ความคิดเห็นที่ 1 -1- มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ร่าเริงสดใส ออกแนวเกเรบ้างตามประสาเด็กๆ ใช้เวลาส่วนมากอาศัยอยู่กับคุณย่า และคุณอา เนื่องจากว่าคุณแม่ของเธอต้องไปทำงานตามต่างจังหวัดอยู่บ่อยครั้ง เมื่อเธอโตขึ้นพอที่จะเข้าเรียนชั้นประถมได้ เธอก็ต้องย้ายมาอยู่กับคุณยายในตัวเมือง แต่ทุกๆวันหยุดคุณย่าของเธอก็จะมารับไปเที่ยวและตามใจเธอทุกอย่าง ไม่เคยดุด่าว่ากล่าว หรือตีเธอเลยแม้แต่ปลายเล็บ ทำให้เธอรักคุณย่าของเธอมาก แม้จะน้อยกว่าแม่ของเธอหน่อยก็ตาม ย่ามักจะให้เธอไปนอนที่บ้านพ่อของเธอบ่อยๆเวลาที่ท่านมารับเธอไปนอนด้วยเพราะอยากให้เธอรักและใกล้ชิดกับพ่อที่ไม่เคยเลี้ยงเธอมาเลยตั้งแต่ยังแบเบาะ พ่อของเธอมีภรรยาใหม่ตั้งแต่เธออายุได้ 2 เดือน ทำให้แม่ของเธอไม่อาจจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาได้อีก ด้วยเหตุนี้กระมังที่ทำให้เธอรู้สึกว่าคุณตากับคุณยายไม่รักเธอ พ่อของเธอคงทำให้แม่เสียใจมาก มากซะจนท่านทั้ง 2 ไม่มีวันยกโทษให้ได้ แม่ของเธอเล่าให้ฟังว่าวันที่ท่านออกจากบ้านเรือนหอมา วันนั้นพ่อสัญญาว่าจะไปจัดการเรื่องภรรยาใหม่ให้เสร็จ แต่แล้วพ่อก็เมากลับบ้านมาตอนดึก แล้วก็ใช้ปืนขู่แม่ให้ออกจากบ้าน พ่อโยนของของแม่ทุกชิ้นลงจากระเบียงบ้าน ทำราวกับว่าแม่ไม่ใช่คน ไม่มีหัวใจ  คืนนั้นเธอถูกคุณย่ารั้งตัวไว้ทำให้เธอไม่อาจอยู่เคียงข้างแม่เธอได้ เธอจำต้องปล่อยให้แม่ของเธอเผชิญกับความเศร้าเสียใจตามลำพัง บ่อยครั้งที่..แม่ของเธอมักจะเล่าถึงสิ่งที่พ่อทำกับท่าน ที่เรียกว่าโกง เนื่องจากท่านไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับพ่อ และสิ่งต่างๆที่ทำร่วมกันก็เป็นชื่อของพ่อเสมอ ทำให้ท่านไม่ได้ทรัพย์สมบัติที่สร้างด้วยกันมาเลย แม้แต่ชิ้นเดียวอะไรเลย เวลา 10 ปีผ่านไป อายุความก็หมดใแม้แม่ของเธอคิดจะฟ้องร้องเอาอะไรตอนนี้ก็ไม่มีความหมาย และนั่นก็ส่งผลมาถึงตัวเธอด้วย  เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอถามถึงเรื่องราวความรักของพ่อกับแม่ แม่ก็จะเล่ามันด้วยความรู้สึกดีๆ ที่แม่ยังจดจำไม่เคยลืม ซึ่งทุกคนที่รู้จักพ่อและแม่ของเธอต่างก็ยืนยันกับเธอว่า พ่อรักแม่ของเธอมาก แม่ของเธอไม่เคยเอาเปรียบพ่อเหมือนผู้หญิงทั่วไป  นี่กระมังที่เค้าเรียกว่า ยิ่งรักมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเกลียดมากเท่านั้น .เธอไม่สงสัยเลยว่าทำไมคุณย่าถึงรักเธอมากขนาดนี้ คงเพราะท่านต้องการทดแทนทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อไม่เคยทำให้เธอนั่นเอง สำหรับตัวเธอเองแล้วถึงแม้จะน้อยเนื้อต่ำใจในชะตาชีวิตของตัวเอง แต่เธอก็ยังรักพ่อ และเฝ้าอิจฉาใครๆที่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ เพื่อนๆ ญาติพี่น้อง หรือแม้กระทั่งครอบครัวใหม่ของพ่อเธอเอง พ่อของเธอเป็นคนทำงานเก่งทำให้ครอบครัวสุขสบายยิ่งนัก แต่ความสุขสบายนั้นก็ไม่ได้เผื่อแผ่มาถึงเธอเลยแม้แต่น้อย.. เธอรู้ดีว่าไม่ใช่มีเพียงแต่แม่ที่โดนพ่อของเธอโกงเท่านั้นโกง เพื่อนที่ร่วมธุรกิจกับพ่อเธอก็โดนเช่นเดียวกัน เธอเคยคิดว่าถ้าเป็นไปได้ เธอจะไปขอพระเจ้าให้ตกนรกแทนพ่อของเธอจะได้ไหม นี่เป็นความคิดของเด็กคนหนึ่งที่รู้สึกรักและอยากมีพ่ออยู่เคียงข้าง เด็กตัวเล็กๆที่ในชีวิตของเธอไม่ให้เคยให้การ์ดวันพ่อ กับพ่อของเธอเลย แม่ของเธอเป็นทั้งพ่อและแม่ที่แสนดีให้กับเธอมาตลอด . แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกกับเธอ .เมื่อวันหนึ่งเธอเจอเหตุการณ์ที่ทำให้ความคิดและชีวิตของเธอ เปลี่ยนไปอย่างที่ไม่มีวันหวนกลับ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 25 ก.ย. 46 10:16:05 A:202.28.251.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 (มีต่อค่ะ) -2- เมื่อคุณย่าของเธอล้มป่วยอย่างกระทันหัน เพราะเส้นเลือดในสมองตีบ ทำให้ท่านกลายเป็นอัมพฤกษ์ เพียงชั่วข้ามคืน ทุกคนจึงให้ข้อสรุปว่า ท่านควรที่จะไปอาศัยอยู่พ่อของเธอชั่วคราว เพราะที่นั่นมีสวนหลังบ้านที่กว้างขวางที่ถูกออกแบบให้เป็นสวนหย่อมขนาดเล็ก ติดกับสระว่ายน้ำอันสวยหรู ที่ท่านสามารถออกมานั่งเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ และเป็นการผ่อนคลายความเครียดจากการที่ต้องนอนอยู่ในห้องแคบๆ ทั้งวัน ที่สำคัญในบริเวณบ้านยังมีบ้านชั้นเดียวอีกหลัง ที่แยกตัวออกมาต่างหากจากบ้านใหญ่ ทำให้ท่านไม่ต้องลำบากในการขึ้นลงบันได และสามารถอาศัยอยู่ได้จนกว่าอาการจะดีขึ้น คืนแรกที่คุณย่าของเธอได้ย้ายมาอยู่ที่นี่ ขณะที่เธอนั่งดูทีวีกับน้องสาวต่างมารดาอยู่ น้องสาวของเธอก็รำพันถึงญาติๆที่มาพักที่บ้าน ซึ่งหล่อนไม่เคยเห็นหน้าและไม่รู้เลยว่าตัวเองมีญาติทางพ่ออยู่ ด้วยเหตุนี้ทำให้เธอเกิดอยากเล่าความจริงให้หล่อนฟัง..ว่าเหตุผลที่ไม่มีใครอยากนับญาติกับพ่อของเธอนั้นคืออะไร.. บ่ายวันรุ่งขึ้นหลังจากที่เธอกลับเข้าบ้านมาพร้อมกับน้องสาวคุณย่าที่เดินทางมาจากกรุงเทพฯ “ อยู่กันครบแล้วใช่มั้ย มานั่งนี่กันให้หมดเลย มีเรื่องจะพูดให้ฟัง” ..พ่อของเธอพูดขึ้นขณะที่เธอเองก็พอจะรู้แล้วว่าอะไรจะเกิอขึ้นกับตัวเธอ “เมื่อคืนลูกพูดอะไรกับน้อง..รู้มั้ยน้องนอนร้องไห้ทั้งคืน ไหนบอบพ่อมาซิ” “จำไม่ได้ค่ะ ลูกพูดหลายเรื่อง” ตัวของเธอชาไปหมดไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไรดี..ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอมักจะลืมเหตุการณ์สำคัญๆ ที่เกิดขึ้นอยู่เสมอ “ไหนแก้ม บอกซิว่ามันเล่าอะไรให้ฟัง”   เท่านั้นแหละ หล่อนก็พูดสิ่งที่เธอเล่าให้หล่อนฟังถึงเบื่องหลังความเลวร้ายของบุพการีทั้ง 2 ของหล่อน โดยไม่พูดซักคำว่าหล่อนพูดอะไรแย่ๆ ให้เธอฟังบ้าง เธอร้องไห้และเริ่มระบายความรู้สึกน้อยใจที่พ่อไม่รักเธอ ไม่ยุติธรรมกับเธอ แต่กลับบอกใครต่อใครว่า เขาเลี้ยงเธอมาอย่างดีแค่ไหน และถามถึงความจริงที่ใครๆเล่าให้เธอฟังตั้งแต่เล็กจนโต เกี่ยวกับเรื่องแย่ๆของคนที่เธอเรียกว่าพ่อได้ทำ..เพราะเธอเองก็อยากรู้ว่าเขาจะพูดแก้ตัวอย่างไร สิ่งที่เธอคิดไว้ไม่ผิดเลย พ่อของเธอปัดความรับผิดจากทุกคำถาม เพื่อให้ลูกสาวสุดที่รักของเขาเข้าใจว่าเขาเป็นคนดี และคนที่เธอกล่าวถึงนั้นเป็นคนไม่ดีซึ่งก็รวมถึงแม่ของเธอด้วย เมื่อทุกๆคำถามของเธอเป็นที่แน่นอนแล้วว่า พ่อจะไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด เธอจึงตัดสินใจหยุดถามเพราะรู้ว่าถ้าพูดอะไรมากกว่านี้ คนที่เสียหายที่สุดจากเรื่องลวงโลกนี้ ก็คือแม่สุดที่รักของเธอ เธอรู้ดีว่าญาติของเธอที่นั่งอยู่ที่นั่นแทบทุกคน รู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร เพราะครั้งหนึ่งพวกเขานั่นแหละที่เป็นคนเล่าให้เธอฟัง..แต่สถานการณ์เช่นนี้ใครเลยจะออกตัว ว่าสิ่งที่เธอพูดออกมาทั้งหมดเป็นความจริง พ่อของเธอทวงบุญคุณที่ให้รถเธอใช้ รถเก่าของน้องสาวเธอ ทวงบุญคุณเงินค่าเทอมที่ส่งให้เธอเรียน กับเงินค่าขนมรายเดือนอันน้อยนิดที่เพิ่งจะให้ตอนที่เธออยู่มัธยม 4 ..ฯลฯ “มันเป็นหน้าที่ ไม่ใช่หรือคะพ่อ”  พูดจบ เธอเห็นรอยยิ้มเยาะที่มุมปากของพ่อ . “หน้าที่เหรอ  พ่อจะบอกให้นะว่า พ่อไม่เคยรักแม่ของลูกเลย ไม่เคยชอบ ไม่เคยเป็นแฟนกัน หรืออะไรทั้งนั้น ” “แล้ว 6 ปีที่พ่อคบกับแม่มาหละ”  เธอยังคงสะอื้นไห้ “6 ปี ไหน พ่อไม่เคยคบกับแม่ลูกเลย เราแค่รู้จักกัน” “แล้วรูปที่ พ่อกับแม่ถ่ายตอนวันแต่งงานหละคะ หรือพ่อจะบอกว่าไม่ใช่รูปพ่อ แล้วคนที่ลูกเห็นนั้นลูกเห็นผิดคน “งานแต่งงานอะไร พ่อไม่เคยคิดจะแต่งงานกับแม่ของลูกเลย งานนั้นเป็นงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ธรรมดา” พ่อพูดปัดๆ ไปโดยไม่สบสายตาของเธอ แต่พ่อของเธอก็ไม่หยุดแค่นั้น “ พ่อจะบอกความจริงให้อีกอย่าง จริงๆแล้วแม่ของลูกเค้าเป็นแฟนเพื่อนสนิทของพ่อ เค้า 2 คนทะเลาะกัน แล้วแม่ของลูกก็เลยมาปรึกษากับพ่อ ด้วยความใกล้ชิดก็เลยทำให้เราได้เสียกัน แล้วเกิดลูกออกมา..แล้วที่พ่อเลี้ยงดูลูกมาจนทุกวันนี้ ยังไม่ดีอีกเหรอ ” ยังไม่ทันที่พ่อจะพูกจบ .น้ำตาของเธอก็เอ่อล้นแบบกลั้นไม่อยู่อีกครั้ง ทั้งโกรธทั้งแค้น มันเจ็บลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ เธอร้องไห้เพราะคิดไม่ถึงว่าคนที่เธอเรียกว่าพ่อจะพูดออกมาแบบนี้ นี่เป็นคำพูดที่เสียดแทงหัวใจเธอยิ่งนัก เธอรักแม่ของเธอมาก จนรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอได้ทำลายศักดิ์ศรี ของแม่เธอไปอย่างไม่น่าให้อภัย ถึงแม้เธอจะรู้ดีว่ามันไม่เป็นความจริงเลยซักนิด..แต่เธอก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงมาต่อปากต่อคำอีกต่อไป .เธอสะอื้นไห้ปานจะขาดใจ และพยายามควบคุมตัวเองให้พูดออกมาเป็นภาษามากที่สุดเทาที่จะทำได้ . “ถ้าอย่างนั้น ลูกก็ขอขอบคุณนะคะ ที่พ่ออุตสาห์ทำให้ลูกเกิดมา และอุตสาห์เลี้ยงดูลูกทั้งที่พ่อบังเอิญไม่ได้ตั้งใจทำให้เกิด ” เธอปาดน้ำตาพร้อมกับคุกเข่าลง เพื่อก้มกราบแทบเท้าของผู้ที่เธอเรียกว่าพ่อมาตลอด 20 ปี เป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้ายในชีวิต ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก จะไม่สนใจใยดีคนพวกนี้อีก และเธอก็ถือซะว่าสิ่งดีดีที่ทั้งคุณย่าของเธอและคุณอาของเธอเคยมีให้นั้น เธอได้ชดใช้ด้วยการไม่พูดความจริงบางอย่างออกไปให้ทุกคนผิดใจกัน เธอได้ชดใช้ด้วยหัวใจที่แตกสลายจากกระทำที่นิ่งเฉยเหมือนไม่รู้อะไรของทุกคนในวันนี้ ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าออกจากบ้ายหลังนั้นมา คุณอาที่เธอรักยิ่งกว่าพ่อของเธอ พูดกับเธอด้วยน้ำตาว่า พ่อไม่น่าพูดอย่างนั้นเลย ไม่น่าพูดเลย .เธอโผเข้ากอดคุณอาของเธอเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมเสียงสะอื้น  “ อารู้ใช่มั้ยคะว่าที่หนูพูด เป็นเรื่องจริง .อาเข้าใจหนูใช่มั้ยคะ” “อารู้หนู อารู้ อาเข้าใจ อย่าร้องไห้นะ” เธอค่อยๆคลายมือออกจากตัวของคุณอาของเธออย่างอาลัยอาวรณ์ “เป็นเด็กดีนะลูก รักษาตัวด้วย” นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่เธอได้ยินจากอาของเธอ เธอตั้งใจแล้วว่า ถ้าผู้ชายคนที่เธอเคยเรียกว่าพ่อ ไม่มากราบเท้าขอโทษแม่ของเธอต่อหน้า คนที่อยู่ในเหตุการณ์ในวันนี้ เธอจะไม่มีวันยอโทษให้เขาไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า เธอไม่สงสัยเลยว่าทำไมแม่ของเธอจึงได้เกลียดเขามากขนาดนี้ ไม่สงสัยเลยจริงๆ .แต่สำหรับคนอื่น ถึงแม้เธอจะโกรธมากแค่ไหน เธอก็ทำได้แค่นิ่ง เพราะเธอเข้าใจในเหตุผลของทุกคนดีว่าทำไมตอนนั้นไม่มีใครอยู่ข้างเธอ ทุกคนไม่อยากเดือดร้อน ไม่อยากให้แม่ หรือพี่สาวของเขา อยู่ที่นี่อย่างหวาดระแวง ด้วยกลัวว่าจะถูกลูกสะใภ้วางยา แม้ว่าสิ่งนี้จะเป็นสิ่งที่ย่าของเธอเอ่ยปากพูดกับเธอก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่ซะอีก อย่าไว้ใจในมนุษย์ ...... มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งใจน้ำใจคน ..ทุกวันนี้เธอก็รู้แล้วว่า..คนเรารักอะไรมากที่สุด . ปล.เอาคำสอนมาจากตอนหนึ่งในเรื่องพระอภัยมณีค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 25 ก.ย. 46 10:20:33 A:202.28.251.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถึงเธอคนนั้น... ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าจะอ้างว้างแค่ไหน... ฉันคนนี้เพื่อนเธอตลอดไป หากเหนื่อยล้า วันใดบอกมา แม้อยู่ไกลแค่ไหนจะไปเจอ เพราะใจฉันห่วงเธอหนักหนา จะอยู่รอคอยเธอทุกเวลา... จะไปช่วยแก้ปัญหากับเธอ อย่าเกรงใจเพราะเราเป็นเพื่อนกัน ไม่มีวันจะทิ้งเธอคอยเก้อ แม้ลำบากแค่ไหนจะไปเจอ... อยู่กับเธอจนกว่าจะสบายใจ ................................................. จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 25 ก.ย. 46 10:30:51 A:202.28.251.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 T___________________________________T จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 25 ก.ย. 46 11:47:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เศร้า สะเทือนใจจริงๆด้วย บางช่วงเวลาที่กล่าวถึงคนหลายๆคน อ่านแล้วรู้สึกงงๆ หน่อยๆน่ะค่ะ (ตรงที่มี เธอ กับ หล่อนเยอะๆอ่ะค่ะ อ่านแล้วมึน) จากคุณ : TSURUGI - [ 25 ก.ย. 46 13:43:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตาลายไปนิด แต่อ่านแล้วก็....เฮ้ออ...... จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 25 ก.ย. 46 13:59:45 A:203.144.176.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ น้ำลายบูด.... ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ.. แต่ไหง ทำหน้างี้หละคะ..ไม่พูดไม่จา คุณ TSURUGI... แฮ่ แฮ่...เรื่องนี้เขียนเรื่องแรกค่ะ ก็เลยงง งงกับการใช้สรรพนาม (นี่คือความยากของการเขียนเรื่องสั้น...) แต่เรื่องจริงเศร้ามากค่ะ...บรรยายออกมาไม่หมดแน่ๆ แบบว่าฟังมาหลายครั้ง และทุกครั้งที่ฟังก็ร้องไห้ไปกับคนเล่าด้วยค่ะ...แทนที่จะช่วยกับปลอบกันและกัน ขอบคุณสำหรับคำติชมนะคะ...จะเอาไปปรับปรุงค่ะ ^_____^ คุณ เชอร์เบต จี๊ดด ด ขอโทษค่ะ ที่ทำให้ตาลาย... พอดีเอามาจาก word อีกที แล้วเรียงไม่เป็นอ่ะคะ.. ไว้คราวหน้าจะเอามาแบบตาไม่ลายนะคะ.. ปล.ได้รูปแล้วค่ะ..ชอบค่ะ...ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวจะส่งรูปเด็กๆ ไปให้นะคะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 25 ก.ย. 46 14:51:09 A:202.28.251.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใครไม่รู้บอกการเรียนรู้ย่อมแลกมาด้วยความเจ็บปวด อาจจะไม่จริงในทุกกรณีก็ได้  ไม่รู้เหมือนกัน แต่ในกรณีนี้ อยากบอกว่า ถึงจะเจ็บปวดในตอนที่ได้รู้ แต่เมื่อรู้แล้วถือว่าคุ้มค่า ผมยังรู้สึกว่า "ความเป็นพ่อ" และ "ความเป็นแม่" ยังเป็นสิ่งอันสุดประเสริฐอยู่เสมอ แต่คนก็ยังเป็น "ปุถุชน" คือยังเป็นคน "หนา" เราทุกคนยัง "หนา" ไปด้วยกิเลสตัณหา ก็อาจมีบ้างบางคน ที่ "หนา" เสียจนแม้ "ความเป็นพ่อแม่" ก็แทรกลงไปไม่ถึงหัวใจ หรือแทรกลงไปอย่างขาดๆ เกินๆ แบบนี้ แต่ชีวิตก็ยังต้องก้าวต่อไปใช่ปะครับ เพื่อนสองคน คุยกันไปก็ร้องไห้กันไปละกันนะ ไม่เหงาดี   ดีกว่าร้องไห้คนเดียว แต่เอาน้ำตาล้างใจให้สะอาด และจะได้รู้ว่า เมื่อถึงวันที่เราเป็นพ่อเป็นแม่บ้าง เราจะสามารถเป็นพ่อแม่ที่ดีได้อีกคนนึง ป.ล. หมายถึงถ้ามีโอกาสลงจากคานน่ะนะ อิๆๆ (อ้าว  ป่วนตัวเองก็ได้ด้วย คุณพีทเนี่ย) จากคุณ : คุณพีท(หัวหน้าแก๊ง) (PeterPuck) - [ 25 ก.ย. 46 15:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รอคุณพีทแก่ จะได้อ่านตำนานรัก คุณตาพีทและคุณยาย....(ไม่ทราบชื่อ)  555555555 จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 25 ก.ย. 46 15:43:34 A:203.144.176.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วก็เศร้า ขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนของคุณด้วยนะคะ งงๆ กับสรรพนาม เธอ - หล่อน เหมือนกันค่ะ ^_^ จากคุณ : O-HO - [ 25 ก.ย. 46 16:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เดี๋ยวกลับมาตอบนะ ขอลงชื่อไว้ก่อน จากคุณ : kekajung - [ 25 ก.ย. 46 16:39:05 A:161.200.255.162 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 12 สับสนกับเรื่องเธอหล่อนเหมือนกันค่ะ แล้วก็ช่วงแรกอ่านแล้วได้ความรู้สึกว่าคุณแม่รักคุณพ่อ แต่ตอยท้ายบอกว่าคุณแม่เกลียดคุณพ่อ งง .. เป็นกำลังใจให้เธอผู้นั้นนะคะ ถ้าบุคคลที่เราควรเคารพได้ทำสิ่งที่ทำลายศรัทธาของเราเสียแล้ว คิดเสียว่ามีกรรมกันมาแล้วกันค่ะ จากคุณ : scottie - [ 25 ก.ย. 46 17:07:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืม จริงๆมันเป็นเรื่องที่ ..ไม่น่าเกิดเนอะ น้อยคนที่ได้เจอ ก็คงต้องเข้มแข็งนะคะ เป็นกำลังใจให้เธอด้วย จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย - [ 25 ก.ย. 46 18:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แย่จัง ยังไงก็ขอให้ เธอผู้นั้น มีกำลังใจต่อสู้นะคะ เศร้าจัง อยากให้เป็นเพียงเรื่องสั้น เรื่องสมมติจัง จากคุณ : bookmark - [ 25 ก.ย. 46 22:40:30 A:203.146.197.188 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องเล่าแบบนี้ก็สะเทือนใจได้เลย ความจริงหลายครั้งยิ่งกว่านิยาย จากคุณ : Psycho man - [ 26 ก.ย. 46 05:07:55 ]

ความคิดเห็นที่ 16 น่าสงสารนะค่ะ เรามีเพื่อนคนหนึ่งเจอเหตุการณ์คล้าย ๆ อย่างนี้แหละ  แค่ยังดีหน่อยที่พ่อเขายังรักลูกสาวอยู่  แต่ลูกสาวเขาเกลียดพ่อไปเลยอะ เรื่องครอบครัวนี่มันเปราะบางจังเนอะ จากคุณ : AeKra - [ 26 ก.ย. 46 09:28:31 A:203.113.35.9 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 หวัดดีค่ะผึ้ง มาแปะชื่อก่อนเดี๋ยวกลับมาอ่านค่ะ จากคุณ : เพียงฝัน - [ 26 ก.ย. 46 09:58:08 A:210.86.130.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เหอเหอเหอ น้องผึ้งเพื่อนเก่งมาก ที่คิดได้แบบนี้ ไม่ท้อแท้ ไม่หมดหวัง ยังคิดที่จะสู้ต่อไปด้วยตัวเอง ไม่พึ่งใคร เป็นกำลังใจให้ต่อไป สู้เค้าน่ะทาเคชิ (เวงเกียวไหเนี้ย) จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 26 ก.ย. 46 11:35:11 A:158.108.2.2 X:158.108.27.25 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วเศร้าจังค่ะ  เป็นกำลังใจให้เพื่อนน้องผึ้งอีกคนนะคะ       จากคุณ : syringe - [ 26 ก.ย. 46 15:08:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วเศร้าคะ  น่าสงสารใจ  แตก็ขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนของคุณด้วยคะ จากคุณ : ไม่รู้ซิ - [ 26 ก.ย. 46 16:38:38 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จากคุณ : เปียร์รุส - [ 26 ก.ย. 46 22:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หลังจากที่ไม่ได้มาถนนนานน...เพราะติดสอบ กลับมาอีกทีหากระทู้แทบไม่เจอค่ะ... ขอบคุณ คุณพีท + คุณเชอร์เบต จี๊ดด ด + คุณ O-HO + คุณ kekajung + คุณ เจ้าหญิงน้อย + คุณ scottie + คุณ Psycho man + คุณ bookmar + คุณ kAekra + คุณ เพียงฝัน + คุณ เปียร์รุส....มากนะคะ ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ...จริงๆนะคะที่บางครั้งเรื่องจริงก็เศร้ากว่านิยาย...แต่เรื่องจริงเรื่องนี้ก็ทำให้แข็งแรงขึ้นค่ะ ขอบคุณ ทุกคนมากนะคะ....... ปล. ขอบคุณ เพื่อนคนนี้ที่เป็นกำลังใจให้มาตลอด ถึงแม้จะเอาเรื่องเรามาเขียน แต่เราก็อนุญาตนะ.. เป็นกำลังใจให้ รวยระรินกลิ่นชาเหมือนกันจ่ะ.... จากคุณ : เจ้าของเรื่อง - [ 29 ก.ย. 46 20:06:48 A:202.28.26.29 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นกำลังใจให้กับ เธอ ในเรื่องค่ะ จากคุณ : พินทุอิ - [ 2 ต.ค. 46 00:17:18 ]