ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากที่กลับมาได้ไม่กี่วัน  ส้มก็เริ่มมีโทรศัพท์ดังหลังอาหารเที่ยงแทบทุกครั้งไป  ก็จะใครที่ไหนหละ นายแพทนั่นแหละ  แหม ถึงจะอยู่ห่างไกลกัน  แต่หัวใจไม่ห่างกันเลยนะเนี่ย   จ๊ะๆๆ จ๋าๆ  ยิ้มใส่จานข้าวเข้าไป ของหวานก็ไม่ต้องเติมเลยน้ำเชื่อม  ยิ่งช่วงนี้หน้าฝนด้วย  ส้มก็ไม่สบายเล็กๆ น้อยๆ ส้มก็บอกว่า ไม่สบาย  เหนื่อยด้วย   แล้วนายแพทว่าไง  ทราบมั๊ยค่ะ “ก็เหนื่อยสิครับ  ก็ส้มมาวิ่งอยู่ในหัวใจแพททั้งวันเลย”  โอ้โห! นายแพท   เล่นจำคำพูดจากโฆษณามาเลยนะเนี่ย ไม่นะคะ  ยังไม่หมดเท่านี้  สงสัยว่า  เป็นคนที่ชอบโฆษณาตัวนี้มากๆเลย   “ตอนนี้แพทก็ไอ เหมือนกัน  แต่ไอเลิฟยูจ๊ะ”   ก็สาเหตุจากปอซึ่งนั่งไออยู่ข้างๆ นั่นแหละ และนายคนนี้ก็หูดีซะจริง  ถามอีกว่าเพื่อนส้มเป็นอะไรเหรอ   พอบอกว่าไอเท่านั้นแหละ  เข้าทางพอดีเลย กลางคืนก็คุยกันซะนานเชียว ไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง  และทุกครั้ง แพทจะต้องเป็นคนวางโทรศัพท์ทีหลัง นายแพท ได้เล่าให้ฟังว่า  วันที่เจอกับส้ม  ในตอนเช้า กอล์ฟ  อ๊อฟ และนายแพท  ได้ไปไหว้พระ และเซี่ยงเซียมซี  ได้หมายเลขอะไรฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่บอกว่า จะโชคดี ได้พบเนื้อคู่ด้วยแหละ นายแพทนี่ก็คงจะเชื่อเรื่องดวง  เรื่องเนื้อคู่พวกนี้ไม่เบาเลยแฮะ   สงสัยหละสิ ว่าฉันรู้ได้ยังไง  ก็แหม  นายแพทเป็นคนเล่าให้ส้มฟังเองแหละ  และฉันก็ถามส้มมาอีกที แต่ส้มก็ไม่ยักกะปิดเป็นความลับ  เล่าแทบจะทุกเรื่อง  และฉันกับปอก็เป็นคนนั่งบิดไปบิดมา   ไม่ใช่ว่าอยากเข้าห้องน้ำนะ  แต่เขินแทนส้มหนะสิ   “ส้มคิดถึงแพทรึเปล่าค่ะ”  พูดซะน่ารักเชียวนะ “ไม่  คิดถึงทำไม”  แหม  หล่อนก็ทำเป็นปกแข็งไปเถอะ “อ้าว.. ทำไมแพท คิดถึงส้มหละ  ไม่คิดถึงจริงๆ หรอคะ”  นายนี่ก็อ้อนไม่เบาเลยแฮะ “อืมๆ ก็ได้  คิดถึงนิดนึง   โทรมาบ่อยๆ  ไม่เปลืองตังค์แย่เหรอ”  แหม กำลังหวาน  อย่าเพิ่งถึงเรื่องเงินซียะ ยายส้ม “ก็อยากได้ยินเสียงส้มทุกวัน  ทำไมหรอ  ส้มรำคาญแพทเหรอค่ะ”  “เปล่าหรอก  ก็ไม่ต้องโทรมาทุกวันก็ได้ เดี๋ยวเปลืองตังค์  แล้วอีกไม่นานแพทก็คงลืมส้ม” “ไม่ๆ ไม่ลืมเด็ดขาด  ทำไมหละ  ถึงแพทกับส้มจะอยู่คนละจังหวัด  ถึงจะห่างกัน  แต่แพทก็คิดถึงส้มนะ” “อืม  เค้าก็จะรอดูเหมือนกัน”   ส้มเองก็คงจะไม่แน่ในความรักของแพทละมั้ง   เพราะเพิ่งเจอกันได้ไม่นานเท่าไหร่  และระยะทางที่ห่างกัน   มันก็คงทำให้ส้มกลัว หรือหวั่นไหวได้บ้างเหมือนกัน    บางครั้งที่เสียงโทรศัพท์ หรือเสียงพูดของแพท เงียบหายไป   ส้มก็ดูจะไม่ร่าเริงเอาซะเลย  ใจลอยไปเรื่อย   พอถามว่าคิดถึงแพทเหรอ  เจ้าหล่อนก็ยังปากแข็งอีก ตอบมาอย่างกะนางเอกเชียว  “เค้ารู้แต่แรกแล้วหละ ว่า แพทหนะไม่ได้รักหรือชอบเค้าจริงๆหรอก” ดูสิ ตอบมาได้  มันช่างตรงข้ามกับอาการที่เธอแสดงออกซะจริง  ไม่ได้ซะแล้ว  ฉันจะต้องให้ความช่วยเหลือ จะด้วยความไร้เดียงสาของฉันหรือว่าเพราะปากไว้ไปหน่อย  มันดลใจให้ฉันพูดปลอบส้ม   ที่ทำให้ส้มถึงกับอึ้งไปทีเดียว “ส้ม  แพทอาจจะโดนรถชนมั้ง  นอนอยู่ไอซีอยู่ ก็เลยไม่ว่างจะโทรหาส้มไง   ถ้าแพทไม่ตายเดี๋ยวก็โทรหาส้มเองแหละ  แหมร่าเริงได้แล้ว”  ผลรับกลับมาอยากรวดเร็วทำให้ฉันเกือบหัวทิ่ม เพราะฝ่ามือพิฆาตของอูนั่นเอง “นี่  จะปลอบแล้วยังปากเสียอย่างงี้  ไม่มีวาทะศิลป์ในการพูดซะเลยนะแก” “ส้มไม่ต้องไปคิดมากอย่างที่อ้อมันพูดหรอก  ส้มก็รู้หนิ อ้อหนะปลอบเหมือนด่า  มาแต่ไหนแต่ไร” “แพทหนะไม่เป็นไรหรอก ถ้าจะถูกรถชนจริงๆ คงไม่ถึงตายหรอก   คงจะแค่ความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้เท่านั้นแหละมั้ง” “โอ๊ย  พอๆ กันเลย จะซ้ำเติมหรือปลอบกันแน่เนี่ย  ไม่ต้องฟังทั้งสองคน นั่นแหละส้ม   โทรศัพท์แพทอาจจะเสียก็ได้”  ป่านทำหน้าที่ปลอบส้มแทนฉันและอู  ซึ่งก็ทำให้ส้มสบายใจขึ้นได้บ้าง “เย้ๆ ได้เกือบสี่พันแล้ว ฮ่าๆ” เสียงปอที่นั่งอยู่ ทำให้พวกเราทั้งสี่คนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน “โอ๊ย  ยายแม่งูเอ๋ย  ชอบเล่นจริง เจ้างูน้อย  คอยดูเถอะ ฉันจะจับงูน้อยๆ แก ส่งสวนสัตว์ให้หมดเลย” ฉันอดที่จะว่าให้ปอไม่ได้  เพราะเป็นคนที่มีสมาธิในการเล่นเกมส์ซะจริง “อ่ะ ใครโทรเข้าหละเนี่ย  เดี๋ยวด่าเลย  ฉันกำลังจำทำลายสถิติเก่าอยู่แล้วนะ” ปอบ่น พร้อมๆ กับยื่นโทรศัพท์คืนส้ม   “เบอร์ใครเนี่ย ไม่คุ้นเลยแฮะ  สวัสดีค่ะ   ..คะ.. ใครนะคะ  ..อ๋อ  แพทเหรอ   ..อืม  ทานแล้ว ” แล้วเจ้าของเสียงที่ทำให้ส้มไม่ร่าเริงก็โทรมา  และก็จริงอย่างที่ป่านคิด  โทรศัพท์แพทเสียจริงๆซะด้วย แต่เบอร์ที่ส้มว่าไม่คุ้นเลยเพราะ  แพทยืมโทรศัพท์เพื่อน  แพทเองก็คงคิดถึงส้มมากเหมือนกัน  ถึงได้โทรคุยกันนาน ซะขนาดนั้น  แถมยัง จ๊ะๆ จ๋าๆ คะๆ ขาๆ อีกตะหาก       เวลาที่ผ่านไปนั้นเร็วเหมือนติดจรวด  เราอยู่ในช่วงที่ต้องเตรียมตัวเอนทรานซ์  ทุกคนดูจะตั้งใจเรียน  ขยันอ่าน หนังสือกันเต็มที่  แม้แต่ส้ม  ที่ยอมที่จะคุยกับแพทน้อยลง  อาทิตย์ละครั้ง  และต้องคุยไม่นานเกิน30 นาทีเด็ดขาด ซึ่งในตอนแรก  แพทก็งอนส้มอยู่เหมือนกัน  แต่งอนได้ไม่นาน เพราะส้มไม่ยอมจะง้อ  จึงต้องทำตามมติของส้ม เราทั้ง 5 คน ฝันเอาไว้(ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฝันนั้นจะเป็นจริงรึเปล่า) ว่าเราต้องเข้ามหาวิทยาลัยแห่งเดียวกันให้ได้ แม้จะต่างคณะก็เถอะ “นี่ๆ อูฉันมีข่าวของคณะสัตวแพทย์มาบอกแกด้วยนะ เกี่ยวกับการรับนักเรียนที่จะสมัครอ่ะ” “เหรอๆ ว่าไงบ้างอ่ะ  แล้วไปฟังมาจากไหน  เชื่อได้แน่นะ” อูถามอย่างสนใจทีเดียวหละ “อ๋อ  เขากำลังรับสมัครนักเรียนที่จบชั้น ม.6  เป็นอาจารย์ใหญ่คณะสัตวแพทย์หนะ  แกรีบไปสมัครซะนะ” ทุกคนปล่อยก๊าก  กันเต็มที่  เพราะนั่นอ่านหนังสือกันเป็นชั่วโมงแล้ว  ยังไม่มีอะไรทำให้เราหัวเราะเลย  เพราะ สมาธิทุ่มเทให้การอ่านหนังสือ “เออ  หัวเราะกันบ้างอย่างนี้สิ  นั่งหน้าเคร่งเครียดกันอยู่ได้  ขนาด ไม่เคร่งเครียดก็ดูไม่ได้พอแล้ว   อีกอย่างนะแก  ความเครียดจะกินสมอง  กินตับฉันอยู่แล้วนะ”   ปออดบ่นไม่ได้  เพราะช่วงนี้ แทบจะหัวเราะนับครั้งได้เลยทีเดียว “ไม่หรอกน่า  อย่างแกไม่มีสมองจะให้ความเครียดกินหรอก”  อูพูดกระทบปอเต็มๆ เชียว “ใช่สิ  ใครจะเหมือนแกหละ  มีสมองแต่ชอบใช้ไส้ติ่งคิด  เนี่ยฉันยังห่วงแทนแกอยู่เลยนะ ว่าถ้าตัดไส้ติ่งทิ้งแล้วแกจะเอาอะไรคิดหละเนี่ย” เราชอบพูดเล่นกันอย่างนี้ประจำ  ไม่ค่อยมีใครยอมใคร “อืม  ฉันก็ลืมเรื่องส้มกับแพทไปนานเลยนะ  แล้วตกลงว่านายนี่จะเรียนคณะอะไรที่ไหนเหรอส้ม” จู่ๆ ป่านก็ถามส้มขึ้นมา “เค้าก็ไม่รู้เหมือนกัน  แพทไม่เคยบอกเลย  แล้วรู้สึกว่า  เค้าจะเคยถามอยู่ครั้งหนึ่งนะ  แต่แพทบอกว่า บอกไม่ได้” “ฉันว่านะส้ม  แพทต้องเริ่มตีตัวออกห่างจากแกแน่ๆเลย  พยายามห่างออกไป ห่างออกไป ” “เอาโทรศัพท์ให้มันเล่นเจ้างูน้อยไปเลย  แล้วก้อนั่งเก็บปากเก็บคำซะ”  ฉันพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ปอ “ฉันว่า  ต้องมีเหตุผลที่บอกไม่ได้หละมั้ง” แม้แต่แม่สื่อ  ที่คอยสนับสนุนแรงเชียร์อย่างฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ กว่าการสอบจะเสร็จสิ้นลงไปได้  เราก็แทบตายเหมือนกัน  ต่อไปนี้  เราก็จะทำตัวปกติได้แล้ว  อยากทำอะไรก็ได้ อยากไปเที่ยว  ดูทีวี  เล่มเกมส์  เล่นเน็ต  อ่านนวนิยาย( ซึ่งอันนี้สำหรับฉันและปอโดยเฉพาะ)  ตอนนี้เราก็ทำได้ และเราก็ได้ตกลงที่จะทดสอบความเป็นเพื่อนรักกัน  ด้วยการไปเที่ยวผ่อนสมอง(หรือไส้ติ่ง สำหรับอู) ที่ภูเขาสูงของจังหวัดเลย  ที่ฉันและปอใฝ่ฝันกันว่า  ครั้งหนึ่งในชีวิต  ข้าจะมาพิชิตภูกระดึง ตอนแรก อูก็ไม่ตกลง  ส้มก็ไม่ชอบเท่าไหร่  ป่านยังไงก็ได้  แต่ฉันและปอ ก็ได้ใช้อำนาจเผด็จการตัดสินใจในครั้งนี้ ว่าจะไปเที่ยวที่ภูกระดึงกัน 4 วันเชียวแหละ  กำหนดการเรียบร้อยแล้ว  ผ่านมติผู้ปครองของแต่ละคนซะด้วย แม้จะได้รับเสียงบ่น  จากอูพอสมควร   “หวัดดีค่ะ”  อูรับโทรศัพท์ของส้มที่ดังขึ้นของส้ม  แต่ก็ได้รับการชี้มือชี้ไม้บอกจากป่านว่าไปเข้าห้องน้ำ “แพทใช่ป่าว  เนี่ย ส้มจะไปปีนเขาด้วยนะ  วันที่ 11  ไม่ปีนตามไปเหรอค่ะ ” อูลากเสียงยาวอย่างล้อเลียน “ตอนนี้ส้มไม่ว่างคุยด้วยนะ  เดี๋ยวค่อยโทรมาใหม่ละกันนะ  หวัดดีค่ะ”  อูรีบวางโทรศัพท์ก่อนที่ส้มจะกลับมา “แกรีบวางทำไมหละ  แล้วไปบอกทำไมว่าเราจะไปไหนกัน” ปอถามอย่างอดที่จะสงสัยไม่ได้ “โอ๊ย ! ปอจ๋า  เหตุผลง่ายๆ  ก็จะพิสูจน์อะไรบางอย่างหนะสิ  ว่าแพทหนะ  จะตามส้มไปรึเปล่า ก็อุตส่าห์พูดเปิดทางให้ซะขนาดนั้น”  ฉันเป็นคนตอบแทนอู  แต่อูก็พยักหน้ากับคำตอบของฉัน “แต่ เรื่องนี้ส้มจะรู้ไม่ได้  จนกว่าจะอยู่บนภูกระดึงแล้ว  หรือไม่ก็  รู้จากนายแพท นั่นเอง” “จะดีเหรออู  ฉันว่าไม่เหมาะละมั้ง”  ป่านพูดอย่างไม่เห็นด้วยซักเท่าไหร่ “เหมาะแน่นอน  เราแค่ไปเที่ยวกันนะ  ไม่ได้ไปทำอะไรที่ไม่ดีซะหน่อย   ไม่เกินขอบเขตของความเป็นเพื่อนหรอกน่า”  อูคงจะรู้เหตุผลของป่านดีว่ากังวลเรื่องอะไร “แล้วส้มจะไม่โกรธพวกเราเหรอเนี่ย  ที่ไม่ยอมบอกอ่ะ”  ป่านก็ยังไม่ลดความกังวลอีกตามเคย “โอ๊ย! ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องห่วง  ถ้าส้มโกรธนะ  ฉันจะบอกเองว่า .. เป็นความคิดของไอ้อูอ่ะ” “เฮ้ย ไงพูดงี้หละ ปล่อยให้ฉันเป็นแพะเหรอไง” “ใครว่าจะให้แกเป็นแพะหละ  หุ่นแกมันไม่จะเป็นแพะหรอก  เป็นหมูต่างหาก” พอฉันพูดจบ  สงครามปาหมอน  ที บ้านของอูก็เกิดขึ้น  แต่คนที่โชคร้ายก็คือส้ม  ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ   “เอ๊ย ! พวกเค้าขอโทษนะ  ไม่ได้ตั้งใจ”  ฉันกับอูร้องออกมาแทบจะพร้อมๆ กัน “ฝีมือใคร”  ส้มพูดเหมือนจะโกรธ  ทำให้เราสองคน  ร้อนๆหนาวๆ ไปตามๆกัน “เอ่อ..คือ. เค้าสองคนหวังดีไง  เห็นส้มไปเข้าห้องน้ำนาน  ก็นึกว่าหลับไง  เลยปาหมอนเข้าไปให้ จะได้นอนสบายๆ ไง เหอๆ จริงมะๆ เพื่อนๆ “ ฉันรีบถามความเห็นจากปอและป่าน   แต่ทั้งสองก็เงียบ  ไม่กล้าจะเล่นด้วย “ไม่มีอะไรหรอก  ถึงไม่ตอบฉันก็รู้ ว่าเป็นฝีมือหมูกับลิงแน่ๆเลย” ส้มนะส้ม อำพวกเราได้  คนยิ่งมีความผิดไว้ด้วย ก็จะอะไรซะอีกหละ  ก็เรื่องที่จะไปเที่ยวคราวนี้แหละ  แต่ไม่เป็นไร  ไหนๆ ฉันก็ช่วยมาตั้งแต่แรกแล้ว ฉันก็ต้องช่วยให้ตลอดสิ  เดี๋ยวฉันจะไม่ได้รับบุญเต็มๆ จากคุณ : ต้นอ้อ - [ 27 ก.ย. 46 15:13:09 A:203.185.80.14 X:203.185.75.196 ]