ความคิดเห็นที่ 1 ไม่กี่วันต่อมามีเรื่องราวให้ออมได้ตื่นเต้นโดยไม่คาดคิดล่วงหน้า เพราะที่ทำงาน ประกาศหยุดงานในช่วงเทศกาลลอยกระทงพอดี เธอจึงถือโอกาสนั้นออกเดินทางไปเที่ยวงาน ลอยกระทงที่เชียงใหม่โดยไม่มีแผนมาก่อน  ฉุกละหุกบ้างตรงที่ไม่ได้จองตั๋วรถโดยสารประเภท ใด ๆ เลยไว้ล่วงหน้ามาก่อน “โยนหัวก้อยก็แล้วกันเจ้าออม หัวไปรถทัวร์ถ้าได้ก้อยก็ไปรถไฟ”       เธอบอก กับตัวเองอย่างนั้น สุดท้ายก็ได้ก้อยเธอรีบเก็บของใส่กระเป๋าเป้เป็นการด่วน ก่อนจะ เดินทางวันหนึ่งก็โทรไปหาหวานใจซะหน่อย แกล้งชวนไปงั้นแหละ และคุณพลเขาก็ ปฏิเสธตามเคย ดังนั้นพอถึงเวลาจริง ๆ เธอก็เดินทางไปยังสถานีรถไฟหัวลำโพงตามลำพัง ออมก็กระชับเป้แนบลำตัวและเดินเข้าไปต่อท้ายแถวในช่องที่เขียนป้ายด้วยตัวหนังสือ สีแดงโต ๆ ว่า “เชียงใหม่”   รอจนกระทั่งชำระเงินเสร็จสรรพแล้วจึงเดินเตร็ดเตร่ดู ตามร้านค้าเพื่อตุนสเบียงและหาหนังสือถูกใจอีกสักเล่ม.. เมื่อซื้อของเสร็จแล้วยังเหลือ เวลาอีกครึ่งชั่วโมงเธอจึงสอดส่ายสายตาหาที่นั่งพักขา ท่ามกลางผู้คนที่เดินกันไปมา ซึ่งไม่หนาตานักในวันนี้ คงจะไม่ใช่เทศกาลหรือกรอปกับวันนี้เป็นวันธรรมดา มิใช่เสาร์ หรืออาทิตย์ผู้คนจึงบางตากว่าที่เคยเห็นเก้าอี้ว่างหลายตัว แล้วเธอก็สะดุดตาผู้ชายคนหนึ่ง สวมแว่นตาสีดำเหมือนจะมองตรงมายังเธอเช่นกันทำให้ออมร้อนวูบที่แก้มนวลอย่าง ช่วยไม่ได้ ใครกันหนอหน้าคุ้น ๆ  เขาลุกขึ้นยืนแล้วทิ้งสมุดปกแข็งสีดำเล่มหนึ่งตรงนั้น สมุดเล่มนั้นก็คุ้นอีกแหละ ผู้คนผ่านไปผ่านมา ไม่มีใครสนใจ ใครคนหนึ่งเดินเฉียด เข้าใกล้จนเธอต้องเบี่ยงตัวหลบ ครู่เดียวเท่านั้นเองที่ละสายตาจากเขา ชายผู้นั้นก็ หันหลังเดินจากไป เขาห่างออกไปทุกที ๆ ออมจึงขยับขาเข้าไปหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมาเปิด ลายมือคุ้นตาจนเธอต้องเบิกตากว้างขึ้น สำหรับ..คุณกฤชพล  เพื่อนที่แสนใจดีในวันที่เหมือนไม่มีใคร  อ่านจบแล้ว...ทำลายทิ้งได้..ตามใจคุณ     ............ ลงท้ายเป็นลายเซนต์หวัด ๆ อ่านคล้ายคำว่าอัม  ออมพลิกหน้าต่อไปผ่าน ๆ คร่าว ๆ  มีตัวหนังสือเรียงรายเบียดเสียดอยู่เต็มจนถึงหน้าสุดท้าย.. บางหน้ามีรอยด่าง เป็นวง ๆ บนหน้ากระดาษ “รอยคราบหยดน้ำตา”  ออมบอกตัวเองอย่างนั้น เสียงประกาศ ก้องบริเวณให้ผู้โดยสารขาที่จะขึ้นไปเชียงใหม่ให้ขึ้นรถไฟที่ชานชาลาหมายเลข 3 ออมถือ สมุดวิ่งไปตามที่ชายคนนั้นลับตาไปเมื่อครู่ แม้บริเวณนั้นจะมีผู้คนมากมายแต่ไม่เห็นเขา ปะปนอยู่ในคนเหล่านั้นเลย หล่อนทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคออย่างหงุดหงิด เสียงประกาศ เตือนผู้โดยสารแว่วมาอีกครั้งเธอจำต้องวิ่งกลับไปทางเดิมเพื่อขึ้นรถไฟให้ทันเวลาถ้าออม จะหันมามองข้างหลังสักแว่บหนึ่งจะมีโอกาสเห็นชายคนที่เธอมองหาวิ่งตามรถไฟที่เริ่ม เคลื่อนตัวพร้อมกับกระโดดขึ้นบันไดได้อย่างหวุดหวิด ออมเดินตามหาเลขโบกี้ที่ระบุในตั๋วพร้อม ๆ กับสังเกตเหตุการณ์รอบตัว เมื่อเจอที่นั่งเธอจัดเก็บสัมภาระก็คือกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่นั่นแหละวางเทินไว้ที่ชั้นเก็บ ของที่อยู่ติดเพดานโบกี้รถไฟแล้วนั่งลง ที่นั่งข้างตัวเธอยังว่างเปล่า เหมือนกับที่นั่งอีก สองที่ ที่อยู่ตรงข้ามกัน หันไปมองอีกฝั่งหนึ่งของทางเดินมีผู้หญิงวัยกลางคนสองคน นั่งอยู่สองคนหันหน้าเข้าหากัน พอสองคนนั้นมองมาเธอก็ยิ้มให้อย่างมีไมตรี โบกี้นี้เป็น ชั้นประหยัดหรือจะเรียกว่าชั้นสาม เพราะไม่จองตั๋วล่วงหน้าเธอก็เลยต้องมาใช้บริการ รถไฟชั้นที่คนนิยมกันมากที่สุดอย่างนี้  ออมจัดเก็บสัมภาระเสร็จสรรพ ออมก็เริ่มเปิดสมุดในมืออ่าน รอยยิ้มแต้มเต็มหน้าเมื่อเห็นลายมือคุ้นตา สมุดเล่มนี้เป็น ของเธอเองที่เขียนแล้วส่งไปให้เขาอ่าน เป็นรวมบทกวีทั้งหมดที่เธอมี ส่งไปให้เขา ช่วยอ่าน อ่ะก็ไม่อยากบ้าเก็บไว้อ่านคนเดียวนี่นา ให้เขาเป็นเหยื่อน่ะดีแล้ว  เขาไม่ค่อย กล้าบ่นหรอกอย่างมากก็บอกว่าดี - ไม่ดีอย่างไรแค่นี้ออมก็พอใจแล้ว จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 10 ก.ย. 46 14:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ้าว พลมีภรรยาแล้วเหรอคะ ว้า อย่างงี้ไม่ค่อยชอบการกระทำของออมเลยอ่ะ รู้ว่าเค้ามีใครอยู่แล้ว ก็ยังจะเขียนจดหมาย(รัก)ส่งกระหน่ำอีก จากคุณ : TSURUGI - [ 10 ก.ย. 46 16:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อุบอิบไว้ก่อนค่ะ.. อยากรู้ก็ตามกันไปดูดีกว่านะจ้ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 10 ก.ย. 46 16:49:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาตีตั๊วเป็นผู้ชมขอบสนามค่ะ เพิ่มยอดสมาชิกให้อีกคน (สองคนกับน้องกิ๊ฟ)...ดีใจป่าว เจ้าตัวดี จากคุณ : พี่ดอกแก้ว - [ 19 ก.ย. 46 21:35:54 A:202.47.238.216 X: ]