ผมเขียนเรื่องสั้นเรื่องผ้าเช็ดหน้ายังไม่จบ  เรื่องเศร้าเกินไปสำหรับใจเหงา ยามอยู่ตามลำพัง   รู้สึกเหนื่อยกับการไล่ล่าความฝัน  ปล่อยให้มันเคว้งคว้างในอากาศบ้าง  ดวงดาวทอแสงบนปลายฟ้าเคยเป็นทำหน้าที่ส่งความหมายในใจไปหาคนรักก็แยกตัวห่างไกล  ยกกาแฟขึ้นจิบช้า ๆ และใช้ความคิด  ความมืดยามคืนเดือนมืดช่วยให้ผมหลบสายตาผู้คนได้เป็นอย่างดี   บนเก้าอี้ไม้นอกชาน  ทุกอย่างดูมืดมิด ใจของผมก็เหมือนกัน

         ผมเริ่มเรื่องผ้าเช็ดหน้าเมื่ออาทิตย์ก่อนด้วยปมด้อยของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง     เขาเป็นคนจีน  ตัวเล็ก ผอมกะหร่อง  สวมแว่นตาหนาเตอะ  ถูกเพื่อนล้อเลียนว่า ตี๋ บ้าง แว่นบ้าง ซึ่งเขาไม่ชอบชื่อนี้เสียเลย  เวลาเดินเขาจะเดินเหมือนคนโซ  หัวปักไปข้างหน้า  ขายาวไม่เท่ากัน  ลักษณะดังกล่าวเป็นปมด้อยทำให้อับอายอย่างน่าสงสาร  แต่เขาก็เรียนเก่งเพราะไม่มีใครอยากคบด้วยจึงหลบหน้าเพื่อน ๆ ในห้องเข้าห้องสมุด  แต่ทว่าปาฏิหาริย์ไม่ได้เกิดกับเขาเหมือนแฮรีพอร์ตเตอร์นิยายที่เขาอ่าน  เขายังคงเป็นอ้ายตี๋  อ้ายแว่น ที่ถูกล้ออยู่ดี

         เขารู้จักเพียง “ว่าน” เพื่อนสาวร่วมห้องที่รู้จักกันมาตั้งแต่เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ จนอยู่ ม. 6  เขาแอบชอบว่านมานานแล้ว  แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวว่านจะเกลียดเขาเหมือนคนอื่น  ยิ่งว่านโตขึ้นก็ยิ่งสวย  มีหนุ่ม ๆ ตามจีบทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียน  เขาเป็นเพียงคนที่แอบชอบเท่านั้นเอง

         มาวันหนึ่งที่ว่านอกหัก  ทำให้เขาเสียใจและโกรธแค้นหนุ่มคนนั้นจนคลั่ง  เขาแอบวิ่งเข้าป่าแล้วร้องไห้ดัง ๆ คนเดียวด้วยความเสียใจ  แค้นที่เขาช่วยปกป้องคนที่ตนรักไม่ได้จึงชกต้นไม้จนเลือดเขรอะมือ  เขาฟูมฟายอยู่นานแสนนาน  เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงเขาคิดอะไรบางอย่างได้  ขบกรามจนเป็นสันนูน  กำมือแน่น  ดวงตากร้าวราวนักสู้กำลังก้าวสู่สังเวียน  คืนนั้นเขาหลับไปพร้อมกับแผนการบางอย่างในใจเขา  แล้วเรื่องเขียนของผมก็ดำเนินต่อไปไม่ได้

         หากผมเป็นอย่าง “ธาร ธรรมโฆษณ์”  คงจบเรื่องสั้นเรื่องนี้ไปได้อย่างสวยงามแล้ว  แต่ผมจบมันไม่ได้  เพราะผมสงสารอ้ายตี๋หากจะเขียนให้มันเป็นผู้ผิดหวังบนปมด้อยที่ตัวเองไม่ได้สร้าง    ผมเห็นว่าอ้ายตี๋มันไม่ได้ผิดที่มันเกิดมาอย่างนั้น  และก็ไม่ใช่ความผิดของมันที่หลงรักว่านแล้วอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้บอกรัก  (ถึงตรงนี้ผมเองก็แยกไม่ออกระหว่างผมกับอ้ายตี๋)  หรือผมจะหักมุมเหมือนหนังเรื่องวาเลนไทม์  โหดเหี้ยมไปเลย  โดยให้อ้ายตี๋ที่เรียนเก่งย่อมมีแนวคิดที่หักมุม  ทำในสิ่งเหนือคาดคิด  วางแผนฆ่าอ้ายหนุ่มคนนั้นตายด้วยแผนการอันแยบยล   สามารถทำให้การตายเป็นปริศนาที่มืดดำไปชั่วกัลป์ปาวสาน  แล้วเขาก็มาปลอบว่านให้หายเสียใจ  อยู่เคียงข้างกับว่านไปอย่างมีความสุข   ถ้าจะเขียนแนวนี้ก็ดูหักมุมได้ดี  คนส่วนมากก็อาจชอบเรื่องหักมุมอย่างนี้  แต่ความรู้สึกของผมสิ   ไม่อยากเห็นเขาเศร้ากับการกระทำของตัวเองไปตราบชั่วชีวิต  ตราบาปที่ไม่อาจหยิบยื่นให้อ้ายตี๋ได้  แล้วผมจะจบเรื่องผ้าเช็ดหน้าของผมได้ยังไงหละมันถึงจะสมกับชื่อเรื่อง  อ้ายตี๋ต้องเช็ดน้ำตาให้นางเอก  แล้วมันก็ถูกลืมเหมือนน้ำตาที่แห้งไปจากผ้าเช็ดหน้าสิถึงจะถูก   อ้ายตี๋ตาตี่นั่นมันต้องอกหัก  มันต้องตรมไปตราบชั่วชีวิต  มันต้องเป็นทุกข์กับปมด้อยของมันโทษฐานที่มันเกิดมาเป็นมนุษย์  หัวอกอ้ายตี๋คงทรมานมาก  นึกถึงความทุกข์ของอ้ายตี๋แล้วก็ยิ่งหดหู่ใจ  คิดดูเถอะว่าหากเกิดมาเป็นอย่างอ้ายตี๋จะแก้ไขโชคชะตาตัวเองได้อย่างไร  ในเมื่อไม่ว่าเราหรืออ้ายตี๋ก็มีความต้องการไม่ต่างกัน  แตกต่างเพียงการยอมรับและการได้มาเท่านั้นเอง

         ผมจิบกาแฟไปเรื่อย ๆ เอนกายกับพนักเก้าอี้  มองดวงดาวบนท้องฟ้าที่คล้อยต่ำลงไปทุกที  อากาศเย็น  ลมพัดไอหนาวกระทบผิวกายเป็นระยะ  แต่ไม่หาผ้าปกกาย เพราะใจร้อนกว่านั้นหลายเท่า  มองออกไปที่ถนนใหญ่  แสงไฟรถจอดหน้าบ้านครู่หนึ่งแล้วก็จากไป  แม่คงมาจากทำงานแล้ว   ผมนั่งจิบกาแฟต่อไปเงียบ ๆ ไม่อยากให้แม่รู้ว่าผมยังไม่นอน  แม่จะไม่สบายใจ  ผมไม่อยากเห็นแม่เป็นทุกข์เพราะผม  แค่แม่ลำบากเพราะผมก็สงสารแม่มากพออยู่แล้ว  แต่คืนนี้ผมร้อนใจเหลือเกินจึงตัดสินใจไปหาแม่  ผมยกกาแฟขึ้นซดรวดเดียวหมดแก้วแล้วเดินไปหาแม่อย่างซึม ๆ เรื่องผ้าเช็ดหน้าของผมก็คงจบไม่ลงอีกเช่นเคย  แม่หันมามองผมอย่างแปลกใจ  มีผู้หญิงมากับแม่ด้วย

         “ดึกแล้วยังไม่นอนอีกเหรอ” แม่ถาม “ว่านจะมาค้างที่บ้านเราสักอาทิตย์” แม่บอก  ว่านยิ้มให้ผม  รอยยิ้มเธอยังทำให้ผมอ่อนไหวอยู่เช่นเดิม  

         “มือมีเลือด  เธอไปทำอะไรมา” เธอถามอย่างตกใจ  ทำให้แม่หันมามองด้วยความสนใจ

         “มะไม่มีอะไรหรอก  ง่วงแล้ว  ไปนอนก่อนหละ  พรุ่งนี้คุยกันใหม่”  ผมรีบตัดบทก่อนที่แม่จะจับได้ว่าผมทำอะไรมา  แล้วเดินหัวปักเข้าห้องนอนไป  พรุ่งนี้เจอกันใหม่หละกันฯ

แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 46 13:22:46