+@+@+ ** At First Sight ** +@+@+



    อาทิตย์ยามเย็นกำลังจะลับขอบฟ้า  

    แสงอ่อนจางสีส้มสุกทาบทอบนผนังตึกแลดูสวยแปลกตา  


    และท่ามกลางแสงสุดท้ายที่กำลังจะลับหาย  ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่น้อย

    หญิงสาวร่างสูงในชุดนักศึกษา หอบตำราเต็มอ้อมแขน

    ก้าวมาตามทางเดินอย่างเร่งรีบ   เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก

    เมื่อมองเห็นรถสองแถวสีแดงจอดอยู่ริมถนนหน้ามหาวิทยาลัย  


    ผู้โดยสารเกือบเต็มคันแล้ว   …อีก 2 – 3 คน กำลังก้าวขึ้นรถ  



    …..นี่คงเป็นรถคันสุดท้ายของวันนี้….  



    เธอคิดพลางเร่งฝีเท้าจนเกือบจะเป็นวิ่ง….

    เมื่อเห็นชายวัยกลางคน ก้าวขึ้นนั่งประจำที่คนขับในตอนหน้า



    ..…แล้วเสียงสตาร์ทรถก็ดังกระหึ่มขึ้น…..  








    ทันพอดี…  



    รถเริ่มออกตัวพร้อม ๆ กับที่เธอก้าวขึ้นไปบนรถ ด้วยอาการหอบเหนื่อย

    มือข้างหนึ่งเหนี่ยวราวท้ายรถไว้ได้อย่างหมิ่นเหม่เต็มที  


    โชคดีที่วันนี้ไม่ได้สวมรองเท้าส้นสูงมาเรียน  ไม่งั้นมีหวังตกรถแน่ ๆ ( ปีนึงจะใส่สักหนสองหน )                    

    เธอคิดเมื่อก้มลงมองรองเท้าผ้าใบสีขาว( กระดำกระด่าง )ที่สวมอยู่อย่างปลง ๆ  

    รถเที่ยวสุดท้ายมักไม่มีที่เหลือ แค่คนไม่แน่นจนต้องห้อยโหนกันก็บุญเท่าไหร่แล้ว  




    “ น้องนั่งตรงนี้สิครับ “
     


    เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ตัว  เธอหันไปมองอย่างไม่พอใจ  ตามประสาสาวห้าว


    นึกในใจ เกือบจะหลุดปากไปแล้วเชียวว่า  “ ใครเป็นน้องนายยะ “


    แต่ตาสองคู่ก็มาพบ สบกันเข้าซะก่อน  


    ดวงตายาวรีล้อมกรอบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแฝงแววดุนั้นจ้องมา  

    และยิ้มนิด ๆ ที่มุมปากนั่น ทำให้เธอแทบจะลืมหายใจ



    “ กรี๊ด…. หล่อจัง “  


    ไม่มีเสียงใด ๆ หลุดรอดออกจากริมฝีปากของเธอ ( แม้ว่าจะอ้าค้างอยู่ )

    หากเสียงในใจนั้นดังก้อง สะท้อนไปมาราวกับยืนตะโกนอยู่ริมหน้าผาสูง  

    เธอตะลึงจ้องชายหนุ่มแปลกหน้า ที่กำลังลุกขึ้น เห็นเป็นภาพสโลวโมชั่น

    จนกระทั่งเขาหันกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับคำสั้น ๆ ที่เธอรู้สึกว่ามันไพเราะจับใจ


    “ นั่งสิครับ “



    เขายืดกายขึ้นเต็มตัว ค้อมศรีษะลงเล็กน้อยเนื่องจากส่วนสูงที่เกินหลังคารถ

    คราวนี้นัยน์ตาดุมีแววขบขันเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวที่เขากำลังสละที่นั่งให้  



    นภอร รู้สึกตัว จึงหุบปากที่เผลออ้าค้างลงทันที  

    และพยายามยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า อย่างที่คิดว่าหวานที่สุดแล้วในชีวิตนี้


    “ ขะ..ขอบคุณค่ะ “
     

    เธอทรุดกายลงบนที่นั่งซึ่งชายหนุ่มสละให้  รู้สึกถึงไออุ่นของคนที่เพิ่งจะลุกไป

    แอบมองตามร่างสูงที่เคลื่อนกายไปยังท้ายรถ ด้วยแววตาเป็นประกาย


    ท่าที่ยืนโหนราว สบาย ๆ อยู่ที่ด้านท้ายนั้นน่าดูอย่างบอกไม่ถูก

    ผมดำสลวยยาวประบ่าของเขาพริ้วไหวตามแรงลม  ใบหน้าคร้ามแดดนั้นดูอ่อนเยาว์

    เธอลอบมองเขาอยู่หลายครั้งด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่ก่อเกิดขึ้นในหัวใจ


    หรือว่านี่จะเป็น   รักแรกพบ   หลังจากรอคอยมายี่สิบปีเต็ม ๆ


    อยากให้หนทางยาวไกลไม่รู้จบ  อยากนั่งมองเขาอย่างนี้ไปนาน ๆ จัง...


    *** *** ***


    อารมณ์ชั่ววูบเกิดอยากจะเขียนขึ้นมา เพราะแอบไปอ่านไดอารี่ของใครบางคนเข้าค่ะ

    จะเป็นไรมั้ยนะ ถ้าจะจบแค่นี้   ฮิ.. ฮิ… นิสัยไม่ดีจริง ๆ เลยเรา

    ถ้าว่าง  เดี๋ยวมาเขียนต่อ  ไม่รู้นางเอกของเรื่องอยากให้จบยังไง  มากระซิบบอกทีนะจ๊ะ....      

    จากคุณ : syringe - [ 18 ก.ย. 46 00:36:37 ]