แกะ

ช่วงที่ลุงอานุชมาพักกับเรา ฉันได้ยินเถียงกันแต่เรื่องการเมืองของชนชั้นสูง

"เหลือเชื่อเลย การปฏิวัติเป็นการปฏิวัติของฝ่ายซ้ายแต่พวกสาธารณรัฐต้องการให้เรียกว่าเป็นพวกอิสลาม" คุณลุงอานุชบ่นให้ฉันกับพ่อฟังในวันหนึ่ง

"ไม่สำคัญหรอก ยังไงทุกอย่างก็ต้องออกมาดี  ประเทศที่ประชากรกว่าค่อนกว่าครึ่งไม้รู้หนังสือ ก็ยากที่จะรวบรวมผู้คนให้เข้ากับมาร์กได้ สิ่งที่จะรวมพวกเขาเป็นอันหนึ่งอันเดียวมีเพียงลัทธิชาตินิยมหรือว่าทางศาสนาเท่านั้น. . ."

พูดมาถึงตอนนี้คุณลุงก็ลุกขึ้นมายกไม้ยกมือเหมือนกำลังปลุกระดมมวลชน พลางพูดว่า

"แต่พวกผู้นำทางศาสนาไม่รู้จักการปกครองบ้านเมือง พวกเขาน่าจะกลับโบสถ์ไป  ชนชั้นกรรมาชีพจะปกครองเอง  ห้ามไม่ได้หรอก นั่นคือสิ่งที่เลนินกล่าวไว้ใน"รัฐและการปฎิวัติ" "

บางครั้งฉันก็เล่าความคิดของตัวเองให้ทั้งสองท่านฟัง

"ทีวีบอกว่าประชากรร้อยละเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าออกเสียงให้กับสาธารณรัฐอิสลาม"

"ได้ยินไหมอานุช นายรู้รึยังว่าคนของเราช่างโง่เขลาเบาปัญญาขนาดไหน การเลือกตั้งนั่นมันจัดฉากขึ้น  แล้วพวกเขายังเชื่อผลเลือกตั้งถึงเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์อีก สำหรับฉัน ไม่มีใครเลยที่รู้จักลงคะแนนเสียงให้สาธารณรัฐอิสลามแล้วคะแนนพวกนั้นมันมาจากไหนกัน ก็มาจากก้นพวดมันนั่นแหละ" คุณพ่อพูดใส่อารมณ์ไม่ยั้งเลย

" หนูไม่ผิดนะคะ  ทีวีต่างหาก โฮโฮ"

"ใจเย็น ๆ น่า อีไบ เธอยังเด็ก ก็พูดไปตามที่ได้ยินมาเท่านั้นเอง"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888


"จะเล่นด้วยกันเปล่า?" ฉันเอ่ยทักเพื่อนสองคนแรกที่พบหลังออกพ้นบ้านมา

"เขากำลังจะไปอเมริกา" เพื่อนคนหนึ่งบอก

"ไปอเมริกา? ไปทำไม" ฉันถามเพื่อนคนที่จะไปอเมริกา

"คุณพ่อคุณแม่ฉันบอกว่าเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะอยู่ภายใต้การปกครองของสาธารณรัฐอิสลาม ไปเสียจะดีกว่า"

"แต่ผู้นำทางศาสนาพวกนั้นงี่เง่า คงไม่อยู่ตลอดไปหรอก"ฉันออกความเห็น

"ใช่" เพื่อนอีกคนพลอยเห็นตาม

"คุณพ่อบอกว่าไม่มีใครเห็นถึงอันตราย"

"แล้วเมื่อไหร่เธอจะไปล่ะ"

"อีกราวหนึ่งเดือน"

"อ้อ"

ฉันว่าฉันชอบเด็กชายคนนี้จริง  ๆ  . . .

"สหรัฐนี่ยอดเยี่ยมเลย ในที่สุดนายก็จะได้พบบรูซ ลี ตัวต่อตัวแล้ว" เพื่อนอีกคนว่า

"ใช่ นั่นก็อาจจะดี. . ."

"บรูซ ลี ตายแล้ว . . ." ฉันพูดเสียงอ่อย ๆ

แท้จริงแล้ว ฉันชอบเขามาก ๆ

มันเป็นวันสิ้นโลก. . .

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ภายหลังที่เพื่อนของฉันเดินทางจากไป ครอบครัวข้างดีของฉันก็อพยพไปจากประเทศด้วย

'ขณะนี้เรียกขึ้นเครื่องบินเที่ยว๖๗๐๒ ไปลอสแองเจลิส ประตูที่ ๒๖ ๆ'

ในรถระหว่างทางกลับบ้าน

คุณแม่เอ่ยขึ้นว่า "บางทีเราควรไปเหมือนกัน"

คุณพ่อถือพวงมาลัยขับรถอยู่ตอบมาว่า ถ้างั้นฉันจะได้เป็นคนขับรถแท๊กซี่แล้วเธอเป็นสาวใช้ทำความสะอาดงั้นสิ"

"คาเวฮ์เพื่อนหนูไปสหรัฐอเมริกาเหมือนกันค่ะ"

"อย่าห่วง ทุกคนที่อพยพไปจะกลับมา พวกเขาแค่กลัวการเปลี่ยนแปลงเท่านั้น" คุณพ่อปลอบ

"หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะ" คุณแม่บอก

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ในห้องรับแขกที่บ้าน

คุณแม่บ่นออกมาว่า

"ฉันกลัวจริง ๆ เลย พี่อานุช"

"ไม่ต้องกังวลน่ะ ทาจิ มันก็เกมือนการปฏิวัติทั้งหลายนั่นแหละ นี่เป็นช่วงปรับตัวแค่นั่นเอง"

. . .กริ๊ง ๆ . .

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉะนจึงเดินไปรับ

"พ่อขา ของพ่อค่ะ"

"อะไรนะ" คุณพ่อร้องถามคนที่ปลายสายอีกทางหนึ่ง.

"เกิดอะไรขึ้นคะ" คุณแม่กระซิบถาม

คุณพ่อวางหูโทรศัพท์ลงแล้วทรุดลงก้มหน้าร้องไห้

"คุณแม่เสีย ๆ แล้วหรือคะ" คุณแม่โน้มตัวไปถาม

"พ่อคะ"ฉันเขย่าตัวคุณพ่อ

"อะไรกันน่ะ" คุณลุงเดินเข้ามาถาม

"โมเชน . . . มีคนเจอเขาจมน้ำตาย . . . ในอ่างอาบน้ำ" คุณพ่อหันไปบอกคุณแม่

"อะไรกัน? ที่ไหน?" คุณแม่ถามด้วยหน้าไม่สู้ดี แล้วตะโกนร้องฟูมฟายว่า

"ฆาตกร ๆ"

คุณแม่ฉันพูดถูกที่เชื่อว่ามันเป็นฆาตกรรม . . . เมื่อพวกเขาพบศพ มีแต่ หัวเท่านั้นที่จมอยู่ใต้น้ำ

"แล้วทุกอย่างจะดีเอง" คุณลุงอานุชปลอบใจ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

หลังจากโมเชนแล้ว ก็ถึงคราวเซียมัค

ชายสวมชุดดำโพกหน้าปิดปากสามคนไปถามหาเขา

'นี่บ้านเซียมัค จารีใช่เปล่า'

'ค่ะ' น้องสาวของเขายื่นหน้าออกนอกประตูมาตอบ

เจ้าคนชุดดำโพกหน้าปิดปากคว้าคอเธอแล้วกล่าวว่า

'พวกเราคือเทวทูตแห่งความยุติธรรม'

น้องสาวของเขาถูกสังหารที่บ้านเขา


888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"คุณรู้ไหมว่าเซียมัคกับครอบครัวอยู่ไหนแล้วตอนนี้ "คุณแม่ถามคุณพ่อที่โต๊ะอาหาร

"กะ ลาลี" ฉันเสริม

"ก็ไม่รูอะไรมากไปกว่าเธอหรอก แต่พวกเขาต้องมที่หลบซ่อนที่ไหนสักแห่ง"

ภายหลังเราได้ข่าวว่าพวกเขาข้ามพรมแดนโดยซ่อนไปกับฝูงแกะ

"แล้วทุกอย่างจะดีเอง" เสียงคุณลุงบอกเศร้า ๆ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

นั่นคือเหตุทั้งมวลที่นักปฏิวัติก่อนหน้านี้กลับกลายเปลี่ยนเป็นศัตรูของสาธารณรัฐที่ถูกสาปแช่ง

"คุณลุงอานูชต้องมารับหนูไม่ใช่หรือคะ?"

"..."

คุณแม่นิ่งเงียบทำหน้าตายคล้ายไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันเพิ่งจะถาม

"มีอะไรหรือคะ? คุณลุงต้องมารับหนูไม่ใช่หรือคะ?" ฉันมิวายรบเร้าถามคุณแม่

"เออ..."

"ใช่ไหมคะ?" ฉันมองหน้าคุณแม่รอฟังคำตอบอย่างคลางแคลงใจ

"ลุงเค้ากลับมอสโกว์ไปแล้วจ๊ะ"

"อะไรนะคะ"

ไม่นะ! นิทานหลอกเด็กเรื่องไปเที่ยวกลับมาอีกแล้ว...

"ลุงเค้าต้องรีบไป...ภรรยาลุงเค้าโทรมา ลุงเค้าขอให้แม่บอกลูก"

"ลุงเค้าไม่เคยแม้แต่จะพูดกับภรรยานะคะ"

ฉันท้วงประจวบกับเรากลับมาถึงบ้านพอดี ฉันเห็นคุณพ่อยืนกอดอกรออยู่แล้วที่หน้าบ้าน

"ลูกรัก! วันนี้คงสนุกนะที่โรงเรียน  หนูโมโหหรือเปล่าลูก?"

"ลุงอานุชอยู่ไหนคะ?"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

"ลูกไม่กินอะไรเสียหน่อยหรือจ๊ะ" คุณพ่อถามขณะนั่งกินข้าวพร้อมกันสามคนพ่อแม่ลูก

"หนูไม่หิวค่ะ" ฉันตอบแล้วย้อนถามเรื่องที่คั่งค้างในใจต่อ "ทำไมลุงเค้าไม่อยู่บอกลาหนูคะ"

"ลุงเค้ารีบน่ะ รีบมากเลย"คุณพ่อตอบ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888


ฉันหลบไปนั่งคิดอะไรคนเดียวข้างถนน

'พระเจ้าอย่าปล่อยให้เขาตายนะคะ'

"พ่อว่าเราต้องคุยกันหน่อยแล้วล่ะ" เสียงคุณพ่อดังมาจากข้างหลัง

คุณพ่อมาอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

"เรื่องจริงก็คือพวกเขาจับลุงอานูชของลูกไป"

"หนูรู้..."ฉันหันไปตอบแล้วโผเข้าสวมกอดท่าน

"พ่อขา"

"จ๊ะ ลูกรัก"ท่านตอบและกอดฉันไว้

"ลูกอยากทำอะไรให้ลุงเค้าไหมล่ะ"

"ค่ะ!"ฉันรับคำทั้งน้ำตา

"ลุงอานูชเค้ามีสิทธิ์ให้คนเยี่ยมได้หนึ่งคนและคนนั้นก็คือลูกไงล่ะ"

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ฉันยืนมองหน้ากระจกแล้วถามคุณแม่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเยี่ยมคุณลุงที่เรือนจำ

"หนูแต่งตัวสวยพอหรือยังคะ"

"จ๊ะ" คุณแม่ตอบ

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

รถของเราเข้าไปจอดใกล้เรือนจำที่มีมีลวดหนามล้อมหนาแน่นและยามอารักขา

ฉะนเข้าไปเยี่ยมคุณลุงในห้องขังแต่เพียงลำพัง

"สิบนาทีนะ"

"เสื้อสวยจัง คนใส่ก็น่ารักด้วย"คุณลุงทักทายฉันเป็นคำแรก

ฉันเข้าไปนั่งที่หน้าตักคุณลุง

"หลานรู้ไหมว่าหลาให้เกียรติลุงมากที่มาเยี่ยมนะ" ท่านบอกแล้วก้มหน้ามาแนบกับศีรษะฉัน

"หลานเป็นเด็กน้อยที่ลุงอยากมีเสมอมานะลูก"

แล้วท่านก็เปลี่ยนมาพูดด้วยเสียงขึงขังว่า

"แต่หลานจะเห็นเองสักวันว่า พวสามัญชนจะปกครอง"

ฉันนิ่งฟังอย่างไม่เข้าใจ

"นี่จ๊ะ! ทำหงส์ขนมปังให้หนูอีกตัว ตัวนี้เป็นลุงของตัวแรกนะ"

ลุงอานูชยื่นหงส์ตัวใหม่ส่งให้ฉันแล้วเข้ามสวมกอดพร้อมรำพันว่า

"ดาวแห่งชีวิตของลุง..."

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้พบกับลุงอานูชที่รักของฉัน

จากนั้น ก็มีหนังสือพิมพ์พาดหัวเรื่องประหารคุณลุงผู้เป็นจารชนรัสเซีย

"ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง..."

ฉันบอกกับตัวเองระหว่างนอนร้องไห้บนเตียง

"มาร์จีมีปัญหอะไรหรือเปล่า" เสียงพระเจ้าแว่วลอยมา

"หุบปากเลยท่าน! ไสหัวออกไปจากชีวิตหนู!!! หนูไม่อยากเห็นท่านอีกแล้วล่ะ"หนูลุกขึ้นมาตะคอกใส่พระเจ้าด้วยความโกรธ

"ออกไป"

แล้วฉันก็เคว้งคว้างไร้สิ่งที่จะไขว่คว้าจับไว้ ... อะไรเล่าจะแย่ไปกว่านั้น

"มาร์จิ วิ่งไปที่ใต้ถุน เราถูกทิ้งระเบิดแล้ว"  

นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของสงคราม

แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 46 22:08:33

แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 46 21:53:29

แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 46 21:46:53

แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 46 21:43:48