ผมมีอาชีพขายบริการ  ม่ า ย ช่ า ย อ ย่ า ง น้ า น บริการทุกอย่างที่เกี่ยวกับโทรศัพท์มือถือเปิดร้านเล็ก ๆ อยู่ในตลาดจตุจักรตลาดที่มีชื่อเหมือนกันอยู่แทบทุกจังหวัดในประเทศไทยเอาเป็นว่าอยู่ในอำเภอเมืองของจังหวัดหนึ่งก็แล้วกัน
“พี่ค๊ะบัตร วันทูทรี 300 ใบคะ”
เจ้าของเสียงหวานสดใสเป็นเด็กนักเรียนชั้น ม.4 ของโรงเรียนสตรีประจำจังหวัดที่ทราบเพราะเธอมาทั้งชุดนักเรียนแต่เอาเสื้อออกนอกกระโปรงในมือเธอมีมือถือจอสีมีกล้องในตัวยี่ห้อดังราคาแพง หน้าตาหรือครับไม่ต้องพูดถึงพอลล่าก็พอลล่าเถอะน่ารักขนาดนี้ต้องแซว
“รับไปก่อน 1 ใบครับที่เหลืออีก 299 จะส่งให้ที่บ้าน ช่วยกรุณาจดชื่อที่อยู่และเบอร์โทรให้ด้วยครับ”
น้องคนสวยทำหน้างง ๆ
“ก็น้องบอกพี่ว่า บัตร วันทูทรี 300 ใบไม่ใช่เหรอครับ”
“สามร้อยบาทใบนึงคะไม่ไช่สามร้อยใบ พี่นี่มุขเยอะจัง”
ขณะที่มือกำลังขูดบัตรเพื่อเติมเงินเธอหันมาเห็นบัตรเติมเงิน โอเลี้ยง ในตู้
“พี่บัตรเติมเงินโอเลี้ยงขายได้ด้วยเหรอ เพื่อนหนูบอกว่าแค่ขี่มอไซกลับบ้านก็ไม่มีสัญญาณแล้วดีแตกว่าห่วยแล้วนี่     ห่วยยิ่งกว่าดีแตกอีกสู้ วันทูทรีไม่ได้ของหนูดูทีวีได้ด้วย”
“ขายได้ซิครับคนอื่นเขาไม่ได้รูปสวยรวยทรัพย์(แต่อับปัญญาอันนี้คิดในใจ)เหมือนน้องทุกคนนี่จ๊ะ แล้วที่บ้านน้องทีวีเสียเหรอครับถึงต้องดูทีวีกับมือถือให้พี่รับไปดูที่บ้านพี่ไม้”
“ไม่คะขอบคุณ”
“โอกาสหน้าแวะมาซื้ออีกนะครับ”
“ได้คะ แค่ 300 สองสามวันก็หมดแล้ว”
อย่าเข้าใจผิดว่าผมเป็นบิ๊กขี้หลีเพราะผมไม่ใช่นายตำรวจใหญ่ และน้องคนสวยก็ไม่ใช่นักข่าวสาว      แล้วผมก็ไม่ใช่ บิ๊ก ดีทูบี เฮ้อ...น่าสงสารน้องเขานะฝากกำลังใจไปให้ด้วยอีกคน   เอาเป็นว่าน้องคนสวยเธอจากไปด้วยรอยยิ้มและความภูมิใจว่าเธอเลือกใช้ระบบที่ดีที่สุดแพงที่สุดทันสมัยที่สุดตามความต้องการ
“ซื้อบัตรเติมเงินหน่อย”
คราวนี้เป็นชายผิวคล้ำท่าทางสุภาพเรียบร้อยอายุประมาณ 50 ปี คุณลุงใช้โทรศัพท์มือถือรุ่นที่ราคามือสองในท้องตลาดขายกันไม่เกิน 1000 บาท
“ลุงใช้ระบบอะไรครับ”
“ลุงใช้ ดีแตก ค่าโทรมันถูกดีทำงานอยู่ในไร่ในสวนก็มีสัญญาณติดต่อกันได้ตลอด เติมแค่ 200 ลุงใช้ได้เป็นเดือนเติมให้ด้วยนะลุงเติมไม่เป็น”
คุณลุงตอบพร้อมกับวางเงิน 200 และโทรศัพท์ลงบนตู้กระจก
“ลูก ๆ ลุงมันใช้วันทูทรีไม่รู้มันใช้อะไรกันนักหนาเดือนๆ นึง แปดเก้าร้อยทุกเดือนถามมันมันก็บอกว่าเอ๊ดเอ็มเอ๊ด เอ็มๆเอ๊ด อะไรของมันนี่แหละบอกให้มันเปลี่ยนมาใช้ ดีแตกหรือโอเลี้ยง จะได้ถูกลงมันก็ไม่ยอม”
“ระบบอะไรก็เหมือนกันแหละลุงเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีทันกันหมดแล้วอยู่ที่เราต่างหากต่อให้ค่าโทรแพงถ้าเราใช้น้อยก็กลายเป็นถูก ส่วนค่าโทรถูกแต่โทรมากใช้มากก็กลายเป็นแพง   ของลุงเรียบร้อยแล้วครับ”
“เอ็งนี่เข้าใจพูด ขอบใจนะวันหน้าจะมาอุดหนุนใหม่”
คุณลุงเดินกลับไปขึ้นรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสี่ประตูป้ายแดงแจ๋ขับจากไปด้วยรอยยิ้มที่ได้ใช้เงินทองที่หามา
ด้วยความยากลำบากอย่างคุ้มค่า และด้วยความอิจฉาริษยาของผม เอ๊ะแบบนี้ไม่ธรรมดาหรือว่าคุณลุงแกเป็น
บิ๊ก อะไรซักอย่างปลอมตัวมา