วันนี้ไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้าเรื่องเลยละกัน
ตอน1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2434380/W2434380.html
ตอน2
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2436544/W2436544.html
ตอน3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2441588/W2441588.html
ตอน 4
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2445138/W2445138.html
ตอนที่ 5
ภายในหอประชุมโรงเรียนคิตาโน่ การประกวดยังคงดำเนินต่อไปอย่างคึกคัก สาวงามตัวแทนห้องและชมรมกว่ายี่สิบคนต่างทยอยกันเดินอวดโฉมแก่คณะกรรมการ และเหล่านักเรียนที่อัดกันแน่นอยู่ภายในหอประชุม พอโฆษกประกาศชื่อสาวงามห้องใด นักเรียนจากห้องนั้นๆ ต่างส่งเสียงเฮเชียร์โรกันยกใหญ่ แต่พอถึงคิวของอามามิยะ ชิสึกะ แทบทุกคนในนั้นต่างพากันตะเบ็งเสียงเป่าปากกันเต็มที่ เพราะเธอนั้นเป็นขวัญใจของหนุ่มๆ ทั้งโรงเรียน ซึ่งแม้แต่ทาดาฮิโร่เองก็ยังเป็นหนึ่งในนั้นด้วย
...นี่เราจะเชียร์ใครดีล่ะ ชิสึกะซังสาวน้อยผู้เป็นรักแรก หรือว่า....ยูมิจังเพื่อนผู้แสนดี....
นายว่าฮิเอดะจะเข้ารอบมั้ย ชั้นว่าดูดีๆ เธอก็น่ารักนะ เมื่อก่อนทำไมชั้นถึงได้ไม่ทันสังเกตน๊า? ชักจะชอบเธอขึ้นมาซะแล้วสิ แล้วนายล่ะว่ายังไง ? ฮิวาตะริถาม แต่สายตายังจ้องมองไปที่ยูมิ
เอ่อ....ม.. ไม่รู้สินะ ฮิโร่กล่าวแผ่วๆ
จริงสิ นายสนิทกับฮิเอดะนี่นา งั้นก็ดีเลย เดี๋ยวเย็นนี้ที่จะไปคาราโอเกะกัน นายช่วยเป็นพ่อสื่อให้ชั้นด้วยนะ ส่วนชั้นจะช่วยเชียร์นายกับชิสึกะให้
...........................
ว่าไงล่ะ ตกลงตามนี้นะ ฮิวาตะริย้ำ
ก... ก็.... ก็ได้นะ
...ถึงจะตอบออกไปอย่างนั้น แต่ทำไมนะ ทำไมในใจถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบอย่างนี้ เราเป็นแค่เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ...
การประกวดบนเวทีได้มาถึงขั้นตอนคัดเลือกตัวแทนที่เข้ารอบ 5 คนสุดท้ายแล้ว โฆษกรับใบคะแนนจากคณะกรรมการ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือบรรดาอาจารย์ทั้ง 7 ท่านนั่นเอง
เพื่อนๆ ที่ได้มาร่วมเป็นกำลังใจให้สาวๆ ทุกท่าน บัดนี้ผมอุคาวะ โคสุเกะ หนุ่มเท่ห์ผู้ได้รับความไว้วางใจจากคณะอาจารย์ผู้น่ารักทุกท่าน.... ขอบคุณครับ ขอบคุณ....ให้มาประกาศรายชื่อ 5 สาวที่ได้เข้ารอบสุดท้ายกัน แหม... บางท่านก็ตรงใจผมจริงๆ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ผู้ผ่านเข้ารอบสุดท้ายเป็นท่านแรก ตัวแทนจากห้อง............... แต่น แต่น แต้น... อู๊ย
. ห้องผมเองครับ! ห้อง 2/c อามามิยะ ชิสึกะ เย้~~~~~~! ขอให้เดินโชว์ให้เพื่อนๆ ชมหน่อยครับ น่าน............หยั่งงั้นสิ น่ารักมากๆ วนอีกนิด........ เยี่ยม! (อาจารย์ด้านล่างชักมองด้วยสายตาที่เผ็ดร้อน) เอ่อ.....ฮะ ฮะ ถัดจากเต็ง 1 เรามากันที่ท่านที่ 2 กันเลยครับ ตัวแทนจากชมรม.................................( คนที่ 2 ถึงคนที่ 4 โคสุเกะประกาศได้ไวมาก เหมือนไม่ได้เต็มใจจะเอ่ยเท่าไรนัก) ........................... และคนสุดท้าย โอ๊โอ่ มีพลิกฮะ มีพลิก! ม้ามืดจริงๆ เป็นตัวแทนจากชมรมเทนนิสครับ แถมยังมาจากห้องผมซะด้วย ฮิเอดะ ยูสึ!!
วุ๊บปี้!! เจ๋งเป้งไปเลยฮิเอดะ
เบาๆ หน่อยซิ ฮิวาตะริ คนอื่นๆ เค้าหันมามองทางเราหมดแล้ว ฮิโร่สะกิดบอก รู้สึกอายแทน
เออน่าๆ ........ ฮิเอดะ หันมาทางนี้หน่อย วู้ๆ
...ตายล่ะ เธอหันมาแล้ว ไม่รู้เธอจะคิดยังไงนะ ที่เห็นฉันในสภาพนี้ หยุดตะโกนซะทีนายบิ้กเบิ้ม...
ยูมิซึ่งบัดนี้อยู่ในกลุ่มผู้เข้ารอบสุดท้ายทั้ง 5 เธอหันมามองตามเสียงโวกเวกของฮิวาตะริ ไม่ได้เป็นการยากเลยที่จะสังเกตเห็น เพราะฮิวาตะริตัวใหญ่มากเมื่อเทียบกับนักเรียนโดยเฉลี่ย
...อะไรของนายนั่นนะ เรียกอยู่ได้ ขายหน้าเค้าหมด แล้วพาสาวที่ไหนมาล่ะ หน้าตาน่ารักเชียว ไม่ยักกะเหมาะกันเลยแฮะ แต่ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ จัง...
ตอนนี้ทั้ง 5 ท่านที่ผ่านเข้ารอบขอเชิญเดินโชว์อีกครั้งครับก่อนที่จะกลับเข้าไปหลังเวที แล้วหลังจากนั้นจะเป็นการสัมภาษณ์ทีละคนๆ โดยมเป็นคำถามที่เตรียมไว้แล้วจากคณะกรรมการผู้ทรงเกียรติ ส่วนผมก็ขอตัวไปสัมภาษณ์สาวๆ หลังเวทีต่อ แฮะๆ ล้อเล่นครับ งั้นขอเชิญเดินโชว์เลยครับ
ไปหลังเวทีกัน เร็วๆ เข้า มาทางนี้เลย
ต... แต่ว่า แต่ว่า เราไม่ใช่สต๊าฟนะ อย่างเลยน่า จะเข้าไปได้ไง
ไม่เป็นไรหรอกน่า ตามมาเหอะ เดี๋ยวชั้นจัดการเอง ไม่ต้องเป็นห่วงๆ พูดจบ ฮิวาตะริก็ลากฮิโร่ฝ่าฝูงชนเข้าไปหลังเวทีด้วยแรงมหาศาลราวควายถึก
...ไม่ต้องเป็นห่วงได้ไงกัน? โธ่เอ๋ย! ยูมิต้องเห็นแน่ๆ เลย ทำไงดีๆ...
ถึงกังวลไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะตอนนี้ทั้งคู่ได้มาถึงหลังเวทีแล้ว และด้วยฝีปากกับกำปั้นของฮิวาตะริ ทั้งสองจึงได้ผ่านเข้าไปหลังเวทีโดยสะดวกโยธิน
เฮ้!! ฮิเอดะ หวัดดีๆ ตั้งแต่เช้าพึ่งจะได้เจอเธอนะเนี่ย ไปไงมาไงถึงได้มาประกวดได้ล่ะ?
ยูมิกำลังยืนรอคิวเพื่อออกไปถูกสัมภาษณ์ โดยมีเพื่อนๆ ชมรมเทนนิสจับแต่งหน้าอยู่อย่างอลวน
อ้าว.. ว่าไงนายเบิ้ม เข้ามาทำไมล่ะ แล้วนั่นใครกันล่ะ? อ่าฮ้า! นี่นายไปมีแฟนกะเค้าตั้งแต่เมื่อไร น่ารักดีนะ ฮิ ฮิ
อุ๊ป..ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่เธอจำเพื่อนซึ้เธอไม่ได้เหรอ? ดูดีดีซิ ใครกันเอ่ย? ฮิวาตะริกล่าวลอยหน้าลอยตา
ใครน่ะ? แล้วฉันจะรู้ได้ไง? ก็เล่นหลบหน้าหลบตาแอบอยู่อย่างนั้น
อ้าวๆ มาหลบอยู่หลังชั้นทำไมกันล่ะ ออกมาเหอะน่า มานี่ๆ เลย
...โธ่ๆๆ สงสารฉันเถอะ อายชะมัดเลย เธอยิ่งโกรธฉันอยู่ด้วย คราวนี้แย่แน่ๆ ....
ว๊าวๆๆ น่ารักจังเลย แต่ฉันจำไม่ได้หรอกนะ ไม่รู้จักเลยซักนิด ใครน่ะบอกมานะ อย่ามัวอมพะนำ ชักจะรำคาญแล้วนะ
ยอมแล้วจ้าๆ ยกสองมือยอมแพ้เลย บอกแล้วๆ แหมห้าวจังนะเธอ ก็ฮิโร่คุงไง ที่วันนี้ต้องแต่งเป็นสาวเสิร์ฟในร้านของเราไง จำได้ยัง?
ฮิโร่คุง!!!
.ฮึ!! ก็เหมาะดีแล้วนี่!! สาวน้อยผู้อ่อนไหว แหม....น่าจะเกิดเป็นผู้หญิงซะเลยนะ จะได้หมดเรื่องหมดราว อ๋อ.. ฮิวาตะริคุง ฉันขอตัวก่อนนะ เขาเรียกแล้ว ไปล่ะ
ก่อนเดินออกไป เธอเหลือบมองฮิโร่แวบนึง ปากเม้มเป็นเส้นบาง ตายุบยิบเหมือนมีอะไรจะบอก แต่แล้วเธอก็ผละออกไปขึ้นเวที
เฮ้... นายสองคนทะเลาะอะไรกับเปล่า? ดูแปลกๆ แหะ ฮิวาตะริผู้ไม่รู้อะไรเลย เกาหัวแกรกๆ
.....................................................................................
หลังงานโรงเรียนเลิก นักเรียนห้อง 2/C ยกขบวนกันไปที่ร้านคาราโอเกะอิจิโงะ หน้าสถานี ซึ่งหัวหน้าห้องฟุคุดะ ได้โทรจองเอาไว้ตั้งแต่บ่ายแล้ว
พนักงานยกอาหารเข้ามาเสิร์ฟภายในห้องใหญ่ขนาดจุได้ 20 คน ทีวีโปรเจคเตอร์ชนาดใหญ่ตั้งอยู่บนแท่นยกสูงจากพื้นเป็นเวทีกว้างด้านหน้า โซฟาตัวใหญ่แถวยาวถูกจัดเรียงไว้เป็นครึ่งวงกลมรอบห้อง เพื่อนในห้องบางคนกำลังสรวลเลือกเพลงจากเมนูเล่มหนา ซึ่งมีทั้งเพลงร่วมสมัย เพลงการ์ตูน เพลงวัยรุ่นสุดฮิตในขณะนี้ ส่วนที่เหลือก็กำลังง่วนอยู่กับอาหารที่ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะ ซูชิชุดใหญ่ราคาไม่แพงจัดอยู่ในถาดวงกลม มีทั้งข้าวหน้าปลาดิบหน้าต่างๆ ข้าวหน้าไข่หวาน อีบิโกะ นีจิริ (ข้าวห่อไข่กุ้ง) แคลิฟอร์เนีย ทีมากิ (สารพัดไส้รวมอยู่ในกรวยสาหร่าย) ซันโชกุมากิ (ข้าวห่อสาหร่ายไส้รวม) คานิ คามาบูโค (ปูอัดซาซิมิ) เทมปุระชุบแป้งทอดสารพัน ไฮยาชิวาเกม (ยำสาหร่ายญี่ปุ่น) เกี้ยวซ่า ข้าวปั้นโอนิกิริ (ข้าวห่อสาหร่ายรูปสามเหลี่ยม) และอีกหลากหลายรายการ สีสันสดสวยที่ส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ
ฮิวาตะริไม่พูดพร่ำทำเพลงตั้งหน้าตั้งตาเขมือบอย่างเดียว ต่างกับฮิโร่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กันกลับทานไม่ค่อยลง (เปลี่ยนชุดแล้ว) อาจด้วยเพราะตื่นสถานที่ เขาไม่เคยเข้ามาในสถานที่แบบนี้เลย หรือไม่ก็เพราะเขายังเข้าหน้ายูมิไม่ติด แถมยังมีชิสึกะที่มาพร้อมสายสะพายมิสคิตาโน่ นั่งหน้าบานอวดตำแหน่งกับเพื่อนๆ ร่วมห้อง ทำให้ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นย้อนกลับมาอยู่เนืองๆ
ยูมิกำลังเลือกเพลงที่จะร้องอยู่กับฟุคุดะโดยทำทีไม่สนใจฮิโร่เลย
เอาเพลงอะไรดีล่ะฟุคุจัง
นี่เลย Hello ของ Hyde ซิกำลังฮิตเลย
ได้ๆ ใส่เข้าไปในเครื่องเลยนะ
แล้วเอาอะไรอีกดี......อืม No lights
candle light ของโทชิโนบุก็ดีนะ
นี่ๆๆ เอานี่ด้วย Lucy ของ Aucifer น่ารักมากเลย
ฉันเอาเพลง Every Time ของ A1 นะชอบมากเลยล่ะ โดยเฉพาะ เบน เพื่อนสาวอีกคนบอก
ส่วนฉันต้องนี่เลย Cross my heart ยูมิเอ่ย
แหม! กะแล้วว่ายูมิจังต้องเลือกเพลงนี้ สาวกตัวยงของโยชิสุกะ ยูกิมาเอง ฟุคุดะกระเซ้า
ก็นะ ชอบนี่ เทห์ชะมัดยาดเลย ไม่เหมือนใครบางคนแถวๆ นี้
ฮิโร่ถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินที่ยูมิกล่าว แต่เพื่อนๆ คนอื่นไม่ได้มีใคนเอะใจเลยซักคน
ใช่ๆ ทั้งเทห์ทั้งหล่อ สุดยอดเลยนะ เห็นเวลาเขามองแฟนๆ ไหม? สายตาที่แทบจะเชือดเฉีอนหัวใจได้เลย แถมยังดูลึกลับสมฉายาเลยนะ เจ้าชายรัตติกาล
ฟุคุดะเริ่มออกอาการเพ้อ ฝันหวาน
ใช่ไหมล่ะ! สุดยอดเลยนะ แต่ทำไมมีน้องไม่ได้เรื่องก็ไม่รู้ ช่วงหลัง เธอบ่นเบาๆ
อะไรนะ? เมื่อกี้ไม่ได้ยิน
ช่างเถอะๆ มาร้องเพลงกันดีกว่า ไม่ดึกไม่กลับนะวันนี้ ว่าแล้วยูมิก็ยกไมค์ขึ้นมาร้องเพลง
สองชั่วโมงต่อมา อาหารบนโต๊ะร่อยหรอเกือบหมด แต่ละคนต่างเวียนกันร้องเพลงที่ตัวเองชอบคนละหลายๆ เพลง บางทีก็ร้องเดียว บางคราวก็ร้องเพลงคู่ บางครั้งก็ร้องเป็นกลุ่ม ดูเป็นที่สนุกสนานเฮฮายิ่งนัก ชิสึกะ กับฮิวาตะริ ก็ร้องกันหลายเพลง โดยรวมแล้วเพลงของนักร้องที่ถูกยกมาร้องมากที่สุดก็คือ เพลงของพี่ฮิโร่นั่นเอง
...โธ่เอ๋ย!! ร้องเพลงอื่นกันบ้างสิ แอบหลบออกไปข้างนอกดีกว่าเรา....
ขณะที่ฮิโร่กำลังจะขยับลุกออกไปนั้น ฮิวาตะริที่พึ่งร้อง It takes two ของ Chemistry จบพอดี ก็เหลือบมาเห็นเข้า
อ้าวๆ ฮิโร่ เห็นนั่งเงียบๆ ไม่ยอมร้องซะตั้งนาน จะขึ้นมาร้องแล้วหรอ? มาเลยๆ เอาไมค์ชั้นไปเลยเพื่อน ไม่ต้องอิดออดหรอกน่า มาซะดีๆ เห็นมั้ยชิสึกะเธอคอยฟังอยู่นะ
อ....อย่า เลย ไม่เอาหรอก เรา เราร้องไม่เป็นหรอกนะ ข...ขอ ตัวดีกว่า ฮิโร่บัดนี้ยืนตัวลีบพยายามจะหลบออกไป เมื่อสายตาเพื่อนๆ ทั้งห้องกำลังจับจ้องมองอยู่
ไม่ได้เลย ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เหลือนายคนเดียวแล้วนะที่ยังไม่ได้ร้องเลย ว่าแล้วฮิวาตะริก็เดินไปลากฮิโร่มาหน้าเวที แล้วหันไปบอกกับยูมิว่า เลือกเพลงให้ฮิโร่คุงหน่อยสิฮิเอดะ เอาเพลงเจ๋งๆ เลยนะ
ยูมิยิ้มอย่างเจ้าเลห์ พลางพูดขึ้นว่า เอาเพลงนี้ก็แล้วกัน Lonely Autumn ของยูกิ เข้าบรรยากาศดี
โห... ร้องยากมากๆ เลยนะนั่น จะไหวเหรอ? ฟุคุดะถาม
เอาเพลงนี้แหละ เอ๊า เอาไมค์ไปเลย ฮิวาตะริยัดเยียดใส่ในมือ
ฮิโร่รับไมค์มาอย่างตื่นๆ คนในห้องพากันหัวเราะคิกคักกันใหญ่ เพลงเริ่มขึ้นแล้ว... เขาจำต้องร้องซะแล้ว...
เมื่อใบไม้ร่วงหล่น ฉันจำต้องเดินอย่างเปลี่ยวเหงา
ใครหรือจะมาเข้าใจ รักที่จากไป
ใบไม้ที่เปลี่ยนสี ความทรงจำที่หวนกลับมา
ภาพเธอคนนั้น แวะเวียนมาในหัวใจฉัน
ร่วงแล้วทำไมสายลมไม่พัดไปให้ไกลจาก
กลับวางเกลื่อนกลาดตามทางที่ฉันต้องเดินไป
ยิ่งย่ำยิ่งเจ็บปวด
ยิ่งก้าวยิ่งรวดร้าว
ลมหนาวที่ต้องมนต์
ใครหรือจะมาเดินเคียงฉัน
แบ่งไออุ่นให้กับคนอย่างฉัน
เมื่อใบไม้ร่วงหล่น ฉันจำต้องเดินอย่างเปลี่ยวเหงา
ใครหรือจะมาเข้าใจ รักที่จากไป
ทางที่ฉันเดินไป ใครล่ะจะมาเดินกับฉัน...................
ทันทีที่ร้องจบ ห้องทั้งสองเงียบสนิทราวกับป่าช้า ต่างคนต่างอึ้งทึ่งและประหลาดใจไปตามๆ กัน จะไม่ให้เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร?! ในเมื่อเสียงที่เปล่งออกมานั้น ช่างไพเราะติดตรึงเข้าไปถึงทรวง ดุจเสียงร้องของนางเงือกขับกล่อมที่ชาวเรือหลงใหลต้องมนต์สะกดพาเรือจมมานักต่อนัก ดุจเสียงเพลงแห่งสวรรค์ลอยละล่องจากฟากฟ้า
จากคุณ :
โดโซะ โดโซะ (ณัฐกร) 
- [
14 ก.ย. 46 16:56:53
]
พี่ของผมเป็น SUPER STAR 5 (เฮ้อ...กว่าจะมาได้)
