อาศรมนักประพันธ์

พ่อของผมเริ่มเขียนหนังสือจริง ๆ จัง ๆ เมื่อไปอยู่ประเทศแคนาดา

ในหน้าหนาวปี ๑๙๙๔ ท่านกับแม่ผมและน้องสาวได้อพยพไปอยู่ที่นั่น ภายหลังจากหลบลี้เร่ร่อนมาราวสองปี

เป็นหลายปีที่ผมทำงานค่าจ้างต่ำที่ชิคาโกและเสาะหาใบกรีนการ์ด

พวกท่านออกจากซาราเจโวเมื่อวันที่ ๑ พฤษภาคม ค.ศ. ๑๙๙๒

วันที่การปิดล้อมเริ่มขึ้น มีการยิงกราดและความยุ่งยากเริ่มระอุขึ้นอย่สงเห็นได้ชัด ทว่าเหตุใหญ่ใจความที่พวกท่านออกเดินทาง คือการอุทิศกายใจให้แก่การเลี้ยงผึ้ง ถ้าหากท่านไม่ต้องประกอบภารกิจประจำฤดูใบไม้ที่รังเลี้ยงผึ้งของท่าน อาทิ ทำความสะอาดรังผึ้ง นำพวกผึ้งอ่อนแอมารวมกับพวกผึ้งแข็งแรง ฯลฯ พวกท่านคงไม่ต้องหนีออกมาจากซาราเจโวเลย

กระนั้นก็ดี พวกท่านอาศัยอยู่ที่บ้านในชนบทของบุพการีผู้ล่วงลับไปของท่านทั้งปี ที่เนินเขาชื่อ Vucjak ดำรงชีพจากออาหารที่ปลูกกันในสวน มองดูรถบรรทุกทหารชาวเซอเบียผ่านทางไปข้างหน้า พ่อผมมักขายน้ำผึ้งแก่กองทหารพวกนั้น และเมื่อถึงปลายหน้าร้อนเริ่มขายเหล้าน้ำผึ้ง ด้วย แม้พวกทหารนั้นจะชอบดื่มเหล้าslivovitz(*บรั่นดีพลัมไม่มีสี)จนเมามาย พ่อแม่ผมแอบฟังวิทยุกระจายเสียงจากกรุงซาราเจโวที่ถูกยึดและหวาดผวากับเสียเคาะประตูกลางดึก ครั้นแล้วถุงน้ำดีของแม่ผมก็ติดเชื้อจนเกือบถึงตาย ดังนั้น พวกท่านจึงย้ายไปอยู่ที่นอวีซาด(Novi Sad)เมืองที่น้องสาวผมไปศึกษาอยู่ พวกท่านไปขอวีซ่าอพยพไปแตนาดา ได้ แล้วมาถึงแฮมิลตันในเดือนธันวาคมปีค.ศ. ๑๙๙๓

พ่อผมเริ่มหมดอาลัยตายอยากตั้งแต่เหยียบเท้าลงบนผืนแผ่นดินแคนาดา

จากหน้าต่างของห้องพักไม่ได้ตกแต่งบนชั้นที่สิบห้า ท่านสามารถมองมองเห็นกองหิมะ ปล่องควันของโรงงานเหล็กแฮมิลตัน และที่จอดรถว่างเปล่า ดำขาวและเทาทั้งหมดดูเหมือนภาพยนตร์พวกเอ็กซิสเท็นเชียลิสต์ฝั่งตะวันออกของทวีปยุโรป โดยปราศจากข้อยกเว้น พ่อผมพบทั้งสิ่งที่ไม่เป็นจริงและน่าเบื่อ ท่านไม่รู้ว่าตัวเองอยู่แห่งหนใด พวกท่านจะจ่ายค่าอาหารและเครื่องเรือนอย่างไร ท่านไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าจะเป็นเช่นไร ถ้าใครคนใดคนหนึ่งในพวกท่านล้มป่วยลงและแน่ชัดว่าท่านจะไม่ยอมเรียนภาษาอังกฤษ

ตรงกันข้าม แม่ของผมคงยังไม่รู้ร้อนรู้หนาว ส่วนหนึ่งเพื่อคานกับความกลัวของพ่อ และส่วนหนึ่งเพราะท่านรู้สึกพ่สยแพ้เสียจนไม่มีอะไรสำคัญจริงจัง เธอรับเอาสิ่งเลวร้ายที่ไหลบ่ามา ผมยังคงเก็นท่านอดทนไม่หวั่นไหวหมุนลูกบาศก์รูบิกขณะชมรายงานข่าวโทรทัศน์เกี่ยวกับการสังหารหมู่ในซาราเจโว ที่ไม่ได้รบกวนโดยความจริงที่ท่านไม่ได้อยู่ และไม่เคยเฉียดเข้าใกล้ถึงขั้นที่จะแก้ปริศนานั้นได้เลย

ท่านขนเครื่องเรือนใช้แล้วที่คุณครูสอนอังกฤษของท่านให้มาใส่ไว้ในห้องพัก แต่ห้องก็ยังดูโหลงเหลง ปราศจากละอองธุลีของสิ่งมีชีวิตทั้งมวลที่ครั้งหนึ่งเคยชักนำให้พ่อแม่กลับมาบ้านโดยสิ้นเชิง นาฬิกาลูกโลกที่มีเข็มเป็นดาวเทียมสปุตนิกที่พ่อซื้อมาจากสหภาพโซเวียตรุสเซีย ภาพของผมในวัยเด็กนั่งบนต้นเชอร์รี่ กำลังยิ้ม(ภาพทันทีก่อนที่ผมจะตกและแขนหัก) ท่อประปาห้องน้ำที่มีรอยชื้นดูคล้ายใบหน้าเลนินไว้ผมยาวตอนไม่ได้โกนหนวด ภาพเลียนแบบรูปหุ่นนิ่งของเซซานใส่กรอบห่วย ๆ กะปุกน้ำผึ้งเขียนว่า"น้ำผึ้งแท้" บนฉลากรูปผึ้งกำลังบิน

พ่อเลิกเรียนภาษาอังกฤษ โกรธเจ้าภาษาที่ใช้คำนำหน้านาม(article)ที่ไร้ความหมายสะเปะสะปะไปหมด และยืนยันที่จะต้องมีประธานหน้าประโยคโง่ ๆ ทุกประโยค

ท่านโทรฯ ด้วยน้ำเสียงชาเย็นไปหาบริษัทแคนาเดียน พรรณนาถึงชีวิตวิศวกรผู้นำแสงสว่างมาสู่เมืองใหญ่ด้วยภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น ยังความประหลาดใจแก่พนักานต้อนรับผู้โยกท่านไปอยู่สายคอยอย่างไม่มีกำหนด

ท่านเกือบหลวมตัวไปร่วมปฏิบัติการไม่ชอบมาพากลของชาวยูเครเนียนทีพูดกล่อมท่านมีงานจ่ายเงินดีในการลักลอบต้อนห่านยูเครเนียนลงไปชนบทแล้วไปขายให้โรงงานฟูกแคนนาดา

ผมโทรฯจากชิคาโกแล้วพ่อก็รับสาย

"ไงครับพ่อทำอะไรอยู่?"

"กำลังคอย"ท่านบอก

"คอยอะไร?"

"กำลังคอยให้ตาย"

"ขอผมพูดกับแม่หน่อย"

ตอนนั้น เมื่อความโศกเศร้าเกาะกินใจล้นพ้นจน อาจเรียกได้ว่าวิญญานของท่านเจ็บปวดประหนึ่งหัวแม่เท้าด้วนหรือลำไส้อาหารกุด

ท่านเริ่มเขียนแล้ว

ท่านไม่ยอมอวดงานเขียนของท่านให้แม่หรือน้องส่วของผมชม

แต่ทั้งสองรู้ว่าท่านกำลังเขียนเรื่องเกี่ยวกับผึ้ง

ตอนต้นฤดูใบไม้ผลิของปีคริสตศักราช ๑๙๙๔

ผมได้รับซองกระดาษมะนิลามาซองหนึ่ง

มีลายมือหวัด ๆ เขียนว่า  "ผึ้ง ภาคหนึ่ง"

มือผมสั่นระริกขณะพลิกกระดาษยีสิบเอ็ดหน้านั้น  ราวกับว่าผมกำลังคลี่ม้วนกระดาษศักดิ์สิทธิ์หลายพันปี ที่เพิงค้นพบ (ความรู้สึกบริสุทธิ์ผุดผ่องที่ผมมี วูบหายไปกับคราบน้ำผึ้งเหนียวเหนอะบนหน้าหก )



โดย เดือนกันยา-SeptemberMoon (glassbee)  [14 ก.ย. 2546 , 23:06:35 น.]  

แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 46 22:42:10

แก้ไขเมื่อ 27 ก.ย. 46 22:29:04