายเข้าประตูห้องไป ที่ตรงหน้าเลยเอาเอกสารไปยื่นโต๊ะไหนก็ได้มีอยู่สองโต๊ะซ้าย-ขวา” “ค่ะ”  เดินไปตามคำบอกเล่านั้นอีกครั้ง ห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มีเตียงหรือจะพูดให้ถูกก็คือมีเบาะ วางเรียงรายต่อกันสามด้านบนแท่นที่ก่อด้วยปูนสูงประมาณครึ่งเมตรเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า โดยเปิดแถบ หนึ่งเป็นประตูให้เจ้าหน้าที่เข้าไปทำงานแถบใน ส่วนแถบนอกก็จะจัดตั้งเก้าอี้พลาสติกสีส้มไว้รายรอบ มีคนนอนบนเบาะนั้นสามสี่คน เจ้าหน้าที่ผู้หญิงแต่งกายด้วยชุดขาวเหมือนพยาบาลเชิญเธอไปยังเตียง ที่ว่าง เมื่อล้มตัวลงนอนก็ใช้ผ้าขาวมาวางคลุมให้ถึงอก จับแขนขวาเธอไปรัดด้วยเส้นเอ็นเล็ก ๆ พอเขา ใช้สำลีชุบอัลกอฮอลล์มาเช็ดตรงข้อพับแขนออมก็รีบเบือนหน้าหนี หลับตาปี๋อีกครั้ง เจ็บอีกแปล๊บ! เมื่อถูก เข็มเจาะแทงลงบนเนื้อ ขยับนิ้วกำท่อนไม้หุ้ม กลม ๆ ที่ไม่ทันสังเกตว่าถูกนำมาใส่ไว้ในมือตอนไหนไปมา ชำเลืองตามองคนที่อยู่ด้านข้างนิด ๆ เขาก็เฉย ๆ จำคำที่เพื่อนเคยบอกว่าถ้ามาบริจาคเลือดก็ให้หลับตา ตั้งจิตอธิฐานด้วยจะได้บุญเยอะ เห็นผลเร็ว เลยตั้งสมาธิรวบรวมจิตใจ “ขออุทิศส่วนบุญกุศลที่ได้บริจาคเลือดครั้งนี้ให้คุณพ่อ-คุณแม่ค่ะ”  ร่วมห้านาทีกว่าเจ้าหน้าที่ จะมาปลดเข็มให้ เจ็บไม่หาย จึงนอนนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งอย่างนั้นครู่ใหญ่กว่าจะลุกออกมาได้ ห้องพักสำหรับผู้บริจาคเลือดอยู่อีกฝั่งหนึ่งใกล้ทางออก เห็นเด็กสาวคนหนึ่งนอนยาวเหยียดอยู่ตรงโซฟา มีเพื่อนสาวแกว่งแอมโมเนียให้ไปมาเหนือจมูกใบหน้านั้นซีดเซียวแต่แววตา กลับสดใสหัวเราะหยอกล้อกับเพื่อเบา ๆ เธอเลือกที่จะเดินไปหาคุณป้าคนหนึ่งที่ทำหน้าที่ทำแผลโดยแกะ สำลีที่ข้อพับแขนของผู้บริจาคเลือดออก แล้วปิดพลาสเตอร์ลงไปแทน หิวจนตาลาย พอออกมานอกอาคาร ได้ก็เดินลิ่ว ๆ เพื่อจะหารถนั่งกลับบ้าน ออมมาถึงอพาร์ทเม้นท์อย่างโผเผเต็มที แข็งใจเกาะราวบันไดลากขาขึ้นไปยังชั้นสอง แม้จะ ทุลักทุเลแต่ในที่สุดความพยายามก็เป็นผล สอดกุญแจเปิดประตูได้ก็ปิดประตูตามไม่สังเกตด้วยซ้ำว่าล็อค ห้องหรือไม่ ตะเกียกตะกายไปที่เตียงนอนหลับสนิททันทีที่ศรีษะพบหมอน แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 46 12:47:38 จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 10 ก.ย. 46 10:07:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โหย ยังอุตส่าห์กลับถึงบ้านได้ด้วย ข้าวก็ไม่ได้กิน ปกติเวลาบริจาคเลือดแล้ว เค้าไม่มีอะไรให้ทานเหรอคะ เห็นที่ญี่ปุ่นนี่ ถ้าเป็นศูนย์บริจาคเลือดใหญ่ๆนี่ กินเอาอิ่มได้เลยอ่ะ (แต่ไม่เคยบริจาคเองหรอกค่ะ อิอิ น้ำหนักไม่ถึงง่ะ) จากคุณ : TSURUGI - [ 10 ก.ย. 46 15:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่อ จริง ๆ แล้วมีค่ะ แต่คนนี้กำลังเศร้า เลยไม่อยากกินไรมั้ง อิอิ จากคุณ : แจม (สีน้ำฟ้า) - [ 10 ก.ย. 46 15:49:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าเป็นการให้เลือดที่กาชาดไทย จะมีโอวัลตินกับชาร้อน แล้วก็ของขบเคี้ยว 1 ซองค่ะ ที่ประเทศหนึ่งแถบยุโรปจะมีเป็นอาหารครบชุดเลย ส่วนที่อเมริกา อาจจะแล้วแต่รัฐค่ะ ที่ยูท่าห์ไม่มีอะไรเลย แถมต้องโทรไปนัดเวลาอีกต่างหาก ไม่ง้อคนเลยนะนี่ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ย. 46 22:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่ะ .. จริงค่ะ คุณสก็อตตี้.. แจมก็ตื่นเต้นเกินเหตุ ขอบคุณค่ะ .. อิอิ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 11 ก.ย. 46 09:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮ่า..ฮ่า.. ไม่ได้กินโอวัลตินจนได้ ตามไปอ่านต่อดีก่านะ..เจ้าตัวดี จากคุณ : พี่ดอกแก้ว - [ 19 ก.ย. 46 21:30:05 A:202.47.238.216 X: ]