“ กร ”
มือแข็งแรงเอื้อม มากุมมือเราไว้อย่างนุ่มนวล พร้อมเสียงเรียกแผ่วเบาที่มีเค้าเท่านั้นที่มีกระแสเสียงแบบนี้เวลาเรียกเรา
“ กร กรว่าเราสนิทกันไม๊”
ฉันพยักหน้า โดยไม่ยอมมองเค้าสักนิด
“ พี่ขอถามอะไร กร สัก 3 ข้อซิ ตอบพี่นะ”
ฉันไม่ได้พยักหน้าอีก แต่ก้มหน้าราวกับว่าที่ตักฉันมีเลขท้าย 3 ตัวขึ้นมาในนาทีนี้งั้นแหละ  และถ้าฉันหูไม่ฝาด ฉันว่าฉันได้ยินเสียง ‘พี่ภัทร’ ถอนหายใจเบาๆ
“ กร พี่อยากถาม กร ว่า เอ่อ...”
กว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคำ ดูพี่ภัทรวุ่นวายใจมาก แต่ฉันซิวุ่นวายใจกว่า ใจฉันเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมาอยู่แล้ว พี่เค้าจะได้ยินเสียงหัวใจฉันเต้นไม๊นะ ถ้าตอนนี้ไม่ใช่เวลาเที่ยงคืน พี่ภัทรต้องเห็นฉันหน้าแดงแน่ๆ หน้าแดงทำไม (นั่นน่ะสิ ทำไม)
“ข้อแรก   กร คิดยังไงกับพี่”
“ข้อสอง   กร ว่าพี่คิดยังไงกับกร”
“ข้อสาม  กร  อยากรู้ไม๊ว่าที่จริง พี่คิดยังไงกับกร”
พี่ภัทร ถามรัวยังกับถ้าผ่านวินาทีนี้ไปแล้วเค้าจะไม่ได้พูดอีกงั้นแหละ แต่ฉันก็ได้แต่มองตักตัวเองยู่อย่างนั้น ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเหลียวมองหน้าเค้า ทำไมไม่รู้ (นั่นน่ะสิ ทำไม)
“กร เอ่อ กร”
ฉันตะกุกตะกัก แล้วตัดสินใจที่จะหันไปมองหน้า พี่ภัทร ตรงๆ พี่ภัทร มีแววตาวุ่นวายใจมากเลย แต่มือเค้ายังกุมมือฉันไว้ไม่ยอมปล่อย แถมรู้สึกว่าบีบแรงขึ้นอีกเล็กน้อย
“ไม่นะ อย่าตอบรับ อย่านะ”
“ใครน่ะ ใคร ใครพูด  ทำไมหล่ะ แต่ฉันรักพี่เค้านะ ทำไมฉันต้องปฏิเสธพี่เค้าหล่ะ”
“ยัยหน้าโง่ 5555555555555555555555 ยัยหน้าโง่ 55555555555555555555”
เสียงหัวเราะมันเสียดสีประสาทหูและทิ่มแทงจิตใจฉันจนอึดอัดไปหมดแล้ว ฉันรู้สึกว่าอากาศรอบตัวพร้อมใจกันบีบรัดตัวฉันให้ขยับไม่ได้ มันแน่นไปหมดอึดอัดจนจะทนไม่ได้แล้ว
“โอ๊ย”
ฉันตะโกนร้องเสียงดังจนคิดว่า พี่ภัทรต้องตกใจแน่ๆ แต่ฉันไม่เห็นเค้า

ฉันลืมตามา พบกับผนังสีขาวสะอาดไม่มีลวดลายใดๆ ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ผนัง เพดานต่างหาก แล้วนี่ก็ไม่ใช่ในรถเก๋งคันนั้นด้วย ฉันยังอยู่บนเตียงนอนลายการ์ตูนด้วยชุดทำงานเหมือนเคย
“เวลากี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันพยายามควานหานาฬิกาปลุกลายโดเรมอนตรงหัวนอนที่มันตั้งอยู่ประจำ  00.05 น.  โห ฉันหลับไปแค่ 2 ชั่วโมง แต่ฝันซะเป็นเรื่องราวยังกับใช้เวลานอนมานานแสนนานเลย
เอ๊ะ! รู้สึกตามันแฉะ แฉะนะ น้ำตานี่นา
ฉันเริ่มชินแล้ว กับการที่ต้องนอนหลับทั้งน้ำตา อาการนี้เริ่มขึ้นกับฉันติดต่อกันมา 3 เดือนแล้ว เป็นอย่างนี้ทุกวัน แต่ว่าช่วงนี้ ทำไมฝันถึงเค้าทุกวันได้นะ ทั้งที่มันจบไป 3 เดือนแล้วนี่
                                                                          (โปรดติดตามตอนต่อไป)