ก่อนเจอนางฟ้าและจี๊กโก๋เด็ก  ผมรู้จักคนขับรถมอ...


นกเถื่อน--ค่ำนี้จะนอนไหน
โดย คนมอ

เช้านี้  ผมต้องขึ้นรถแดงฝั่งเมือง ณ ป้ายใหม่ที่ไม่ค่อยคุ้น  เขาเรียกกันว่าป้ายคอสะพาน  คนขับรถแดงไม่จอดที่ป้ายที่ผมยืนรอ ผมมองตามงงๆ  แต่ยังดีที่เขามีเวลาชะลอบีบแตรและทำมือชี้ไปที่คอสะพาน  ผมเข้าใจสารนั้น  รีบเดินแกมวิ่งตามไปที่จุดนั้น  ห่างป้ายเดิมไปประมาณห้าสิบเมตร  ผมเก็บความสงสัยหนึ่งไว้ ไม่นาน  เมื่อเดินไปถึงรถ  เปิดประตูขึ้นนั่งหน้าข้างคนขับ  ผมรีบทักเชิงต่อว่าทันที

"ทำไมไม่จอดป้ายนั้นล่ะครับ" ผมถามเป็นภาษาถิ่น
"จอดไม่ได้  เดี๋ยวโดนจดเลขรถ  ขนส่งจะปรับ"  พี่คนขับหน้าเข้มหนวดเฟิ้มตอบ  มองผมหัวจรดเท้าในท่านั่งไหล่ห่อคอยาว  มือกุมกระเป๋าแน่น  ตามสไตล์คนเมืองที่ห่วงวัตถุ  

"ผมขึ้นประจำ  มีวันนี้ที่ไม่จอด"  ผมอยากรู้ก็ต้องชวนคุย  ด้วยน้ำเสียงเสงี่ยมเจียมตัว (ตัวบางกว่าครับ)

พี่หนวดเฟิ้ม  เปลี่ยนเป็นเกียร์สี่แล้ว  รถเข้าเลนวิ่งเรียบไม่เร็วมาก  เช้าๆรถยังไม่ติด  อากาศเหนือแม่น้ำสดชื่น  มีกลื่นโคลนที่ฝนตกเมื่อคืนไปกวนขึ้นมา  กอสวะประปรายริมฝั่ง วิวเบื้องล่างช่วยคลี่คลายความแปลกหน้าขึ้นตั้งเยอะ  มือผมก็คลายจากห่อกระเป๋ามาเป็นพักบนกระเป๋า

"จอดได้เฉพาะคันที่มีเลขทะเบียน  พวกผมมันรถใหม่  สายประจำก่อนนี้มันจดไปฟ้องขนส่งว่าแล่นทับสายหลายคัน  มันบอกว่ารายได้ลดลงเพราะพวกรถเถื่อน"  พี่หนวดระบายกับผม

"เหรอครับ...ยังไงครับรถแดงนี่ผมก็เห็นว่าเดินตามสายนี่ครับ  ยังมีปัญหาอีกเหรอครับ"  ท่าทางผมคลายเครียดลงแล้ว  พี่หนวดเฟิ้มขยับพูดต่อ  หนวดก็ขยุกขยิกตามปาก เห็นแล้วก็อยากเกาแทน
“
"มันก็เพิ่งมี ต้นปีนี้เองล่ะครับ"  พี่หนวดดูจะมีความนุ่มนวลในน้ำเสียงเพิ่ม  
"คนขับสายอื่นมันจดก่อนบริษัทเราเป็นสิบปี  เขาไม่ชอบให้เราวิ่งหลายคัน  แต่เราเพิ่มตามที่มหาลัยขอครับ  เพราะเห็นว่านักศึกษาเพิ่มทุกปี  น่าจะมีรถเพิ่มอีก"  พี่หนวดเว้นหายใจนิดหนึ่ง
"แล้วยังไงไม่รู้ทางขนส่งไม่รุ้  บริษัทอื่นก้ไม่รู้  คุยกันผ่านมอ  ประชุมแล้วก็ยังไม่สรุป  พวกผมก้เพิ่งรู้ว่าเป็นรถเถือ่นครับ…มันก็ต้องเถื่อนต่อไปครับ  บางคนออกรถเป็นแสน  ขับมาสองปีเอง  ยังไม่ได้ทุนค่ารถคืนเลย" เขาส่ายหน้าสองสามที

"แล้วจอดป้ายใหม่  มีปัญหาไหมครับ" ผมถามต่อ
"ตอนนี้ก็ยังไม่มีเรื่องร้องเรียนใหม่  ยังเป็นเรื่องเก่ากันอยู่  คนขับบางคนเขาใจกล้า ก็ไปจอดรับผู้โดยสาร  พวกผู้โดยสารก็อยากขึ้นป้ายนั้น  คนนั่งเขาก็ชอบความสะดวกไงครับ  คันไหนข้ามฝั่งไป  เขาลงแค่ตลาดก็มาขึ้นรถเรา  แต่หลักๆ  เราก้ได้ผู้โดยสารที่ไปไกลถึงมอทั้งนั้นแหละครับ"

"ทางมหาลัยจะช่วยยังไงครับเรื่องนี้" ผมถามในฐานะคนมอ  อันที่จริงก็ไม่ใช่ธุระที่ผมจะเข้าไปยุ่งได้หรอกครับ

"เคยไปประชุมครั้งหนึ่ง  ก้เป็นการรับฟัง ชี้แจงเรื่องป้ายที่ควรจอด…มหาลัยบางทีก็มาเล่นที่เราด้วยครับ"
"เช่นอะไรครับ"  ผมสงสัยต่อ
"ใครไม่ส่งผู้โดยสารในมอให้ถึงที่  ส่งแค่หน้ามอก็โดนจดไปฟ้อง"  พี่หนวดส่ายหน้าแรงกว่าเดิม

"เดือนที่แล้ว  ร้อนๆ  พวกผมเข้าไปจอดใต้ร่มไม้  พวกอาจารย์ก็ไปฟ้องว่าไม่เป็นระเบียบ  พวกผมก้อยากจอดในที่จอดครับ  แต่พวกซ่อมถนนเสริมถนนกองดินไว้เต็ม  ผมไม่เห็นว่าลานจอดจะจอดได้  หลังคาก้ไม่มี  ร้อนๆนะคุณ  จอดแต่ละเที่ยวเราก้อยากพักทั้งเครื่องทั้งคน  พอไม่มีที่จอด  ก็ต้องวนรถออก  คนโดยสารก็ไม่ค่อยได้ขึ้นรถหรอกครับ  เพราะพวกผมไม่ได้รอรับ  ถ้าบังอิญพอดีเราก็ได้คนออกมาด้วย"

"อืมมม.." ผมก็ไม่รู้จะเข้าข้างพี่หนวดดีไหม  เราก็มีทั้งส่วนเห็นด้วย  เราก็มองเห็นว่าทุกฝ่ายต้องการอะไร

"ก็ไม่รู้เมื่อไร  เราก็ทนต่อไป…จะให้ทำอะไรได้อีก  ผมก็รอว่าได้ทุนคืน  ก็อาจจะเบาใจขึ้นอีก  คนขึ้นมากขึ้นน้อยไม่คิดแล้วครับ"  
"อย่างนี้เราก็ได้แต่รอให้ลานจอดรถเป็นที่เป็นทางมากขึ้น  อาจจะช่วยได้"  ผมแนะทิ้งท้าย  และมองไปข้างทาง  รู้สึกว่าท้อปปิกนี้จบลงได้แล้ว

พี่หนวดเริ่มพุ่งสมาธิไปที่สองข้างทางข้างหน้า  ข้างซ้ายมีคนยืนรอขึ้นอีกสองสามคน  

จุดหมายปลายทางของผมไม่บ้านก็มหาวิทยาลัย  คงเป็นเช่นนี้ไปเกือบชั่วชีวิตของผม  ผมเลือกเองที่จะลงเดินและขึ้นรถโดยสาร  ในปีที่พิเศษนี้ เป็น ครั้งที่ผมจะอยู่บ้านนานครั้งละเกินสองเดือน  และคงจะเป็นช่วงชีวิตที่พิเศษขึ้นอีกมากถ้าหากผมกลับมาครั้งต่อไป  ผมไม่ใช่คนเดิมที่มีสายตาและมุมมองอย่างที่เป็นอยู่ขณะนี้  รถแดงสายนี้จะมีชะตาอย่างไรเมื่อคนโดยสารอย่างผมเปลี่ยนไป  หรือมันเปลี่ยนไปและผมไม่รู้จักมันอีกแล้ว...

หมายเหตุ...ท่อนสองของชื่อเรื่องนี้  ผมไปลอกมาจากกระจกด้านในระหว่างตอนคนขับกับผู้โดยสารรถมอสีแดง…มันเป็นบทกวีของรถแดงที่ผมชอบมาก  เพราะมันเขียนไว้ข้างๆแผนที่เส้นขาวบนกระจกติดฟิล์มสีเข้ม  แผนที่บอกปลายทางสำคัญของรถสายนี้  และรูปนกน้อยที่เหมือนขยับปีกโผบินตลอดเวลา  ใบหน้าของนกไม่มีเส้นความรู้สึก…ผมไม่อาจรับรู้ว่ามันเหนื่อยหรือไม่  แต่ข้อความมันฟังแล้วทั้งเหนื่อยทั้งใจหาย  แต่มันต้องบินจนกว่าจะถึงรัง  มันช่างบอกเล่าเรื่องราวของชีวิตสัญจรได้อย่างทรงพลังจริงๆ

--จบครับ--