ย้อนความไปตอนแรก วันเกิดพ่อ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2298254/W2298254.html



  เสียงรถประจำทางค่อย ๆ ชะลอ และจอดที่หน้าบ้าน   สายตาของพ่อมองฝ่าความมืดออกไปจากหน้าต่าง  รอยยิ้มแต้มบนเรียวปาก เขายิ้มชื่นชมลูกสาวคนเดียว ซึ่งตอนนี้เธอเต็มสายด้วยวัย 18 ปี สูงราว 170 เซนติเมตร ผมยาวสลวยประบ่า ผิวพรรณเนียนละเอียดเหมือนแม่ที่เป็นคนเหนือแท้ ๆ หน้าตาหมดจด เกลี้ยงเกลา สวมกระโปรงบานสีดำกับเสื้อสีเหลืองอ่อนซ่อนอยู่หลังเสื้อสูทสีเดียวกับกระโปรง สีเสื้อตัวในตัดกัน ยิ่งขับผิวสาวให้ยองใยยิ่งนัก  เธอก้าวพ้นประตูมาแล้ว
วางกระเป๋าแอบไว้ข้างฝา เดินเข่ามาสวมกอดเขาแน่น.. พ่อกอดตอบ..ลูบไล้เส้นผมที่ดำขลับดุจไหมเนื้อดีนั้นพลาง.. ไม่มีคำพูดใด ๆ ระหว่างพ่อ-ลูก เสียงหรีดหริ่งเรไร ดังแหวกความเงียบสงบของบรรยากาศบ้านชนบทแห่งนี้ไม่ขาดระยะ

         "จอย..."          แม่หลุดปากมาเบา ๆ เมื่อโผล่หน้ามาจากห้องครัวเห็นภาพพ่อ-ลูก กำลังซาบซึ้ง กระนั้นเสียงก็เรียกความสนใจจากสาวน้อย เธอยิ้มทั้งน้ำตา ผละจากอกพ่อไปซบอกมารดา ครู่ใหญ่ก่อนกดจมูกบนแก้มนวลเบา ๆ  แม่ยังสาวและสวยในสายตาของเธอ แม้วัยเลขสี่ไปหลายปีแล้วก็ตาม .. พ่อก็ยังหล่อไม่สร่าง วันไหนที่ออกงานคู่กัน ทั้งคู่จะเด่นที่สุดในงานเสมอ

         "เหม็นกับข้าว .. ลูก"          แม่เอียงหลบ เธอหัวเราะคิก ๆ

         "หิวข้าวจังค่ะ แม่ หิ้วท้องมาจากมหาวิทยาลัยตั้งแต่บ่ายน่ะค่ะ"          เจ้าตัวดีออดอ้อน

         "ไปอาบน้ำไป๊.. แม่มีแกงเลียง ตำน้ำพริกกะปิ เดี๋ยวเจียวไข่ใส่ชะอม อีกอย่างหนึ่งก็เสร็จแล้วล่ะ"

         "ค่ะ ๆๆ"          เธอรับปาก หันหลังไปหยิบกระเป๋าดินทางใบเล็กที่วางไว้ก่อนเข้ามา ลิ่ว ไปยังห้องของตัวเอง พลางร้องเพลงหงุงหงิง พ่อกับแม่สบตา ยิ้มให้แก่กัน.. ก่อนที่แม่จะผละเข้าครัวไป

****************************************************

         อากาศยามเช้าของปลายฤดูหนาวยังเย็น ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับหนาวจนต้องสวมเสื้อกันหนาว สายหมอกโรยตัวอ้อยอิ่งอยู่เหนือยอดไม้.. สีขุ่นมัวของอากาศไม่ได้ทำให้จิตใจของสาวน้อยขุ่นตามนั้นสักนิด เธอชื่นชมความงามของธรรมชาติและซึมซับเอาทุกอย่างไว้ในใจ

         ครอบครัวของจอยย้ายมาอยู่ที่เชียงรายตั้งแต่ต้นปีการศึกษาที่จอยสอบเข้ามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ได้ พร้อม ๆ กับคุณตาเสียชีวิตลงด้วยโรคชรา ตายกบ้านหลังนี้ให้แม่ พร้อมกับสวนลิ้นจี่หลายร้อยไร่ เป็นที่ดินบนเนินเขาเล็ก ๆ ที่ถนนสายหลักตัดผ่านหน้าบ้าน เมื่อก่อนตาปลูกบ้านอยู่กลางสวน  ต่อมาถนนสายหลักตัดผ่าน และคุณตาก็ได้รับเลือกให้เป็นกำนัน จึงย้ายบ้านจากกลางสวนมาปลูกริมถนนเพื่ออำนวยความสะดวกให้ชาวบ้านในการมาติดต่อการงานต่าง ๆ ของทางราชการ  ยายเสียชีวิตก่อนตาหลายปี  ท่านทั้งสองมีแม่เป็นลูกสาวคนเดียว มิใยที่ท่านจะกล่อมให้แม่ย้ายมาอยู่ที่นี่สมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่  แม่บ่ายเบี่ยงเพราะอยากให้จอยได้เรียนโรงเรียนในกรุงเทพฯ และอยู่ดูแลลูกอย่างใกล้ชิด ..

         แต่บ้านหลังนี้และคนงานก็ไม่ใช่อะไรที่แปลกหน้าสำหรับจอย เพราะแม่กับพ่อพาเธอมาที่นี่เสมอ ๆ ตาเป็นคนอารมณ์ดี ชอบเล่าเรื่องขำขันให้ฟัง จนบางครั้งจอยก็หัวเราะจนตัวงอลงไปนอนกับพื้น จอยยิ้มกับรูปถ่ายของตา-ยาย ที่ แขวนประดับข้างฝาบ้าน ก่อนจะเดินไปเปิดโทรทัศน์  แล้วพาตัวเองไปนอนเอกเขนกบนโซฟา แม่เดินตามมาสมทบหลังจากใส่ผ้าลงในเครื่องซักผ้าเสร็จ  เจ้าจอสี่เหลี่ยมขนาด 29 นิ้วกำลังเสนอรายการสารคดีท่องเที่ยวจังหวัดชายทะเลแห่งหนึ่ง     ดูกันไปเงียบ ๆ สักพักจอยก็สะกิดแม่เบา ๆ แม่ยิ้ม บุ้ยใบ้ไปทางหน้าบ้าน พ่อกำลังเดินเข้ามาสีหน้าแช่มชื่น เธอขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ท่าทางกระฉับกระเฉง

         "ดูกี่ปี ๆ พ่อก็ยังไม่แก่นะคะ"          ขยับตัวให้พ่อนั่งลงใกล้ ๆ  เขานั่งลงพร้อมกับเกี่ยวคอลูกสาวมาหอมที่ไรผม

          "ดูรายการอะไรฮึ"

         "เที่ยวทั่วไทย ไม่ไปไม่รู้ค่ะ"

         "แล้วจะไปเที่ยวไหนล่ะ"          พ่อก็ยังเป็นพ่อที่ใจดีและรู้ใจลูกสาวเสมอ เธอกอดคอหอมแก้มทั้งซ้าย-ขวา

         "พ่อเก่งจัง"

         "ก็พ่อเป็นพ่อนี่นา  มีหรือจะไม่รู้ใจลูกสาว ในเมื่อลองวีคเอนด์ พ่อไปเคลียร์งานไว้แล้วล่ะ ให้ตาผันเฝ้าบ้านให้สักสอง-สามวัน  จอยหยุดกี่วันล่ะลูก"

         "ก็วันนี้อาทิตย์..ใช่ไหมคะ..อืมม.. วันอังคารที่ 18 กุมภาจอยไม่มีเรียนค่ะ.. เราไปกันแล้วกลับวันที่ 18 ดีไหมคะ"

         "อือฮึ .. ได้ ๆ ลูก วันจันทร์ชดเชยมาฆบูชาใช่ไหมลูก"

         "ค่ะ.. ยาวได้ถึงวันจันทร์ กลับมาเย็นวันอังคาร"

         "อยากไปที่ไหนล่ะ"

          "ทะเลกระบี่ค่ะพ่อ.. เขาบอกว่าสวย จอยดูจากโทรทัศน์เมื่อกี้อ่ะค่ะ"

         "งั้นก็นั่งเครื่องบินไปกรุงเทพฯ  ต่อไปลงภูเก็ตแล้วนั่งเรือจากภูเก็ตไปกระบี่ ไปพักกันที่เกาะพีพีก็แล้วกันนะ.. จะได้ดำน้ำดูปะการังได้สบายหน่อย"

         "ว้าว.. พ่อ"          จอยอ้าปากหวอ ตาค้าง..กับสิ่งที่ได้ยิน

         "สมัยหนุ่ม ๆ พ่อเค้าไปมาทะลุปรุโปร่งแล้วไงลูก"        แม่อดกระเซ้าเสียไม่ได้ พ่อหัวเราะแหะ ๆ ไม่แก้ตัวใด ๆ กลัวจะไปสะกิดต่อมงอนของแม่เข้า

         "นี่พึ่งจะเจ็ดโมง ไปเตรียมตัวกันไป.. เดี๋ยวจะได้ให้ตาผันขับรถไปส่งในเมือง"

         "เย้...."

****************************************************

         จอยมองความเวิ้งว้างของทะเล   พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด กลิ่นน้ำเค็มลอยมากระทบจมูก เสียงเรือวิ่งฉิวออกไปจากฝั่งพร้อมกับนักท่องเที่ยวต่างชาติ 3 - 4 คน  พ่อกับแม่ควงกันไปเดินเล่น เธอแอบฉากตัวมานั่งริมหาดซึ่งคนที่นี่เรียกกันว่าหาดหลัง หรืออ่าวโละดารัม เป็นหาดทรายที่ไม่กว้างนัก มองจากตาเปล่าจะเห็นภูเขาสองลูกถูกคั่นด้วยน้ำทะเลเพียงไม่กี่เมตร แต่หากจะเดินทางด้วยเรือ แล้วคนที่นี่บอกว่าจากฝั่งหนึ่งถึงอีกฝั่งต้องใช้เวลานานหลายนาทีเหมือนกัน  พรุ่งนี้เช้าพ่อจัดโปรแกรมให้เที่ยวไปกับเรือที่พาวนรอบเกาะ โดยเรือจะพาไปดำน้ำดูปะการังในจุดต่าง ๆ และรุ่งขึ้นอีกวันก็ขึ้นไปดูวิว บนจุดชมวิวของเกาะก่อนจะกลับบ่ายวันเดียวกัน

         เสียงเพลงลอยลมมาจากร้านอาหารริมหาด .. จอยนั่งอยู่ใต้ต้นปอที่ยื่นกิ่งก้านมุ่งออกทะเล บางต้นก็มีนักท่องเที่ยวเอาเปลญวนมาผูกนอนอ่านหนังสือ บางก็นอนอาบแดด .. หลายคนที่ดำผุดดำว่ายล้อคลื่นที่ซัดซ่าเข้าหาฝั่งไม่ขาดสาย.. ดอกปอดอกหนึ่งหล่นปุกลงมาข้างตัว.. สีของดอกเป็นสีโอรส กลีบดอกบอบบางคล้ายดอกชบา มีเกสรสีแดงเข้มตรงกลางดอก .. เธอหยิบมันไว้จะแล้วมองหา ดอกปอหล่นกระจายเต็มพื้นทราย เธอเก็บใส่อุ้งมือนับสิบดอก จะเอาไปทับแล้วทำการ์ดให้พ่อหลังจากกลับจากที่นี่..เป็นการขอบคุณที่พ่อพามาเที่ยวทะเลในวันที่ดอกปอบานสวยเต็มต้นแบบนี้ สาวน้อยเอียงคอยิ้ม ๆ เมื่อแม่กับพ่อจูงมือกันเดินใกล้เข้ามา

         "เป็นไงลูก นั่นหอบดอกอะไรเต็มมือ"  

         "ดอกปอค่ะแม่ ลุงคนนู้นบอกหนู"          เธอชี้มือไปที่ร้านค้าที่อยู่ริมหาด

         "สวยดีจ้ะ"

         "ไปอาบน้ำกันดีกว่าเดี๋ยวจะได้ไปทานข้าวกันดีกว่า พ่อเริ่มหิวแล้วล่ะ"

         "ดีเหมือนกัน แม่ก็เหนียวตัวเต็มที" ..

       ทั้งสามเดินเคลียคลอกันเข้าสู่ที่พัก อย่างมีความสุข .. พ่อก็ยังเป็นพ่อที่ใจดีกับจอยเสมอ ๆ .. ขอบคุณค่ะพ่อ.. เธอกล่าวในใจพร้อมกับมองดอกปอในมืออย่างหมายมั่น ที่จะทำการ์ดขอบคุณให้พ่อหลังจากกลับจากที่นี่

แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 46 09:35:46

แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 46 01:43:29