ตอน 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2452707/W2452707.html#4

ตอน 2  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2453204/W2453204.html

ตอน 3  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2453293/W2453293.html

ตอน 4  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2453331/W2453331.html

ตอน 5  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2454302/W2454302.html

ตอน 6  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2455712/W2455712.html

    สองหนุ่มกับอีกหนึ่งสามเดินตรงไปที่รถกระบะในเวลาต่อมาไม่นาน โดยทุกคนไม่ลืมหยิบเสื้อกันหนาวมาด้วยคนละตัว อากาศตอนกลางคืนพักนี้ยังเย็น ๆ อยู่ถ้าไม่รักษาร่างกายให้อบอุ่นเข้าไว้ก็จะเป็นหวัดได้ง่าย ทุกคนพร้อมใจกันไม่ชอบหวัดเสียด้วย แตงอยู่ในชุดยีนส์แบบเสื้อกับกางเกงติดกัน  สวมเสื้อยืดขาวมีลายการ์ตูนเล็ก ๆ ที่หน้าอก สองหนุ่มก็กางเกงยีนส์เสื้อยืดเหมือนกัน

“ไปกระบะหรือคะ พี่ฟาง”

“จ้ะ พ่อจะใช้รถเก๋งไปรับท่านพระครูไปส่งที่วัด….” เขาเอ่ยถึงวัดที่มีเกจิอาจารย์ชื่อดัง หลวงปู่หล้า ตาทิพย์จำวัดอยู่

“เขามีงานอะไรหรือคะ”

“ได้ยินว่าหลวงปู่หล้าอาพาธ ท่านพระครูวัดเราจะไปเยี่ยมนะ”

“หรือคะ”

“แตงขับให้มั้ยพี่ฟาง”  ฟางหันมามองตาวิบวับของน้องสาวแล้วส่ายหน้าเดินอ้อมไปฝั่งคนขับเปิดประตูเข้าไปนั่ง

“เสียใจ พี่ยังอยากไปถึงที่ ไม่ใช่ถึงที่ไป”

“เหอะ”  กระเง้ากระงอด ตรีเดินไปถึงก่อนก็เปิดประตูรี ๆ รอ ๆ รถคันนี้เป็นแบบตอนเดียว มีเบาะยาวตลอดไม่แยกออกจากกันถ้าให้แตงนั่งก่อนก็จะถูกขนาบด้วยชายหนุ่มสองคน เลยตัดสินใจขึ้นไปนั่งก่อน แตงตามขึ้นไปนั่งแล้วปิดประตูตาม ไม่พูดอะไร ฟางเคลื่อนรถออกจากบ้านทันที

“ทำเงียบ..”  ฟางแหย่น้องสาว

“อย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกาเลยค่ะคุณตรี”  แกล้งเน้นเสียงหนัก ๆ

“เข้าเมืองรถเยอะพี่ไม่อยากเสี่ยง”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” เงยหน้ามองคนข้าง ๆ

“ขยับมาฝั่งนี้อีกนิดก็ได้คะคุณตรีแตงไม่กัดหรอก”  เสียงยังพาลอยู่ ตรีหัวเราะขยับตัวให้นั่งสบายขึ้นอยากจะต่อความยาว แต่เกรงจะถูกหางเลขไม่ได้ก็เลยเฉยเสีย

“ไปไหนก่อนคะ”

“ว่าจะไปทานข้าวร้านขันโตกตรงนี้ก่อน แล้วค่อยไป”

“ร้านขันโตกเขาเริ่มการแสดงตั้งสองทุ่มไม่ใช่หรือคะ พี่ฟาง”

“ใช่ แต่เราไปทานข้าวเฉย ๆ นี่”

“งั้นอย่าไปเลยค่ะ พี่ฟาง เพื่อนแตงที่ทำงานพิเศษที่นั่นบอกว่าเปลี่ยนแม่ครัวแล้วคงไม่มีอาหารรสเดิม ๆ ที่พี่ชอบหรอก”

“งั้นไปไหนดี”

“ถามคุณตรีดีกว่า ว่าอยากทานอะไร เบื่ออาหารแบบเหนือ ๆ หรือยัง”

“โอ๊ะ..ยังครับ ยัง ผมทานได้”

“แตงว่าไปทานสุกี้กันเถอะพี่ฟาง แตงไม่ได้ไปนานแล้ว”

“ถือโอกาสเชียว”

“แน่น๊อน”  แตงหัวเราะออกเมื่อรู้ว่าพี่ชายตามใจตัวเองบ้างแล้ว

“คุณตรีทานได้นะคะ”

“ครับ ดีเหมือนกันก่อนมานี่ยังชวนฟางเขาอยู่ พอดีฟางเขาทานข้าวไปก่อนแล้วเลยต้องไปพึ่งบริการป้าเหมือนเคย”

“อ๋อ..คุณป้าคนที่คุณตรีเคยเล่าให้ฟัง”

“อ้าว..คุยกันแล้วเหรอ”   ฟางถาม

“ฮื่อ..ต้องบอกก่อนที่จะ…”

“จะอะไรคุณตรี”   แตงเหล่

“จะเข้าใจผิดกันไปใหญ่โต”

“แล้วไป”

“แล้วหล่อนจะทำอะไรเขาฮึ เจ้าแตง”  พี่ชายหมั่นไส้

“เปล๊า.. พี่ฟางแตงจะเล่าอะไรให้ฟังเกี่ยวกับเพื่อนแตงที่เคยติดยา เพื่อนในห้อง เป็นเพื่อนชายที่ค่อนข้างสนิทค่ะ จะเล่าให้ฟังแทบทุกอย่าง ที่เขามีประสบการณ์ แตงเคยพาเขาไปหาหมอด้วยนะคะ ที่สุดเขาก็ชนะ เขาเลิกเสพยาได้สำเร็จ”

“อืมม์….แล้วเพื่อนที่แตงว่าคือคนตัวโต ๆ รูปหล่อ ๆ ชื่อเอ๋น่ะเหรอ”

“ค่ะ”

“นั่นเหรอคนติดยา”

“ค่ะ”

“ไม่น่าเลยนะ”

“เขาเป็นลูกคนรวยค่ะ เลยเป็นเหยื่อ”

“เป็นเหยื่ออย่างไรครับ”   ตรีสงสัย

“แตงเริ่มต้นใหม่เลยนะคะ คุณตรีจะได้เข้าใจด้วย เอ๋เป็นเพื่อนที่ย้ายมาจากกรุงเทพฯ มาเรียนที่นี่ตอนมอสี่ คุณพ่อเขาเป็นนักธุรกิจที่มากว้านซื้อที่แถวนี้แล้วสร้างหอพักให้คนเช่า เพราะเขาเป็นลูกคนรวยนี่แหละค่ะ เลยเป็นหนุ่มเนื้อหอมมาก”

“นี่รวมแตงเข้าไปในกลุ่มสาว ๆ ที่รุมตอมด้วยหรือเปล่า”

“บ้าสิพี่ฟาง แตงไม่เคยคิดอย่างนั้นกับเขาเลยนะ ไม่รู้สิแตงว่าคงไม่ใช่เนื้อคู่มั้ง แต่ก็ถูกชะตานะ ทีนี้เพื่อน ๆ ก็รุมล้อมเขา เพราะนอกจากจะมีเงินแล้วยังเรียนเก่ง อัธยาศัยก็ดี ไม่ถือตัว”

“เออ..แฮะ..เลิศเลอเฟอร์เฟคเหลือเกินนะเพื่อนคนนี้ ขนาดนี้แตงยังไม่ชอบเขาอีกหรือพี่ว่าท่าทางเขาก็ชอบแตงนา ถึงเคยเจอหนเดียวก็เถอะผู้ชายดูผู้ชายด้วยกันออก”  ตรียิ้มฟังอย่างเดียว ปล่อยให้พี่น้องขัดคอกันเอง แอบสะดุ้งในใจกับคำท้าย ๆ ของเพื่อนเหมือนกัน

“บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิคะ พี่ฟางนี่”

“อ๊ะ ๆ ไม่ขัดคอแล้ว เล่าต่อไปเถอะ”

“เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งพาเขาไปงานเลี้ยง แรก ๆ ก็ไม่ไป ตอนหลังขัดไม่ได้ก็ไป พี่ชายเพื่อนคนนี้ใคร ๆ ก็รู้ว่าเขาขายยาบ้าอยู่ ก็ทั้งติดทั้งขายนั่นแหละ ก็เอายาผสมน้ำเปล่าให้กิน หลายครั้งเข้าเอ๋ก็ตกเป็นทาสของมัน เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่ก็ยังสนิทกับแตงอยู่ มีอะไรก็จะมาเล่ามาปรับทุกข์ อยากเลิกด้วย แตงก็ปรึกษาอาจารย์ พาเขาไปโรงพยาบาล อาจารย์เขาก็เลือกโรงพยาบาลในชานเมืองกรุงเทพฯ เพราะเขากลัวพ่อรู้เข้าจะเสียใจ แรก ๆ ที่เลิกได้ก็ดี แต่ไม่รู้สิค่ะ ว่าทำไมตอนหลังเขาถึงไปเสพมันอีก สุดท้ายคึกคะนองแข่งมอเตอร์ไซด์กับพี่ชายเพื่อนคนนั้น ด้วยความประมาทก็เลยชนท้ายรถสิบล้อที่เสียอยู่ข้างทางตายทั้งคู่”

“คุณพ่อเขาคงเสียใจแย่เลยนะครับ”

“ค่ะ ลูกชายคนเดียวด้วย ทุกวันนี้แตงยังแวะไปหาคุณพ่อเขาอยู่นะคะ สงสารท่าน”

“อือ..”

“พี่ฟางจะไปเที่ยวไหนกันหรือเปล่า  อีกไม่กี่วันแตงก็ปิดเทอมแล้วรอแตงด้วยนะคะ”

“ไหนว่าสอบเก็บคะแนนครั้งสุดท้าย ทำไมปิดเร็ว”

“จริง ๆ อาทิตย์หน้าแตงไปอีกสามวัน อังคาร, พฤหัสบดี, ศุกร์เพื่อสอบปลายภาค แต่วิชาภาษาอังกฤษเนี่ยเขาเก็บคะแนนได้ช้าเพราะมีวันหยุด ตรงกับวิชาอาจารย์บ่อย เลยขอนัดสอบเก็บคะแนนวันจันทร์นี้เป็นกรณีพิเศษ”

“เหรอ”

“งั้นแตงก็จบแล้วสิ”

“ค่ะ”

“มั่นใจ”

“แหม..พี่ฟาง”

“โอ.เค. แล้วตกลงแตงจะเรียนมอ.ชอเลยหรือเปล่า”

“ค่ะ คงไม่เปลี่ยนใจแล้ว เพราะนอกจากจะสอบโควต้าได้ อาจารย์ที่โรงเรียนก็ยังสนับสนุนสุด ๆ “

“อาจารย์สุดที่เลิฟของหล่อนน่ะสิ”

“ค่ะ”  ยิ้มปลื้ม

“ตรีรู้จักไหม อาจารย์วิชาภาษาไทยสุดเลิฟของแตงเค้าน่ะ”

“ไม่เคยเล่าถึงนะ”

“เหรอ..อาจารย์ชัยพัทธ์สอนวิชาภาษาไทย ปลื้มกันมานานหลายสมัยแล้ว”

“อาจารย์ชัยพัทธ์  ผู้ชาย”  มนตรีกังขา

“ฮื่อ..ดีนะอาจารย์เค้ามีครอบครัวไปแล้ว ไม่งั้นยายแตงเธอมีหวัง..”

“พี่ฟางบ้า อคติกะน้อง คอยดูจะฟ้องแม่”

“สู้ไม่ได้ฟ้องพ่อ ๆ สู้ไม่ได้ฟ้องแม่ ๆ “  ฟางร้องเป็นเพลงเชียร์สมัยเด็ก มนตรียิ้ม

“ดีนะ มีพี่น้องให้กระเซ้ากันเล่นได้ ผมสิลูกคนเดียวอยากมีน้อง มีได้แค่น้องเก็บตก”

“น้องเก็บตกเนี่ยนะคะ”

“อ้าว..สมัยเป็นนักเรียนมัธยม มักจะขับมอเตอร์ไซด์ไปเรียนเองเสมอ ๆ เจอน้อง ๆ ที่ข้างทางเป็นใครก็จอดรับตลอด พอมีคนมาซ้อนท้ายก็จะได้คุยกันไป สนุกดีออก”

“โถ..พ่อคนช่างเหงา”  ฟางค่อน แตงยิ้ม

“งั้นอย่างแตงก็ต้องเรียกเพื่อนเก็บตก”

“เพราะขาไปโรงเรียนเจอเพื่อนที่เดินด้วยกัน ก็จะเดินมารวมกันเป็นกลุ่ม คุยกันไปเฮฮาสนุกสนาน กว่าจะถึงโรงเรียนก็เก็บได้เป็นสิบ  บางคนนะคะนั่งรถมาตั้งไกลมาลงเอาหน้าอำเภอ นั่งรอแตงแล้วเดินไปด้วยกันก็มี”

“หนุ่ม ๆ ล่ะสิ”

“แน่นอนค่ะพี่ฟาง น้องสาวพี่ฟางก็มีแววสวยเหมือนกันนา”

“แหม..แวววาวไปหมดเลยนะหล่อน”  เงียบกันไปพักหนึ่งแตงก็เป็นฝ่ายเริ่มอีก

“พี่ฟาง..”  ลากเสียงหวาน

“อะไร”  

“ปิดเทอมนี้แตงไปไร่ด้วยนะ”

“นึกว่าคุยกันรู้เรื่องแล้วนะนี่”

“โธ่..กว่าจะปฐมนิเทศ อีกเป็นเดือนเลย”

“ถ้าจะให้ออกความเห็นนะครับ ผมว่าให้แตงไปก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไปเรียนรู้การทำงานอีกแบบหนึ่ง ที่ไม่เคยเจอในโรงเรียน”

“โอ้โฮ..คิดเหมือนใจเลย คุณตรี”

“เอา..ตามใจนะ จะไปด้วยก็ไป แล้วอย่ามาบ่นละกัน อุ๊ยผิวเสียอย่างโน้นอย่างนี้”

“ขอบคุณ”  แตงว่า ท่าทางหมางเมิน คุยกันจนถึงปลายทางฟางขับรถไปจอดหน้าร้านสุกี้ชื่อดังที่แยกสาขามาจากกรุงเทพฯ

“ไปทานอาหารกันเถอะเรา”  ฟางกล่าวแก้เก้อกับกิริยาของน้องสาว