+:+: ราชพฤกษ์+:+:

    ทุกฤดูกาลมีสีสันของมันเอง
    สีฟ้าหม่นของฤดูหนาว เขียวขจีของฤดูฝน
    และสีเหลืองจ้า...ของหน้าร้อน

    วันหนึ่งในภาคเรียนซัมเมอร์
    ใครบางคนชวนอยู่เล่นสงกรานต์ด้วยกัน ปีนี้
    รับปากคนชวน...แล้วหลงลืมไป
    พอกำลังจะแพ็คของหนีกลับบ้าน
    เพื่อนก็ทักว่าให้สัญญาแล้ว...ห้ามคืนคำ
    จำนนต่อหลักฐาน...
    เป็นอันว่าปีนั้นไม่ได้กลับบ้าน

    ก่อนวันสงกรานต์หนึ่งวัน
    ตกลงหายืมจนได้รถกระบะมาได้คัน
    เจ้าของรถยืนกรานไม่ยอมขับ... อารมณ์อยากจะสนุกมากกว่าอยากขับ
    "ให้ยืมแต่รถโว้ย ไม่แถมสารถี"

    ฉันจำได้แม่นว่าเธออาสาจะขับให้
    แม้พอเอาเข้าจริงๆ
    เธอจะบ่นเป็นหมีกินผึ้งที่ไม่ได้เล่นสนุกกับพวกเราบนกระบะหลัง

    แต่ฉันรู้ ...เธอบ่นไปอย่างนั้น
    เพราะฉันรู้ว่าเธอเสพติดการเทคแคร์คนอื่น

    ฉันจำวันที่สังเกตเห็นคุณสมบัติข้อนี้ของเธอได้แม่น
    ด้วยความเป็นลูกคนโต ฉันก็ติดไอ้นิสัยพรรณนี้มาเหมือนกัน
    อย่างเวลาไปกินข้าว...
    ฉันจะรอจนทุกคนได้ที่นั่งกันหมดแล้ว ฉันถึงจะนั่ง
    ฉันจะรอทุกคนจนได้แก้วน้ำกันหมดแล้ว ฉันถึงจะเอาเป็นของฉัน

    วันที่เราไปกินข้าวด้วยกัน...
    เธอทำอย่างเดียวกันกับที่ฉันเคยทำ
    เธอเปิดประตูแล้วถือค้างให้ทุกคนเข้าไปก่อน
    เธอรอทุกคนเลือกที่นั่งกันจนหมด เธอถึงนั่ง
    เธอถามหาเมนู
    เธอช่วยเติมน้ำให้ใครก็ตามที่แก้วน้ำเริ่มพร่อง
    เธอขอช้อนให้คนที่ทำตก
    เธอขอทิชชูเมื่อเห็นมีคนเริ่มถามหา
    เธอลุกจากโต๊ะคนแรก แต่ออกจากร้านเป็นคนสุดท้าย

    ฉันแอบดูเงาของตัวเองทาบทับในตัวเธอ...แล้วยิ้ม

    วันสงกรานต์วันนั้นก็เหมือนกัน
    ตอนเราไปหยุดเติมน้ำที่ปั๊ม
    เธอคงกลัวว่าหากตัวเปียกจะทำให้รถเหม็นอับ
    เธอเลยเลี่ยงหนีไปยืนต่างหาก...
    ปล่อยพวกเราสาดน้ำกันเองบ้าง
    ไล่สาดเด็กปั๊มและรถคนที่มาเติมน้ำบ้าง

    ฉันเหลือบมองเห็นใบราชพฤกษ์สีเหลืองซึ่งเหลืออยู่
    ใครบางคนหยิบติดมือมาเพื่อแต่งรถ เช้านี้
    ฉันกอบมันขึ้นมาจากถุง
    ย่องไปทางด้านหลัง
    ตัวสูงๆ ของเธอ ทำให้ผู้หญิงไซส์ปานกลางอย่างฉันต้องเขย่งยืน
    ถึงอย่างนั้น ก็โปรยใบราชพฤกษ์ได้จากระดับไหล่เธอเท่านั้น

    กลีบเหลืองปลิวตามกระแสลมผะผ่าวของฤดูร้อน
    เธอหันมามองด้วยความแปลกใจ แล้วก็ยิ้มขันในสิ่งที่ฉันทำ
    "เล่นอะไรเป็นเด็ก" เธอว่า

    สิ้นซัมเมอร์มหาร้อนนั่น
    จู่ๆ ตำราเล่มหนึ่งของเธอก็มาอยู่ในมือฉันโดยไม่ได้ตั้งใจ
    ฉันพลิกมันไปมา ฆ่าเวลา
    กลีบเหลืองใบหนึ่งหลุดหล่นจากหน้ากระดาษสีขาว
    ใบราชพฤกษ์...หนึ่งใบ

    ฉันไม่อยากคิดเตลิดไปไกล ไม่อยากนึกเข้าข้างตัวเองมากไป
    ฉันหยิบใบเหลืองแห้งๆ นั่นสอดคืนไปที่เดิม
    หุบหนังสือคืนวางบนโต๊ะ...แต่ยิ้มไม่หุบ
    :)

    จากคุณ : นารูมิ - [ 15 ก.ย. 46 23:47:45 ]