“ไม่น่าเชื่อว่าเด็กห้าวอย่าง กร จะชอบอะไรที่เป็นการ์ตูนน่ารักๆ อย่างนี้ด้วย”
พี่ภัทร เคยบอกไว้ เค้าไม่เคยมองฉันเป็นผู้ใหญ่ซะที อ้อ ไม่เคยมองฉันเป็นผู้หญิงด้วยสิ เค้าจะทำเสียงเหมือนแปลกใจที่รู้ว่าฉันชอบอะไรน่ารักๆ แต่หน้าเค้าซิไม่แปลกใจเลยที่ฉันเป็นแบบนี้
“เพราะพี่รู้จัก กรดีไง”
“ฮึ ฮึ พี่รู้จัก กร ดีที่สุดเหรอ” ฉันรำพึงเบาๆ พร้อมยิ้มเยาะตัวเองอย่างเจ็บปวด กับคำพูดในอดีตที่มันยังไม่หายไปจากความทรงจำ
ฉันเดินไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดนอน แล้วฉันก็ล้มตัวนอนอีกครั้ง ภาพความฝันยังชัดเจนติดตาเหลือเกิน  เคยได้ยินว่า การที่เราจะประทับใจใครนั้นใช้เวลาแค่เพียงนาที การที่เราจะชอบใครใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมง การที่เราจะรักใครใช้เวลาเพียงชั่ววัน แต่การที่จะลืมใครนั้นต้องใช้เวลาชั่วชีวิต แล้วฉันต้องใช้เวลาชั่วชีวิตที่เหลือ เพื่อลืมเค้าเหรอ น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว ฉันพยายามข่มตาลง อย่างอ่อนเพลีย และอ่อนแอในหัวใจเหลือเกิน...  เพิ่งเข้าใจว่าความเดียวดายทำร้ายจิตใจคนได้ก็คราวนี้เอง

ฉันทำงานในตำแหน่งวิศวกร ในโรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง มีแต่ลูกน้องผู้ชายเป็นโขยง ทำให้ไม่มีโอกาสแสดงตัวเป็นผู้หญิงมากนัก หลายๆคนจึงคิดว่าฉันเป็นทอม ยกเว้น พี่ภัทร ที่บอกว่า
“กร น่ารักออก มองยังไงก็เป็นผู้หญิง” “ทอมที่ไหนกัน พี่ว่า กร เป็นผู้ชายชัด ชัด”
พี่ภัทร ชอบพูดยั่วโมโหฉันทุกที จะพูดแบบลูบหลังให้เราดีใจ แล้วก็ตบหัวด้วยการพูดยั่วทุกที เลยไม่รู้จะดีใจดีหรือเปล่า
“ทำงานมีความสุขมากๆ นะ”
พี่ภัทร เคยพูดพร้อมกับจูบที่หน้าผากฉันเบาๆ สำหรับวันแรกของการทำงาน และขับรถไปส่งฉันที่ทำงาน แต่นั่นแหละทุกอย่างเป็นอดีตสำหรับฉันและเค้าไปแล้ว ทุกวันนี้ฉันยังต้องโหนรถเมล์ไปเอง และออกจากบ้านอย่างเดียงดายทุกวัน

เช้านี้ท้องฟ้าสดใสมาก เป็นสีฟ้าสวยเชียว ไม่มีเมฆสักก้อน แสงแดดก็ไม่แรง แต่ทำไมฉันหดหู่ได้ไม่รู้  เข้าทำงานได้ไม่กี่ชั่วโมง ก็มีโทรศัพท์เข้ามา
“กร ทำไรอยู่ รู้ข่าว ไอ้ภัทร มันรถคว่ำหรือยัง”
เสียงเพื่อนสนิทของพี่ภัทร ซึ่งเป็นพี่ที่สนิทของฉันด้วยดังมาทั้งที่ฉันยังไม่ได้พูดคำว่าสวัสดีเลย
ฉันนิ่ง พูดอะไรไม่ออก พูดไม่ออกจริงๆ มีคำถามมากมายผุดขึ้นมา (ยังกับดอกเห็ด) แต่นั่นแหละฉันต้องถามคำถามไหนก่อนหล่ะ
“อยู่โรงพยาบาลอะไร”
คำถามแรกหลุดออกมาจากปากฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย พี่คนนั้นบอกชื่อโรงพยาบาล พร้อมห้องที่อยู่ คือ I C U  ข้อมูลคนเจ็บถูกถ่ายทอดแบบคร่าวๆ ผ่านเข้ามาทางโทรศัพท์มือถือ โดยที่ไม่เข้าไปถึงประสาทรับรู้ของฉันได้เลย ทุกอย่างมันว่างเปล่าไปหมด ตั้งแต่ได้ยินคำว่า ผ่าตัด และ I C U ฉันวางโทรศัพท์ไปเมื่อไหร่ไม่รู้ มารู้อีกทีฉันก็อยู่บนรถแท็กซี่ ตรงไปยังโรงพยาบาลแห่งนั้นทันที ลูกน้องจอมกวนของฉันทั้งหลายเป็นอันประหลาดใจที่สุดในรอบปี ที่ลูกพี่ลางานอย่างกระทันหัน เพราะไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะลางานไปไหน แต่ฉันไม่รับรู้ถึงความแปลกใจของใครแล้ว เพราะตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ เพื่อไปหาเค้า  เค้าคนนั้น คนที่บอกลาฉันไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว คนที่ทิ้งให้ฉันจมอยู่กับอดีตและความทรงจำดีๆ ที่เค้าสร้างขึ้น      
(โปรดติดตามตอนต่อไป)