แม้ผ่านเลยไปกับสายลมกาลเวลา

    ปีกแห่งความทรงจำพาฉันบินทวนกระแสแห่งกาลเวลาเมื่อได้สบตาคู่นั้น



    1.

    เชียงใหม่ 2542
    ยามค่ำ

    เมืองที่มองเห็นจากตรงนี้ เหมือนท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับพราวพร่าง
    บ้านเรือนเป็นกระจุกดาวที่สุกสว่าง ส่วนถนนที่มีไฟจากหน้ารถส่องมองเห็นเป็นทาง
    ฉันนึกเทียบมันกับทางช้างเผือก

    ข้างล่างนั่นคงกำลังวุ่นวาย แผงบะหมี่รอบเย็นที่มาตั้งรอลูกค้าตั้งแต่บ่ายคงเริ่มคึกคัก
    ข้างๆแผงบะหมี่นั่นเป็นร้านนมกับขนมปัง เจ้าประจำของเธอกับฉัน
    อีกเดี๋ยวเราก็คงจะลงไปนั่งกินกัน .. แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้

    ไม่บ่อยครั้งหรอกที่เราจะขึ้นมานั่งเงียบๆบ้างคุยกันเบาๆบ้างถึงที่นี่
    แต่ทุกครั้งมันช่างให้ความรู้สึกแสนดี จนอยากจะยืดเวลาช่วงนี้ออกไปนานๆ

    เผลอฮัมเพลงออกมาเบาๆด้วยความสุขใจ
    เธอหันมามอง แต่ไม่พูดอะไร พอถึงท่อนที่ร้องตามด้วยได้
    เสียงของเราสองก็ร้องคลอไปด้วยกัน

    " ฟ้าที่แสนงามแขวนเมฆขาวไว้สองปุย
    สวยทั้งสองปุยอยู่ที่เขาที่เราคุย
    ฟ้าที่แสนงามแขวนเมฆขาวเป็นร้อยปุย
    ปุยทุกปุยปุยจะสดสวยเพราะเราดู
    ถนนสีเทา เขม่าควันพิษก็สีเทา
    หิวก็หาเอา ป่วยตัวร้อนก็นอนไว
    เหงาก็พบคน โลกสับสนมีเยอะไป
    เพลียก็ตรงไป เก็บโลกสดใสไว้บนเตียง "**

    " แกร้องเพี้ยน "
    ฉันกำจัดจุดอ่อนทันทีที่ร้องเพลงจบ

    " ร้องเถอะร้องเพลง ถ้าอยากจะร้องจงร้องไป "
    เธอลอยหน้าลอยตา ขณะร้องเพลงตอนต้นขึ้นมาใหม่
    แบบเพี้ยนๆเหมือนที่เคยร้องนั่นแหละ

    " ร้องเถอะร้องไห้ ถ้าได้ร้องแล้วลืมมัน
    เผลอไปรักใครเขาไม่รักไม่ยักมัน
    แล้วก็แล้วกันบอกว่าตัวฉันสบายดี "
    ฉันอดร้องตามไม่ได้ รู้สึกว่าเสียงตัวเองที่ร้องดังขึ้น ดังขึ้น
    ขณะเดียวกันก็สั่นขึ้น สั่นขึ้น  สุดท้ายจากร้องเพลงก็กลายเป็นร้องไห้ไปจริงๆ

    "แกจะว่าฉันเป็นเพื่อนที่เลวไหม ฉันสบายใจมากเลยวันนี้ที่เห็นแกร้องไห้ "
    เธอบอกเบาๆ หลังจากนั่งมองฉันร้องไห้อยู่พักใหญ่

    " เออ เลว "
    ฉันบอกพลางเช็ดน้ำตาป้อย แต่เธอกลับหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ

    "เออ เลวก็เลว แต่ฉันว่านะอยากร้องก็ร้องไป อย่ามาทำเป็นอั้นๆไว้
    บอกตามตรงนะ หน้าตาแกสามสี่วันมานี่ เหมือนคนท้องผูกเลยน่ะ"

    "เออใช่ ฉันไม่ได้เข้าห้องน้ำมาหลายวันแล้วล่ะ"
    เอากะฉันบ้างสิ เวลานึกอยากจะเถียงแบบไม่ยอมแพ้ ฉันก็ไปได้น้ำขุ่นๆอย่างนี้แหละ
    แต่จริงๆแล้วก็รู้อยู่หรอกนะ ว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร
    เธอทำหน้าเบื่อๆ ส่ายหน้ามองฉันอย่างระอาใจ

    "แต่ยังไงก็ขอบใจ ขอบใจนะที่เป็นห่วง"
    แน่ะ บ่อน้ำตาเกิดจะตื้นขึ้นมาอีกล่ะ
    เธอก็คงพอจะมองท่าทางอย่างนั้นออกล่ะนะ มือที่ทำท่าจะวางลงบนไหล่
    เลยเปลี่ยนเป็นตบหลังป้าบเข้าให้

    "ได้ใจๆ ร้องใหญ่เลยนะแก"

    "อืมม"
    ฉันพยักหน้า
    "ขอร้องอีกหน่อยแล้วกันนะ"

    จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 12 ก.ย. 46 19:11:01 A:202.57.177.24 X: ]