วันนี้ขอเถอะ อยากเขียนมานานแล้ว
ใครเล่าจะคิดว่ามันเข้ากันได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว
ยามเมื่อฉีกซอง
กลิ่นหอมๆ รัญจวนใจของชาเขียวตรงเข้ามาสัมผัสจมูกผม
เจ้าเม็ดสีเขียวๆ ที่ซ่อนเนื้อแท้สีน้ำตาลไว้ด้านในนั่น
มันช่างเย้ายวนชวนให้น้ำลายสอเสียจริงๆ
ผมจำได้ว่า ครั้งแรกที่ลองทาน เมื่อลิ้นได้รับรสของมัน
รสฝาดๆ ของใบชานำมาเป็นอันดับแรก
เมื่อมันละลายในปากได้ซักหน่อย มันกลับแปรเปลี่ยนเป็นความละมุนละไม
ถัดมาก็ถึงคิวของช็อกโกแล็ต ซึ่งแทบไม่ต้องบอกสรรพคุณอะไรของมันมาก
ความหวานหอมของชา ความหวานขมของช๊อกโกแล็ต ทั้งสองผสมกลมกลืนได้อย่างลงตัว
กลายมาเป็นความอร่อยจนยากที่จะหาถ้อยคำสำนวนบรรยาย
ก็เหมือนกับผมและเธอ
ยามเมื่อแรกเจอ ใครล่ะจะคิดว่าเราเข้ากันได้
ด้วยลักษณะของผม และเธอผู้นั้น
เหมือนอยู่กันคนละโลก
ผมผู้เฉยเมยและฝาดลิ้นอย่างใบชา
หากแต่มีความหอมละมุนและสุนทรีย์ซ่อนอยู่
เธอผู้หวานขมและดูดีดุจช๊อกโกแล็ตชั้นดีของเบลเยี่ยม
สูงส่งจนไม่กล้าชิม
แต่ด้วยอะไรบางอย่าง ที่ทำให้เราต้องอยู่ด้วยกัน
ทำบางสิ่งบางอย่างด้วยกัน
ทั้งสองที่ดูแล้วไม่น่าจะเข้ากันได้ กลับละลายผสมกับได้เป็นอย่างดี
ก่อให้เกิดรสชาดแปลกใหม่ขึ้นมา รสชาดของเรา
แต่ทว่า...........
ผมมองช๊อกโกแล็ตช้นสุดท้ายในมือ
เธอก็กำลังจะจากไป
ถึงจะอร่อยแค่ไหน
แต่มันก็มีวันหมด
แม้ไม่ทานเข้าไป
มันกลับจะละลายให้เปรอะเปื้อนมือผม
แต่หากทานเข้าไป มันก้หมดลง
เหลือทิ้งไว้ก็แต่เพียงความทรงจำ
จากคุณ :
ณัฐกร
- [
18 ก.ย. 46 00:03:46
]