อย่าบอกว่าผมเป็นฝ่ายผิด
ผู้หญิงคนตรงหน้า  หล่อนประณามผมเสียไม่มีชิ้นดี  หล่อนกล้าดียังไง  นี่ถ้าหล่อนไม่ใช่ น้องสาวคนเดียวของผมละก็  พ่อตบกลิ้ง !
“หญิงไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนเลวเท่าพี่เลย  พี่ทำได้ไงน่ะที่ปล่อยเธอกลับต่างประเทศไปคนเดียว”
“ช่วยไม่ได้  ใครใช้ให้เป็นมะเร็งล่ะ”  ผมไหวไหล่  ไม่แยแส  ก็มันจริง !
“พี่พูดอย่างกับว่า  ใครอยากจะเจ็บป่วย  ใจดำจริง ๆ”  มันด่าผมอีก  ไม่รู้มันน้องใครกันแน่  “ผู้ชายอะไร  มีสุขร่วมเสพ  พอมีทุกข์  ถีบหัวส่ง”  
“ฉันปล่าว....เขาไปเอง”  ผมเถียงคอเป็นเอ็น
...........................................................................................................................................
ก็มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ  ผมไม่ได้ทิ้งหล่อน  หล่อนเองต่างหากที่บอกผมสั้น ๆ ว่า
“แน็ตจะกลับไปอยู่กับแม่ที่แคนาดา”
หล่อนทิ้งผมไป  ไม่ชวนผมสักคำว่า ...เราไปอยู่ที่นั่นด้วยกันมั้ย...
ผมบอกน้องสาวรวมถึงทุกคนในบ้านถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“แน็ตเขากลับไปรักษาตัวที่บ้าน  คนเป็นมะเร็ง  คงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงบ้าน”
“แล้วพี่ก็ปล่อยเธอกลับไป”
“อุวะ  คนจะไป  จะให้ฉันไปเหนี่ยวรั้งไว้รึ  ไม่ใช่หน้าที่  ตอนมาอยู่ด้วยกัน  เธอก็สมัครใจมาเอง  ไม่มีการบีบบังคับ  เวลาเธอจะไป  เธอก็สมัครใจไปเอง  พี่ไม่ได้ไล่  นี่ยังน้อยใจอยู่เหมือนกันว่า  ทำเหมือนเป็นคนห่างเหิน  จะชวนสักคำก็ไม่มี”  ผมได้ที  ทำคะแนนใส่ตัวเสียเลย
“เชอะ  ถ้าเธอชวนแล้วพี่จะไปหรือ”
“คงไม่”
“ก็เธอรู้ใจพี่นะซี  เลยไม่ชวนให้เมื่อยปาก  กรรมจริง ๆ  กรรมของเธอที่มารักผู้ชายอย่างพี่  เจ้าประคู้ณ  ชาตินี้ชาติไหน  ขออย่าให้หญิงต้องเจอผู้ชายอย่างพี่เลย  คนไม่มีหัวใจ”
อุวะ  เดี๋ยวก็ว่าผมใจดำ  เดี๋ยวก็ว่าคนไม่มีหัวใจ  เดี๋ยวว่าโหดร้าย  มันเกินไปแล้วนะแม่คุณ
..........................................................................................................................................
ผมกลับคอนโด ฯ กลางกรุง  มานั่งนึกถึงหล่อน  นึกถึงความเป็นไปเป็นมา  ด้วยความลังเล  ผมเป็นฝ่ายผิดจริง ๆ นะหรือ  ทั้ง ๆ ที่ทุกสิ่งที่ผ่านมาและผ่านไป  ไม่ใช่ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน  ไม่ว่าวันก่อน  หรือวันนี้
หล่อนเป็นสาวลูกครึ่ง  สวยจัดตามประสา  หน้าที่การงาน  ใคร ๆ เรียกหล่อนว่านางฟ้า  เราพบกันง่าย ๆ บนสายการบิน  หล่อนก็ทำหน้าที่หล่อน  ผมก็ทำหน้าที่ผม--คนเดินทางด้วยเครื่องบิน
ไม่แปลกไม่ใช่หรือ  ถ้าผมจะจีบหล่อนบ้าง  หล่อนเองก็คงไม่แปลกใจที่มีคนจีบ  และไม่ผิดไม่ใช่หรือ  ถ้าผมจะไม่ใช่เสี่ยล่ำซำที่ทุ่มเงินซื้อผู้หญิง  ผมแค่ข้าราชการอนาคตไกลคนหนึ่ง  จะรักก็รัก  ไม่รักก็ไม่ต้องรัก  แล้วผิดด้วยหรือ  ถ้าหล่อนจะรักผมอย่างไม่ยากนัก
การเริ่มต้นครอบครัวง่าย ๆ มันเกิดขึ้นง่าย ๆ  ของคนถูกใจกันสองคน  หล่อนหัวสมัย  ผมก็ไม่ใช่คร่ำครึ  เราก็เลยไปอยู่ด้วยกัน  
หล่อนเดินทางระหว่างประเทศเพื่อทำงาน  ผมก็ปักหลักทำงานในเมืองไทย  เราพบกันเมื่อหล่อนมาพักในประเทศ  หล่อนกลับมาหาผมด้วยความรู้สึกว่า  นี่คือบ้าน  ก็เป็นอย่างนั้น
ระหว่างเรา  ไม่เคยมีแผนการระหว่างกัน  วันหนึ่งก็คือวันหนึ่ง  มันผ่านไปอย่างมีความสุขที่เราต่างได้รับ  ถามว่ารักมั้ย  ไม่รักก็ไม่ใช่  รักก็ไม่เชิง  แต่ก็ชอบมากอยู่  หล่อนสวยจัด  ควงไปไหน  ก็มีแต่คนชายตามอง
เรียกว่าภูมิใจที่ชนะใจคนสวย  ก็ใช่เลย
หล่อนน่ารัก  ตรงที่ไม่เคยเรียกร้องอะไร  หวาน  โรแมนติคประปราย  แล้ววันหนึ่ง  หล่อนก็บอกผมง่าย ๆ ว่า
“หมอบอกว่าแน็ตเป็นมะเร็ง” หล่อนบอกเล่าเหมือนว่าเป็นไข้หวัดใหญ่  อีกไม่กี่วันก็หาย  ผมมองหน้าหล่อนอย่างไม่รู้จะออกความเห็นว่าอะไร
“แน็ตคงกลับบ้าน  ไปอยู่ในความดูแลของหมอนี่นั่น  แล้วคงไม่กลับมาอีก”
ผมเงียบไปพักหนึ่ง  ก่อนบอกหล่อนว่า “ตามใจ”
หล่อนร้องไห้  ก่อนผวาเข้ากอดผม ประทับจูบครั้งสุดท้ายแทนคำอำลา
แล้วหล่อนก็จากไป  ผมเลยกลายเป็นชายโสดอีกครั้ง  หล่อนไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย  ผมเลยไม่รู้ข่าวคราวของหล่อน  มีเพียงอดีตไว้ระลึกถึงว่า  ครั้งหนึ่ง  ผมเคยเกือบจะมีครอบครัวเป็นหลักแหล่ง  ถ้าหล่อนไม่จากผมไปเสียก่อน
มันเป็นความผิดของผมหรือ  ที่หล่อนเงียบหายไป  ไม่ติดต่อกลับมาอีก
มันเป็นความผิดของผมหรือที่หล่อนบอกผมว่า
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านไป  เราคงไม่ได้พบกันอีก” แล้วหล่อนก็ทำอย่างที่พูด
มันจำเป็นนักหรือที่ผมต้องเหนี่ยวรั้งหล่อนคนที่กำลังจะไปให้อยู่กับผมนาน ๆ
มันจำเป็นต้องติดต่อหาหล่อนหรือ  ในเมื่อหล่อนเป็นคนบอกผมเองว่า  “สำหรับเราคงมีเพียงอดีต”
“ก็พี่มันผู้ชายใจดำ  ไม่เคยคิดจะรับผิดชอบเธอ  ผู้หญิงที่ไหนจะเป็นฝ่ายเสนอได้ตลอดเวลา  ถ้าผู้ชายคอยแต่ทำท่าไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างพี่”  
แม่น้องสาวของผมพยายามที่จะเข้าใจหล่อนอยู่ตลอดเวลา  ทั้ง ๆ ที่  ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา  ทั้งคู่เคยเห็นกันเพียงห่าง ๆ  เพราะผมบอกกับที่บ้านว่า  เราทดลองอยู่ด้วยกันก่อนที่จะตัดสินใจแต่งงาน  ก็มันยังไม่ทันจะถึงเวลาตัดสินใจ  หล่อนก็ตัดช่องน้อยแต่พอตัวไปก่อน
ช่วยไม่ได้จริง ๆ  
ขอร้องเถอะ...อย่าบอกว่าผมเป็นฝ่ายผิด