ความคิดเห็นที่ 1 คิม ชาง ยุน เดินออกจากโรงแรมที่ใช้แข่งขัน สีหน้าของเค้ายังคงเรียบเฉย แม้นว่าจะเพิ่งได้รับชัยชนะเป็นครั้งที่ 29 ติดต่อกัน  คิม ค่อย ๆ เดินจนถึงริมถนน ก่อนจะเรียกแท๊กซี่ และเมื่อรถจอดลง เค้าจึงชี้นิ้วไปที่ภาพสถานที่ท่องเที่ยวบนหนังสือนำเที่ยวที่เค้าถืออยู่ และเมื่อคนขับพยักหน้า นั่นหมายถึงการเดินทางของเค้าได้เริ่มขึ้นแล้ว คิม มอง วิว ทิวทัศน์ ต่าง ๆ แม้นสีหน้ายังคงเรียบเฉย แต่แววตายังคงแสดงให้เห็นถึงความสนใจประเทศต่างแดน คิม มองสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านไปอย่างเพลินตา จนลืมรู้สึกไปว่ารถคันนี้ได้แล่นมาเป็นระยะเวลานานแล้ว และเมื่อนานจนรู้สึกได้ คิม จึง เปิดหนังสือนำเที่ยว และรู้ว่าจุดหมายที่จะไปนั่นเปลี่ยนไปแล้ว คิม จึงถามคนขับด้วยภาษาอังกฤษ แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบกลับ และรถยังคงแล่นด้วยความเร็วต่อไป สีหน้าที่เรียบเฉยของคิม เริ่มกลายเป็นสับสน และเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ย่อมเป็นสถานที่ ที่เค้าไม่คุ้นเคย และเมื่อเค้ากำลังจะพูดอะไรต่อไป คนขับก็จอดรถเหลียวหลังกลับมามอง คิม ซึ่งทำให้ คิม เห็นหน้าคนขับอย่างชัดเจน เค้าคือชายแก่คนหนึ่ง ชายแก่ลงจากรถในมือถือหนังสือพิมพ์ไว้ และเปิดประตูให้ คิม ก่อนจะพูดญี่ปุ่นซึ่ง คิม ไม่เข้าใจ และชายแก่ก็เดินหายเข้าไปในตึก ๆ หนึ่ง แม้นจะไม่เข้าใจภาษาแต่ คิม ก็พอจะเดาออกว่าชายแก่ต้องการจะสื่ออะไร คิม จึงเดินตามชายแก่เข้าไปในตึกแห่งนั้น เมื่อเข้าไป คิม ก็พบว่า ที่นั่นคือชมรมหมากล้อมที่ใหญ่แห่งหนึ่งนั่นเอง ชายแก่ยืนคู่กับชายหนุ่มวัยประมาณ 24 ปี และคุยกันด้วยภาษาญี่ปุ่นก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินมาหา คิม และกล่าวเป็นภาษาอังกฤษว่า “คุณคิม ชาง ยุน ครับ คุณตา แกบอกว่าขอให้คุณเล่นหมากล้อมที่นี้กระดานหนึ่ง” “ทำไม ฉันต้องทำอย่างนั้นด้วย และคุณตาคนนี้พาฉันมาที่ไหนกัน ทำให้ฉันเสียเวลามาก และควรจะพาฉันกลับไปที่เดิมเดียวนี้” คิม ชาง ยุน กล่าวด้วยเสียงที่ไม่พอใจ ชายหนุ่มรับหน้าที่เป็นล่ามให้ทั้งสอง และเมื่อเค้าคุยกับชายแก่แล้วจะหันกลับมาบอกต่อ คิม ว่า “คุณตาแกบอกว่า ถ้าเล่นสักกระดานจะพากลับแต่ถ้าคุณไม่เล่นที่นี้ก็เชิญหาทางกลับไปเอง” คิม เริ่มมีสีหน้าที่ไม่พอใจ ในใจนึกอยากจะเดินกลับออกไปซะให้พ้น ๆ แต่ก็สำนึกตนว่า ที่นี้คือต่างแดน และตนอยู่ที่แห่งไหนก็ไม่รู้ จะพูดกับใครก็ไม่รู้เรื่อง จึงได้แต่กล่าวออกไปว่า “ได้กระดานเดียวใช่ไหม? ไหนล่ะคู่แข่งของผม” หลังจากกล่าวจบ ชายหนุ่มก็ตอบกลับทันที “ผมเอง” ชายหนุ่มพา คิม เดินผ่านฝูงชนในชมรมหมากล้อมแห่งนั่นก่อนจะมาที่มุมห้องก่อนจะนั่งลงและกล่าวว่า “เรียกผมว่า ยูจิ  ก็ได้นะครับ โต๊ะนี้เป็นโต๊ะประจำของผมเลย”ยูจิ ยิ้มอย่างจริงใจ รับกับใบหน้าที่ดูสดใส “นี้โต๊ะ ประจำของคุณ เหรอ แล้วตัวเลข 387 ที่ติดไว้ด้านข้างกระดานนั่นคืออะไรกัน”คิม กลับมามีสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม “อ้อ .ไม่มีอะไรหรอกตัวเลขนี้คือสถิติ ที่ผมชนะติดต่อกันมาบนโต๊ะตัวนี้นะครับ อย่าไปสนใจมันเลยเรามาเริ่มเล่นกันดีกว่าครับ” ยูจิ พูดจบก็วางหมากดำหนึ่งเม็ดลงบนกระดานทันที เปรียะ!!!  “เราทั้งคู่ต่างยังไม่แพ้สินะ” คิม กล่าวพร้อมวางหมากทันที เปรียะ!!! และทั้งคู่ก็ต่างวางสลับกันไปมาอย่างรวดเร็วจนผ่านพ้นช่วงต้นกระดานไปอย่างไม่มีการรีรอ แสดงให้เห็นถึงความมั่นใจของทั้งสอง คิม มองกระดานพร้อมกับคิดในใจ “ฝีมือหมอนี้ ไม่ต่ำกว่ามืออาชีพแน่ ๆ ช่วงต้นกระดานขนาดเรา เดินเปิดรูปแบบซับซ้อน แต่หมอนี้กลับตอบรับอย่างชาญฉลาด มิน่า ไม่แพ้มา 387 กระดานก็ไม่แปลกแล้ว ฝืมือขนาดนี้ไม่มีทางแพ้มือสมัครเล่นคนอื่น ๆ ในชมรมนี้แน่” เปรียะ!!! คิมวางหมากลงบนกระดานก่อนจะมองไปทางยูจิ แล้วถามว่า “นายเป็นมืออาชีพเหรอ?” ยูจิยิ้มก่อนจะตอบ “อ้อ ..ที่แท้ คิม เป็นมืออาชีพนี้เอง ฉันไม่ได้เป็นมืออาชีพหรอกนะ” เปรียะ!!! คิม วางหมากอย่างแรงและคิดในใจว่า “อะไรกันไม่รู้จักฉันคนนี้นะเหรอ แต่หมอนี้แม้นไม่ได้เป็นมืออาชีพแต่ยังเดินไปขนาดนี้  แต่ต่อจากนี้จะเป็นของจริงล่ะนะ ฉันจะทำให้เกมซับซ้อนเข้าไปอีก” เปรียะ!!! เปรียะ!!! เปรียะ!!! เปรียะ!!! เปรียะ!!! ทั้งคู่วางหมากกันอย่างรวดเร็วรูปแบบเกมเริ่มซับซ้อนและวุ่นวายใครที่ประเมิณสถานการณ์ในอนาคตได้ดีกว่าย่อมเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบ เปรียะ!!! หลังหมากกระทบกระดานมือของ คิม กระตุกนิดหนึ่ง “อะ หมากนี้เดินหย่อนมือไปหน่อยโดนสวนกลับแน่นอน” เปรียะ!!! หมากดำตัดสวนกลับอย่างดุดัน การเดินที่ต่อเนื่องจึงสะดุดลงที่จุดนี้ คิม ต้องหยุดคิด อย่างหนักเพื่อตอบโต้ และเมื่อมองออกไป คิม ก็พบว่า คนทั้งชมรมต่างหยุดเดินหมากและจับจองบนกระดานแห่งนี้ เปรียะ!!! หมากขาวตอบโต้ด้วยการตัดกลับ “ฉันเป็นถึงมืออาชีพ 9 ดั้ง จะให้มาแพ้มือสมัครเล่นแบบนี้ได้ยังไง ฉันและไม่แพ้มา 29 กระดานแล้ว นี้ก็จะเป็นกระดานที่30” ยูจิเริ่มคิดนานมากขึ้น “หมากเริ่มซับซ้อนแล้วสินะ ในตอนแรก คิม คงอยากทดสอบฝีมือเราเลยเดินหมากที่ยากหมายเผด็จศึกอย่างรวบรัด แต่มาถึงตอนนี้ รูปหมากที่ซับซ้อนไม่ได้มีไว้เพื่อทดสอบ แต่มีไว้เพื่อประลองฝีมืออย่างแท้จริง แสดงให้เห็นว่าเค้ายอมรับในฝีมือเราแล้ว” จังหวะการเดินหมากของทั้งสองเริ่มช้าลงเรื่อย ๆ จนเหมือนการแข่งขันรายการสำคัญแห่งปี คิมมองกระดานพร้อมคิดว่า “ฝีมือของมันเป็นของจริง แต่ถึงยังไงเราจะแพ้มือสมัครเล่นไม่ได้” ความกดดันต่าง ๆ เริ่มเพิ่มขึ้นในจิตใจของ คิม ด้วยความที่ไม่เคยแพ้จึงไม่อยากแพ้ นี้เองทุกข์ของชัยชนะ หมากทั้งสองต่างสู้รบพันพัวจนมองสถานการณ์ไม่ออกว่าใครได้เปรียบ เปรียะ!!! หมากดำยังคงเลือกที่จะ จู่โจมมากกว่าป้องกัน “วิธีป้องกันที่ดีที่สุดก็คือการจู่โจมนั่นแหละ” ยูจิคิดที่จะสู้ต่อ คิม อยู่ในสถานการณ์ที่กดดันด้วยเกียรติของมืออาชีพ ย่อมจะไม่ยอมแพ้มือสมัครเล่น ในขณะที่คิดอยู่นั่น คิม ก็นึกถึงคำที่อาจารย์ของตนเคยสอนไว้ “เมื่อเจ้าแข็งแกร่งและไม่แพ้ใคร เมื่อนั่นมืออาชีพทุกคนคือศัตรูของเจ้า ทุกคนย่อมหวังจะชนะเจ้า และหากเจ้ายังถือเกียรติแห่งชัยชนะนั่น มันย่อมกดดันเจ้า เพียงเจ้าลองวางมันเจ้าจะพบ วิถีแห่งชัยเอง” คิมหลับตานิ่ง ก่อนจะลืมตาขึ้นและวางหมากตอบโต้ดำอย่างแผ่วเบา เปรียะ ยูจิ มองหมากขาวอย่างประหลาดใจ “เป็นตาเดินที่คิดไม่ถึงจริง ๆ และลอง ๆ คิดดูแล้วก็คงจะมีแต่ตาเดินนี้เท่านั้น” ยูจิมีสีหน้าที่เครียดขึ้น หมากเด็ดเม็ดนี้ของขาวทำให้ดำต้องตัดใจทิ้งกลุ่มหมากบางส่วนออกไป ขาวกลับมาได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด เกมเริ่มเข้าสู่ระยะท้ายเกมหมากขาวยังคงได้เปรียบและพยายามเดินปิดเกมอย่างรวดเร็ว “ชนะแน่ ชนะแน่ รีบชิงปิดเกมเลย” เปรียะ!!! หมากขาวเดินปิดเกมในตำแหน่งสำคัญต่าง ๆ จนดำไม่มีโอกาสตอบโต้ คิมเริ่มยิ้มเรียบ เหมือนตอนที่แข่งกับนากาโนะ “ชนะแน่ ชนะแน่ เกมปิดแล้ว” เปรียะ!!! หมากขาวเดินปิดเกมเช่นเดิม แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือดำไม่สนใจในหมากขาวเม็ดนั่น กลับชิงโอกาสไปเล่นจุดอื่น เปรียะ!!! คิม ถึงกลับสะอึกพลันคิด “แย่แล้วเราประมาทเพราะคิดถึงแต่ชัยชนะ เราลืมป้องกันไปอีกครั้ง ดำจึงสร้างโอกาสเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายได้” มาถึงจุดนี้สีหน้าของทั้งสองต่างเคร่งเครียด การเดินเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายต่อรองของดำให้ช่วงชิงพื้นที่กลับมาได้มากขึ้นทำให้เกมกลับมาสูสีกันและเมื่อใกล้จบเกมที่เหลือตาเดินอีกไม่มากทั้งคู่ต่างเดินหมากอย่างรัดกุมมากขึ้นไปอีก จนจบเกม “1.5 แต้มงั้นรึ” คิมกล่าวและ ยิ้มอย่างเรียบ ๆ ก่อนจะเก็บหมากขาวกลับเข้าโถหมาก และมองไปทางยูจิก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “เป็น 388 แล้วสินะ” สวนสาธารณะในยามเช้า ต้นไม้เขียวขจี เหมือนรอยยิ้มต้อนรับ ลมเย็นที่ให้ความสบายใจ แดดอ่อนที่ทำให้สดชื่น เช่นเดิม มุมหนึ่งในสวนแห่งนี้มีชายแก่อายุราว 60 ปี นั่งถือหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง นั่งคู่กับชายหนุ่มอายุราว 24  ชายแก่ค่อย ๆ เอนหลังพิงพนัก ก่อนคลี่ หนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านด้วยความสนใจ “คิม ชาง ยุน ยังแพ้ใครไม่เป็น ชนะรวด 30 กระดานและผ่านรอบสอง TOYOTA CUP ด้วยรูปแบบการเดินแบบใหม่ที่ยอดเยี่ยมกว่าเดิม” “ยูจิ!!!! เค้าว่า คิม ชาง ยุน ยังไม่เคยแพ้ใครวะ” ชายแก่กล่าวเสียงใส “ชนะ 29 ครั้งอาจจะไม่มีประโยชน์เท่ากับแพ้ครั้งเดียวก็ได้นะคุณตา” ยูจิ ยิ้ม ๆ และมองไปทางชายแก่ ก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านคู่กัน จากคุณ : Bluejade - [ 17 ก.ย. 46 13:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 :) จากคุณ : scottie - [ 17 ก.ย. 46 16:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^ _______ _ _ __ _ __ ^ ในที่สุดตอนที่สองก็มา....... ^_^ เดี๋ยวกลับมาใหม่ค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 17 ก.ย. 46 16:44:50 A:202.28.26.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^__^........... จากคุณ : GTW - [ 17 ก.ย. 46 19:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอlink กระทู้แรกหน่อยไ้ด้มั้ยคะ หาไม่เจอเลย คุณได้ไอเดียมาจากเรื่อง  hikaru เซียนโกะรึเปล่า? จากคุณ : โทยะ อากิระ - [ 18 ก.ย. 46 21:17:48 A:203.156.29.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2439958/W2439958.html ลิงค์ตอนแรกครับ จริง ๆ แล้วนิยายเกี่ยวกับโกะมีมาค่อนข้างนานแล้วครับ (เซียนโกะ,หนึ่งคิวfirst kyu) เรื่องฮิคารุ ให้แรงบัลดาลใจในการเขียนมากกว่าครับ จากคุณ : Bluejade - [ 19 ก.ย. 46 01:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากทราบว่าคุณ bluejade เล่นหมากล้อมรึเปล่าคะ? ถ้าเล่น  กี่คิวหรือกี่ดั้งแล้วคะ อยากอ่านนิยายเกี่ยวกับหมากล้อมจังเลย จากคุณ : โทยะ อากิระ - [ 20 ก.ย. 46 15:46:31 A:203.156.23.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 พอเล่นเป็นครับ ระดับฝีมือ (แพ้คางะ แต่พอสู้กับซึซึอิได้ ละมั่ง อิ อิ) ถ้าอยากอ่านนิยายเกี่ยวกับหมากล้อม ตอนนี้ที่หาซื้อมาอ่านได้ง่าย ๆ ก็ "เหนือฟ้ายังมีฟ้า" ที่เอาชีวประวัติของปรมจารย์อู๋ ชิง หยวน อัจฉริยะในรอบ 100 ปี มาเรียบเรียงใหม่ จากคุณ : Bluejade - [ 22 ก.ย. 46 13:36:52 ]