รักแรกพบ

    "คนนั้นแหล่ะ ที่อ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ที่นั่งทำเป็นคิดอะไรอยู่. . .  เดี๋ยวคอยดู เธอเดินเข้ามานะ. . . อืม เห็นรถเข้ามาแล้ว เมื่อสักครู่นี้แหล่ะ. . . เดี๋ยวก็ขึ้นลิฟต์มาแล้ว. . . นั่นๆ. . . สังเกตที่เขาสิ. . . เขารู้อยู่แล้วว่าเธอชอบเขา. . . แต่ไม่หันไปมอง เห็นเปล่า?  เธอเดินเข้าไปทัก. . . คอยดูนะ เธอจะถามว่าอ่านอะไรอยู่. . . เห็นที่เธอพิงพนักเก้าอี้หรือเปล่า. . . ดูที่ตาเธอสิ ส่งสายตากัน. . . ไงล่ะ. . . แต่ดูนะ สองคนนี้ไม่มีใครบอกอะไรหรอก. . . ผู้หญิงเค้าก็ไม่บอกหรอก. . . ใช่ๆ ทั้งคู่ก็มีแฟนแล้วทั้งนั้นแหล่ะ. . . แต่นั่นก็ไม่เกี่ยวหรอก. . . ความรู้สึกพวกนี้ มันห้ามกันยาก แต่. . . ใช่. . . สำคัญที่สุดคือห้ามพูดออกมา. . . แต่เขาไม่พูดหรอก. . . พวกนี้มันรู้ดี ว่าควรจะทำยังไง. . . อืม. . . แน่นอน พูดไปก็เสีย เสียทั้งคู่. . . เงียบไว้นะ แล้วก็รบกวนโน่น รบกวนนี่ไป. . . ผู้หญิงก็งี้แหล่ะ ทีเราไปวานนิดหน่อยนะ ทำหน้าเป็นไม่ว่าง. . . เดี๋ยวก็ซื้อขนมมาฝาก. . . เดี๋ยวไปเที่ยวก็หาอะไรมาฝาก. . . แต่เธอก็ทำได้แค่นั้น. . . แต่จะเอาอะไรมากมาย มันก็เป็นความสุขไง. . . ผู้ชายได้มีผู้หญิงน่ารักมาใกล้ๆ ใครไม่ชอบ. . . ผู้หญิงก็ไม่ต่างกันหรอก"

    จริงของสมบัติ  จริงของมัน. . . เธอน่ารักจริงๆ
    "เฮ่ย. . . จะไปไหน?"
    "ไปทัก" สมบัติมองเพื่อนเดินไปอย่างช้าๆ ด้วยความรู้สึกเหมือนมองดูเพื่อนกำลังเดินไปตกท่อข้างถนน

    "สวัสดีครับ"
    "คะ?"
    "เออ. . . ผมคิดว่า. . . เออ. . . ผมชอบคุณครับ"

    สุรชัยไม่ได้เบอร์โทรศัพท์ติดมือกลับมา  เขาไม่ได้อะไรกลับมานอกจากความขายหน้า---ในสายตาของเพื่อนๆ

    "นายไม่คิดเหรอว่า. . . ความรักแรกพบเนี่ยะ เป็นสิ่งที่แปลกมากๆ"
    "เออ"
    "นายไม่คิดเหรอว่า. . . มันเป็นสิ่งที่ อืม. . . ต่อต้านการคิดแบบมีเหตุผลทั้งหมด"
    "เออ"
    "นายไม่คิดเหรอ---"
    "เฮ่ย พอได้แล้ว"  สมบัติมองหน้าเพื่อนที่เหมือนจะเหม่อลอย "เราพานายไป ก็เพื่อจะให้ไปดูสาวเท่านั้น ไม่ได้คิดว่านายจะทำตัวเป็นหมาวัดอย่างนี้"
    "สักวันเครื่องบิน อาจบินตามหมาเดิน"
    "เออ" สมบัติส่ายหัวแล้วเดินนำหน้าสุรชัยไปที่ร้านหมูปิ้ง
    "แต่เค้าเอาเบอร์เราไปนะ"
    ". . ."  คราวนี้คนที่อ้าปากค้างคือสมบัติ

    แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ประมาณตอนสี่ทุ่ม ของค่ำคืนที่ยาวนาน สุรชัยดูหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยปรากฏขึ้นที่หน้าจอ
    "ครับ"
    "คุณเองเหรอ"
    "ครับ. . . นี่จะบอกเบอร์ผมโดยการโทรมาหาหรือครับ?"
    "นี่ไม่ใช่เบอร์ฉัน"
    "ครับ. . . แล้วคุณเบอร์อะไรล่ะครับ เผื่อผมมีอะไรจะโทรไปรบกวน หรืออาจ---"
    "คุณน่ะ ไม่มีวันหรอก. . . รู้มั๊ยว่าวันนี้คุณทำอะไรไป. . . ทีหลังอย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้อีก เกรงใจคนอื่นบ้าง ถึงจะเป็นคนไม่รู้จักก็เหอะ. . . คิดบ้าๆ ทำอะไรบ้าๆ คิดว่าทำแบบนี้ใครจะมาชอบได้หรือ. . . อ๋อ คุณก็คงเป็นคนพวกที่ไม่เคยจีบใครสำเร็จ ก็เลยไม่กลัวอะไร ไม่มีหน้าให้เสียล่ะสิ"
    "ครับ. . . คือคุณจะโทรมาบ่นเรื่องของวันนี้ให้ผมฟังหรือครับ"
    "ใช่ โทรมาว่าคุณนั่นแหล่ะ"
    "ครับ"
    "ครับอยู่นั่นแหล่ะ"
    "ครับ"
    "แล้วพรุ่งนี้คุณก็อย่ามาทำอะไรบ้าๆ อีกแล้วกัน"
    "เออ. . . ก็ได้ครับ"
    เสียงของเธอหายไปพร้อมกับเสียงตู๊ดของโทรศัพท์

    สุรชัยมองโทรศัพท์ และกดเอาเบอร์โทรศัพท์ที่เธอโทรมาขึ้นมาโทรกลับไป. . . ไม่มีใครรับสาย และเสียงบอกให้ฝากข้อความก็ดังขึ้น เขาวางหูและกดเบอร์ซ้ำอีกครั้ง ผลลัพธ์ยังคงเป็นเช่นเดิม  เขาโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงและล้มตัวลงนอน  มองเพดาน

    วันถัดไปวาสนาเดินออกจากบริษัทตอนค่ำด้วยความโมโห  แฟนของเธอเบี้ยวไม่มารับวันนี้ เธอเองคงต้องนั่งรถประจำทางกลับเอง หรือไม่ก็ต้องนั่งแท็กซี่ อย่างไรก็ตาม เธอก็ตั้งใจจะเดินไปที่ป้ายรถประจำทางฝั่งตรงข้ามก่อน  ขณะที่เธอกำลังจะเดินข้ามสะพานลอยนั้น เธอก็ใจหายวูบ. . . เพราะว่าทางเดินทางนี้ไม่มีคนอื่นๆ เดินอยู่เลย. . . และสะพานลอยก็อยู่ในมุมอับ  ข่าวของมิจฉาชีพบนสะพานลอยยังวนเวียนอยู่ในใจของเธอ

    "ครับ"
    "อันนี้เนี่ยะ เบอร์ของฉันเอง"
    "ครับ" สุรชัยยิ้มกับตัวเอง ใจเขาเต้น
    "คุณว่างหรือเปล่า?"
    "เพื่อคุณหรือครับ?" ถ้าใครอยู่บริเวณนั้น แล้วเคยเห็นหน้าเวลาปกติของสมชัย คงจินตนาการหน้าของเขาตอนนี้ออก ว่ามันคงจะเปล่งปลั่ง แล้วก็มีสีเลือดจางๆ เรื่อๆ ปรากฏขึ้น "ผมว่างเสมอ"
    "คุณอยู่ที่ไหนเนี่ยะ"
    "ที่ทำงานครับ"
    "งั้นฉันวานอะไรหน่อยได้ไหม?"

    "คุณจะไม่ชวนผมคุยหรือครับ"
    "คุณนี่แปลก"
    "เหรอครับ. . . แปลกตรงไหนเหรอครับ"
    "คุณไม่รู้หรือว่า. . . อืม"
    "ว่าอะไรหรือครับ"
    "ว่า. . ." วาสนาพยายามเรียบเรียงความคิด
    "ว่าผมกำลังโดนหลอกใช้?"
    "ฉันไม่ได้พูดออกมานะ"
    "แล้วคุณกำลังทำอย่างนั้นอยู่หรือเปล่าล่ะครับ"
    "คุณคิดว่ายังไงล่ะ"
    "สำหรับเวลานี้" สุรชัยมองดูป้ายรถประจำทางที่ใกล้เข้ามา. . . เขาพยายามคิดว่ามันน่าจะเลื่อนไปอีกสักสามกิโล "ผมก็พอใจกับเวลานี้. . . ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคตมาเกี่ยว ถ้าผมรู้สึกว่ามันดี ผมก็ว่ามันดีแล้ว"
    วาสนายิ้มให้เขา  เธอหัวเราะออกมา  "คุณนี่แปลกคนจริงๆ"  แล้วเธอก็โบกรถประจำทางที่วิ่งมา รถนั้นจอดเลยไปนิดหน่อย แต่เธอก็วิ่งตามขึ้นไป  เธอเหลียวหลังกลับมามองเขาอีกหนึ่งที เหมือนองค์หญิงให้รางวัลกับเจ้าชายผู้กล้าหาญ

    จากคุณ : ทัศนา - [ 15 ก.ย. 46 23:13:55 A:202.183.157.105 X: ]