- - น้ำพยายามลากอาจออกมาจากห้องเรียนในที่สุด

-เธอเดินนำหน้าไปเปิดประตูห้องไปเรื่อยๆเพื่อหาที่สงบ

-อาจไม่ได้พูดอะไรและยอมให้น้ำลากเขาเข้าไปในห้องหนึ่ง

-อาจยังคงทำหน้าเฉยชาเป็นทองไม่รู้ร้อนเมื่อน้ำเริ่มพูด

-“เธฮพูดอย่างนั้นออกไปได้ยังไง  คนอื่นจะคิดว่าเธอเป็นคนพาสาไป เธออาจเป็นแพะรับบาปถ้าเขาหาตัวสาไม่พบ และ.....”

-อาจเงยหน้ามองน้ำเมื่อน้ำหยุดพูด เขาพูดเสียงเรียบ

-“น้ำจะบอกว่า อาจเป็นคนพายัยนั่นไป เพราะอาชีพของพ่อ-แม่อาจใช่มั้ย”

-น้ำอ้าปากค้างแล้วค่อยๆหุบลง ปากเธอสั่นระริก

-“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น  ฉันแค่หมายถึง...เธออาจเดือดร้อน”

-“เกิดมาเป็นพวกไหนก็ต้องอยู่ในพวกนั้นตลอดชีวิต จริงมั้ย   ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น  ใช่มั้ยล่ะ”

-“ไม่ใช่สักหน่อย   เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น” น้ำพูดเสียงดัง

-อาจมองออกไปนอกหน้าต่าง  ไม่สนใจแววตาของน้ำที่ส่งความผิดหวังในตัวเขามาให้

-“ฉันจะไปแก้ต่างให้เธอเรื่องยัยสา” น้ำพูดอย่างเร็วและจะเดินไปที่ประตู

-อาจเตะเก้าอี้ข้างหน้าเขาเต็มแรง  เก้าอี้กระแทกประตูข้างหน้าน้ำ น้ำสะดุ้งเฮือก

-“ไม่จำเป็นหรอก  ในเมื่อเรื่องที่เขาคิดกันมันก็เป็นจริงอยู่ส่วนหนึ่ง”อาจพูดอย่างหงุดหงิด

-“อะไรนะ??” น้ำตกใจหันมามองหน้าอาจ

-อาจมองหน้าของเธอเช่นกัน

-น้ำไม่รู้ว่าวันนี้อาจเป็นอะไร

-วันนี้อาจไม่เหมือนเพื่อนคนเดิมที่น้ำรู้จัก

-น้ำไม่เข้าใจอาจ ไม่เข้าใจเลย

 -ทั้งคู่มองหน้ากันสักพัก อาจลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป  ทิ้งน้ำไว้อยู่คนเดียว


-ทั้งห้องลือกันให้แซดเรื่องอาจ

-ไม่มีใครเจออาจเลยหลังจากที่เขาเดินออกไปจากห้องกับน้ำ

-น้ำก็ไม่เห็นเขาเลยเช่นกัน

-ตั้งแต่เธอเดินกลับมาที่ห้องเธอก็นั่งนิ่ง

-เอ เฟส เปีย เข้าไปนั่งกับน้ำ

-แต่น้ำก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ยังคงนั่งก้มหน้า

-เอพยายามคุยเรื่องสนุกให้น้ำฟัง

-น้ำได้แต่พยักหน้าและพูดว่า”อืม ใช่”

-เฟสจึงอาสาพาน้ำไปส่งที่บ้านให้

-ระหว่างทางเฟสบอกให้น้ำอย่ากลุ้มเรื่องอาจ

-อาจเป็นคนดี เขาแค่พูดแก้ต่างให้น้ำเท่านั้น  เขาไม่ได้ทำจริง

-น้ำบอกว่าน้ำก็ไม่รู้ และได้เล่าคำพูดของอาจที่คุยกันให้เฟสฟัง

-เฟสหน้าเครียดขึ้นทันที

-เมื่อทั้งสองมาถึงหน้าบ้านของน้ำ  เฟสบอกว่าจะพยายามขอให้พ่อเขาช่วยเกี่ยวกับคดีนี้ถ้าอาจเป็นคนทำจริงๆ

-พ่อของเฟสเป็นตำรวจ

-เฟสบอกให้น้ำเชื่อใจอาจไว้ไม่ว่าอาจจะทำจริงหรือไม่

-น้ำขอบคุณเฟสและยืนส่งจนกระทั่งเขาเดินลับตาไป

-ท้องฟ้ายังไม่มืด  แสงจากดวงอาทิตย์ยามตกดินส่องแสงสีแดงฉาน

-บรรยากาศเหมือนกับวันที่น้ำกับอาจเจอกันครั้งแรก

-น้ำตัดสินใจเดินไปสนามเด็กเล่นใกล้ๆบ้าน ที่ที่น้ำและอาจได้เจอกัน

-ค่อนข้างเย็นแล้ว ในสนามเด็กเล่นจึงไม่มีเด็กเหลืออยู่  ไม่มีใครเลย

-น้ำนั่งยองๆลงใกล้บ่อบัว  มองดูกบกระโดดไปมา

-แต่มีสิ่งหนึ่งดึงความสนใจของเธอไปจากกบตัวน้อยโดยสิ้นเชิง

-เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นข้างหลังเธอ เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบจนต้องหันไปมอง

-อาจกำลังนั่งบนชิงช้าขนาดกลาง เขาขยับเท้าช้าๆให้มันขยับ  ตาจ้องมาที่น้ำ

-“ระลึกความหลังเหรอ?” อาจถามเสียงเรียบ  

-“เธอหายไปไหนมา?”  น้ำย้อนถาม  

-นั่นเป็นการทักทายกันที่แย่ที่สุดที่น้ำเคยเจอ  เขายิ้มอย่างเย็นชา

-“เดินตามเธอไง”  เขาแกว่งชิงช้าให้เร็วขึ้นอย่างปกติที่เด็กเล่นกัน

-“ตามฉัน   แต่..ฉันไม่เห็นเธอเลย”น้ำลุกขึ้นยืน  เธอค่อยๆเดินไปที่ชิงช้าอีกตัว

-“ถ้าเธอเห็น เธอก็อดฟังเจ้านั่นปลอบน่ะสิ”อาจพูดต่อ ชิงช้าของเขาเริ่มแกว่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ

-“เธอพูดอะไร....เจ้านั่น...เฟสเหรอ” หน้าของน้ำส่ายตามชิงช้าของอาจ “โอ๊ย  หยุดซักทีเถอะ”

-อาจค่อยๆลดความเร็วของชิงช้าลง  เขานั่งนิ่งตามองมาที่น้ำ

-อาจต้องไป  อาจไม่ยกโทษในสิ่งที่สังคมทำกับเขา อาจไม่มีอะไรต้องกังวลใจถ้าคิดจะทำ แต่ก็มีสิ่งเดียวที่เขากลัว

-“น้ำจะไปกับอาจมั้ย?”

-น้ำจ้องหน้าอาจ เธอไม่แน่ใจว่าอาจจะพูดเรื่องอะไรกันแน่  แต่อาจยังคงพูดต่อ

-อาจบอกว่าเขาตั้งใจจะมาบอกลา  เขามีความอดทนน้อยเกินไป  เขาคงเลวและชั่วร้ายเกินไป

-และเกินกว่าที่เขาจะห้ามตัวเองให้หยุด

-น้ำลุกขึ้นยืน  “เธอจะทำอะไร?”

-อาจยิ้ม เขาลุกขึ้นยืน “ทำสิ่งที่ดีที่สุดไง”

-“ถ้าเธอไม่บอกให้ชัดเจน ฉันก็ไม่ไป” น้ำทำเสียงแข็ง เธออยากให้อาจพูดออกมาเหมือนกับทุกที

-อาจนิ่ง “ก็ได้  ไม่เป็นไร”  เขาเดินผ่านน้ำไปตรงไปยังทางออกของสนาม

-นี่ไม่ใช่สิ่งที่น้ำคิดว่าจะเกิดขึ้น เธอตะโกนเรียกอาจ   อาจหันตัวกลับมาช้า

-“สิ่งที่ฉันหวังที่สุดในตอนนี้คือตั้งแต่นี้ไป ฉันจะไม่เจอกับเธออีก    ลาก่อน”อาจพูดแล้วหันกลับไป

-ไม่ว่าน้ำจะเรียกอาจยังไง อาจก็ไม่หันกลับมาแล้ว  น้ำวิ่งไปตรงประตูมองออกไปยังถนนที่ไม่มีวี่แววของใครเลยแม้
แต่เงา