W2471783 **เข็ดจริง ๆ ให้ดิ้นตาย** [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

ไม่ใช่เพราะคำท้าของเพื่อนหรอกที่ทำให้ผมฮึด ไอ้ท่าทางมองไม่เห็นหัวใครของหล่อนมากกว่าที่ทำให้ผมออกอาการเดือด แล้วก็ตั้งใจมั่นว่า สักวันจะพิชิตใจหล่อนให้ได้ แล้วคอยดูไปว่าใครจะแน่กว่ากัน

จากนั้น หล่อนก็เริ่มคุ้นสายตากับหมอหนุ่มติงต๊อง ฉายาที่หล่อนมักหยิบยกไปเล่าให้เพื่อนฝูงฟังอย่างสนุกสนาน ผมทำให้หล่อนยิ้มออกและเริ่มเห็นว่า ผู้ชายอย่างผมไม่มีพิษมีภัย แล้วคงไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่จะหาญไปจีบหล่อนเข้าหรอก เพราะเจอทีไร ไม่เห็นเคยวางมาดหล่อ ตลกโปกฮาไปเรื่อย

สำเร็จ เสร็จผม....เปล่าน่า จะเพิ่งคิดลึก ผมหมายเพียงแค่การเข้าไปตีสนิทได้สำเร็จ หล่อนเป็นเพื่อนผม ผมเป็นเพื่อนหล่อน มีน้องสาคอยค้อนควับ ๆ อยู่บ้าง เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่าเราเป็นเพียงเพื่อนกัน

บางทีเราก็ไปกันสามคน บางทีก็สี่ เพื่อพิสูจน์ความสนิทใจให้น้องสาว่า “ผมเปล่านะ ผมไม่ได้จีบคุณหมอคอสูงคนนั้น”

บางทีก็มีบ้างที่ผมไปกับหล่อนสองต่อสอง ผมบอกไม่ถูกเหมือนกันว่า ทำไมเรื่องเหล่านี้ ผมไม่เล่าให้น้องสาฟัง ทั้งที่ผมก็สุจริตใจ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลย หวังอยู่อย่างเดียวก็คือ ชนะพนันว่าจีบหล่อนได้เมื่อไหร่ เพื่อนผมต้องลงขันเลี้ยงใหญ่เจ็ดวันเจ็ดคืนทีเดียว

ผมเริ่มเข้านอกออกในบ้านหล่อนได้ เมื่อหล่อนอนุญาต และเพราะความใกล้ชิดที่มากขึ้นเรื่อย ๆ นี่กระมัง ที่ทำให้น้องสาของผมหลุดปากเล่ากับเพื่อนไปตามที่ได้ยินจากปากผม

“พี่หมอเขารับพนันเพื่อนไว้ ถ้าจีบหมออภัสสรได้เมื่อไหร่ จะได้รับเลี้ยงเจ็ดวันเจ็ดคืน”

เจ็ดวันเจ็ดคืน...โอ ข่าวใหญ่ เป็นที่น่าสนใจเป็นบ้า ข่าวมันน่าสนใจ มันสะพัดได้ในเวลาข้ามคืน แล้วโรงพยาบาลไม่ใหญ่ไม่โต แน่นอน หล่อนก็ได้ยินข่าวนั้น

คอแข็ง....ไม่ใช่เกิดจาก “นอนตกหมอน” หล่อนโกรธผมจะเป็นจะตาย ไม่พูด ไม่มอง ไม่สน ลืมไปเลยว่าเคยรู้จักกัน หล่อนทำหมดทุกอย่าง เพื่อประกาศให้โลกรู้ว่า หล่อนไม่ใช่เหยื่อพนันของใครหน้าไหนทั้งสิ้น อีกทั้ง ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะลงสนามแข่งแย่งผู้ชายกับใคร ก็ใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ผม

น้องสาเป็นพยาบาล หล่อนเป็นหมอ ผู้หญิงสมบูรณ์แบบอย่างหล่อนนะหรือ จะแย่งผู้ชายกับน้องสา เมินเสียเถอะ !

ผมงอนง้อ ไม่อยากให้หล่อนโกรธ ไม่ได้รักใคร่ไยดีอะไร แต่ผมก็อยากได้หล่อนเป็นเพื่อน เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมว่าหล่อนเป็นเพื่อนที่แสนดีได้ทีเดียว หล่อนเยือกเย็น สุขุม เป็นผู้ใหญ่ ดูผู้ดีไปทุกกระเบียดนิ้ว ก็แน่ล่ะ ผู้หญิงอย่างหล่อนต้องไม่ชอบแน่กับการเป็นบุคคลในข่าว โดยเฉพาะข่าวชู้สาว

ผมไปหาหล่อนที่บ้านหลังประมาณคฤหาสน์ เคยเข้านอกออกใน คนรับใช้พินอบพิเทา แต่ไม่ใช่วันนี้ วันที่เด็กในบ้านบอกว่า ที่นี่ไม่ต้อนรับผม

ผมส่งโน๊ตให้หล่อนว่า “ขอคุยด้วย”

ที่โรงพยาบาล หล่อนปฏิเสธเพราะกำลังเป็นบุคคลในข่าว แต่ที่บ้าน มันรโหฐานกว่านั้น หล่อนน่าจะให้โอกาสผม แต่เปล่า หล่อนปฏิเสธทุกคำร้องขอ

“บอกหมอว่า ผมจะรอ จนกว่าหมอจะให้พบ” ผมบอกเด็กไป รู้สึกอายอยู่เหมือนกัน

ผมไม่ใช่เด็กหนุ่ม ที่มาจะยืนง้อสาวอยู่หน้าบ้าน แล้วอีกอย่าง ผมไม่ใช่พระเอกหนัง แต่แล้ว ผมก็ต้องกลืนน้ำลายตัวเอง จากแดดเปรี้ยง ฝนบ้ามันมาจากไหนไม่รู้ พระเอกจำเป็นอย่างผม จำเป็นต้องสวมบทบาท----อยากรู้เหมือนกันว่าหล่อนจะใจแข็งสักแค่ไหน

(มีต่อ)

จากคุณ : สักกา - [ 27 ก.ย. 46 07:38:54 A:203.156.27.16 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2

ผมยืนตากฝนอยู่หน้าบ้านหล่อนนั่นเอง ตากอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าชักสั่น สั่นหนาว ประตูหน้าบ้านเปิด พร้อมเด็กในบ้านที่มาเชิญผมเข้าบ้าน ไชโย! หล่อนหายโกรธผมแล้ว

“ไม่มีอะไร แต่ฉันคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับหมออีก หมอเห็นฉันเป็นตัวตลกที่เอามาล้อเล่นกับเพื่อน”

ไม่โกรธ แต่ไม่คบ แล้วมันต่างกันตรงไหนหรือ ?

ผมพร่ำขอโทษ และอธิบายว่าไม่ตั้งใจจะดูหมิ่นหล่อน ที่เอาหล่อนมาเป็นตัวกลางในการเล่นพนัน

“แต่ก็ทำแล้ว” หล่อนพูดเรื่อย ๆ ไม่มีน้ำเสียงโกรธเคือง แต่ทำให้ผมหน้าชาได้เป็นระยะ ๆ พร้อมลิ้นจุกปาก อึ้งเป็นพัก ๆ

“ตกลงค่ะ ฉันหายโกรธแล้ว เราเป็นเพื่อนกันได้” ในที่สุด หล่อนก็ตัดบท

ผมยิ้มออก หล่อนมีอิทธิพลต่อรอยยิ้มของผมเป็นครั้งแรก

เราไม่ได้สนิทสนมกันเหมือนเมื่อก่อน ผมยังมีน้องสาเช่นเคย ขณะที่หล่อนไม่มีใคร กลับไปเป็นคนเก่าที่ดูหยิ่ง ไม่มีใครกล้าทาบ

บ่อยครั้งที่ผมรู้สึกตัวว่า ชอบชายหางตาไปในที่ที่มีหล่อนยืนอยู่ ผมไม่ตั้งใจ พฤติกรรมอย่างนั้นมันเกิดขึ้นจากจิตใต้สำนึกหรืออย่างไรไม่รู้ มารู้ก็ต่อเมื่อ

“พี่หมอเปลี่ยนไป ไหนพี่หมอบอกสาว่า ไม่ได้คิดอะไรกับหมออภัสสร แล้วทำไม...” พูดแล้ว ก็น้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะหยดเผาะ ต้องปลอบอยู่นาน กว่าจะคลายโศก ผู้หญิงก็อย่างนี้ คิดมากไม่เข้าเรื่อง บอกว่า ไม่มีอะไร ก็ต้องไม่มีอะไรสิ

วันหนึ่ง ผมเห็นหล่อนคนไม่เคยมีใคร เริ่มมีเงาของใครมาแวะเวียน ผมเห็นมาหลายวันแล้ว ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น แค่เห็นก็เหม็นหน้าซะแล้ว หน้าหมอกวน ๆ อย่างไรชอบกล เจ้าหล่อนก็ยิ้มสดเชียวเวลาหมอนั่นเวียนมารับส่ง อะไรกันนักกันหนา รถที่บ้านหล่อนก็มีตั้งหลายคัน จำเพาะเจาะจงว่าต้องมีคนรับส่ง แถมซ้ำหน้า และหน้าตาบอกว่า ไม่ใช่คนขับรถที่บ้าน

“ใครน่ะ” ผมหลุดปากถามหล่อนจนได้ มันไม่ใช่บังเอิญพบกัน แต่อะไรไม่รู้ทำให้ผมดักพบหล่อน เพียงเพื่อจะถามคำถามเดียว

“พี่ชายค่ะ ทำไมหรือคะ หมอรู้จักมาก่อนหรือ”

อย่า...อย่ามาทำตีหน้าซื่อ จ้างให้ก็ไม่เชื่อ พี่ชายอะไร หน้าตาคนละโคตรเง่า เผ่าตระกูลอย่างนั้น พี่ชายร่วมโลกน่ะซี--ผมเผลอหงุดหงิด กว่าจะรู้ตัวก็หงุดหงิดไปแล้ว หลุดปากอย่างหงุดหงิดด้วย

“ทำไมต้องให้มารับส่งอยู่ทุกวัน”

“มันเรื่องของฉันนะคะ ไม่เกี่ยวกับหมอเสียหน่อย” ฟังหล่อนพูด ยังกะผมมันคนห่างไกล ไม่ใช่...ไม่ใช่...ไม่ใช่อะไร ผมก็นึกไม่ออกเหมือนกัน รู้แต่ว่า...

“กลับเองไม่ได้หรือ” ผมชักยอม

“รถเข้าอู่ค่ะ” พอผมยอม หล่อนก็บอกดีดีได้

“เลิกนัดเขาซะ เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้ แค่นี้เอง” ผมว่างขึ้นมากระทันหัน

“ขอบคุณค่ะ แต่อย่าเลย ฉันไม่อยากมีปัญหากับผู้หญิงของคุณ”

เหมือนเป็นชนักปักหลัง เพราะน้องสา ทำให้ผมทำอะไรได้ไม่ถนัดถนี่

ผมมองหล่อนขึ้นรถผู้ชายคนนั้นไปต่อหน้าต่อหน้า รู้สึกขัดใจอย่างประหลาด ไม่กล้ารับหรอกว่า กำลังคิดนอกใจน้องสา ผมมีคนรักอยู่แล้ว ไม่ควรจะคิดอะไรนอกลู่นอกทาง

ผมเปล่า...ผมไม่ได้กำลังหวงหล่อน

เพียงแต่ว่า .....
เย็นนี้ ผมออกมาดักผู้ชายคนนั้น เพียงเพื่อจะบอกให้เขากลับไปก่อน แล้วผมก็อาสาไปส่งหล่อนแทน

“ทานอาหารค่ำกันก่อนดีกว่า”

“แล้วหมอไม่ไปคลีนิคหรือคะ” หล่อนถามงง ๆ

ผมก็งงเหมือนกันว่า ทำไมต้องฝากงานเพื่อนไว้ เพียงเพื่อจะไปส่งหล่อนที่บ้านแทนผู้ชายอีกคน และที่สำคัญ อ้างกับน้องสาว่า มีธุระกับคุณแม่ ทำไมผมต้องทำขนาดนั้น ! ใจผมเป็นอะไรไปแล้ว

น้องสาวีนผมมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอว่าผมกำลังเปลี่ยนใจจากเธอ

ผมยังปฏิเสธคอเป็นเอ็น ผมไม่ชอบข้อกล่าวหา ใช่ มันเป็นเพียงข้อกล่าวหา มันไม่จริง ผมยืนยัน

น้องสางอนผมหลายวันเลยคราวนี้ แต่แปลกที่ผมไม่กระตือรือร้นที่จะงอนง้อเธอเท่าไหร่ ก็ผมไม่มีเวลา แค่ว่า...เอ่อ....แค่ว่า

แค่ว่า ผมเอาเวลาไปกันท่าหมอนั่น ญาติของหมออภัสสร ผมก็ไม่มีเวลาทำอย่างอื่นแล้ว แล้วผมจะเอาเวลาที่ไหนไปง้อน้องสาล่ะ แต่คงไม่เป็นไร งอนได้ ก็หายงอนได้

(มีต่อ)

จากคุณ : สักกา - [ 27 ก.ย. 46 07:42:29 A:203.156.27.16 X: ]