----เช้าวันรุ่งขึ้น ไม่มีใครรู้ว่าอาจหนีออกจากบ้าน

-ยกเว้น พ่อ-แม่ของอาจ

-แต่พ่อ-แม่ของอาจไม่ได้แจ้งความ

-เพราคิดว่า เดี๋ยวอาจก็กลับบ้าน

-ที่โรงเรียนไม่มีคนสงสัย

-เพราะอาจยังคงมาโรงเรียนตามปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

-ไม่มีใครรู้ว่าอาจไปพักอยู่กับใคร ไม่มีใครรู้ว่าอาจหนีออกจากบ้าน

-แม้แต่น้ำ อาจก็ไม่ได้บอกอะไร


-น้ำกับเฟสก็พูดคุยกันตามปกติ เหมือนเพื่อนคุยกัน

-สายังคงแกล้งน้ำ และยังตามตื๊ออาจ

-แต่เรื่องร้ายก็เริ่มเกิดขึ้น


-ในคาบภาษาไทย อาจารย์ให้หยิบหนังสือขึ้นมาเรียนตามปกติ

-แล้วก็มีเสียงกรีดร้องเกิดขึ้น

-สา ร้องกรี๊ดดังลั่น คนทั้งชั้นหันมามองอย่างสนใจ

-หนังสือของสาที่ถูกกรีดซะไม่มีชิ้นดี วางอยู่บนโต๊ะ

-สา มีสีหน้าหวาดกลัว ตัวสั่นทั้งตัว

-อาจารย์เดินเข้าไปดูหลังจากยืนนิ่งซักพัก ก็ให้เพื่อนสาพาสาไปห้องพยาบาล เพราสาพูดเสียงสั่นส่าเรียนไม่ไหว


-คาบพักเอ เบีย น้ำ กำลังทานข้าวกันอยู่

-สากับกลุ่มเดินมาหาเรื่องน้ำ กล่าวหาว่าน้ำเป็นคนทำเรื่องกรีดหนังสือเธอ

-น้ำทำหน้าเบื่อหน่าย ถามหาหลักฐาน

-สาบอกว่าการแกล้งกรีดหนังสือเป็นหลักฐาน

-เพราะกลุ่มสาเคยแกล้งกรีดหนังสือน้ำเหมือนกัน

-สาบอกว่าน้ำคงทำเพื่อแก้แค้นคืน

-เบียพูดกวนว่า ยอมสารภาพเรื่องกรีดหนังสือแล้วรึไง

-เพื่อนของสาบางคนอึกอัก แต่สาทำหน้านิ่งนัยน์ตาลุกโกรธ

-“จำไว้เลยนะ ว่าอย่าคิดแกล้งฉันเป็นอันขาด ไม่งั้นเธอจะได้เจอดีแน่”สาพูดขู่

-“บังเอิญสมองของพวกเรามันมีหน่วยเก็บความจำที่จำได้แต่เรื่องมีสาระน่ะ เรื่องงี่เง่ายังงั้นคงไม่เข้าหัวสมอง”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังกลุ่มของสา เมื่อทุกคนหันไปมอง เฟสกับอาจเดินตรงมายังพวกน้ำ อาจจ้องหน้าสาเขม็ง สารีบหลบตาอย่างเร็ว แต่เฟสยังคงพูดต่อ

-“ขอร้องล่ะ เมื่อไรจะเลิกหาเรื่องกันซักที” เฟสทำหน้าเบื่อหน่าย แล้วน้ำก็พูดขึ้นมา

-“ฉันขอบอกและย้ำเธอไว้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนกรีดหนังสือเล่มนั้นเลย และก็ไม่ได้คิดอยากที่จะแตะมันเลยด้วย แต่คิดว่าคงเป็นใครบางคนที่เธอก็เคยทำให้เค้าเจ็บแค้นขนาดมาแก้แค้นได้ก็อยากจะให้ระวังตัว ในฐานะที่เธอก็เป็นเพื่อนฉันคนนึง แม้ว่าฉันจะไม่ชอบนิสัยเธอก็เถอะ”

-น้ำพูดจบ สากับกลุ่มก็เดินออกไป มีใบหน้าบึ้งตึง


-“แต่ใครกันนะที่เป็นคนทำกับหนังสือยัยสายังงั้น?” เอถามลอยๆ สีหน้าครุ่นคิด

-“ใครสักคน ที่เราไม่แปลกใจเลยที่ทำกับยัยนั่นขนาดนั้น” เบียพูดพลางมองเหม่อ

-“ใครก็แล้วแต่ แต่ไม่ได้มาดีกับยัยสาแน่” อาจสรุปเงียบๆ ตาประกายมองตรงจุดที่กลุ่มสายืนเมื่อครู่

-น้ำไม่สามารถคิดได้ว่าใครเป็นคนลงมือกับหนังสือของสา

-ใช่ ใครก็ตามที่ไม่ไดคิดดีกับสา ใครกันนะ?


-แต่วันรุ่งขึ้นสาไม่ได้มาโรงเรียน เมื่อมีคนโทรไปถามที่บ้านก็ปรากฏว่า สาไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวาน

-ไม่มีใครรู้เลยว่าสาไปไหน ไม่มีเลย นอกเสียจาก......ผู้กระทำ


-อาจนั่งมองเพื่อนในห้องจับกลุ่มคุยถกกันเรื่องสา

-ทุกคนยังจำเรื่องหนังสือของสาถูกกรีดเมื่อวานได้ ต่างวิจารณ์ไปต่างๆนานา

-“สาจะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ไปไหนก็ไม่รู้”

-“คนอย่างสาไม่น่าจะใช่ประเด็นหนีออกจากบ้านนะ ถูกตามใจนี่”

-“จะโดนลักพาตัวรึเปล่า คงไม่ใช่ใช่มั้ย”

-“จำเรื่องเมื่อวานได้มั้ย ที่หนังสือยัยสาโดนกรีดน่ะ อาจจะมีคนแค้นยัยนั่นมากจริงๆก็ได้”

-“ถ้าอย่างนั้นเป็นไปได้มั้ย ว่าจะมีใครบางคนแค้นสาแล้วพาสาไป รึเปล่า?”

-“จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ”  


-ทุกคนตั้งประเด็นกันเคร่งเครียด อาจมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีผู้ใช้เสียงกันตรงโต๊ะข้างๆเค้า

-“เธอหมายความว่ายังไง?” น้ำถามกลุ่มเพื่อนของสาด้วยสีหน้าที่ออกเคร่งเครียดแต่น้ำเสียงสงบอย่างใจเย็น

-“ก็จะใครซะอีกล่ะ มีแต่เธอเท่านั้นที่สาแค้นมากที่สุด” เพื่อนคนนึงของสารทำหน้าเอาเรื่อง

-“และมันหมายความว่าฉันต้องแค้นสาด้วยเหรอ?” น้ำเสียงของน้ำยังคงสงบ ตอนนี้ทั้งห้องเงียบกริบ จ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว

-อาจถอนหายใจลุกเดินไปยืนข้างๆน้ำ “พวกเธออย่ากล่าวหาน้ำดีกว่า น้ำไม่ใช่คนทำเรื่องนั้นหรอก” อาจพูดพลางมองไปที่กลุ่มสา

-“ไม่ใช่ยัยนี่แล้วจะเป็นใครที่ไหนอีก จะมีใครที่ทำกับสาได้อีกล่ะ?” เพื่อนของสาคนหนึ่งตะโกนถาม ที่ตามีน้ำตา
ปริ่มๆ มองไปที่อาจอย่างเค้นคำตอบ

-“ใคร.....ใครก็ได้ที่เกลียดสา  ใครก็ได้ที่ไม่ต้องการเห็นสาอีก  ใครก็ได้....ที่ไม่ใช่น้ำ..”อาจหยุดนิ่งซักนิด ถอนหายใจอีกครั้ง แล้วบอกว่า

-“ถ้าเธอไม่ว่าอะไร ฉันก็ขอบอกว่าเป็นคนหนึ่งที่มีความรู้สึกอย่างนั้น” อาจพูดเรียบๆ สีหน้ามั่นคง จริงจัง

-น้ำหันขวับไปมองหน้าเพื่อนของตน ทั้งห้องส่งเสียงแซดๆคุยกันเสียงดัง กลุ่มสามองอาจอย่างตระหนก เฟส เอเบีย มองไปที่อาจด้วยสายตาสงสัย  น้ำเองก็สงสัยและตกใจเช่นกัน เธอมองหน้าอาจ อาจหันมาสบตากับเธออย่างเฉยชา มันเป็นแววตาที่เธอเหมือนไม่เคยได้เห็นมาก่อน แววตาที่เธอรู้สึกว่าเธอไม่เคยรู้จักและไม่เข้าใจความคิดของเจ้าของแววตาผู้นั้นเลยแม้แต่นิด....................