“จ.ม.อะไรเหรอลูก ทำหน้าเครียดเชียว” นราพันธ์ผู้เป็นแม่เอ่ยปากถามขึ้นในขณะที่เห็นสีหน้าอันเคร่งขรึมของลูกชาย
“ไม่มีอะไรฮะแม่ แค่ จ.ม.จากมหาลัยนะฮะ”มิคตอบทั้งที่ในใจก็ได้แต่คิดๆๆ ทำไมมันถึงได้มาในเวลาที่เหมาะเจาะอย่างนี้ เขาอ่านทวนอีก2-3รอบ ก่อนที่จะโทรศัพท์ไปหาเพื่อน
“ฮัลโหลมีอะไรวะ มิค” เสียงปลายสายตอบเมื่อเห็นชื่อขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์
“เวศ นี่เราเองนะ เราอยากเจอแกออกมาเจอหน่อย”มิคกรอกเสียงกลับลงไป แต่เวศจับความผิดปกตินี้ได้และรู้ว่าเพื่อนคงมีเรื่องมาแน่จึงตอบกลับไป
“ฮันแน่ มิคคิดถึงเวศละสิ โถไม้ป่าเดียวกันก็ไม่บอก”
“แวะเราจะอ้วก แกจะบ้าเหรอ กินยามาผิดหรือไง”แต่ก็ไม่วายที่จะขำเพื่อน เข้าใจเล่นนะคนยิ่งเครียดๆอยู่ แต่มันก็ดีที่มันทำให้เขาหายเครียดลงไปได้บ้าง
“เรากินยาใจมามั้ง”
“ไอ้เวศแกเลิกเล่นซะที เราเสียดายข้าว ตกลงแกออกมาได้ม่ะ ไอ้เวศ” คนถามเริ่มเคืองๆ
“ไม่ได้เว้ย เรียนอยู่ แกมีอะไรหรือเปล่าทำไมทำเสียงงั้นวะ ตอนนี้คุยได้สักสิบนาที”เวศถามกลับไป
“เวศ เราได้จ.ม.จาก…xxx แล้วนะ”มิคตอบพร้อมกับถอนหายใจไปเฮือกใหญ่
“แล้วแกจะทำไงต่อไปวะ”เวศถามทั้งที่รู้ว่ามันจะเป็นการตัดสินใจที่ลำบากของเพื่อนมันคนนี้
“คงปิดมินไว้ก่อน แกก็อย่าเพิ่งบอกใครหละ” พลางคิดดีนะที่มีแกไอ้เวศ ไม่งั้นมิคเองก็ไม่รู้ว่าพูดกับใครเหมือนกัน เวศเป็นเพื่อนสนิทที่มันเล่าทุกอย่างให้ฟัง และมันก็รู้ความเป็นมาเป็นไปทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างมันกับมิน
“ อืม เราสัญญา เราต้องไปเรียนแล้วนะแล้วเรียนเสร็จเราจะไปหาแกที่บ้าน”
ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลง พลางคิดนี่เราจะพูดกับเค้าอย่างไงดีนะ แต่ยังไงก็ต้องพูดขอเวลาหน่อยละกัน
จนเวลาผ่านไปเดือนนึงมิคก็ไม่กล้าจะเอ่ยปากบอกจนป่านนี้เขาจึงตัดสินใจที่จะพูดออกไป
“Happy birth day เว้ยไอ้มิค”เสียงไอ้เวศที่ตะโกนข้ามฝั่งถนนมา พร้อมเพลง หมาจะเกิด:-)
“thank เว้ยไอ้เพื่อนเลิฟเล่นหอนกลางถนนเลยกลัวไม่รู้หรอว่า วันเกิดคนหล่อ”
“หล่อ..อ ดูดี… เท่….. น่ารักที่สุด… ให้:-)วันนึงก็ได้ที่:-)จะหล่อกว่า”ไอ้เวศพลางพูดไป ส่ายหน้าขำๆในความหลงตัวเองพอกันของคนทั้งคู่
“แล้วแกบอกเค้าไปยัง แกเหลือเวลาไม่มากนะ”เวศถาม เพราะเวลามันก็ใกล้เข้ามาทุกที
“คงบอกวันนี้แหละ”มิคตอบ หน้าคมเค้มนั้นมีแววคิดหนักอยู่สักพัก แล้วก็กลับทำหน้าปกติ
“ขอให้แกโชคดีแล้วกัน” มีของให้แกด้วย พลางหยิบห่อของขวัญที่มีลักษณะเป็นด้ามยาวไม่มาก ตอนแรกมิคเดาว่าคงเป็นปากกา ก่อนที่จะวิ่งข้ามกลับไป มิคเปิดห่อออกทันใดนั้นก็ยิ้มขำในความบ้าของเพื่อน ของที่เวศให้มาคือแปลงดูดส้วมขนาดพกพาอันเล็กๆ เอาไว้ห้อยเป็นพวงกุญแจพร้อมเขียนสรรพคุณ ข้อ1.ใช้ดูดความหล่อเข้าตัว 2.เอาไว้ดึงดูดสาว 3.ดูดเกรดจากอาจารย์ และประโยชน์อีกสิบๆข้อพออ่านแล้ว ก็ได้แต่ขำในความทะเล้นของเพื่อน ในกระดาษห่อของขวัญมีกุญแจหนึ่งดอก พร้อมกับข้อความ “ของที่จะให้แกจริงๆ อยู่ในตู้ เอากุญแจตู้ไปไขแล้วคืนเราด้วย และก็ห้ามแกะกล่องจนกว่าจะถึงวันที่11
ต.ค.”
ลองทายดูสิคะว่านายเวศจะให้อะไรกับมิค


กริ๊ง ๆ..ๆ  เสียงโทรศัพท์ดังนั้น
“เอ่อ ขอสายมิคคะ”เสียงหวานกรอกคำพูดลงไปในโทรศัพท์
“ฮัลโหล นี่มิคพูดอยู่ครับ” อันนี้ต้องวางฟอร์มหน่อย รู้หรอกว่าใครโทรมา
“มิคนี่มินนะ” อะไรกันจำเสียงๆไม่ได้คนพูดก็คิด แต่ไม่ได้พุดออกไปหรอก
“มีอะไรหรอ มีธุระอะไรรึเปล่า” เขาแกล้งทำเสียงดุลงไป แต่กำลังอมยิ้มอยู่
“อ๋อ ไม่มีหรอก ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เสียค่าโทรสามบาทจริงๆเลย”มินพูดอย่างสะบัดๆ อุตส่าห์โทรมา
“โอ๋ โอ๋ ดูสิเค้างอนแล้ว”มิคแกล้งยั่วกลับไป
“ใครงอนไม่ทราบ ไม่ใช่ขนตานะจะได้งอนได้” ยังไม่วาย ตอบกวนๆกลับไป
“Happy birth day จ้ะ มิคอยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่าอะ เดี๋ยวเราซื้อให้”
“ลืมซื้อของให้ละสิ มามุขนี้อะ”
“ไม่ใช่เดี๋ยวได้ของไม่ถูกใจ มิคไง”(ความจริงไม่มีเวลาแหละ)
“งั้นตอนนี้เรามีของที่อยากได้ มินจะให้เราไหม”
“อะไรหรอ บอกมาสิถ้าไม่แพงเดี๋ยวจะหามาให้”
“เราอยากได้บ้านพร้อมที่ดินเอามีสระว่ายน้ำใหญ่ๆ เอารถBMคันนึง แต่ไม่ใช่ BMX นะ
“ได้ๆ เดี๋ยวนะไปเอากระดานมาก่อน”
“เอากระดานมาทำไมอะ” คนถามยังไม่วายงง
“อ้าวก็เอามาวาดรูปให้คนฝันเฟื่องไง ตกลงจะบอกมาได้ยังว่าอยากได้อะไร”
“บอกก็ได้ เราอยากให้มิน…(ตุ๊บๆ ตุ๊บๆ)คบกับเราได้ไหม”
“อะไรนะ”คนที่ได้ยินถามกลับไป พร้อมกับกน้าที่เป็นสีเลือดที่อีกฝ่ายไม่ได้เห็น
“มิคพูดเล่นรึเปล่า”มินถามกลับไป พยายามบอกตัวเองว่ามิคคงล้อเล่นมั้ง
“เราพูดจริงๆนะมินไม่เชื่อเราหรอ ยังไม่ต้องให้คำตอบตอนนี้ก็ได้ แต่อีกอาทิตย์ นึงเราจะฟังรอคำตอบนะ”
มิควางสายโทรศัพท์ไปแล้ว ยังตื่นเต้นไม่หาย ตอนนี้เขาก็ได้แต่รอกับรอคำตอบของมิน ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง เขาพร้อมที่จะรับฟังการตัดสินใจของเธอเสมอ
ฝ่ายมินนั้นอึ้งไปสักพัก หน้าแดง และนอนไม่หลับทั้งคืน เฝ้าแต่คิดเราจะให้คำตอบกับเค้ายังไงดีนะ
เธอก็ไม่รู้ว่าคิดกับเขาแบบนั้นหรือเปล่า แต่ทีเธอรู้คือเธอคิดกับเขามากกว่าเพื่อนคนอื่น แคร์เขามากกว่าแต่เธอก็บอกไม่ได้ว่าเธอคิดยังไง ว่าแล้วเธอก็โทรไปหาแพม เล่าให้แพมฟัง แพมก็ได้แต่บอกว่ามินก็ตัดสินใจให้ดีแล้วกัน ถามใจตัวเองว่ารักเขาหรือเปล่า ถ้ารักเขามินก็คบกับเขาไปเถอะ แพมมั่นใจว่ามิคจะต้องดุแลมินอย่างดีแน่ๆ แพมว่าคนอย่างมิคถ้าเค้าไม่มั่นใจเค้าไม่ขอมินคบหรอก
“ขอบใจนะแพมสำหรับคำแนะนำมินจะคิดให้ดีแล้วกัน ฝันดีนะจ๊ะ บายจะ”

และแล้ววันครบกำหนดก็มาถึง คนใจกล้าก็กดโทรศัพท์ไปหาชนิดที่ว่าคนรับจะตั้งตัวไม่ทัน
“ตกลงมินคิดยังไงกับเรา”ตอนนี้คนพูดตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“มิน มิน "แล้วเธอก็ตัดสินใจพูดเอาเป็นว่าให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลยงานนี้
"เราคิดกับมิคมากกว่าเพื่อนนะแต่มินก็ยังไม่รู้ว่ารักมิค
รึเปล่า แต่มิคก็เป็นคนพิเศษสำหรับมิน ถ้ามินอยากจะเริ่มต้นใหม่กลับใครคนๆนั้นก็คือมิค”
“ ขอบคุณมินนะ  ที่รู้สึกดีดีกับเรา แต่เรามีอะไรจะบอก
มิน  แล้วถ้าเราบอกมินไปแล้วมินจะเปลี่ยนใจเราคงห้ามมินไม่ได้ คือเราได้ทุนไปเรียนต่อทีสวิตเซอร์แลนด์ แล้ววันที่ 11 เดือนหน้าเราต้องไปแล้ว มิคขอโทษที่ปิดเรื่องนี้กับ
มิน แต่ถ้าบอกกับมินไปตั้งแต่แรก เราอาจจะไม่ได้ยินคำตอบเหมือนที่มิน
บอกเราวันนี้ก็ได้ มิคอาจจะเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ดึงมินไว้ แต่มิคสัญญาว่าจะดูแลหัวใจมินอย่างดี”
“มิค เราขอโทษถ้างั้นเราเป็นเพื่อนกันก่อนดีไหม ถ้ามิคกลับมาแล้วเราทั้งคู่ยังไม่มีใครถึงเวลานั้นเราค่อยมาคบกัน”
“มิครู้มิคเข้าใจ คิดแล้วว่าต้องได้รับคำตอบแบบนี้ แต่มิคก็ขอบคุณนะที่มินยังรู้สึกดีๆกับมิค”
“มิคก็รู้ว่ามินกลัวรักทางไกลขนาดไหน ขนาดคุนส์แค่ย้ายไปเรียนคนละที่กันไม่กี่เดือนคุนส์ยังมีคนอื่น แล้วนี่มิคไปตั้งนานมิคจะไม่เปลี่ยนใจหรอ มินไม่อยากเสียใจอีก เราให้เวลาเป็นตัวตัดสินเถอะ มิคถ้าถึงเวลานั้นแล้วเรายังคงมีความรู้สึกดีดีให้กัน แล้วมินจะไม่ลังเลอีก เวลาตั้งหลายปีเรายังมีเวลาเจอคนอีกมาก มิคอาจเจอคนที่ใช่กว่ามินก็ได้ ถึงเวลานั้นจะได้ไม่เสียใจทั้งสองฝ่าย มันจะได้ไม่เป็นการผูกมัดทั้งสองฝ่ายไง
"มิคเข้าใจ แล้วมิคจะรอนะ"คนฟังคงไม่รู้สึกอะไร หากคนพูดเสียงสะท้าน น้ำตาไหลอาบแก้ม ถ้าไม่พูดกันทางโทรศัพท์เธอคงได้เห็นน้ำตาของชายคนนี้
ต่อจากนั้นมาเมื่อถึงเวลาที่มิคขึ้นเครื่องมินก็ไม่ได้มาส่ง เขาหันกลับไปมองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเข้าไปตามเสียงเรียก
"มิค มิค เรามีของจะให้" เธอยัดกระดาษที่ถูกพับใส่มือเขา
พร้อมกับ กล่องใบใหญ่ใบหนึ่งซึ่งไม่มีกุญแจ เขาก็รับมาทำหน้า งงๆ แล้วจะเปิดได้ไงเนี่ย เขาคิดในใจ
"ต้องเอาติดตัวไปด้วยนะ"มินบอกมิค ก่อนที่จะส่งรอยยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า
"เราต้องไปแล้วนะมิน มินต้องรอเรานะ"ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ลากกระเป๋าเดินทางขึ้นเครื่องบินไป

ตอนนี้ท่านกำลังอยู่บนสายการบิน... โปรดรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย
ต้องขอโทษด้วยที่กว่าจะมาเขียนต่อก็นานมากพอดีติดสอบนะคะ ขอบคุณทุกคนด้วยนะคะ



"ตอนนี้นายมิคกระจิตกระใจอยู่แต่ของในกล่อง จนไปเดินเซชนคนหลายคนกว่าจะนั่งที่ได้"
เขาก้มลงอ่านกระดาษที่มีข้อความว่า
ถ้าอยากรู้ว่ามีอะไรในกล่อง ก็หยิบของขวัญของเวศขึ้นมาดูสิ"
......มีต่อ........



ป่าน้ำแข็ง