ความคิดเห็นที่ 1 ผมพิการ คนทั้งโลกบอกว่าผมไม่มีวันจะทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้ แม่บอกว่าผมทำได้ พ่อบอกว่าผมต้องทำ ดังนั้นผมจึงทำ และยังคงทำอยู่จวบจนทุกวันนี้ เสียงนาฬิกาปลุกให้เขาสะดุ้งตื่น ท้องฟ้าภายนอกยังมืด เพิ่งจะตีสี่ สี่สิบห้านาที เขาอ้อยอิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มอบอุ่นอีกพัก นอนฟังวิทยุ พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้จะมีฝน รอยแผลเป็นจากการผ่าตัดพาดยาวตลอดแผ่นหลังท่อนล่าง ความปวดร้าวแล่นไปทั่วร่าง ขวดยาที่วางอยู่เต็มโต๊ะหัวเตียงช่วยระงับความทรมานเพียงชั่วคราวเท่านั้น แต่ไม่อาจรักษาอาการให้หายขาด นิ้วทั้งห้าของมือขวาบิดเบี้ยวจนแทบจะใช้การไม่ได้ บ่อยครั้ง เขาท้อแท้ เหนื่อยล้า แต่คำพูดของมารดาผู้ล่วงลับยังดังกึกก้องในหู พร้อมๆ ไปกับเสียงประณามเย้ยหยันจากคนทั่วไปว่าเขาโง่บ้าปัญญาอ่อน ไม่มีวันจะเป็นได้มากกว่าภาระของสังคม เขาต่อสู้มาตลอดชีวิตเพื่อพิสูจน์ว่าเขาเป็นมากกว่า และจะไม่มีวันยอมแพ้ ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเริ่มก้าวแรกของวัน เส้นทางยาวไกลบนถนนหลายสายของเมืองพอร์ตแลนด์กำลังรอเขาอยู่ มันเป็นสมรภูมิที่เขาต้องต่อสู้โดยลำพัง เพื่อศักดิ์ศรี เพื่อพิสูจน์ว่าเขายืนได้ด้วยตัวเอง บิล พอร์เตอร์เป็นพนักงานเดินเคาะประตูขายสินค้าตามบ้าน ด้วยวัยหกสิบสามและศัตรูสำคัญคือความพิการ ร่างกายทรยศเขาตั้งแต่กำเนิด และโลกทั้งโลกเคยปฏิเสธว่าไม่มีที่สำหรับเขา มือสั่นเทาหยิบรองเท้าหนังสีดำ กางเกงสีเข้ม เสื้อเชิ้ตสีฟ้า เนคไทสีน้ำตาล เสื้อคลุมกันฝนตัวยาวสีน้ำตาลอ่อน กับหมวกสักหลาดมาสวมใส่เข้าด้วยความยากลำบาก เงาจากกระจกสะท้อนให้เห็น ภาพชายสูงอายุศีรษะล้าน หูกาง ลำตัวช่วงบั้นเอวงองุ้มผิดรูปร่างในเครื่องแต่งกายดีที่สุดเท่าที่มี  บิลใช้เวลากว่า 3 ชั่วโมงหมดไปกับการแต่งตัวในแต่ละวัน ด้วยเชื่อว่าภาพลักษณ์คือสิ่งสำคัญสำหรับอาชีพของเขา เขาหยิบกระเป๋าและก้าวออกจากบ้านในย่านตะวันออกเฉียงเหนือของเมือง ลมเย็นยะเยือกของฤดูใบไม้ร่วงปะทะใบหน้า พยากรณ์อากาศแม่นยำ เมฆฝนกำลังตั้งเค้า เขากระชับเสื้อคลุมเข้าหากันมากขึ้น บนรถเมล์สายเจ็ดโมงสี่สิบห้านาที หลังจากฝากกระเป๋าหนักอึ้งไว้ข้างคนขับ บิลโขยกเขยกผ่านผู้คนแออัด และนั่งลงตรงที่ว่างระหว่างเด็กวัยรุ่นหน้าตาเบื่อโลกกลุ่มใหญ่  เขาคอยเอนตัวไปข้างหน้า จ้องมองคนขับ เอนกลับ ทำอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ แล้วจู่ๆ ก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ กลุ่มวัยรุ่นแสยะยิ้มหยันอย่างนึกสมเพช ไม่รู้เลยว่าอาการทั้งหมดเกิดจากประสาทปริวิตกว่าจะมีคนขโมยกระเป๋าใบนั้นไป กระเป๋าอันเปรียบได้กับโลกทั้งใบของชายพิการคนนี้ บิลรู้ตัวว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตา เขารีบยกมือปิดปาก กลั้นกลืนเสียงหัวเราะ พยายามเก็บกิริยาให้สงบที่สุดเท่าที่จะบังคับตัวเองได้ เขาหันไปมองเด็กผู้ชายที่นั่งข้างๆ และยิ้มให้ นอกจากจะไม่ได้รับไมตรีตอบ เด็กคนนั้นยังหันไปทำหน้าล้อเลียนเขากับเพื่อนอีกข้างอีกด้วย บิลก้มลงมองพื้นรถ ภายใต้ใบหน้าสงบปราศจากร่องรอยรู้สึก แต่ในใจลึกๆ นั้นรู้ เขาควรจะเป็นเหมือนเด็กๆ พวกนี้ เหมือนคนอื่นๆ บนรถ แต่เขาก็ไม่โกรธ ไม่โทษใครหรอก * * * * * วันที่ 9 กันยายน ค.ศ. 1932 ควรจะเป็นวันน่ายินดีที่สุดสำหรับเออร์เนสต์และไอรีน พอร์เตอร์ เด็กชายวิลเลี่ยม ดักกลาส พอร์เตอร์ถือกำเนิดมาดูโลก ณ เวลาสองนาฬิกายี่สิบนาที แม้ว่าการคลอดจะยากลำบากอยู่บ้าง แต่ลูกชายของพวกเขาก็สมบูรณ์แข็งแรง บรรทัดที่ 29 ในใบรับรองการเกิด ภายใต้หัวข้อ 'ความพิการแต่กำเนิด' ยังระบุคำว่า 'ไม่มี' ไอรีนกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน ตลอดสองสามเดือนแรกไม่ปรากฏสัญญาณบอกเหตุใดๆ เธอยังนั่งนับนิ้วมือน้อยๆ สิบนิ้ว นิ้วเท้าเล็กๆ สิบนิ้ว ลูบผิวนุ่มละมุน ไล้ไปตามวงหน้ามีเค้าหล่อเหลา เด็กชายบิลดูปกติดีทุกประการ แต่หลังจากนั้นได้ไม่นาน ไอรีนก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ มือข้างซ้ายของบิลกำแน่นตลอดเวลา นอกจากนั้นยังพบว่าหลังของเด็กน้อยเริ่มคดโค้งและแข็งทื่อ เธอใช้เวลาหลายชั่วโมงในแต่ละวันนวดไหล่และหลังของลูกชาย พยายามแงะนิ้วมือข้างซ้ายให้กางออก เพื่อจะพบว่ามันเกร็งกลับไปอยู่ในสภาพกำปั้นดังเดิม ไอรีนหาหนังสือเกี่ยวกับเด็กอ่อนมาศึกษาด้วยตัวเอง พัฒนาการของบิลไม่ก้าวหน้าตามที่ควรจะเป็น เขาไม่สามารถนั่ง คลาน หรือแม้กระทั่งพลิกตัวได้ กล้ามเนื้อก็ไม่แข็งแรงพอจะถือขวดนมด้วยตัวเอง เธอจับบิลทดลอง "ดิ่งเวหา*" ตามคำแนะนำในหนังสือ กล่าวคืออุ้มเด็กคว่ำหน้าเหนือจากเบาะรองสองฟุต แล้วปล่อยมือ เด็กหกเดือนที่มีการพัฒนาการปกติควรสามารถป้องกันตัวตามสัญชาตญาณด้วยการกางแขนและขาออกเพื่อลดแรงกระทบ บิลหล่นแผละลงบนเตียงโดยไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ แม้แต่น้อย จากการเฝ้าสังเกตพัฒนาการเปรียบเทียบบิลกับลูกๆ ของญาติ หลังจากวันเกิดขวบปีแรกไม่นาน ไอรีนก็สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป บิลมีปัญหาบางอย่างที่เธอไม่สามารถแก้ไขเองได้ มือข้างซ้ายยังกำแน่นไม่ยอมแบ การนวดหลังไม่ช่วยให้การคดงอข้อแข็งดีขึ้น เธอและสามีต้องหาคำปรึกษาจากผู้เชี่ยวชาญ แล้วฝันร้ายของคนเป็นพ่อและแม่ก็กลายเป็นจริง บิลได้รับการวินิจฉัยว่ามีอาการผิดปกติของระบบประสาท (Celebral Palsy**) สืบเนื่องจากความยากลำบากในการคลอด คีมช่วยดึงศีรษะทารกออกจากช่องคลอดได้สร้างความเสียหายให้กับสมองบางส่วน ส่งผลกระทบต่อการบังคับกล้ามเนื้อทั้งหมด รวมไปถึงการใช้แขนขา และการพูดของเขา ในช่วงทศวรรษ 1930 แพทย์ยังคงไม่มีความรู้เกี่ยวกับโรคของบิลมากนัก แต่ทุกรายก็ให้ความเห็นตรงกัน บิลจะไม่มีวันมีชีวิตอย่างคนปกติ เขาจะต้องพิการทั้งทางร่างกายและสติปัญญา ต้อง อาศัยในสถาบันบำบัดไปจนชั่วชีวิต แต่สองสามีภรรยาพอร์เตอร์ไม่ยอมเชื่อเช่นนั้น ไอรีนรับรู้ด้วยใจว่าลูกน้อยของเธอมีระดับสติปัญญาปกติ และสาบานว่าจะทำทุกอย่างเพื่อหาทางเอาชนะโรคร้ายให้จงได้ ไอรีนกับเออร์เนสต์ตกลงใจคุมกำเนิด เพื่อจะสามารถทุ่มเทเวลาและพละกำลังทั้งหมดให้กับบิล คนทั้งคู่ตั้งปณิธานอุทิศทั้งชีวิตให้ลูกชาย หลายปีผ่านไป เด็กชายบิลเฝ้าถามมารดาว่าอะไรเกิดขึ้นในวันเกิดของเขา ไอรีนจะตอบพร้อมกับสอนลูกว่า "ไม่มีประโยชน์จะถามว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงอีกต่อไป จากนี้เราจะก้าวต่อไปยังไงต่างหากคือสิ่งสำคัญ" ถึงกระนั้น ก้าวย่างแรกๆ ของเออร์เนสต์กับไอรีนก็แฝงด้วยความเจ็บปวด น้ำตาหลายหยดหลั่งไหล คำถามดังขึ้นบางครั้งในคืนวังเวง "ทำไมต้องเป็นบิล" "ทำไมต้องเป็นเรา" แน่นอน ไม่เคยมีคำตอบ ในที่สุดทั้งคู่ก็ทำใจยอมรับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในแผนการของพระเจ้า พระองค์คงต้องการสอนอะไรบางอย่างแก่พวกเขา และไม่ว่าบิลจะเป็นอย่างไร เขาก็ยังเป็นของขวัญอันยิ่งใหญ่จากพระองค์ เออร์เนสต์ลาออกจากงานมั่นคงในบริษัทรับทำป้ายโฆษณา มันเป็นการตัดสินใจที่กล้าหาญ แต่ก็น่าประหวั่นพรั่นพรึง เศรษฐกิจโลกกำลังตกต่ำอย่างหนัก ไม่นับค่าใช้จ่ายในการบำบัดบิลเข้าไปด้วย แต่เออร์เนสต์มีแผนการในใจ เขาออกตระเวนหางานใหม่ และก็พบตำแหน่งที่ต้องการในโรงเรียนเบอร์รี่ เมืองซานฟรานซิสโกในที่สุด เออร์เนสต์เข้าทำงานในแผนกกายภาพบำบัดในโรงเรียนสำหรับเด็กพิการแห่งนั้น และทำให้บิลได้มีโอกาสติดสอยห้อยตามบิดาเข้าไปด้วย ตลอดช่วงทศวรรษต่อมา เออร์เนสต์และไอรีนย้ายจากซานฟรานซิสโก ไปลอสแองเจลิส ไปฟินิกส์ ไปจนถึงชิคาโก ทุกที่ที่มีสาขาของโรงเรียนเบอร์รี่ เพื่อให้บิลได้รับการรักษาอย่างดีที่สุด แต่ไม่เร็วก็ช้า เด็กชายบิล พอร์เตอร์ก็ต้องจากอ้อมอกอบอุ่นของบิดามารดา และโลกภายนอกก็หนาวเย็นกว่าคาดคิด บิลเข้าเรียนระดับมัธยมปลายในลินคอล์นไฮสคูล โรงเรียนที่ไม่ได้มีเพียงเด็กพิการ และถูกจัดให้เข้าเรียนในชั้นสำหรับเด็กเรียนช้า ทั้งๆ ที่บิลรู้ดีว่า เขาไม่ใช่ เนื่องจากการเปล่งเสียงออกมาแต่ละคำนั้นช่างยากเย็น และไม่มีใครอดทนพอจะรอฟังเขาพูดให้จบ ทุกคนจึงลงความเห็นว่าบิลไม่ใช่เด็กปกติ หรืออีกนัยหนึ่งคือปัญญาอ่อน ทั้งๆ ที่บิลรู้ดีว่า เขาไม่ใช่ เขาไม่เคยทำกิจกรรมร่วมกับเด็กในชั้นธรรมดา ไม่เคยได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเต้นรำ การถูกกันออกจากสังคม 'คนปกติ' ทั้งโดยอาจารย์และนักเรียนคนอื่นๆ ที่นี่เองทำให้บิลเริ่มรู้สึกว่าเขาได้รับการปฏิบัติที่แตกต่าง แต่เขาก็ไม่โกรธ ไม่โทษใครหรอก * * * * * [มีต่อ] แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 46 20:44:10 จากคุณ : Laylah - [ 28 ก.ย. 46 20:41:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 [ต่อ] รถเมล์จอดที่สถานี บิลค่อยกระย่องกระแย่งลงจากรถ ร่างกายของเขาไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อการเดินแม้แต่น้อย แต่ละก้าวดึงรั้งปวดร้าวไปทุกข้อต่อ นอกจากแขนขวาจะใช้ไม่ได้ทั้งข้าง เขายังไม่สามารถควบคุมแขนขาที่เหลือได้ดังใจ แขนซ้ายจะต้องกระดกไปข้างหลังทุกก้าวราวกับกำลังไถสกี และเพราะลำตัวบิดงอไม่สมดุล ลมแรงยิ่งทำให้การทรงตัวยากขึ้นไปอีก ภาพของเขาในตอนนี้คงไม่ต่างอะไรจากเด็กหัดเดิน ในขณะที่คนป่วยด้วยโรคเดียวกันพบว่าการเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อยนำมาซึ่งความเจ็บปวดสาหัส แค่ลุกจากเตียงอย่างเดียวยังเป็นเรื่องยากเย็น บิลเดินวันละ 10 ไมล์ ทุกวัน เขาแวะแผงขัดรองเท้าริมถนนเป็นแห่งแรกเหมือนทุกวัน จ้างคนผูกเชือกรองเท้าให้ จากนั้นก็เดินต่อไปยังโรงแรมใกล้ๆ พนักงานเปิดประตูจะช่วยติดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนสุดกับกระดุมข้อมือ และคลิปเน็คไทเข้าด้วยกัน เมื่อแต่งตัวเสร็จสมบูรณ์ บิลก็จะเดินกลับไปต่อรถเมล์อีกสายไปลงยังจุดห่างจากพื้นที่รับผิดชอบของเขาหนึ่งไมล์ -- ย่านพักอาศัยรอบๆ โรงเรียนมัธยมวิลสัน บิลลงจากรถอีกครั้งตอนสิบนาฬิกา เป็นเวลา 5 ชั่วโมงมาแล้วหลังจากตื่นนอนขึ้นมา ลมหนาวพัดกรูสะท้าน ฝนหนาเม็ดกำลังโปรยลงมา บิลพยายามไม่สนใจความปวดที่กำลังเล่นงาน พาร่างกายพิการขึ้นและลงเนินลูกแล้วลูกเล่าจนมาถึงบ้านหลังแรก เขากดกริ่ง หญิงเจ้าของบ้านเปิดประตูออกมารับ "ชา..หวาด..ดีคับ" "ไม่หรอก ขอบใจ ฉันกำลังจะออกจากบ้านอยู่พอดี" บิลพยักหน้าเข้าใจ "แล้ว...ผ..ม...จา..กลับ..มาอีก.รอบ..นะคับ" "ไม่ต้อง" พร้อมกับประตูปิดใส่หน้า ดวงตาของบิลไม่เผยความรู้สึกใดๆ เมื่อลากขาลงจากมุข และพาตัวเองไปยังบ้านถัดไป * * * * * แม้จะรู้ดีว่าพิการ แต่บิลเชื่อว่าตัวเองยังเป็นคนปกติธรรมดา มีความต้องการประกอบอาชีพ เขาเคยขอความช่วยเหลือไปยังองค์กรของรัฐ หลังจากถูกโยนเรื่องไปมา ข้อสรุปคือ เขาไม่เหมาะต่อการจ้างงานด้วยประการทั้งปวง เขาใช้เครื่องคิดเงินไม่เป็น ขนย้ายของจากรถบรรทุกไม่ได้ และอุปสรรคในการพูดทำให้ไม่สามารถขายของทางโทรศัพท์เช่นกัน กระนั้นสถานะ 'ไม่สามารถทำงานได้' รับรองโดยรัฐ ก็สามารถทำให้เขาเบิกเงินอนุเคราะห์กินไปได้ตลอดชีวิต มีเพียงไอรีนเท่านั้นที่เชื่อมั่นว่าลูกชายของเธอทำงานได้ และสามารถเป็นได้มากกว่าภาระสังคม เธอริเริ่มก่อตั้งกลุ่มอาชีพสำหรับผู้พิการด้วยโรคทางระบบประสาท รายได้ใช้จ่ายในกิจการมาจากการขายกระถางไม้ของบิล แรงปลุกกระตุ้นจากมารดานี่เองทำให้บิลตัดสินใจลองส่งใบสมัครงานไปยังบริษัทแห่งหนึ่ง ซึ่งตามมาด้วยคำตอบปฏิเสธ เช่นเดียวกับแห่งถัดไป ถัดไป แล้วก็ถัดไป แต่มันไม่ได้ทำให้บิลท้อถอย เขายังคงมองหางานจากประกาศในหนังสือพิมพ์ต่อไป บริษัทวัตกินส์ ตัวแทนจำหน่ายอุปภัณฑ์บริภัณฑ์ภายในบ้าน รับสมัครพนักงานขายตามบ้านหลายอัตรา บิลพบข้อความนี้ในกรอบเล็กๆ ของหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันหนึ่ง งานขายเป็นสิ่งที่บิลใฝ่ฝันมาตลอด ไอรีนจึงรีบติดต่อให้เขาได้พบพูดคุยกับตัวแทนของบริษัทโดยตรงแทนที่จะส่งใบสมัครทางไปรษณีย์ แต่ก็ยังคงถูกปฏิเสธทันทีเหมือนครั้งก่อนๆ ต่างก็ตรงครั้งนี้บิลไม่ยอมให้คำว่า'ไม่'หยุดเขาได้อีก โอกาสเท่านั้นที่เขาต้องการ บริษัทยอมรับบิลเข้าทำงานโดยเจียดพื้นที่ส่วนที่คนอื่นไม่ต้องการให้เพื่อตัดรำคาญในที่สุด 4 วันเต็มๆ กว่าบิลจะรวบรวมความกล้าเคาะประตูบ้านแรก ชายเจ้าของบ้านเปิดออกมาและเอ่ยปากไล่ก่อนเขาจะได้พูดอะไรด้วยซ้ำ เหตุการณ์เป็นอยู่อย่างนี้ตลอดวัน บิลขายไม่ได้เลยแม้แต่สตางค์เดียว เขาใช้เวลาคืนนั้นอ่านเอกสารแนะนำสินค้าทุกรายการ และพบว่าบริษัทรับประกันคุณภาพผลิตภัณฑ์ทั้งหมด รวมทั้งยินยอมให้แลกเปลี่ยนคืนเงินได้หากไม่พอใจ สิ่งนี้เองที่เขาจะสามารถนำเอาไปเป็นจุดขายได้ ปัญหาคือจะทำอย่างไรให้คนยอมฟังเขาพูดจนจบ เช้าวันรุ่งขึ้น บิลยังประสบความสำเร็จไม่มากไปกว่าเดิม แทบทุกบ้านปฏิเสธและปิดประตูทันที แต่เขาจะกลับมาอีกในวันต่อๆ ไปจนกระทั่งพวกเขายอมฟัง หากผู้ดูแลอพาร์ตเมนต์แห่งใดไม่ยอมเปิดประตูให้เข้า บิลจะยืนรออยู่หน้าอาคารจนกว่าจะมีผู้พักอาศัยเปิดออกมา แล้วตามแทรกเข้าไป ความพากเพียรบังเกิดผล เขาขายได้ในที่สุด ตลอดระยะเวลา 13 ปีต่อมา เขาย่ำไปบนถนนทุกสายของพอร์ตแลนด์ฝั่งตะวันตก จากยอดขายเป็นศูนย์ ชายพิการบิล พอร์เตอร์เคยทำยอดเป็นอันดับต้นๆ ในย่านมลรัฐตะวันตกเฉียงเหนือให้กับบริษัทติดต่อกันหลายปี แต่ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไป ธุรกิจขายทางไกลเริ่มเข้ามาแทนที่การเคาะประตูตามบ้าน และสร้างรายได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พนักงานขายต่างย้ายไปนั่งประจำหน้าโทรศัพท์ในสำนักงานกันหมด เหลือเพียงบิลเป็นพนักงานเดินถนนคนสุดท้าย * * * * * [มีต่อ] จากคุณ : Laylah - [ 28 ก.ย. 46 20:50:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 [ต่อ] ประตูเปิดออก และปิดลง เขายังไม่ทันอ้าปากเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่เคยมีแววท้อปรากฏในดวงตา คนอาจจะยังบอกว่าไม่ในวันนี้ ไม่ ไม่ได้หมายถึง ไม่มีวัน ลูกค้าประจำของเขาหลายคนล้วนเคยเอ่ยปฏิเสธเขามาก่อนแล้วทั้งสิ้น บิลหยุดเคาะบ้านต่อไป "ไม่เอาหรอก ฉันกำลังดูแลลูกให้เพื่อน นี่มีเด็กอ่อนๆ ตั้งสามคน ฉันไม่มีเวลาหรอกนะ" ต่อไป "ฉันไม่อยากลอง" ต่อไป "คราวหน้าละกัน" ... "โทษทีเถอะ ฉันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่" ... "ไม่ซื้อๆๆ" ลากขาขึ้นเขาลงเนิน กระเป๋าหนักอึ้ง เขาหยุดเพื่อผลัดมันไปยังมือข้างขวา ยัดนิ้วบิดเบี้ยวผิดรูปทั้งห้าเข้าไปในหูหิ้ว เขาเดินต่อไปได้อีก 15 ฟุตแล้วก็ต้องหยุด เจ็บมือเหลือเกิน สูดลมหายใจเข้าลึก และเดินต่อ 90 นาทีผ่านไป บิลยังคงขายไม่ได้เลย ไม่เป็นไร ยังมีบ้านต่อไป ยังมีบ้านต่อไป ยังมีบ้านต่อไป เขาท่องอยู่ในใจ เลยเวลาเที่ยงมานานมากแล้ว ที่พักผู้โดยสารรถประจำทางอยู่ข้างหน้าไม่ไกล บิลวางกระเป๋าและเอนตัวลงนั่งภายใต้หลังคาคุ้มฝน กล่องพลาสติกใบย่อมถูกหยิบออกมาวางบนตัก ในนั้นมีแซนด์วิชไส้เนื้อเย็นชืดหนึ่งชิ้น นอกจากทำความสะอาดบ้าน ซักเสื้อผ้า แม่บ้านรับจ้างรายวันมีหน้าที่เตรียมอาหารกลางวันใส่กล่อง เพราะไม่มีร้านฟาสต์ฟู้ดในเส้นทางให้ฝากท้อง ไอรีนเคยเป็นคนทำสิ่งเหล่านี้มาก่อน เขาจำได้ว่ายิ้มทั้งน้ำตาตอนเปิดกล่องอาหารออกมาเมื่อเริ่มงานวันแรก ตัวหนังสือสีแดงเขียนด้วยซอสมะเขือเทศเป็นคำว่า 'อดทน' เด่นหราอยู่บนเนื้อขนมปัง วันนี้ขนมปังเป็นสีขาว ไม่มีข้อความให้กำลังใจเหล่านั้นอีกต่อไป ถึงอย่างไรเขาเองก็ไม่ต้องการมันอีกแล้ว มารดาจากไปเมื่อ 8 ปีก่อน แต่ได้ทิ้งจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ไว้ให้เบื้องหลัง มันฝังอยู่ในกายเขา * * * * * บิลมีจุดตกต่ำในชีวิตอยู่หลายช่วง ครั้งหนึ่งเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน เขากำลังประสบปัญหาการเงิน เลยหลงเชื่อคำเชิญชวนทางโทรศัพท์ของบริษัทการเงินแห่งหนึ่ง บิลวางบ้านค้ำประกันเงินกู้ด้วย อัตราดอกเบี้ยแพงลิ่ว แล้วเขาก็ไม่สามารถรับภาระผ่อนรายเดือนได้ จำต้องตัดรายจ่ายด้วยการยกเลิกประกันสุขภาพ เคราะห์ซ้ำกรรมซัด หลังจากนั้นไม่นาน อาการปวดหลังจากการทรมานร่างพิการด้วยการเดินมาเป็นระยะเวลานานก็กำเริบ เขาต้องเข้ารับการผ่าตัด ท้ายที่สุดก็ต้องขายบ้านเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้ โชคดีอยู่บ้างเมื่อเจ้าของบ้านรายใหม่เห็นใจ และยอมให้บิลเช่าอาศัยอยู่ได้ ด้วยค่าเช่าขั้นต่ำต่อไป บิลมักโดนหลอกอยู่เสมอ ไม่นานมานี้เขาต้องการติดตั้งหน้าต่างสองบานในชั้นใต้ถุน บริษัทก่อสร้างประเมินราคาออกมาเป็นค่าใช้จ่าย 2,000 เหรียญ เพื่อนคนหนึ่งเห็นใบแจ้งราคาบนโต๊ะ จึงถามว่า "ทำไมไม่ลองให้อีกสองสามเจ้ามาตีราคาดูล่ะ" บิลตอบว่า "ไม่ต้องหรอก เจ้านี้ก็ดูซื่อสัตย์ดี" เธอไม่เชื่อ และโทรไปสอบถามกับเจ้าของบริษัทโดยตรง เขายอมรับว่ามีความผิดพลาดในใบแจ้ง ราคาตามจริงควรจะเป็น 800 เหรียญเท่านั้น บิลไม่เคยโกหก จึงเชื่อว่าคนอื่นจะไม่โกหกเหมือนเขา สิ่งหนึ่งที่ทุกคนไม่เข้าใจคือ  คนอย่างเขาเป็นเซลล์แมนได้อย่างไรกัน * * * * * ผู้หญิงในชุดกระโปรงลายดอกเดินอ้อมมาจากสนามด้านหลัง ความหวังถีบล้นท่วมปรี่ เธอเป็นลูกค้าประจำคนหนึ่ง แต่แล้ว "อ้อ บิล วันนี้ยังไม่ซื้ออะไรหรอกนะ" เธอกำลังจะเดินจากไปอยู่แล้ว เมื่อบิลถามว่า "ไม่..รับ..อะไร..จริงๆ. หรือ ..คับ" เธอชะงัก "อืม.." เท่านั้นเองที่เขาต้องการ พยายามเดินเร็วที่สุดเท่าที่ร่างกายจะอำนวยให้ ตามหลังเธอไปยังหลังบ้าน วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้สนาม และเปิดมันออก เขาใส่แว่นตา หยิบแผ่นฟับออกมา และเริ่มแนะนำสินค้าพร้อมรูปประกอบ "เครื่อง..เทศ..ไหม..คับ?" "ไม่ล่ะ" "วา..นิล.ลา?" "มีแล้ว" "หน้า..พา..พาชาต้า" "ไม่" "แยม" "ไม่เอา" "เครื่อง..หอมใน..ห้อง..น้ำ..ล่ะคับ" "ไม่ล่ะ วันนี้คงไม่เอาอะไรดีกว่านะบิล" การรับฟังเป็นหนึ่งในไม่กี่สัมผัสในร่างกายที่ทำงานได้อย่างสมบูรณ์ แต่การถูกปฏิเสธมาชั่วชีวิตทำให้บิลเรียนรู้ที่จะไม่ยอมให้ "ไม่" เลิกล้มความตั้งใจ "อบ..เชย?" "ไม่" "พริก..ไทย" "ไม่เอา" "น้ำ..ยา..ชัก..ผ้า" "เอ่อ" บิลหยุดทันที "จาก..คั้ง..สุดท้าย น้ำ..ยา.ของ..คุณ.น่าจะ..จวน..หรือ.หมด..แล้ว..นะคับ" เขาจำรายละเอียดของลูกค้าแต่ละรายได้อย่างแม่นยำ "จริงสิ ตกลงบิล ฉันซื้อหนึ่งขวด" บิลจับปากกาไม่ได้ จึงขอให้ลูกค้าเป็นฝ่ายกรอกฟอร์มสั่งซื้อ เขาเก็บเช็คลงในกระเป๋า แล้วเขาก็เดินต่อไป ขายไม่ได้ ขายไม่ได้ ขายไม่ได้ ในที่สุด ผู้หญิงกลางคนกับลูกสาวก็เชิญให้เข้าไปในบ้าน พวกเขาพูดคุยกันด้วยข่าวคราวทั่วไปของชุมชนย่านนั้น -- ใครย้ายออก ใครป่วย 2-3 นาทีผ่านไป บิลก็ถอดหมวกและเสื้อกันฝนออกพาดบนเก้าอี้ และหยิบแว่นกับแผ่นพับออกมา "ผง..ชัก..ฟอก..คุณ..ภาพ..ดี..ไม่..มี..ฟอช.เฟต        คุณ..นาย..มี..ยี่ห้อ..ซื้อ..ประจำ.อยู่แล้วหรือเปล่า..คับ" "มีจ้ะ กล่องเบ้อเริ่มเลย ของคอสโก้***น่ะ" "โอ" "เรา..มี..พริกไทย..ชนิด.ใหม่.." "ฉันไม่ค่อยได้ใช้หรอก ของพวกนี้น่ะ" "เครื่อง..เทศล่ะ.คับ" "ไม่จ้ะ "ส่วน..ผะ..ฉม..จาก..ธรรมชาติ หน้า..พาชต้าไหมคับ" บิลเหลือบมองลูกค้า เธอกำลังลังเล เพียงต้องการการคะยั้นคะยออีกนิดเท่านั้น "มัน..จะ..เป็น..ของขวัญ..ที่.ดี..มาก.แน่ๆ" พยายามอ่านจากสีหน้าว่าอะไรคือสิ่งที่เธอต้องการได้ยิน "ไม่..มี..ฉาน.ฉัง.เคราะห์..เลยนะคับ" "จริงเหรอ" สำเร็จ! "เท่าไหร่ล่ะ" "ยี่.ฉิบ.ฉอง..เหรียญ..เก้า.ฉิบเก้า..เช็นต์   ใช้..ได้.นาน.นะ..คับ" "ตกลง ลองดูละกัน" "ผม.ว่า..คุณ..นาย..ต้อง..ชอบ..มันแน่ๆ   รส..ชาติ.มัน.ดีมากๆ เลย" เขาชิมมาแล้วจริงๆ ขณะที่ลูกค้ากำลังกรอกฟอร์ม บิลก็พยายามแนะนำสินค้าชิ้นต่อไป "ไม่..ลอง..ดู.วา..นิล.ลาของ..เรา..บ้าง..ล่ะคับ" "เท่าไหร่" "ฉิบ..เหรียญ.ฉิบ..เก้า.เช็นต์คับ" แล้วเธอก็เพิ่มมันลงไปในรายการสั่งซื้อ บิลถอดแว่นออกและบรรจุทุกอย่างกลับเข้าไปในกระเป๋า สวมเสื้อ ใส่หมวก และตามเจ้าของบ้านไปยังประตู ก่อนจะก้าวออกไป เขาหันกลับมาหาเธออีกครั้ง ลำตัวโก่งคดทำให้ดูเหมือนเขากำลังโค้งให้เธอ พยายามเปล่งคำพูดประโยคสุดท้าย "ผม ขอบ คุณ ..มาก คับ" บิลกลับถึงบ้านหลังหนึ่งทุ่ม พายุฝนยังกระหน่ำอยู่ภายนอก วันนี้เขาทำยอดได้ไม่ดี แต่ไม่เป็นไร สัปดาห์นี้ยังเหลืออีกถึง 4 วัน อย่างน้อยเขาก็มีบ้านอยู่ มีอาชีพ เขาและบิดามารดาย้ายมาอยู่ที่นี่กว่า 30 ปีมาแล้ว แม้ทั้งสองจะจากไป แต่ไม่มีสักวันเดียวที่บิลจะไม่นึกถึงพระคุณของท่านในใจ ทุกสิ่งทุกอย่างภายในบ้านยังถูกรักษาสภาพไว้เหมือนเดิม โทรศัพท์รุ่นโบราณใหญ่เทอะทะ  ไม่มีเครื่องเล่นวิดิโอ ไม่มีเคเบิลทีวี บ้านของเขาเป็นเพียงหลังเดียวในละแวกนั้นที่ยังมีเสาอากาศทีวีบนหลังคา เขาใช้ชีวิตอย่างสมถะ คบหากับผู้หญิงสองสามคนเท่านั้นตลอดระยะเวลาหลายปีมานี้ แต่ความสัมพันธ์ไม่ได้ก้าวไปสู่ความจริงจัง สิ่งมีชีวิตที่เขาได้ปฏิสัมพันธ์ส่วนใหญ่ล้วนเกี่ยวข้องกับงาน เขาใช้เวลาเมื่อไม่ได้ออกไปขายของจัดการเกี่ยวกับงานเอกสาร อ่านหนังสือ และดูโทรทัศน์ มีรายการโปรดคือกีฬา ตอนนี้เขากำลังเปิดเตาอบและเอาอาหารแช่แข็งออกมาอุ่น ขณะรอ ก็เปิดกระเป๋าและหยิบใบสั่งซื้อออกมา อีกสองอาทิตย์ เขาจะเจียดเงินเก็บไปซื้อเครื่องพิมพ์ดีดมาใช้ ผู้หญิงรับจ้างส่งของให้จะได้ไม่ต้องหลงทางเพราะอ่านลายมือเขาไม่ออกอีก  งานเอกสารที่ปกติใช้เวลาถึง 10 ชั่วโมง พิมพ์ดีดคงช่วยประหยัดเวลาไปได้บ้าง เวลาของเขามีจำกัด และต้องใช้มันอย่างคุ้มค่า เขาเร่ขายสินค้าไปท่ามกลางสายฝน พายุหิมะ และอากาศร้อนจัด สังขารจะทนได้อีกนานแค่ไหน แม่บ้านกำลังผันตัวไปทำงานนอกบ้านกันมากขึ้น และถึงมีคนอยู่ พวกเขาก็หันไปซื้อของทีละมากๆ จากร้านซุปเปอร์สโตร์กันหมด จ่ายน้อยกว่า ไม่ต้องมาเสวนากับคนแปลกหน้าที่พร่ำแต่คำว่าสามารถคืนเงินได้ อาหารค่ำพร้อมแล้ว เขานั่งลงหน้าโต๊ะเล็กๆ ในครัว และฟังวิทยุไปด้วย จากเก้าอี้ เขาได้ยินเสียงลมปะทะฝาบ้าน เสียงฝนหล่นกระทบพื้นถนนด้านนอก อากาศเปลี่ยน ฤดูหนาวกำลังจะมาเยือน บางทีอาจจะได้เวลาเอาเสื้อคลุมไปบุผ้านวมข้างในเสียที เขาไต่บันไดขึ้นไปช้าๆ ไม่นานไฟทั้งหมดในบ้านก็ดับลง พรุ่งนี้กำลังจะมา เส้นทางยาวไกลรออยู่เบื้องหน้า เส้นทางแห่งศักดิ์ศรีของคนธรรมดาชื่อบิล จากคุณ : Laylah - [ 28 ก.ย. 46 20:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คนต่างกันก็จริง แต่ไม่ใช่รูปลักษณ์ ฐานะ หรือสติปัญญาหรอกที่ควรแก่การตีค่า หากแต่เป็นจิตใจต่างหากที่ลิขิตชะตาให้คนต่างกัน วิญญาณไม่อ่อนแอย่อมไม่มีวันพ่ายแพ้ไม่ว่าจะสถิตอยู่ในร่างใด ผู้ชายที่มีสิทธิเต็มเปี่ยมในอันจะตีอกชกหัว ร่ำร้องกล่าวโทษความไม่เป็นธรรมของโชคชะตา กลับพูดออกมาอย่างภาคภูมิทรนงในตอนจบว่า "ไม่เคยรู้จักคำว่าอุปสรรค" คืนนั้นฉันร้องไห้อาดูรให้กับความทุกข์ยากไม่เท่าเทียมของมนุษย์เป็นครั้งสุดท้าย สัญญากับตัวเองว่า หากจะเสียน้ำตาครั้งต่อไป มันจะหลั่งออกมาจากความซาบซึ้งใจ ใหักับ ความอุตสาหะบากบั่นของการสู้ ความยิ่งใหญ่ของการใช้ และคุณค่าของการมี ชีวิต - - - - - * Parachute Test ** ความผิดปกติอย่างหนึ่งของสมอง เกิดจากการที่ทารกขาดออกซิเจนเป็นเวลานานในระหว่างคลอด ข้อสันนิษฐานว่าคีมเป็นสาเหตุ จึงน่าจะไม่ถูกต้อง *** ร้านค้าปลีก-ส่งขนาดใหญ่คล้ายๆ แมคโคร เนื้อหาในข้อความที่ 1-3 ถอดความปะต่อจาก 1) "Life of a Salesman", Northwest Living Section, The Oregonian, Nov 19, 1995. 2) "Ten things I learned from Bill Porter", Shelly Brady. 3) www.billporter.com 4) "Door to Door", Telepic, William H. Macy, TNT Networks, 2002. Best Film for Television, Best Leading Actor, Best Screenplay, Emmy Awards 2003 from. แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 46 21:20:25 แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 46 20:56:29 จากคุณ : Laylah - [ 28 ก.ย. 46 20:55:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วรันทดจังเลยค่ะ แม้ว่ารู้ว่าบิลไม่ท้อถอน แต่เราอ่านแล้วเศร้าจัง ฮือๆ ขอบคุณสำหรับงานแปลชิ้นนี้นะคะ จากคุณ : scottie - [ 28 ก.ย. 46 23:43:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บิลเป็นคนใจสู้มากเลยนะคะ อ่านแล้ว อยากจะเข้มแข็งให้ได้อย่างนั้นบ้าง ขอบคุณสำหรับเรื่องแปลดีๆค่ะ จากคุณ : TSURUGI - [ 29 ก.ย. 46 06:56:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ scottie: ตอนดูหนัง นั่งร้องไห้มันตั้งแต่ไตเติ้ลยันจบเลยค่ะ รู้ตัวว่าถ่ายทอดออกมาได้ไม่ดีนัก แต่ก็ดีใจที่มีอารมณ์ร่วมไปด้วยค่ะ :) คุณ TSURUGI: เวลาท้อแท้ สิ้นหวัง ชอบนึกถึงชีวิตคนที่เขาลำบากยากจน แล้วคิดว่า โชคดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เป็นเหมือนเขา แต่ดูเรื่องนี้แล้ว ทำให้ต้องคิดใหม่ ว่า อยากเป็นให้ได้ครึ่งของเขา     ดีใจที่มีคนคิดเหมือนกันค่ะ อ้อ ขอบคุณเช่นกันค่ะ ดีใจจริงๆ ที่มีคนยอมอ่าน   จากคุณ : Laylah - [ 29 ก.ย. 46 09:10:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นี่ล่ะชีวิต จากคุณ : GTW - [ 29 ก.ย. 46 13:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จะว่าเศร้าก็เศร้า แต่จะว่าอุ่นก็อุ่นนะครับ อ่านแล้วนึกถึงปะป๊าหม่าม้า... (เกี่ยวมั้ยเนี่ย) นึกถึงกำลังใจที่ฝังอยู่ในตัวบิล ครับ... จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 29 ก.ย. 46 16:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้ว  "กำลังใจ"  มาเพียบเลย เวลาที่ท้อ  หมดแรง   ก็จะคิดถึงแม่เหมือนกัน เพราะแม่จะบอกเสมอว่า.. "ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่มนุษย์ทำไม่ได้ นอกจากมนุษย์จะไม่ลงมือทำ" จากคุณ : immuno - [ 30 ก.ย. 46 02:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วรู้สึกมีแรงทำงานขึ้นเยอะเลย ไม่ใช่อะไรหรอก อายน่ะ 555555 ตัวเองยังไม่พิการ ยังไม่อึดขนาดนี้เลย ขอบคุณที่โพสเรื่องดีๆ แบบนี้ จากคุณ : canossa - [ 30 ก.ย. 46 08:58:12 A:133.68.21.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอเก็บเอาไว้อ่านอีกหลาย ๆ  รอบนะจ๊ะ @^_^@ จากคุณ : ธราธร - [ 30 ก.ย. 46 20:06:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณคนแปลด้วยคนค่ะ :) อ่านแล้วประทับใจกับความอดทนของเขาจริงๆ จากคุณ : โคอาร่า - [ 30 ก.ย. 46 20:17:34 A:203.113.32.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 Now I know what you've been doing last summer  hehehe. แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 46 05:29:31 จากคุณ : Ur CM (Hershey's lover) - [ 1 ต.ค. 46 03:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วอึ้งนะคะ.... ขอบคุณมากๆค่ะ...ที่เอาเรื่องราวดีๆมาให้อ่านกัน... ทำให้รู้ว่า...เรายังอดทนไม่ได้ครึ่ง..ของคนที่เค้าอดทน...จริงๆเลยค่ะ @^_________^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 1 ต.ค. 46 21:12:23 ]