ความคิดเห็นที่ 1                                                 ในความทรงจำ ... ที่แม้จะลางเลือน ... หากพริมยังคงมองเห็นภาพของครอบครัว             ที่ครั้งหนึ่ง ‘เคย’ มีความสุขอย่างแท้จริง ... ทุกเย็น แม่มักจะไปรับเธอกลับจากโรงเรียน ดูแลให้เธอทำการบ้าน และช่วยกันเตรียมอาหารเย็น                 ‘รอพ่อกลับมาแล้วค่อยกินพร้อมกัน’                 แม่บอกเธออย่างนั้นเสมอ ... และหลังอาหารเย็น พ่อ แม่ ลูก จะนั่งดูทีวีร่วมกัน บางครั้ง เด็กหญิงจะผลอยหลับไปหน้าทีวี แต่อีกหลายครั้ง พ่อ แม่ ลูก จะเบียดขดกันอยู่บนเตียงเล็ก ฟังนิทานที่ต้องผลัดกันเล่า ... ซึ่งเมื่อถึงคราวเด็กหญิง เธอมักจะแกล้งหลับตานิ่ง ทำท่าว่ากำลังนอนหลับอย่างแสนสุข โดยที่พ่อกับแม่จะช่วยกันแกล้งให้เธอต้องลืมตาด้วยสารพัดวิธี .. สุดท้ายก่อนจะนอน พ่อแม่จะจูบแก้มเธอคนละข้าง ห่มผ้าให้ รอจนเธอหลับตา แล้วจึงปิดไฟกลับออกไปนอนอีกห้อง                                 ชีวิตเธอมีความสุขเช่นนี้เรื่อยมาจนกระทั่ง .. พ่อ .. เริ่มกลับบ้านดึกในบางวัน .. แม่ .. เลิกบอกให้เธอรอ ‘กินข้าวพร้อมพ่อ’ เหมือนเคย แล้ววันหนึ่ง วันที่พริมไม่เคยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ... หากรู้เพียงว่า บ้าน ... ไม่เหมือนบ้านที่เธอเคยรู้จักอีกต่อไป ความขัดแย้ง ไม่เข้าใจ มีให้เธอเห็นอยู่เสมอ ... เด็กหญิงเคยหวาดหวั่น จนเลิกหวั่น ร้องไห้ จนไม่มีน้ำตาจะไหลอีก หลายครั้ง เธอนอนหลับไปทั้งที่มีรูปถ่ายของครอบครัว แนบอยู่กับอก แต่ไม่มีใครเคยรู้ว่าเธอรู้สึกเช่นไร เพราะต่อหน้าพ่อแม่ พริมจะนิ่ง เฉย เก็บความรู้สึกไว้ในใจเสมอ                                 เด็กหญิงเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ กรอบรูปสลักลายสวย ล้อมรอบภาพของครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น ... พ่อ แม่ ลูกสาวตัวน้อย เบียดชิดกัน มีทะเลกับหาดทรายขาวอยู่เบื้องหลัง ... ภาพสุดท้าย ก่อนที่ความเปลี่ยนแปลงจะมาเยือน ... ภาพความทรงจำของ ‘ครอบครัว’ ภาพสุดท้ายที่พริมมี แม่รักเธอยิ่งชีวิต .. พริมรู้ดี หลายครั้งที่แม่ดึงตัวเธอเข้าไปกอด .. แล้วร้องไห้ พริมจึงไม่อยากจากแม่ .. แม่คงจะผิดหวัง เสียใจ หากเธอเลือกที่จะไปกับพ่อ ... แม่คงจะเข้าใจผิด คิดว่าพริมรักพ่อมากกว่าแม่                 แต่พ่อก็รักเธอมากเหมือนกันนี่นะ ... เสียงหนึ่งในหัวใจบอกพริม อย่าว่าแต่จะตี แม้จะตวาดใส่เธอ พ่อก็ยังไม่เคยทำ .. ไม่ว่าจะหงุดหงิด โมโหใคร หรืออะไรมา หากเมื่อเธอวิ่งเข้าไปหา พ่อจะยิ้มรับ และโอบกอดเธอไว้ทุกครั้ง ... เคยมีคนบอกเธอ .. ก็เพื่อนแม่นั่นแหละ พูดอย่างชื่นชมแกมอิจฉา                 “คุณพ่อหนูพริมน่ารักจริง”                 แล้วเธอจะทำได้อย่างไร .. จะให้พ่อเดินจากไปคนเดียว พ่อก็คงเสียใจ .. แล้วหากไม่มีพ่อ ใครกันจะส่งรอยยิ้มอบอุ่น ปลอบใจยามเธอโดนดุ                 ‘แต่ถ้า .. ไม่มีเธอเสียเลยล่ะ?’ .. อีกเสียงหนึ่งในหัวใจร้องถาม   พริมนิ่งคิด .. หากไม่มีเธอ พ่อคงไม่กังวลเรื่องใดอีก แล้วแม่ .. ก็จะไม่ต้องเสียใจ ว่าเธอรักพ่อมากกว่า จะไม่มีใครต้องเสียใจ หากไม่มีเธอ ...                 ไวเท่าความคิด .. เด็กหญิงกวาดตามองบนโต๊ะเขียนหนังสือ .. คัทเตอร์อันเล็ก คบกริบ วางอยู่บนนั้น                 พริมมองคัทเตอร์ แล้วนึกถึงภาพในหนังที่เธอเคยเห็น .. ภาพหญิงสาว จรดคัทเตอร์กรีดลงบนข้อมือ .. แล้วทุกอย่างก็จบ ... ใช้เวลาไม่นาน และ คงจะไม่เจ็บนักหรอก                 เธอหยิบคัทเตอร์บนโต๊ะขึ้นมาไว้ในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้าง คว้ากรอบรูปแสนรักแนบไว้กับอก ... เด็กหญิงเดินช้าๆ ไปทรุดนั่งอยู่ที่มุมห้อง ... ที่ที่เธอเคยซบหน้าร้องไห้ ยามได้ยินเสียงทะเลาะเบาะแว้งของพ่อกับแม่ ... หากไม่มีเธอ เรื่องทุกอย่างจะจบลงอย่างง่ายดาย ...                 ... ถ้าไม่มีพริม พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องเสียใจ พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องเถียงกัน ว่าพริมรักใครมากกว่า ...                 พริมพูดเบาๆกับตัวเอง .. ใบมีดสีเงินคมปลาบถูกเลื่อนไว้เตรียมพร้อม เด็กหญิงวางกรอบรูปลงข้างตัว จ่อคัทเตอร์ไว้เหนือข้อมือข้างหนึ่ง เธอกลั้นหายใจ หลับตา ก่อนจรดใบมีดลงช้าๆ ... เด็กหญิงรู้สึกเสียวปลาบบริเวณที่ใบมีดจรดลง หากเพียงชั่วครู่ เธอก็ไม่รู้สึกอะไรอีก ภาพต่างๆในความทรงจำ ไหลย้อนมาให้เธอเห็น ทีละฉาก ทีละตอน ... ภาพครอบครัวอันแสนสุข จนถึงภาพเธอซุกตัวร้องไห้อยู่ในความมืด ..                 ในห้วงสุดท้ายของความคิด พริมเห็นภาพลางเลือน คล้ายฝัน .. หากเป็นฝันอันแสนดี พ่อ แม่ ลูก เดินเรียงกัน เก็บก้อนหินสวยๆบนหาดทรายขาวตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าใส ...                 ‘คล้ายภาพในกรอบรูป’ เด็กหญิงบอกตัวเอง ยิ้มเป็นสุข ...                   เครื่องเสียงยังคงเล่นเพลงจากแผ่น cd อย่างต่อเนื่อง มันจะเล่นวนอยู่อย่างนั้น อีกหลายชั่วโมง หากไม่มีผู้ใดปิด ... ห้องนอนเล็กมืดมิด มีเพียงแสงจันทร์ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาเท่านั้น ที่ทำให้เกิดเงาตะคุ่ม ... มุมห้อง .. ร่างของเด็กหญิงผู้หนึ่งเอนซบกับผนัง         พื้นพรมรอบตัวมีของเหลวบางอย่างไหลซึม แผ่ขยายเป็นวงกว้างอย่างช้าๆ ดวงตาของเด็กหญิงผู้นั้นปิดสนิท .. บนใบหน้ามีรอยยิ้มจางๆ ลมหายใจรวยริน .. .. พร้อมจะหยุดลงได้ทุกวินาที ... จากคุณ : Moon_Light - [ 10 ก.ย. 46 10:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จบเจ้าค่ะ.. โอย เหนื่อยอย่างยิ่งกับการจัดหน้า - -"             ฝากไปอ่านกันด้วยนะคะ เรื่องนี้เขียนไว้นานพอสมควรแล้ว อารมณ์ไหนก็ไม่รู้นะนี่ .. อิอิ ยินดีรับคำติชมจากทุกท่านค่ะ ^^ จากคุณ : Moon_Light - [ 10 ก.ย. 46 10:18:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบมากๆ จากคุณ : i-scream - [ 10 ก.ย. 46 10:23:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอย...เข่าอ่อน เป็นลมไปแล้วเจ้าข้าเอ้ย... ขอยาดม ยาลม ยาหม่องด่วน คนแก่หัวใจจะวาย เห็นเลือดเยอะๆไม่ได้... จากคุณ : A-ME-BA - [ 10 ก.ย. 46 10:26:55 A:203.144.143.250 X:203.118.113.170 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทามมายจบแบบนี้อ่า แต่เขียนได้okแล้ว เขียนๆเยอะๆนะก็จะดีขึ้นเองแหละ แต่ก็สนุกดีนะ จากคุณ : thekop (cygnet) - [ 10 ก.ย. 46 10:41:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบค่่ะ...ชอบมากด้วย แต่เจ็บแทนจังค่ะ....น่าสงสาร เขียนมาอีกนะคะ...รออ่าน จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 10 ก.ย. 46 11:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เหมือนพีไม่เจอคุณตั้งนานแหนะค่ะ... แหะ...แหะ..ไม่รู้ตัวเองตกข่างหรือเปล่า... อ่านไป...โอ้โห.....เลือดกะน้ำตาท่วมจอเลยอ่ะค่ะ..... (^__^") จากคุณ : p_jung - [ 10 ก.ย. 46 18:29:57 A:169.210.6.149 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : O-HO - [ 10 ก.ย. 46 21:47:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 (พูดไม่ออก) ไม่รู้คนเป็นพ่อ-แม่จะกลับมาเข้าใจกัน โทษตัวเอง หรือโทษอีกฝ่ายสินะ จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ย. 46 23:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เศร้าจังเลยค่ะ.. อย่างนี้พ่อแม่เสียใจแย่เลยนะคะ พรุ่งนี้ก็สายเกินไป  .. ซะแล้ว จากคุณ : immuno - [ 11 ก.ย. 46 00:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วเศร้าใจนะคะ สงสารเด็กจริง ๆ เลย เฮ่อ ... จากคุณ : Clear Ice - [ 11 ก.ย. 46 01:13:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เออหนอ.... เศร้าจังเลย... ไม่อยากให้เรื่องจริงต้องเป็นแบบนี้เลยนะ ฮือๆๆ จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 11 ก.ย. 46 13:35:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบกระทู้ๆๆ อิอิ i-scream.. ดีใจที่ชอบค่ะ ไว้จะเขียนมาให้อ่านอีกนะ A-ME-BA.. หยิบยาดมส่งให้.. ใจเย็นๆนะค๊า อิอิ thekop (cygnet).. แฮะ แฮะ จบแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปเหรอคะ - -" ขออภัย ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ เรื่องมันพาไป.. รวยระรินกลิ่นชา .. ดีใจค่ะที่คุณชอบ .. พ่อและแม่ของพริมคงเจ็บยิ่งกว่านะคะ ถ้าตื่นมาพบว่าลูกสาวสุดที่รักได้จากไปแล้ว.. เป็นความผิดพลาดอย่างที่ไม่น่าเกิดขึ้นจริงๆ p_jung.. มูนไลท์หายไปจากถนนฯนานพอสมควรค่ะ ไม่ได้อ่าน ไม่ได้ตอบ ไม่ได้โพส อิอิ แต่ตอนนี้กลับมาแล้วววว ^^ ปล. คนเขียน เขียนไปก็หดหู่ไปเหมือนกันค่ะ O-HO.. พี่โอ้โฮ..โอ๋ๆ อย่าร้องนะคะ ร้องแล้วไม่สวยนะ :P ไม่ได้เข้ามานานเชียวค่ะ ยังคิดถึงเรื่องสั้นหวานๆของพี่อยู่เลย :D scottie.. สวัสดีค่ะพี่ scottie ถ้าพ่อกับแม่ของพริม ต่างโทษกันว่าเป็นความผิดของอีกฝ่าย   เรื่องนี้คงยิ่งหดหู่มากขึ้นแน่ๆเลยค่ะ immuno.. พ่อแม่ต้องเสียใจมากแน่ๆค่ะ ความจริงเรื่องนี้ เป็นอุทธาหรณ์เกี่ยวกับสื่อได้เหมือนกันนะ ภาพในละครบางภาพ เป็นอันตรายสำหรับเด็กๆจริงๆค่ะ หวังว่าคงจะไม่มีเด็กคนไหนทำแบบพริมหรอกนะ.. Clear Ice.. สวัสดีค่ะพี่ไอซ์.. ไม่ได้เข้ามานาน ดีใจที่ได้เจออีกนะคะ ^^ คุณพีท (PeterPuck).. ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริงๆค่ะ มันคงสะท้อนภาพสังคมที่ไม่น่าอยู่เอาซะเลย ไหนจะปัญหาครอบครัว.. แล้วยังสื่อที่เสนอภาพผิดๆให้เด็กเห็นอีกเนอะ.. จากคุณ : Moon_Light - [ 11 ก.ย. 46 20:25:31 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ง่า..โหดร้ายจังเลยค่ะ...อ่านแล้ว..เศร้าอะ   แง้ ..... จากคุณ : หนูยี ขี้แง (หนูยี) - [ 12 ก.ย. 46 02:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เก่งจังเลยค่ะ แต่งเรื่องนี้ได้...ได้อารมณ์จริงๆ จากคุณ : ... - [ 12 ก.ย. 46 21:09:08 A:203.113.32.11 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 หนูยี ขี้แง (หนูยี).. นี่คนเขียนจะโดนข้อหาโหดร้ายรึเปล่าเนี่ย ทำคนร้องไห้กันเป็นแถว - -" ความคิดเห็นที่ 15 .. ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ ^^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ จากคุณ : Moon_Light - [ 14 ก.ย. 46 06:06:06 ]