อีก3ปีต่อมา





                      อากาศเย็น๐ในยามเช้าของต้นฤดูหนาว ท้องฟ้าดูสดใสก้อนเมฆขาวดูน่านอนหนุนหัว ใครบางคน



ยืนยิ้มอยู่หน้าร้านหนังสือ  อ่านให้สนุก  เป็นชื่อร้านหนังสือเล็กๆ ทาสีขาว ติดถนนเลียบชายหาด  ตรงหลังร้าน



สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ในยามเย็น เป็นภาพทีงดงามมากๆ  ร้านหนังสืออ่านให้สนุกตั้งมาได้3ปีแล้ว  เป็น



ความฝันเล็กๆทีอยากทำร้านหนังสือ ถึงจะกำไรน้อย แต่มันก็เป็นความภาคภูมิใจ



          “คุณตรัง” กำลังมองอะไรเพลินมีชายหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้า หน้าตาสะอาดๆผิวขาวๆสูงโปร่ง  



          “คุณเรียกฉันหรือ” ตรังถามเพื่อความแน่ใจ เพราะตรังไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ และไม่ใช่ลูกค้าของทีร้านด้วย



          “ผมชื่อเชน เป็นสามีของวา” เค้าแนะนำตัวเอง พอตรังรู้ว่าเค้าเป็นใครเท่านั้นและเดินหนีทันที เค้าวิ่งมาดัก



หน้าตรัง



         “เดี๋ยวก่อนสิฮะ ผมมาดีนะผมมีธุระอยากพูดกับคุณตรังพูดเสร็จผมจะไปทันที”



ตรังมองหน้าเค้า ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า หน้าเค้าก็ดีแต่ทำไมถึงมาแย่งคนทีเราเคยรัก และวันนี้เค้ามาหาเราทำไม



อยากรู้จักว่าธุระอะไรทีเค้าอยากพูดกับเรา



 

           “คุณจะพูดกับฉันเรื่องอะไร”



           “วาอยากพบคุณตรังมากๆ”



           “แล้วมันเรืองอะไรทีภรรยาของคุณอยากเจอฉัน”





สามปีทีผ่านมาตังไม่เคยติดต่อหรือถามข่าวคราวจากใครๆแม้กระทั่งกับพี่วอนทีสนิทกันยังไม่เคยเล่าอะไรทีเกี่ยว



กับน้องสาวให้ฟัง และตัวตรังเองก็ไม่เคยถามอีกเช่นกัน





        “วาเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายครับ”



ตรังได้ยินรู้สึกตกใจ ตรังมองดูสามีของวาเค้าดูสลดไป



        “เสียใจด้วยฮะฉันคงช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก คุณกลับไปหาเธออยู่ข้างจะไม่ดีกว่าหรือ”



        โธ่ “ผมมาถึงนี่เพื่อทีจะให้คุณช่วยให้วามีกำลังใจอีกครั้ง ขอให้คุณได้นึกถึงสิ่งดีๆขอวาบ้าง”



เวลาผ่านไปตั้ง3ปีตรังลืมเรื่อราวต่างทีเคยเกิดขึ้น ไม่อยากจดจำมันเหมือนกับฝันร้าย แต่วันนี้ทีผู้ชายคนนี้



มาหาตรังกับมาบอกว่าให้นึกถึงสิ่งดีๆ นึกไม่ออกแล้ว แต่ถ้าไม่ไปพบมันเหมือนกับคนไร้น้ำใจ



      “ตกลงฉันไป” คำพูดสั้นของตรังทำให้สามีของวาดีใจ



      “ขอบคุณมากๆเลยครับ”



      “ไม่ต้องขอบคุณหรอกฮะฉันยังไม่ได้ทำอะไร”



แล้วความเงียบเริ่มปกคลุม ตรังกับเค้ายังยืนอยู่นอกร้าหนังสือ แดดไม่ค่อยจะร้อนเท่าไร มีลมพัดมาเบา



    “คุณตรังเป็นดีจริงๆวาเค้ามักพูดถึงคุณให้ผมฟังอยู่เสมอๆ



    “เหรอฮะ”



    “วายังรักคุณอยู่ตลอดเวลานะคนทีวารักมากๆคือคุณ”



 คำพูดของเค้าดูใจเย็นพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เค้าพูดเล่นหรือจริงนี่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก  ภรรยาตัวเองยังรักคนอื่นอยู่



    “ว่าแต่คุณจะให้ฉันไปกรุงเทพเมือไร”



     “แล้วแต่คุณตรังจะสะดวก”



ตรังตัดบทก่อนทีเค้าจะพูดอะไรอีก เพราะตรังไม่อยากฟังเรืองทีเค้าบอกว่าวายังรักตรังอยู่มันรู้สึกไม่ดีกับตรังเอามากๆ  ชายหนุ่มหยิบนามบัตรให้ตรัง



   “พร้อมเมือไรโทรหาผมนะ”



ของสิ่งหนึ่งทีเค้าหยิบออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้ตรัง เป็นกล่องใส่นาฬิกาเรือนเดิม



“วาฝากมาให้คุณ” เธอยังเก็บมันไว้อยู่อีกหรือ ไม่เข้าใจ



“ผมขอตัวก่อนนะมีธุระต้องไปทำ”



“ตามสบายฮะ” เค้ายิ้มให้กับตรังอย่างเป็นมิตร แล้วเดินหันจากไป ตรังเดินเจ้าไปในร้านหนังสือ ลูกค้าและเด็กในร้านทักทาย



     ในห้องทำงานตรังนั่งมองเจ้ากล่องใส่นาฬิกามองมันด้วยความคิดถึง ตรังเปิดกล่องอย่างช้าๆ นาฬิกาเรือนเดิมนอนสงบนิ่งอยู่ในนั้น ยังดูสวยอยู่แม้กาลเวลาจะผ่านไป แต่ในเวลานี้มันไม่เดิน ตรังหยิบมันออกมาสวมใส่อีกครั้ง

รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรร่วงออกจากกล่อง เป็นกระดาษ หยิบขึ้นจากพื้นและเปิดอ่าน



       เราจากกันมานานแสน ลมหายใจทียังเหลืออยู่นี้อยากเจอตรังอีกสักครั้ง วาอยากให้นาฬิกาเรือนนี้กลับมาอยู่กับตรังอีกครั้ง วาดูแลทะนุถอนมอย่างดีเพราะคือหัวใจของตรัง  



   กำกระดาษใบนั้นไว้ในมือ ฉันจะไปหาเธออีกครั้ง ไปอยู่ข้างๆเธอ





ตรังนั่งรถมากับสามีของวาตลอดทางทั้งตรังกับเค้าก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ตรังมองออกไปนอกหน้าต่างมองดูข้าง



ทาง เมือเข้ามาถึงในตัวกรุงเทพ ทีนี่ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง รถราก็ยังติดอยู่เช่น เดิม เมือรถมาถึงโรงพยาบาล  ข้างนอกดูหรูหรามากและเมือก้าวเข้าไปในโรงพยาบาลยิ่งดูเหมือนโรงแรมระดับ5ดาว ตรังเดินหลังสามีของวา รู้สึกแปลกเหมือนใจเต้นดังมากๆเหงี่อเริ่มผุดออกมาเยอะ มาถึงห้องพักแล้วใจยิ่งเต้นโครมไปใหญ่ ประตูเปิดออก ด้านนอกเป็นห้องรับแขกวาคงนอนอยู่ด้านใน เดินตามสามีของวาไปติด เห็นเตียงคนไข้ สามีของวาเดินไปหาวา กระซิบทีริมหู  ตรังยืนอยู่ตรงปลายเตียง วาค่อยๆลืมตาขึ้นมา



      “ฝันไปหรือปาวคุณเชน วาเห็นยืนอยู่ตรงนี้”



      “วาไม่ได้ฝันครับคุณตรังมาหาวาจริงๆ”



ตรังเดินเข้าไปใกล้ๆวาขับมือของเธอไว้แน่นทีสุด ตรังมองผู้หญิงทีเคยสวยทีสุด เธอตัวเล็กลงและผมมากๆทีศีรษะของเธอไม่เหลือผมให้เห็น แต่เค้าหน้าของเธอยังดูสวย



“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณสองคนคุยกันตามสบายนะ” สามีของวาปล่อยให้เราอยู่กันสองคนเค้าขอตัวไปทำธุระ



“คุณเชนค่ะ ขอบคุณค่ะทีพาตรังมา”



“เพื่อวาผมทำได้เสมอ” แล้วเค้าก็เปิดประตูออกไป ตรังหันมาพูดกับวาว่า



“สามีของวาดูเค้ารักวามากๆเลยดูเป็นคนดีจริงๆ



“ค่ะคุณเชนเป็นคนดีและใจกว้างมาก รักครอบครัว”



แล้วสายตาของเราสองสบตากันมือของวามาสัมผัสทีใบหน้าของตรัง เอลูบไล้มัน น้ำตาของตรังไหลออกมา ด้วยความดีใจ



    “ร้องไห้ทำไมค่ะ”



 “ดีใจฮะทีได้เจอวาอีกครั้ง”

 

  “ครั้งนี้เป็นสุดท้ายทีเราจะได้เจอกันน่ะค่ะ”



  “อย่าพูดแบบนั้นสิ วาจะต้องหายแน่นอน”



   “วารู้ตัวเองดี”



ตรังเริ่มรู้สึกว่าวาเหนี่อยมากๆสำหรับจะพูดอะไร



 “วาพักผ่อนเถอะ



“ไม่อยากนอนแล้ว กลัวตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอตรัง”



“ตรังจะนั่งอยู่ตรงนี้นะ จะไม่ไปไหน”



“วารักตรังตลอดเวลานะ ถึงแม้ชีวิตนี้จะไม่ได้เป็นคนของชีวิตก็จามแต่วาคือคนของหัวใจตลอดไป”



“ไม่ต้องพูดแล้วนนะตรังเข้าใจ”



แล้ววาก็หลับไปตรังนั่งเฝ้าเธอไม่ยอมห่าง  ในใจของตรังยังรัก เธออยู่ 3ปีทีผ่านตรังยังไม่มีใคร จับมือของเธอให้แน่นทีสุด   เวลาผ่านไป หลายชั่วโมง วาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง รอยยิ้มของดูสดใสและมีชีวิตชีวาอีกครั้ง แต่แล้วเธอก็จากไปพร้อมกับรอยยิ้ม  ตรังไม่มีน้ำตาไหลออกมา แต่คนทีเสียใจทีสุดก็เป็นสามีของวา  ตรังกลับไปหัวหินทันที





เสียงลมและคลืนในทะเลพัดมาตรังยังยืนนิ่งในมือของเค้าถือกล่องใส่นาฬิกาไว้ จะรักษาเท่าชีวิต