ดวงใจดอกไม้

    "เลี้ยงยากนะ"
    เสียงใสๆบอกขณะที่เจ้าของเสียงง่วนอยู่กับการหามุมเหมาะๆเพื่อแขวนกระถางดอกกล้วยไม้
    ผมยิ้ม เดินไปรับกระถางจากมือหญิงสาวมาแขวนให้
    เมื่อเห็นเธอพยายามเขย่งเพราะคานของโรงรถนั้นสูงเกินไป

    "มาช่วยกันเลี้ยงไหม"
    ผมถามทีเล่นทีจริง แต่เธอคงรู้สึกว่าเป็นทีจริงเสียมากกว่า เลยเงียบเสียงลง
    ผมว่าเธอคงไม่รู้หรอกว่า มีดอกไม้บางดอกที่เลี้ยงยากกว่ากล้วยไม้
    ผมเพาะเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ดอกนั้นไว้เนิ่นนาน เฝ้าดูแลพรวนดินรดน้ำ
    แต่มันก็ยังไม่เติบโตไปถึงไหน ก็ได้แต่หวังว่าดอกไม้ดอกนั้นจะเหมือนกล้วยไม้
    ที่ถึงจะต้องการการดูแลเอาใจใส่ แต่เมื่อถึงวันหนึ่ง เมื่อถึงเวลาที่มันจะผลิดอกให้ชื่นใจ
    ดอกของกล้วยไม้ ก็จะเบ่งบานอยู่กับเราแสนนาน ไม่รีบร่วงโรยเหมือนดอกไม้อื่นที่ปลูกง่ายกว่า ..

    วันเวลาผ่านไป เธอยังคงแวะเวียนมาดูกล้วยไม้กระถางนั้นอยู่เสมอ
    พอๆกับที่มันไม่เคยออกดอกเลยสักครั้ง
    ดูเธอสนใจความเป็นไปของดอกกล้วยไม้ มากกว่าคนเลี้ยงมันเสียด้วยซ้ำ
    แต่นั่นจะเป็นไร สำหรับผม ผมมีความสุขแล้วที่ได้เฝ้าดูแลดอกกล้วยไม้
    รวมทั้งดอกไม้อีกดอกที่ผมปลูกเอาไว้ ซึ่งก็ยังไม่เคยดอกออกเลยเช่นกัน

    "แล้วเราคงได้กลับมาเห็นกล้วยไม้ของนายออกดอกในสักวัน"
    เธอบอกกับผมอย่างนั้น ในวันที่เราต้องจากกันไปไกล
    เธอแวะมาเพื่อบอกลาผมและกระถางดอกกล้วยไม้ ถึงมันไม่ออกดอกอย่างที่เราเคยหวังไว้
    แต่มันก็เป็นศูนย์กลางความทรงจำระหว่างเรา
    ผมยิ้มให้เธออย่างเหงาๆ  เมื่อคิดว่าผมจะยังคงดูแลกล้วยไม้ของเราอยู่ตรงนี้
    แต่ดอกไม้อีกดอกนี่สิ ผมคงไม่มีโอกาสได้ดูแลมันอีกเมื่อเธอจากไป
    ดอกไม้ที่ผมเพาะเมล็ดพันธุ์มันเอาไว้ ..ในใจเธอ

    "ถ้ากล้วยไม้ออกดอกอย่าลืมส่งข่าวไปบอกเรานะ"
    เธอหันมาสั่งเป็นครั้งสุดท้าย ผมมองตามหลัง เมื่อเธอเดินจากไป
    แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง

    แม้เมล็ดพันธุ์แห่งรักที่ผมเพาะไว้ในใจเธอจะไม่งอกงาม
    แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น มันกลับงอกงามอยู่อย่างเงียบเชียบในใจผม
    ให้ผมได้เฝ้ามองดอกผลของมันอย่างชื่นชม.. แม้เพียงลำพัง
    ให้หัวใจผมอาบอุ่นไปด้วยความอ่อนโยนแห่งความรัก..แม้จะไม่สมหวัง
    แต่การที่ได้ทั้งใครสักคนหนึ่งอย่างหมดหัวใจนั้น
    มันก็เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ เท่าที่มนุษย์ตัวเล็กๆอย่างเราจะรู้สึกได้แล้ว

    ผมเดินกลับไปยืนมองกล้วยไม้ในกระถาง หลังจากที่เธอเดินลับตาไปแล้วเนิ่นนาน
    เพิ่งสังเกตเห็นว่ามีดอกตูมที่กำลังจะเริ่มผลิบาน บางทีเธอคงไม่ทันได้เห็นเพราะรีบเกินไป

    "ขอบคุณนะ"
    ผมฝากคำคำนั้นไปกับสายลมถึงคนที่กำลังจะจากไปไกล
    ขอบคุณที่เธอก้าวเข้ามาในชีวิต และทำให้ผมได้เป็นกว่าที่เคยเป็นได้
    ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้จักความรักอันยิ่งใหญ่
    ขอบคุณที่มอบดอกไม้ดอกหนึ่งไว้เพื่อให้มันเบ่งบานอยู่ในใจผมตลอดไป

    ไม่ว่าเธอจะอยู่ ณ แห่งไหนในโลกใบนี้ก็ตาม.

    จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 17 ก.ย. 46 12:02:31 A:203.113.61.199 X: ]